Dennis' Weblog

Weer even een update over het nieuwe huis vanuit het warme Denver.

Als ik zeg: “het warme Denver” dan bedoel ik ook warm:

107°F = 41,7°C

Die 107°F was bij mijn werk; eenmaal thuisgekomen bleek het ietsje “koeler” te zijn: “slechts” 104°F ofwel 40°C. Het is de hele week al bijzonder warm, in grote delen van de VS. Wij krijgen net het randje mee van die hittegolf. Gelukkig hebben we hier een zeer droge warmte en is het zelfs met 40°C nog wel uit te houden. Geen weer om veel buiten te doen, maar als we een hoge luchtvochtigheid zouden hebben – zoals aan de oostkust, bijvoorbeeld – dan zou het niet te doen zijn geweest.

Maar goed, over naar de update over het nieuwe huis.

Afgelopen dinsdag bleek dat ze waren begonnen met de voorbereidingen voor ons huis. Anna was voordat ze ging werken even langsgereden, en stuurde me deze foto:

Het begin

De grote berg grond was verdwenen, en er stonden kleine paaltjes ter aanduiding van waar er moest worden gegraven. Het feit dat ze met de bouw waren begonnen betekende dat we de hypotheekrente (eindelijk) vast konden laten leggen.

Ik heb dus gelijk Lauri gebeld, onze hypotheekspecialist. Lauri had al van Sue – van Meritage Homes – gehoord dat ze waren begonnen, en had al wat werk gedaan. Ze nam de cijfers nog even met me door om te verifiëren dat we nog steeds dezelfde aanbetaling wilden doen, waarna ze me vertelde wat de hypotheekrente zou zijn.

Via diverse sites had ik al gezien dat de rente de afgelopen paar weken een beetje omhoog is gegaan, en dat het momenteel op 4,69% stond. Met het “long lock program” (waarbij we de rente nu al vast kunnen leggen in plaats van ten tijde van de overdracht) komt daar nog een 1/8% bovenop, waarmee de totale rente op zou uitkomen op 4,815%.

Je zou de gok kunnen nemen en de rente nu nog niet vast laten leggen maar pas ten tijde van de ‘closing’, in de hoop dat de rente niet veel omhoog zal gaan tussen nu en dan, maar de kans dat de rente – flink – omhoog gaat de komende weken en maanden is erg groot.

Amerika is momenteel in de greep van de ‘debt ceiling’ en het compromis dat de Democraten en Republikeinen dienen te sluiten over het verhogen van de ‘debt ceiling’ en het verlagen van de overheidsuitgaven. De deadline staat nu op 2 augustus: wordt er voor die tijd geen compromis bereikt, dan betekent dit dat de VS schulden niet meer kan terugbetalen. CNN omschrijft de mogelijke gevolgen goed:

If Congress fails to raise the $14.3 trillion debt limit by August 2, Americans could face rising interest rates, a declining dollar and increasingly jittery financial markets, among other problems.

Een mogelijk gevolg zou dus de verhoging van de rente zijn, en op dit moment is het nog niet zeker of de deadline van 2 augustus wel of niet wordt gehaald. Met andere woorden: het is dus écht een goed idee om de rente nu vast te leggen.

Lauri verraste me vervolgens: hun rente is momenteel niet 4,69%, maar slechts 4,375%! Dit betekent dat met de extra 1/8% onze totale hypotheekrente uit zou komen op 4,5% – echt geen verkeerde rente. En dus hebben we de rente maar vastgelegd. We moeten nu een ‘lock deposit’ van $1250 betalen, maar dit gaat richting de aanbetaling, dus uiteindelijk betaal je er niets extra’s voor. Plus: stel dat de marktrente nog omlaag gaat, dan hebben we de kans om eenmalig onze rente ook te verlagen. Een ‘win-win situation’ dus!

Aangezien ik woensdag lang had gewerkt besloot ik om op donderdag wat eerder van het werk te vertrekken, en eens te gaan kijken bij ons kavel. Ik heb ook eens een alternatieve route geprobeerd die het drukste deel van de snelweg vermijdt, om eens te kijken of het scheelde in reistijd. Helaas niet: het duurde zelfs langer om “thuis” te komen dan via de files op de autoweg, en het was ook nog eens een aantal mijl langer. Geen goed alternatief dus.

Eenmaal bij ons kavel aangekomen bleek er heel wat te zijn veranderd sinds vorige week. Beide huizen op de hoek hadden nu een volledig afgewerkte fundering, en bij onze buren was er zelfs al begonnen met een deel van de ‘framing’ bovenop de fundering:

De fundering van de buren met het begin van de ‘framing’

En bij ons? Wel, wij hebben nu een groot gat in de grond:

Ons gat in de grond

Vooruit, nog eentje dan, nu recht ervoor genomen:

Hier komt ons huis te staan

Het gat in de grond lijkt nu erg klein, maar aangezien het gat drie meter diep is, is het beeld wat vertekend. Ook lijkt de achtertuin nu kleiner dan we in de bestaande Keystone hadden gezien, maar ook dat is gezichtsbedrog want de stukken grond zijn precies even groot. Maakt ook niet uit: er zit een gat in de grond!

Hierna ben ik nog even bij het sales kantoor langsgeweest waar ik nog een goed half uur met Tim heb gepraat (Sue had vrij), en van Tim hoorde ik dat de verwachting is dat het huis binnen 110 dagen klaar zal zijn, wat betekent dat de opleverdatum ergens in de eerste 10 dagen van november zal plaatsvinden.

110 dagen! Dat zou betekenen dat we niet alleen vóór Kerst in ons nieuwe huis zitten, maar dat we zelfs vóór Thanksgiving al in ons nieuwe huis zouden kunnen zitten! De bouwers van Meritage garanderen dat als ze eenmaal beginnen ze die 110 makkelijk halen, dus dat zou helemaal geweldig zijn, want dan zouden we maar één maand extra hoeven te huren na afloop van ons jaarcontract op 24 oktober. Laten we het hopen!

Volgens Tim zou binnen twee weken nu het merendeel van de ‘framing’ helemaal af zijn, en rond die tijd krijgen we dan ook onze eerste ‘construction meeting’, met de hoofdaannemer waarbij we uitleg krijgen over het hele proces, hij met ons alle mogelijkheden en gekozen opties bespreekt, en we de kans hebben om vragen te stellen. Na die eerste meeting krijgen we nog enkele voortgangsmeetings, dus het hele proces maken we van dichtbij mee. Leuk!

Het heeft even geduurd, maar het is nu dus écht begonnen!

En dat bedoel ik dan letterlijk. Vorige week schreef ik al over de enorme storm met alle overstromingen die we in Denver hebben gehad. We hadden gehoopt dat het daarbij zou zijn gebleven, maar helaas.

Elke namiddag sinds die flinke storm hebben we lang aanhoudende stormen gehad. Gelukkig hebben we van de meeste stormen alleen de regen meegekregen, behalve en woensdag en gisteren (donderdag).

Beide dagen hebben we de volle laag gekregen. Woensdag was ik thuis toen de storm in alle hevigheid los barstte. Het begon met flinke wind, waarna de regen kwam – en hoe. Enorm grote druppels die enorm veel herrie maakten op het dak en tegen de ramen. Het duurde niet lang voordat die dikke druppels overgingen in hagel.

In het begin waren het hagelstenen nog van het formaat erwt, en ik hoopte dat het daarbij zou blijven. Ik weet dat hagelstenen hier vele malen groter kunnen worden, en dat ook regelmatig doen – getuige de lichte hagelschade die mijn auto vorig jaar tijdens een storm opliep. En jawel, niet veel later nam het lawaai toe: de hagelstenen waren gegroeid tot de grootte van hazelnoten, met regelmatig ertussen van het formaat pingpong bal.

Ik hoopte dat het snel zou ophouden, want mijn auto kreeg de volle laag. Zodra de hagel stopte ben ik in de regen gaan kijken – en zag dat mijn buren hetzelfde deden – maar aangezien het nog steeds regende was er nog niet veel van te zeggen. Er was in ieder geval geen overduidelijke schade.

Eenmaal binnen – en na me te hebben afgedroogd, want het regende toch nog wel flink – ben ik eens op internet gaan kijken of er soms weer overstromingen waren in de Denver-regio. En jawel: er was zelfs een “flash flood warning” uitgevaardigd voor delen van de Denver Metro Area. In Boulder county werd er zelfs gewaarschuwd voor “life threatening situations” nadat het waterniveau in Boulder Creek in een half uur tijd ongeveer 1.20 m. was gestegen. Je ziet het grote front boven Boulder hange, linksboven, maar ook wij bleken middenin een stormfront te zitten:

Terwijl ik dit allemaal zat te lezen klonk het alsof de regen weer in hevigheid toenam, en niet veel later kwam er weer opnieuw hagel naar beneden – nu nog groter dan daarvoor. Deze tweede hagelbui hield gelukkig niet zo lang aan als de eerste maar was wel veel heviger. Tijdens deze tweede bui had ik de hele tijd in mijn hoofd: “gelukkig dat we in het nieuwe huis een garage hebben die we ook echt als zodanig kunnen gebruiken in plaats van alleen voor opslag zoals nu”…

Een tijdje nadat deze korte maar hevige bui voorbij was, en de auto een beetje was opgedroogd ben ik weer eens gaan kijken, maar gelukkig kon ik ook op een droge auto geen spoortje van hagelschade ontdekken – gelukkig maar! Ook al ben ik er via de autoverzekering volledig voor gedekt, ik had geen zin in alle rompslomp die erbij komt kijken. Tijdens de storm van gisteren zat ik nog op mijn werk, maar zag op de radar dat het flink tekeer moet zijn gegaan. Op de diverse weersites was te lezen dat de kans bestond dat deze storm flinke hagel zou kunnen produceren, van wel 2,5 cm doorsnede. Niet veel later las ik dat op diverse plekken zulke grote hagel ook was waargenomen. Ook deze storm trok in alle hevigheid recht over ons huis:

Zo rond vijven was een deel van de storm al weggetrokken, maar er zat nog een tweede front aan te komen. Geen zin in nog meer hagel besloot ik daarom om in plaats van naar huis om richting noorden te rijden, naar ons kavel, aangezien het daar droog was. Het was tevens weer een goede test om te kijken hoe lang het in slecht weer duurt om van mijn werk naar het nieuwe huis te rijden in de spits.

Ondanks dat het iets drukker was dan normaal duurde het ook dit keer weer drie kwartier – dat lijkt toch zo’n beetje de norm te zijn. Dat valt dus nog reuze mee, want nu ben ik ’s avonds ook wel zo’n 40 minuten onderweg midden in de spits.

Ik had Anna laten weten dat ik naar ons kavel zou gaan om te gaan kijken, en niet lang na mij kwam Anna ook aan. Men was al met de twee huizen op de hoek begonnen, en daarvan was de fundering al bijna klaar. De reden dat men al zo ver was met deze twee huizen is dat deze twee kavels wel al aan een geasfalteerde weg lagen, waardoor het toegestaan was om al te beginnen. Ons kavel ligt pas sinds vorige week aan een geasfalteerde weg, en dus kon men nog niet eerder met de bouw beginnen.

Op ons kavel ligt nu nog alle grond die uit kavel 1 is opgegraven, maar als het goed is wordt dit maandag allemaal verwijderd.

Onze auto’s voor ons kavel, met alle grond uit kavel 1 erop

Wat wel goed te zien was op kavel 1, was hoeveel hoger het huis komt te liggen dan we hadden gedacht.

Je ziet hoe de bovenkant van de fundering redelijk wat uitsteekt boven de grond; dat wordt dus het vloerniveau van de begande grond. Op zich wel mooi, want dan hebben we met een klein beetje geluk ook nog een beetje uitzicht op de bergen vanuit de woonkamer. En niet alleen dat: ook bij flinke regen is het gelet op de afwatering beter, natuurlijk.

De scheidslijn tussen de twee kavels was duidelijk aangebracht op de stoeprand.

Scheidslijn tussen kavel 1 en kavel 2, ons kavel

Aangezien er minimaal 20 voet (ongeveer 6,10 m.) tussen twee huizen moet zitten kon ik een goede drie meter afpassen om de grens van ons huis te kunnen vinden. Dat bleek ongeveer te zijn waar de naad in de stoep op deze foto is te zien:

De lijn waar ons huis ongeveer begint

Maandag ga ik in ieder geval na het werk weer even kijken; ik heb zo het idee dat ik wel twee of drie keer per week zal gaan kijken, en zal dan zeker ook foto’s maken. Tussendoor kan Anna vrijwel elke dag even gaan kijken, aangezien zij toch vlakbij werkt.

Het ziet er in ieder geval naar uit dat het allemaal eindelijk zal gaan beginnen!

Uiteindelijk hebben we het qua weer de rest van de avond droog gehouden, en heeft ook de hagel zich niet meer laten zien, hoewel het noordoosten van Denver en het vliegveld behoorlijk flink is geraakt door de hagel. Vanochtend hoorde ik van een collega dat zijn vader tijdens een zakenreis zijn auto bij Denver International Airport had geparkeerd – buiten, omdat in de parkeergarages geen enkele plek meer was – en vanochtend bij terugkomst zijn auto zwaar beschadigd terugvond: de voorruit was kapot, en de hele auto zat van voor tot achter onder de putjes van de zware hagel. De verwachting is dat de auto economisch total loss is – er was zoveel hagelschade dat het ondoenlijk was om alles te gaan repareren.

Diezelfde storm heeft op DIA ook een veertigtal vliegtuigen flink beschadigd, en voor flinke vertragingen gezorgd. Je kunt hier een artikel lezen waarin staat dat er enkele tientallen vluchten zijn afgelast omdat de vliegtuigen te zwaar beschadigd zijn door deze hagelbuien. Deze foto toont goed aan hoe hevig de hagelbui moet zijn geweest:

Hagelschade aan een vliegtuig

Ben ik blij dat we in ons nieuwe huis een bruikbare garage krijgen…

Gisteravond zijn we voor het eerst sinds enkele weken weer eens naar onze stamkroeg, The Elm, geweest voor ‘Geeks Who Drink’.

‘Geeks Who Drink‘ organiseert pub quizzes, en wordt min of meer gezien als de grootste en beste organisator van pub quizzes in het land. Gestart in Denver in 2006 organiseert ‘Geeks Who Drink’ tegenwoordig pub quizzes in meer dan 75 bars en restaurants in Colorado, Texas, Washington, New Mexico en Virginia.

Een ‘Geeks Who Drink’ pub quiz bestaat uit 8 rondes met elk 8 vragen. Twee van die rondes zijn “audio rounds”: meestal één vraag waarbij je de titel van een lied en de artiest moet noemen, en één met geluidsfragmenten uit TV-series en films. Verder zit er ook altijd een “visual round” tussen: dit kan vanalles zijn, van namen van kruisingen tussen twee hondenrassen (bijvoorbeeld de labradoodle), artiesten die ooit naakt geposeerd hebben, tot acteurs en actrices waarbij de gezichten in Photoshop zijn aangepast.

De ene week is de quiz moeilijker dan de andere, en de ene week zijn we beter dan de andere. The Elm zit op dinsdagavond meestal stampvol, want ‘Geeks Who Drink’ is populair. Er zijn altijd wel tussen de 8 en 15 teams aanwezig die actief meespelen, en de meeste teams bestaan uit 3 tot 6 personen (6 is het maximum aantal personen in een team). Wij spelen meestal met z’n tweetjes, wat helaas wel eens tot lagere scores leidt. Ach, wie probeer ik voor de gek te houden: we eindigen meestal vrij ver onderaan. Ik hou het op het feit dat we blijkbaar toch niet zo’n ‘Geeks’ zijn als de rest.

Naast de “audio rounds” en de “visual round” is ronde 8 altijd een ronde met “General Knowledge” vragen. Voorbeelden van gisteravond: “In welke staten bevindt zich het Corporate hoofdkwartier van Bed, Bath & Beyond, Costco en K-Mart (respectievelijk New Jersey, Washington en Illinois), en “Noem de vier videospellen die Rockstar Games sinds 2008 heeft uitgebracht (Red Dead Redemption, LA Noir, Grand Theft Auto 4, Max Payne 3). Gisteravond was ronde 8 een moeilijke ronde.

De overige rondes zijn meestal themarondes, waarbij alle vragen met een bepaald thema hebben te maken. Zo was er gisteren een ronde met de titel “Zeus, Seuss, and Moose” – waarbij er vragen waren zoals “In welk dier veranderde Zeus zichzelf om een vrouw te versieren (lees: verkrachten)” (antwoord: zwaan), en “In welke kinderserie uit de jaren ’80 had een van de vrouwelijke karakters de bijnaam Moose? (antwoord: “You can’t do that on television”), en “zijn herten en elanden leden van dezelfde familie?” (antwoord: ja).

Een andere ronde had als thema “A Land of Four-Letter Words”: “Noem 8 van de 10 landen wiens Engelse naam vier letters heeft” (denk aan Peru, Iraq, Iran, Togo, Cuba, Fiji, Laos, Mali, Oman). Een andere vraag was “Triple Plays of the ‘70s”: je kreeg drie namen van karakters in films uit de jaren ’70 te horen, en je moest dan raden wie de acteur was, bijvoorbeeld: “R.P. McMurphy, J.J. Gittes, Jack Torrance”, waarbij het antwoord is: Jack Nicholson (respectievelijk uit de films “One Flew Over The Cuckoo’s Nest”, “Chinatown”, en “The Shining”).

Zoals je ziet kunnen sommige vragen best pittig zijn, maar het is altijd leuk. Jason, de quizmaster heeft een goed gevoel voor humor, en is er niet vies van om – af en toe in niet mis te verstane woorden om zijn punt duidelijk te maken – mensen die niet meespelen op hun plek zetten als ze zodanig luidruchtig zijn dat anderen de quizvragen niet eens kunnen horen.

Inmiddels kennen ze ons wel bij The Elm (ik weet nog steeds niet of dit nu iets positiefs is of niet, maar leuk is het wel), en het is altijd gezellig: een lekker biertje, heerlijk ‘pub food’ (voor mij standaard de “Fish & Chips”), en een leuke, uitdagende quiz vol met humor.

We hebben al vaker gezegd dat als we in ons nieuwe huis zitten er twee dingen zijn die we zeker zullen missen van onze huidige buurt: de oude hoge bomen, en The Elm. Gelukkig zitten we er maar 20 minuutjes rijden vandaan, en de twee dinsdagen in de maand dat Anna niet laat hoeft te werken zullen we zeker af en toe naar The Elm gaan voor ‘Geeks Who Drink’.

Oh ja: als je je afvraagt op welke plek wij gisteren zijn geëindigd… ik moet met schaamrood op de kaken toegeven dat op de 9e plek zijn uitgekomen… van de 9 teams… niet onze beste prestatie want we zijn al eens 7e van 10 teams geworden. Er is maar één manier om beter te worden: oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Vervelend, hè, elke keer weer opnieuw naar de bar moeten?

Wil je zelf eens je kennis testen, dan kan dat middels de voorbeeldquiz op de site van ‘Geeks Who Drink’; de voorbeeldquiz is hier te vinden. Succes!

Gisteren was het tijd om de dag naar Rocky Mountain National Park (RMNP) met Kim en Arthur in te halen, de dag die op de 4th of July niet door was gegaan vanwege ziekte van Arthur en een kapotte Jeep. En zo gingen we gistermorgen weer richting Nederland voor een dagje ‘Jeepen’ in RMNP.

Rond 10:00 uur waren we in een licht bewolkt Nederland. Arthur was nog even de Jeep voltanken, en Kim was de koeltas al aan het prepareren. Anna en ik hadden nog bier en crackers meegenomen, en uiteindelijk waren alle essentiële onderdelen voor een picknick aanwezig: kaas, crackers, bier, en wijn. Ook hadden we een aantal flessen water bij ons. Murphy was alweer flink met Sasha en Niles rond aan het rennen, en zodra Arthur terug was met de Jeep lieten we de honden in huis achter en begon het ‘avontuur’.

Via de Peak To Peak Highway reden we naar Estes Park. Daar aangekomen voelde Anna zich niet zo heel erg lekker: ze had een beetje last van wagenziekte. De Jeep staat hoger op de poten, en heeft flink grote banden eronder liggen, en deint daardoor een beetje meer dan normaal. Bovendien hebben Arthur en Kim de achterbank eruit gesloopt en daar een kabel gespannen waar de honden aan vast kunnen worden gemaakt, dus degenen die achterin zitten die zitten gewoon op de grond. Anna zat met Kim achterin, en beiden zaten zijdelings en keken dus niet naar voren of naar achteren. Waarschijnlijk dat daardoor de wagenziekte bij Anna op kwam zetten.

We zijn daarom even gestopt bij het bezoekerscentrum vlakbij de ingang naar RMNP, en hebben daar even rondgelopen en even in de gift shop gekeken. We hebben Anna een pakje kauwgom gekocht, en we besloten dat ik bij Kim achterin zou gaan zitten zodat Anna naar voren kon kijken onder het rijden.

Bij de ingang kochten Anna en ik weer een jaarpas voor RMNP aangezien we van plan zijn hier vaak naar toe te gaan deze zomer. Aangezien een enkele entree $20 per auto kost, en een jaarpas $40 voor onbeperkte toegang voor een jaar is het natuurlijk geen slechte deal.

Het was druk in het park, en we waren uiteindelijk blij dat we op de 4th of July niet hebben kunnen gaan. Soms was het nu al in een rij achter elkaar rijden, en dat zou vorige week nog veel erger zijn geweest.

We waren wel een beetje bezorgd over de hoeveelheid donkere wolken die ineens kwamen opzetten. Aangezien de Jeep alleen boven de bestuurder en de bijrijder een overkapping heeft zag het er voor Kim en mij niet goed uit als het zou gaan regenen.

Het park was – zoals altijd – weer prachtig. Alles was nog bijzonder groen vanwege de hoeveelheid regen en sneeuw die de afgelopen maanden is gevallen, en de combinatie met de hoeveelheid sneeuw die her en der nog lag zorgde voor zeer mooie uitzichten.

Veel sneeuw was al gesmolten, met vele watervalletjes tot gevolg, maar er waren nog voldoende plekken waar de sneeuw nog redelijk hoog lag.

Het was ook bijzonder koud, op dik 12.000 voet/dik 3600 meter hoogte. Ik had een poloshirt aan, en had daar overheen al een dunne trui aan, maar ik heb op die hoogte – en met de rijwind van de Jeep – daar nog eens een fleecejack met “wind stop” (een aparte laag stof over mouwen en borst) overheen aangedaan, en toen was het redelijk te doen. Alleen met foto’s nemen merkte je aan je handen dat het toch wel erg killetjes was.

Deze foto, met alle sneeuw en de bewolking, laat zien dat het weer niet echt geweldig was, ook al is er een beetje blauwe lucht zichtbaar:

Lava Cliffs in RMNP met nog heel wat sneeuw

Zoals vrijwel altijd als je in RMNP bent zijn er behoorlijk veel ‘elk’, of wapiti herten, te zien. Deze kleine groep maakte de meest indruk vanwege de grote geweien:

Een eindje verderop begon het steeds donkerder te worden, en voordat we er erg in hadden voelden we de eerste druppels al. Gelukkig bleek dat door de rijwind de meeste regen over Kim en mij heen werd geleid, en werden we slechts af en toe geraakt. We werden daarbij natter van de druppels die van het dak afkwamen dan die wat ons rechtstreeks raakten. Kim en Arthur hadden nog een of andere hoed achterin de Jeep liggen die ik op heb gezet om ook zo een beetje droog te blijven. Het zag absoluut niet uit, maar hey, het werkte. Helaas vond Anna het nodig om er een foto van te maken…

Het was maar goed dat we gewoon door konden blijven rijden, want als we in die regenbui hadden moeten stoppen dan ware we volledig doorweekt geweest. Na enkele langzame, bochtige, koude mijlen hield de regen gelukkig weer net zo snel op als ze gekomen was. Tijdens een korte (sanitaire) stop bij een bezoekerscentrum in het park vroeg een man ons hoe nat we waren geworden; hij bleek achter ons te hebben gereden in de regen en had al medelijden met ons gehad. Hij was verbaasd – en blij verrast – om te horen dat we er redelijk droog vanaf waren gekomen.

De rit door de rest van het park was droog, en mooi. Anna en ik hebben al verschillende plekken gezien waar we met z’n tweetjes nog eens naar toe willen om er lekker van het uitzicht te gaan genieten, en een stukje gaan hiken. Zodra we het park uit waren bleek dat iedereen wel een beetje honger had gekregen. Bovendien waren Kim en ik toch wel een beetje verkleumd. In plaats van koud bier en kaas hadden we daarom zin in iets warms, maar wat? Ik riep “Nachos!”, en dat bleek bij iedereen wel in de smaak te vallen. Vandaar dat we op zoek gingen naar een restaurant waar ze nachos zouden hebben. Meest voor de hand liggend is dan natuurlijk een Mexicaans restaurant, maar enkele Mexicanen die we tegen kwamen waren helaas gesloten. Uiteindelijk besloten we door te rijden naar Winter Park waar vast en zeker wel iets open zou zijn waar ze nachos zouden hebben.

In Winter Park vonden we “Carlos and Maria’s”, een Mexicaans restaurant dat open was. De kwaliteit van het eten was niet al te geweldig – niet slecht, maar zeker ook niet super – maar het waren nachos!

Na de nachos hebben we nog even in een winkeltje rondgesnuffeld waar ik een leuk BBQ schort heb gekocht:

Road Grill

Vanuit Winter Park ging de rit weer verder door wederom prachtige landschappen. Afwisselend hadden Kim en ik het óf warm, óf koud, afhankelijk van of we in de zon of in de schaduw reden. We besloten dat we, als we ergens een leuk plekje zouden zien, even zouden stoppen voor een korte picknick. Voordat we echter zo’n plekje vonden kwamen we alweer weer bij I-70 uit, de oost-west snelweg door Colorado. We moesten deze echter vermijden omdat je zonder achterbank en veiligheidsgordels met mensen achterin niet de snelweg op mag. Helaas ontdekten we dat de toegangswegen naar de I-70 evenals de snelweg zelf helemaal vol stonden. Daar waren we niet blij mee – en met ‘we’ bedoel ik Kim en mijzelf – want de lucht iets verderop was bijna zwart. Snel even op de iPhone kijken leerde dat er een enorm zware storm op komst was, vergezeld van flinke regen en wind, en een zwaar onweer. Zoals je je kunt indenken was het vooruitzicht om stilstaand in een file op de (snel)weg in een open Jeep tijdens een zware onweersbui nu niet direct hoe Kim en ik de dag wilden eindigen.

Gelukkig vonden we snel een straat die ons van de file wegbracht, en de TomTom wees ons de weg richting Black Hawk en Central City. We hadden namelijk bedacht dat als we daarheen zouden kunnen gaan voordat de bui losbarstte dan konden we altijd nog even in een parkeergarage van een van de casino’s gaan schuilen (en misschien nog een gokje gaan wagen).

De aanwijzingen van de TomTom brachten ons op een of andere onverharde, steile weg, die nergens heen bleek te gaan. Aangezien Homer Simpson (de stem op de TomTom) aangaf dat we nog steeds goed zaten besloten we het nog maar even een kans te geven.

We hadden het idee dat elk moment een aantal tandeloze halfdronken hillbillies op blote voeten met een geweer in handen op konden duiken, maar ondanks dat we niet precies wisten waar we uit zouden komen was het een hele leuke weg om te rijden omdat je langs de ene oude verlaten mijn kwam na de andere.

Oude verlaten mijn

Uiteindelijk bleek de weg uit te komen boven Central City, en waren we zo weer op bekend terrein. Aangezien het nog steeds droog was besloten we het erop te wagen en niet te stoppen in Central City of Black Hawk, maar gewoon door te rijden naar Nederland.

Gelukkig bereikten we Nederland droog en wel, en werd de picknick gewoon zittend op het deck gehouden. Nog geen half uur later kwamen de eerste druppels, dus we gingen naar binnen met de kaas, crackers, wijn en bier. We zaten net een minuut of 10 binnen toen de regen in volle kracht naar beneden begon te komen. De wind nam ook flink toe, en met de schuifdeur op een kier van een centimeter of 10 was de regen tot bijna twee meter bij de deur vandaan nog te voelen.

We besloten om nog maar even in Nederland te blijven en de storm uit te zitten, want op de weerradar zagen we dat dit echt een flinke jongen was – en om dan door Boulder Canyon te rijden is geen goed idee.

En zo hebben we de storm uitgezeten, nog wat gedronken, een paar afleveringen van The Big Bang Theory gekeken, en zijn we uiteindelijk even na 21:00 uur alsnog huiswaarts gekeerd na een afwisselende en avontuurlijke dag!

Gisteravond trok er een noodweer over de Denver Metro Area, met enorme regenbuien, onweer, hagel, en zelfs beginnende tornado’s (die niet hebben doorgezet). Dit leidde tot “Flood Warnings” in Denver, Adams en Arapahoe counties, en in sommige delen van die counties zijn er ook “Tornado Warnings” geweest.

Er is een enorme hoeveelheid regen gevallen gisteren, iets wat me al snel duidelijk werd zodra ik bij het werk wegreed. Eenmaal op de autoweg stond het verkeer al na 100 meter vrijwel stil. Op de snelweg lag zo’n 5 tot 10 centimeter water, op sommige plekken nog wel meer. De snelheid zakte steeds verder terug totdat we uiteindelijk een tijdlang gewoon stil hebben gestaan. De regen kwam ook met zo’n snelheid naar beneden dat de ruitenwissers moeite hadden met het verwerken van de hoeveelheid water.

Een paar mijl verderop scheen ineens de zon, maar verder naar het oosten zag je de dreigende donkere lucht hangen, achter de mooie, vrij platte regenboog die verscheen.

Regenboog

Nog geen kilometer van het punt waar de regenboogfoto is genomen kwam de regen weer in enorme bakken naar beneden, en lag er weer bijna 10 centimeter water op het wegdek. Op een bepaald punt haalde een vrachtwagen me in, en heb ik zeker drie of vier seconden lang helemaal niets kunnen zien vanwege al het water dat opspatte – ik had geen idee of ik nog in mijn rijbaan zat of niet, en dat was wel even beangstigend.

Even verderop werd de regen wat minder, maar het water op de weg werd juist meer. Er was een punt onder een brug waar iedereen naar de linkerbaan toe moest omdat de middelste en rechter rijbaan onder bijna een halve meter water stonden.

Bij de volgende brug was het zo erg geworden dat vlak voordat ik die brug bereikte de Department of Transportation en de politie de hele autoweg hadden afgezet. Enkele auto’s stonden er al vast, en de rest van het verkeer werd van de autoweg afgeleid, over de brug heen. Met sneeuwploegen was de Department of Transportation bezig om de hoeveelheid water weg te krijgen – geen makkelijk iets.

Sneeuwpl…eh, waterploeg; let ook op het water aan de andere kant van de vangrail

Aan alle kanten van de autoweg vonden er ook ongelukken plaats, doordat mensen of niet goed uitkeken, of weggleden in het water.

Met tussenpozen kwam de regen weer ontzettend hard naar beneden, en op een bepaald moment stond ik naast een vrouw in een Jeep Wrangler die helemaal open was – en de vrouw helemaal doorweekt.

Bij mijn afslag aangekomen bleek dat die ook helemaal onder water stond; iedereen moest weer de autoweg zelf op om om die enorme plas heen te kunnen rijden. Er langs rijdend zag ik een bumper in de plas drijven, en iets verderop stonden drie auto’s die bij de bijbehorende aanrijding betrokken waren geweest.

Eenmaal van de autoweg af zag je overal de sporen van de overstromingen in de vorm van afval, takken, bladeren, zand en steentjes opgehoopt aan de rand van tot waar het water was gestegen. En nog niet overal was het water alweer verdwenen. Delen van straten stonden nog steeds onder water, en op de radio hoorde ik dat er meer richting het centrum rioolputdeksels omhoog kwamen en door de straten dreven – en nietsvermoedende automobilisten die vervolgens in die open rioolgaten reden.

Op één punt stond het verkeer vast. Er was daar een kleine verzakking in de weg waar het water zo’n 30 tot 40 centimeter hoog stond. Midden in dat water stond een auto stil, waarschijnlijk met een verzopen motor toen de bestuurder dwars – en waarschijnlijk te snel – door het diepste punt wilde rijden. Het volgende filmpje laat het zien; helaas moest ik de iPhone rechtop vasthouden, dus het filmpje is wat klein en smal (ik heb het een kwartslag moeten draaien) maar je krijgt een idee. Bedenk hierbij ook dat het water hier alweer een stuk gezakt was:

Verderop was een van de grotere doorgaande wegen aan één kant afgesloten vanwege de hoeveelheid water en modder hetgeen redelijk wat opstoppingen veroorzaakte. Gelukkig was de weg die ik moest nemen nog open, al was op plaatsen ook slechts één rijbaan beschikbaar. De goten en de riolering konden de hoeveelheid water niet meer verwerken, waardoor de rijbanen deels onder water kwamen te staan; je zag het water gewoon opborrelen uit de riolering.

Eenmaal thuisgekomen, ruim anderhalf uur nadat ik bij het werk was gereden – een rit die normaal een half uurtje duurt – zag ik bij de buren aan de overkant zo’n zelfde ring van takken, modder en bladeren zo’n meter de oprit op; een teken dat het ook bij ons thuis behoorlijk vol met water moet hebben gestaan. Ik liep meteen de kelder in om te kijken of ik daar wat zag, en jawel, het tapijt was doorweekt, evenals enkele kledingstukken die voor de wasmachine lagen om gewassen te worden. Het was wel een teken dat de riolering ook bij ons de hoeveelheid water niet kon verwerken.

De dreiging van meer regen was op dat moment – zo rond 18:30 uur – nog steeds niet voorbij; de “Flood Warning” voor Denver was nog steeds geldig, tot een uur of 20:15 uur. Het begon inderdaad niet al te lang daarna weer opnieuw te regenen, maar dit keer was het een normale hoeveelheid. De riolering was alweer zodanig ontlast dat dit geen problem zou mogen opleveren.

Op de site van de Denver Post stond een foto van een bus die deels onder water stond:

Onderzeebus

Blijkbaar is de buurt waar Anna’s ouders wonen, ongeveer 2 mijl bij ons vandaan het hardst geraakt, en hebben de straten daar het hoogst onder water gestaan. De volgende foto’s laat zien hoeveel water er op de straten heeft gestaan:

Quebec en Leetsdale

14th en Krameria, wat twee straten bij ons vandaan zou zijn, maar volgens mij klopt de lokatie niet

Meer (indrukwekkende) foto’s vind je hier; sommige zijn verbazingwekkend, als je je bedenkt dat al deze regen in minder dan drie uur tijd is gevallen.

We zijn gisteravond buiten de deur gaan eten – profiteren van het viergangenmenu voor $15 bij Red Lobster – en we keken onderweg erheen onze ogen uit: overal lagen afgewaaide takken, bergen modder, kiezel, zand en afval, en op sommige plaatsen waren hele stukken asfalt omhoog gekomen en weggespoeld. Het werd heel duidelijk dat dit een bijzonder stevige storm was. Op een kruispunt is een 100 jaar oude boom zelfs omgewaaid:

Omgewaaide 100 jaar oude esdoorn

Vanochtend hebben we het tapijt naar buiten gebracht om het daar in de zon te laten drogen. Voor vanavond wordt er weer opnieuw regen verwacht, mogelijk ook weer vergezeld van hevige stormen, maar hopelijk wordt het niet meer zo erg als gisteren.

Ik ben weliswaar blij met wat regen – dan hoef ik het gras niet te sproeien – maar in deze hoeveelheden allemaal in één keer dat hoeft nu ook weer niet…

Dit jaar zouden we op 4th of July met Kim en Arthur met hun Jeep naar Rocky Mountain National Park gaan, en daarna ’s avonds bij hen barbequen en het Nederland vuurwerk bekijken. We zouden rond 10:00 uur in Nederland zijn, Murphy bij Sasha en Niles (de honden van Kim en Arthur) afzetten, en dan op weg gaan.

Maar het liep net even anders.

We waren rond 10:10 uur bij Kim en Arthur thuis. De vertraging ontstond toen we halverwege erachter kwamen dat we onze fleece jassen thuis hadden laten liggen. Aangezien het in theorie zo hoog in de Rockies nog wel eens koud zijn op Trail Ridge Road, en het vorig jaar in Nederland tijdens het vuurwerk ook zo koud was dat we na afloop nog extra hout op de kachel hebben gegooid en met z’n allen voor het open houtvuur ons hebben staan opwarmen, besloten we onderweg nog even bij een Walmart te stoppen waar we elk een Fruit of the Loom trui hebben gekocht van $7.

In Nederland bleken er twee dingen in de weg te staan van een dagje in Rocky Mountain National Park: de Jeep had een kapot onderdeel (wat nog overkomelijk was omdat er nog drie andere auto’s ter beschikking stonden) maar Arthur was ziek, en dat was niet zo overkomelijk. Op zondag had hij de hele dag in bed gelegen, en voelde zich al een stuk beter maar nog niet goed genoeg om er de hele dag op uit te trekken.

En dus besloten we dan maar om de dag in Nederland door te brengen. Kim had al boodschappen gedaan en alles gekocht voor de BBQ, en we hoefden alleen nog wat bier en wijn te gaan halen. Anna, Kim en ik reden daarom naar de Dam Liquor Store, de slijterij in Ned. Met een goede (en interessante) mix – Chianti, Foster’s bier, Pabst Blue Ribbon, Oskar Blues’ Dale’s Pale Ale, Dogfish Head 90 Minute IPA, Delirium Tremens, én een fles Moonshine – keerden we weer terug naar de deels Nederlandse enclave in Nederland.

Rocky Mountain Moonshine, heel decadent uit een likeurglaasje – jammer dat het spul niet te drinken is!

Even voor twaalven reden we “downtown” Nederland in. Ik zet downtown even tussen aanhalingstekens want zo groot is het allemaal niet. Sterker nog, het is bijzonder klein, maar wel leuk. Om 12:00 uur zou de jaarlijkse “4th of July Parade” plaatsvinden. Dat die parade niet zo heel groot zou zijn viel wel al te verwachten aangezien er al werd aangekondigd dat de parade meerdere rondjes zou doen, totdat de gaten te groot werden, of deelnemers uit de parade stapten.

De parade begon met de plaatselijke Chief of Police in de politieauto, gevolgd door een tweede politieauto. Daarachter kwam een oude Ford uit 1923, en een groep mensen op fietsen – geen idee wat zij vertegenwoordigden. Vervolgens kwam er een groep mensen te voet rondom een auto met aanhangwagen waarop een muziekgroep zat te spelen (duidelijk geen “marching band”!). Daarachter kwamen diverse old timers, daterend uit de jaren ’20 tot en met de jaren ’70.

Hierna volgden een tweetal off-road voertuigen (niets bijzonders, eigenlijk), en een legervoertuig uit 1969. Als afsluiter kwamen alle brandweerwagens uit Nederland en directe omgeving.

Bij elke brandweerwagen werd omgeroepen waar deze unit had helpen blussen bij de vernietigende Four Mile Canyon Fire vorig jaar September, en er kwamen veel “Thank you!”-kreten uit het publiek richting de brandweerlieden – best wel mooi om mee te maken.

Toch hebben die Amerikaanse brandweerauto’s altijd wel wat; veel mooier dan de saaie Nederlandse! Na de brandweerauto’s kwamen de politieauto’s weer langs, en begon de parade weer opnieuw. Aangezien we aan één keer wel genoeg hadden zijn we weer richting het huis van Kim en Arthur gekeerd, waar de barbeque werd aangestoken.

Snausages!

We hebben binnen de hotdogs gegeten, want buiten was het bijzonder drukkend warm, zo’n 32°C graden maar met een relatief hoge luchtvochtigheid.

Na de lunch hebben we wat buiten in de schaduw gezeten met een biertje erbij, en rond een uur of half vier zijn we Nederland ingegaan want het was toch wel ijsjesweer. Na een heel apart maar lekker ijsje te hebben gegeten – Guinness Stout Caramel Chocolate Chip Ice Cream, waarbij je echt het bier kon proeven – zijn we nog even naar de draaimolen gelopen. Kim en Anna konden de verleiding niet weerstaan en hebben voor $1 ook een ritje gemaakt. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten lag de gemiddelde leeftijd van degenen op de draaimolen ergens rond de 40. Ach, de dames hebben lol gehad, en daar gaat het om.

Voldaan van het ijsje keerden we weer terug richting de honden, die inmiddels al doodop waren van de hitte en het voortdurend met elkaar spelen.

Van links naar rechts: Sasha (op de achtergrond), Murphy (links op de bank) en Niles (rechts op de bank)

Het was inmiddels al wat afgekoeld, en het was nu echt heerlijk zitten buiten, genietend van het uitzicht, een lekker afkoelend biertje, en het gezelschap.

Rond een uur of half negen werd de barbeque weer aangemaakt, en hebben we hamburgers gegrild, die we buiten op het deck hebben opgegeten. Het begon zo rond die tijd flink af te koelen, en als het zo door zou blijven gaan dan kwamen die truien van $7 toch nog van pas.

Kim & Arthur

Het vuurwerk zou “at dusk” beginnen, maar van vorig jaar wisten we nog dat het eerder “after dark” zou zijn dan “at dusk”. Rond half tien zaten we met z’n allen al klaar op het deck – mét trui aan, want nadat de zon onder was gegaan koelde het snel af. Uiteindelijk begon het vuurwerk rond kwart voor tien, en het was weer net zo mooi als het jaar ervoor, zeker van ons uitzichtpunt, waarbij het vuurwerk vrijwel op ooghoogte kwam. In de volgende foto zie je wat bomen onderlangs en links waardoor het perspectief duidelijk wordt:

In de videoclip hieronder zie je het einde van de vuurwerkshow; de eerste helft is een beetje traag, maar daarna volgt de grote finale (na 49 seconden). Je hoort in de eerste helft heel goed de echo’s van de knallen die aan alle kanten rondom de vallei tegen de bergen weerkaatsten – iets wat het nog veel luider doet klinken dan het al is. De kwaliteit is niet zo geweldig, want het is gewoon met het fototoestel gefilmd, maar het gaat om het idee.

De show duurde uiteindelijk een half uurtje, waarna de exodus uit Nederland begon. Vanuit het huis konden we zien dat het verkeer in heel Nederland vast stond, en alles maar heel langzaam reed. Vanwege die drukte hebben we nog even gewacht, en uiteindelijk reden we zo tegen half elf bij Kim en Arthur weg. Even voor middernacht waren we – moe maar voldaan – na een leuke dag weer thuis.

Enne, als het weer meezit, dan gaan we komend weekend alsnog naar Rocky Mountain National Park om de gemiste dag van afgelopen maandag in te halen. Het wordt nog even afwachten want er worden flinke onweersbuien voorspeld, en dan is zo’n open Jeep zo hoog in de bergen niet de beste plek om te zijn…

Wordt vervolgd, dus!

En alweer een week voorbij, een week die nog drukker was dan de voorgaande weken. Door die drukte kan ik mijn belofte om vaker stukjes te schrijven maar steeds niet waarmaken.

Waren we op het werk enkele weken terug nog benieuwd of we voldoende werk zouden hebben voor het hele team nu het oude product “ge-sunset” is, deze afgelopen week hadden we haast meer werk dan we met het team aankunnen. Maar ja, beter dat dan het alternatief. Het was de afgelopen periode in ieder geval absurd druk, met veel werk, en lange dagen – en compleet gestresst thuis komen. Het was echt naar het werk gaan, thuis komen, email controleren, even op facebook en het AllesAmerika-forum kijken, eten, even TV kijken, en dan vroeg naar bed. En ’s ochtends weer vroeg op om weer van voren af aan te beginnen. Hopelijk wordt het de komende week weer een beetje rustiger. Het is in ieder geval maar een korte week, met Independence Day komende maandag – lekker een dagje vrij…

Qua huis is er niet al te veel vooruitgang geboekt; de stoepen zijn nu helemaal klaar, daar waar er de vorige keer nog een open stuk zat. Helaas is men nog niet begonnen met asfalteren, maar hopelijk zal dat de komende week gaan gebeuren. Het wordt nu langzaamaan tijd om de hypotheekrente vast te leggen voordat deze weer omhoog gaat. De rente is alweer ietsje gestegen – van 4.61% naar 4.65% – dus hoe eerder we het vast kunnen leggen, hoe beter. Hopelijk kan dat eind deze week, of anders de week erna.

Aangezien het dit weekend “Independence Day Weekend” is, is er vanalles te doen en te zien overal. We weten nog niet precies wat we morgenmiddag gaan doen, maar morgenavond gaan we weer naar een lacrosse wedstrijd. De Denver Outlaws doen het goed dit seizoen, en een lacrosse wedstrijd is erg leuk om mee te maken. Het kan behoorlijk spannend zijn, en kaartjes kosten maar $10 per persoon – een leuk en goedkoop avondje uit dus (al is het eten en drinken in het stadion wel altijd ontzettend duur, maar goed, dat hoort er nu eenmaal bij).

Vorige week zijn we naar een wedstrijd geweest tussen de Outlaws en de Long Islan Lizards. Het was een spannende wedstrijd, ook al hebben de Outlaws the Lizards volledig ingemaakt. Halverwege de wedstrijd begon het ineens te regenen, met flink grote druppels. Op zich niet zo heel bijzonder, ware het niet dat dit de lucht boven het stadion was:

Wel wat wolken rondom, maar in direct boven het stadion nauwelijks iets van wolken… een vreemde gewaarwording, al zal de regen wel met de wind een eind mee zijn gedragen uit die grote wolk in de middelste foto.

De wedstrijd was dit keer behoorlijk fel, en één keer is het zelfs op een vechtpartij uitgedraaid tussen de twee teams. Een van de Lizards kreeg zelfs zijn helm afgetrokken door een Outlaw, waarna iemand achter ons op de tribune riep: “Punch him in the face! His helmet’s off! Punch him in the face!”
Gelukkig was de vechtpartij alweer snel ten einde, maar de toon voor de rest van de wedstrijd was in ieder geval gezet.

Morgenavond gaan we zoals gezegd weer. Dit keer kosten de tickets $15, maar dat komt omdat er aansluitend aan de wedstrijd een vuurwerkshow zal volgen – dat zal dus zeker leuk zijn!

Maandag, the 4th of July, hebben Kim en Arthur in Nederland ons uitgenodigd. We gaan ’s ochtends al vroeg erheen, om vervolgens in hun Jeep te springen. De honden blijven bij hun thuis, en wij gaan Rocky Mountain National Park in. Het zal behoorlijk druk worden, maar ach, we hebben de tijd, het wordt goed weer, en het is altijd gezellig. We zullen waarschijnlijk Trail Ridge Road gaan rijden, stoppen voor lunch in Winter Park, dan door naar Lake Granby, om vervolgens weer terug te rijden naar Nederland. ’s Avonds gaan we bij hen op hun deck (met uitzicht op de Continental Divide, Nederland en Barker Meadow Reservoir) eerst barbequen, en daarna het grote 4th of July
vuurwerk kijken.

Dit keer nemen we wel de winterjas mee; de vorige keer hebben we namelijk op hun deck letterlijk zitten klappertanden van de kou en hebben we van Kim en Arthur winterjassen moeten lenen. Het weer was die keer weliswaar heel onvoorspelbaar (van zon naar mist naar zon naar regen naar zon in anderhalf uur tijd), en hoewel er warmere temperaturen worden voorspeld overdag van tussen de 27°C en 30°C kan het in de bergen behoorlijk afkoelen ’s avonds – misschien nog wel kouder dan de 12°C die nu voorspeld worden. Dit keer zullen we er in ieder geval op voorbereid zijn!

Nu Murphy weer Sasha en Niles (de honden van Kim en Arthur) bij zich zal hebben zal hij hopelijk weer minder angst hebben voor het vuurwerk. Sasha en Niles geven er niets om, dus die kunnen Murphy dan geruststellen, net zoals de vorige keer.

Al met al wordt het een leuk lang weekend.

Happy 4th, alvast!

Het is een tijdje still geweest rondom het nieuwe huis, tijd dus voor een update.

Al een aantal weken zijn we aan het wachten totdat men met de bouw zou beginnen.

Het originele plan was dat er begin juli zou worden begonnen, en dat werd op een bepaald moment bijgesteld naar eind juni aangezien alles zo voorspoedig verliep.

Een paar weken terug kregen we al te horen dat alle vergunningen waren aangevraagd en ook waren verleend, dus dat was goed nieuws.

Wel moest er nog worden gewacht op de aanleg van de stoepen en de weg, want zonder die weg (en daarmee ook brandkranen etc.) mocht er volgens de brandreguleringen niet worden begonnen met bouwen. Stel dat er iets mis zou gaan dan zouden er niet voldoende voorzieningen dichtbij genoeg liggen om snel te kunnen blussen.

Het was dus hopen dat het asfalt er snel zou komen, want hoe eerder het asfalt er kwam te liggen, hoe eerder men met het uitgraven voor het huis zou kunnen beginnen – en daarmee zouden wij dan de hypotheekrente vast kunnen leggen.

En toen kwam het slechte weer… de ene na de andere storm trok over Denver en Thornton, waarbij er een enorme hoeveelheid regen is gevallen, met als gevolg dat op een bepaald moment het stuk grond waar de weg moest komen onder 30 centimeter water stond.

Helaas betekende dit dat men moest wachten totdat alles weer voldoende was opgedroogd voordat er kon worden begonnen met asfalteren. Door deze vertraging leek het erop dat men toch weer terug was bij het aanvankelijk verwachte schema met een aanvang van de bouw begin juli.

Jammer, want oorspronkelijk was het de bedoeling om de sleuteloverdracht te plannen op 28 oktober 2011 – precies drie jaar na onze verhuisdatum. Was men eind juni begonnen met de bouw dan zou dit misschien haalbaar zijn geweest, maar nu met de vertraging zal dit er niet meer in zitten.

Vorige week kregen we een mailtje van Sue (van Meritage Homes) dat de verwachting was dat het deze week voldoende zou zijn opgedroogd om met de aanleg van de stoepen en de weg te kunnen beginnen.

Helaas begon het afgelopen weekend weer enorm te stormen en te regenen, en we waren dus bang dat dit weer tot vertraging zou leiden. We waren dus eens erg benieuwd.

Even vooruitspoelen tot eerder vanmiddag.

Ik check mijn privé-email en zie dat ik een mailtje heb van Sue. Ik open de mail, en tegelijkertijd krijg ik een sms van Anna.

De email van Sue begon met:

“GOOD NEWS…..there is curb and gutter in front of your home site!!!!”

En dit was de sms van Anna: “We have sidewalks!”, vergezeld van deze foto:

Erg toevallig dus!

Volgens Sue moet ergens volgende week de weg volledig klaar zijn zodat er – eindelijk! – met de bouw kan worden begonnen. En zodra er een gat in de grond zit kunnen we – ook eindelijk! – de hypotheekrente vastleggen, wat niet snel genoeg kan gebeuren nu deze nog steeds zo superlaag staat.

Tijdens de afgelopen twee weken hebben we ook nog een kleine aanpassing verzocht in de keuken. Oorspronkelijk hadden we het idee opgevat om twee hanglampjes boven het keukeneiland te hangen. Dit vereiste dan twee “pre-wires” zodat we de twee aansluitingen voor de lampjes hadden.

Zodra we zagen dat er in de keuken al drie ingebouwde lampen zitten besloten we dat dit eigenlijk wel genoeg licht zou zijn, en hebben uiteindelijk de “pre-wires” niet gekozen.

Hoe meer we echter naar verschillende huizen op TV keken – met name HGTV Home & Garden Television) – hoe meer we spijt hadden dat we die twee “pre-wires” niet toch hadden laten aanbrengen. Het was immers maar $180 meer, en als je achteraf iemand daarvoor moet laten komen ben je meer dan dat ervoor kwijt. Helaas was alles al definitief gemaakt qua papierwerk, en waren de vergunningen aangevraagd en verleend, en dachten we dat het waarschijnlijk te laat was.

Uiteindelijk zei Anna, “weet je wat, ik ga gewoon langs na mijn werk en vraag het gewoon”. Zo gezegd, zo gedaan. Sue was er niet dus heeft ze het aan Tim gevraagd.

Het antwoord: normaal gesproken zou het nu te laat zijn, omdat alles al definitief is gemaakt, maar aangezien er nog helemaal niets was gedaan met het huis was er wellicht nog een klein kansje dat het toch nog kon. We moesten maar een mailtje naar Sue sturen met het verzoek het na te vragen.

Dat heb ik diezelfde avond nog gedaan, en in de mail uitgelegd dat we er spijt van hadden dat we niet toch voor de “pre-wires” hadden gekozen, dat we geïnspireerd door HGTV ze toch heel graag zouden hebben, en dat we zelfs al de lampjes uit hadden gekozen. We hadden namelijk bij Pottery Barn erg leuke lampjes gezien:

De linker lamp, met porceleinen kap, willen we graag boven het keukeneiland hangen

Ik eindigde de email naar Sue met de vraag of zij wellicht zou kunnen navragen bij Corporate of het misschien niet toch nog mogelijk was om de “pre-wires” aan te brengen, en dat ik graag een cheque zou schrijven voor de benodigde $180.

Twee dagen later kwam Sue met het verlossende bericht: men had bij uitzondering besloten om deze verandering toe te laten. Het enige wat we hoefden te doen was inderdaad een cheque voor $180 uitschrijven, en nog wat papierwerk ondertekenen en dan zou het helemaal goedkomen.

We zijn in ieder geval heel blij dat het toch nog mogelijk was. Nu kan de bouwer alles vanaf het begin in orde maken, en hoeven we ook niet bang te zijn voor beschadigingen bij het achteraf te laten doen.

Nu de stoep er al ligt wordt langzaamaan alles een beetje concreter, en voordat je het weet beginnen ze al met de bouw.

Het begint weer langzaam een beetje te kriebelen!

Net zoals in Nederland was het ook in de VS gisteren Vaderdag.

Een oom van Anna had het idee opgevat om voor vaderdag met de hele familie kleiduiven te gaan schieten als cadeau voor zijn vader, Anna’s opa.

De hele familie is gek op jagen en op kleiduiven schieten – op hun familielandgoed was er zelfs een wedstrijdformaat schietbaan – en Anna’s opa vindt het ook geweldig om te doen, net zoals de rest van de familie. Aangezien ik het ook ontzettend leuk vind om te doen zijn wij ook meegegaan. Anna zou niet gaan schieten, iets wat met een zwaar “20 gauge” of “12 gauge” wapen teveel pijn doet met haar fibromyalgie; mogelijk zou een lichter kaliber wel gaan, maar helaas hadden we geen lichter kaliber bij ons. Ik was er in ieder geval helemaal klaar voor – ik vind kleiduiven schieten geweldig!

Al eerder schreef ik over mijn ervaringen met schieten en de verschillende soorten kleiduiven schieten (zie hier) en sinds gisteren kan ik er een nieuwe ervaring aan toevoegen: Sporting Clays.

Wat is Sporting Clays? De website van Colorado Clays, waar we gisteren zijn gaan schieten, omschrijft het als volgt:

“With its roots coming from England, sporting clays is a shotgun shooting game in which clay pigeons are presented to the shooter in ways that mirror the flight pattern of game birds, or occasionally rabbits, in their natural habitats. The shooting grounds are laid out in stations with each station representing one type of bird or a combination of game; a rabbit and a grouse, for example.

With variations in trap position, trap speed, shooting position, and flight paths of different types of clay pigeons, targets can come through the trees, from under your feet, straight down, over your head, quartering, going away, left to right, right to left, and in any path a real bird might choose. The key words are unpredictable, variable, and sometimes bordering on impossible.“

We waren gisteren met 12 personen die zouden schieten, en de meesten daarvan hadden al eens vaker Sporting Clays geschoten. Sowieso zijn het stuk voor stuk ervaren schutters, die allemaal training hebben gekregen als kind op het familielandgoed en al sinds hun jeugd schieten.

En dan had je natuurlijk mij nog, die pas in 2000 voor het eerst een geweer vast heeft gehouden, en die sinds die eerste keer slechts een keer of 12 heeft geschoten, waarbij de laatste keer alweer vier jaar geleden was (in juni 2007 op het landgoed van Anna’s familie).

Tel daar nog eens bij op dat mijn schoonouders vantevoren zeiden hoe moeilijk Sporting Clays wel niet is (ze waren een keer een halve dag Sporting Clays gaan schieten en hadden er elk slechts drie geraakt terwijl ze allebei echt goed kunnen schieten) en de moed zonk me toch een beetje in de schoenen. Hoewel het natuurlijk het belangrijkste is dat je er plezier in hebt is het toch ook wel leuk als je eens een keer iets raakt; zelf helemaal niets raken terwijl om je heen iedereen alles aan gruzelementen schiet is redelijk frustrerend. Maar goed, ik liet me niet erdoor uit het veld slaan en ben vol goede moed richting Colorado Clays gegaan.

Colorado Clays ligt een beetje ten noorden van Denver International Airport, en het is niet al te gemakkelijk om er de eerste keer naar toe te rijden – iedereen van onze groep was minstens één keer verkeerd gereden. Eenmaal aangekomen kwam je terecht op een ontzettend mooie lokatie: veel hoge, oude bomen, grasvelden, en een beekje dat er doorheen stroomde. Afgezien van de voortdurende knallen van de geweren om je heen was het er zelfs heel rustgevend.

We hadden voor onze groep een soort golfkarretjes gehuurd, zodat alle munitie en geweren niet gedragen hoefde te worden (munitie voor 12 man weegt behoorlijk veel), en zodat Anna’s opa – die toch ook alweer 86 is – niet het hele stuk hoefde te lopen.

Bij het opzetten van de “stations” was er gebruik gemaakt van aanwezige natuurelementen zoals boomstronken om de werper achter te verbergen, en overhangende takken om de kleiduiven achter te laten verdwijnen.

Zoals het citaat van de website van Colorado Clays al aangaf was er heel veel variatie in hoe de kleiduiven tevoorschijn kwamen: sommigen kwamen uit of van achter de bomen te voorschijn, anderen draaiden heel langzaam voor je weg, en weer anderen kwamen over de grond stuiterend voorbij (het simuleren van een rennend en springend konijn).

Het geheel was erop gericht om je zo veel mogelijk het idee te geven alsof je in de vrije natuur aan het jagen was, en door gebruik te maken van de natuurlijke obstakels werd het geheel nog een stukje uitdagender dan het al was.

Op sommige plekken was de natuur echter een handje geholpen, zoals bij “Station 7”:

Bovenop deze hoogwerker stonden twee werpers die de vlucht van een tweetal vogels nabootste, de een na de ander, en allebei net ietsje verschillend. De kleiduiven vlogen eerst heel hoog de lucht in, om daarna in een soort van glijvlucht richting de grond te gaan – een van de meest uitdagende “stations” die we gisteren geschoten hebben.

Omdat we met zoveel schutters waren was de groep opgedeeld in twee teams, en er was onderling een kleine competitie opgezet om te kijken wie het beste was per team, en wie er van beide teams samen het beste was.

Tot mijn grote verbazing was mijn allereerste schot na vier jaar gelijk raak (en aan de gezichten van de anderen te zien was ik niet de enige die verbaasd was). Het was wel weer even wennen, en mijn volgende pogingen mislukten jammerlijk, maar langzaam maar zeker kwam het gevoel weer terug, en groeide mijn zelfvertrouwen.

Het begon uiteindelijk steeds beter te gaan, en een aantal keer raakte ik zelfs de moeilijke kleiduiven daar waar niemand anders ze raakte. (Uiteraard stond daar tegenover dat ik de makkelijke heel vaak niet raakte, maar daar hebben we het gewoon even niet over).

Uiteindelijk hebben we bijna drie uur lang geschoten, en ik heb echt bijna drie uur lang kunnen genieten. Naarmate ik vaker schoot begon ik steeds beter te worden, en kreeg ik echt de smaak te pakken – jammer dat we met z’n allen nog ergens zouden gaan lunchen anders was ik graag nog wat langer gebleven. Eén ding is echter zeker: dit gaan we vaker doen! Anna had één keer geprobeerd met een 20 gauge, maar na die ene keer was wel duidelijk dat ze dit niet lang kon volhouden. De volgende keer nemen we echter een .410 mee, een lichter wapen en een lichter kaliber, waarmee Anna misschien wat langer mee kan doen.

Anna’s vader aan de beurt bij Station 2

En de uiteindelijke score? Wel, na Station 7 (van in totaal 8 die we hebben geschoten) stond ik binnen ons team op de tweede plek, maar helaas schoot iemand me bij Station 8 voorbij, waardoor ik als derde (van in totaal zes) eindigde. Beide teams bij elkaar gegooid gaven een apart beeld: een neef van Anna stond ruimschoots bovenaan, en daarachter kwamen maar liefst vijf personen die dezelfde score hadden op een gedeelde tweede plaats – en daarna kwam ik!

Ondanks dat ik weinig ervaring heb en al vier jaar niet meer geschoten had heb ik toch maar mooi enkele ervaren schutters achter me gelaten. Nu heb ik ook zonder dat ontzettend veel plezier gehad, maar ik was in ieder geval blij dat ik niet volledig ondergesneeuwd werd door de anderen.

Ik heb gisteren geschoten met een 16 gauge semi-automatische Remington Sportsman 58, een wapen dat Anna’s vader in een loterij had gewonnen toen hij 16 jaar oud was en dat al sinds 1963 niet meer wordt gemaakt; dit is het type wapen:

Het is een heel fijn wapen om mee te schieten, en ik mag het lenen wanneer ik maar wil wat erg leuk is, natuurlijk. En dat komt goed uit, want het is de bedoeling om binnenkort met een aantal hier op het werk ook naar Colorado Clays te gaan. Fijn dus dat ik dan kan schieten met een enigszins vertrouwd wapen, en dat ik nu al een beetje heb kunnen oefenen zodat ik ook bij deze ervaren schutters niet verbleek!

Je zult me nooit en te nimmer aan het jagen krijgen, maar ik denk dat ik met Sporting Clays een nieuwe hobby heb gevonden!

De titel deze keer is geïnspireerd door Suske & Wiske albums, die ik hier heb liggen; alliteratie is altijd wel leuk…

Het lijkt er de laatste tijd op dat ik nog maar tijd heb voor één blog per week. Ook afgelopen week was het weer bijzonder druk op het werk, en tja, dan betekent dit dat er echt gewerkt moet worden in plaats van een blog schrijven in de baas z’n tijd…

Ik moet wel zeggen dat het wel erg leuk druk was. Dat klinkt tegenstrijdig, misschien, maar ik ben bezig met een project wat gewoon heel leuk is om te doen: het is voor een deel productontwikkeling, en ik ben nu één van slechts drie personen in ons bedrijf die weten hoe en wat – en dat is geen slechte positie om in te verkeren. Samen met mijn manager heb ik de afgelopen week al heel wat uren doorgebracht met aan dit product te werken, en we verliezen de tijd helemaal uit het oog als we er mee bezig zijn; voordat je het weet kijk je op de klok en is het 17:45 uur, terwijl de vorige keer dat je op de klok keek het nog geen 14:00 uur was…

Verder hebben we deze week een feestje gehad op het werk vanwege het uitfaseren van ons originele product dat inmiddels redelijk verouderd was, en teveel kostte in onderhoud. Aangezien het heel wat werk heeft gekost om al onze klanten van het oude product op de nieuwe variant over te zetten vond men dat het tijd was om dit te vieren nu het allemaal achter de rug was.

Afgelopen donderdag om 15:00 uur verzamelde iedereen dan ook in een bar niet al te ver van het werk, waar de drankjes en de hapjes ruimschoots aanwezig waren. Na ongeveer een uurtje was het tijd voor wat herinneringen op te halen. Het was leuk om alle verhalen te horen over hoe de eerste productdemonstratie bij een klant met “smoke & mirrors” was gedaan omdat er nog helemaal geen werkend product was, om vervolgens de klant te horen zeggen “we like it, we want it, when can we have it?” – waarna de paniek toesloeg. Uiteindelijk is het allemaal helemaal goed gekomen, en heeft het product ertoe bijgedragen dat deze klant kon groeien van 5000 vrachtwagens naar 22.000 vrachtwagens.

Na de herinneringen was het tijd voor de bedankjes aan de mensen die hard hadden gewerkt aan de conversies van het oude product naar het nieuwe product, en hierbij werd ook ons team naar voren geroepen. Als aandenken aan deze “conversie-marathon” kreeg iedereen een beeldje van een renner die bij de finish door het lint gaat, met je naam en “TripPak ONLINE Enterprise Conversion Marathon” erop. Een beetje kitscherig, maar het is het idee dat telt, nietwaar?

Helaas kon ik niet al te lang blijven op het feestje aangezien Anna en ik ’s avonds naar “Do at the Zoo” moesten.

“Do at the Zoo” wordt op de website van de Denver Zoo als volgt beschreven:

Join us for a party filled with great food and entertainment!

Take a summer stroll while you sip cocktails, dine on creative cuisine from some of Denver’s best restaurants and enjoy the area’s finest live entertainment. It’s an annual “can’t-miss” event!

Dress

Cocktail Attire – Do At The Zoo Style! From animal prints and safari khaki to classic cocktail dresses, Do At The Zoo has a singular style.

Nadat we al twee keer eerder naar Brew at the Zoo waren geweest was het nu tijd voor de sjieke variant ervan. Omdat de vrouw van Anna’s broer, Josie, bij de Denver Zoo werkt kregen we één kaartje gratis, en een tweede kaartje voor $50, wat stukken beter is dan de $175 per kaartje wat het normaal kost. De opbrengst gaat naar de bouw van het nieuwe deel van de Zoo, “Asian Tropics“, een prachtig ontworpen nieuwe woonruimte voor “Asian elephants, Indian rhinos, Malayan tapirs, white-cheeked gibbons, sarus cranes, clouded leopards, flying fox (large fruit bats), fishing cats, Asian small clawed otters and other important Asian species”, aldus de website.

Even voor zevenen waren we bij de Zoo, waar een flinke menigte zich al had verzameld. De meeste mensen hadden zich wel aan de “dress code” gehouden: de heren in een nette broek en overhemd, of zelfs strak in het pak, en de dames in cocktailjurkjes. Er waren echter ook mensen bij die gewoon in spijkerbroek en t-shirt met teenslippers liepen, maar die waren toch wel in de minderheid. Volgens Josie was het de laatste twee jaar stukken minder geworden qua kleding, en waren er de eerste keren zelfs mannen in smoking en vrouwen in galajurken bij.

Josie was nog aan het werk toen wij naar binnen gingen maar ze zou ons later komen zoeken. Josie is de Gift Planning Manager van de Denver Zoo en werkt als zodanig met de donateurs en de VIP’s die grote bedragen aan de Zoo geven, of mensen die de Zoo in hun testament willen opnemen. Om 19:00 uur ging de Zoo open voor het “normale volk”, maar voor de VIP’s was het toen al een uur bezig.

Even voor achten voegde Josie zich bij ons en hebben we nog tot een uur of kwart voor tien heerlijk door de dierentuin geslenterd met een hapje en een drankje in de hand.

Er waren in totaal 65 tentjes met hapjes, en 13 met drankjes. Het varieerde van BBQ Ribs van Famous Dave’s Bar-B-Que en halve hamburgers van Smash Burger tot aan “Watermelon gazpacho with rock shrimp escabeche” van Encore on Colfax, “Fresh oysters on the half shell; shrimp & halibut ceviche” van McCormick Fish House and Bar, “Beef Carpaccio” van Sketch Wine Bar, “Crab cakes; tenderloin tips & mushrooms; white cheddar mashed potatoes” van Denver Chophouse and Brewery, “Cured salmon on a wonton chip with a wasabi emulsion” van The Oceanaire Seafood Room, “Thai chili crab dumpling with kaffir lime & cilantro slaw” van Parallel Seventeen, en “Ancho spiced buffalo short rib with ramp soubise; apple arugula salad and horseradish gremolata”; deze laatste was verkozen tot het lekkerste gerechtje van “Do at the Zoo”. Uiteraard kon je ook kiezen uit een enorme hoeveelheid desserts, variërend van mini-cupcakes van Adagio Baking Company en Lovely Confections Bakery, “Peaches and pound cake with a white peach sorbet and peach compote” van D Bar Desserts, en “carrot cake bread pudding with cream cheese creme fraiche” van Taste of the Wild, het restaurant van de Denver Zoo. Voor een overzicht van alle restaurants en wat ze aanboden kun je hier terecht.

Uiteraard moet er bij dit lekkere eten ook lekker gedronken worden. Naast Denver’s eigen Great Divide Brewing Company (brouwers van mijn favoriete bier), waren er ook tentjes met gespecialiseerde aanbieders van tequila, whiskey (waar er verschillende dure soorten verkrijgbaar waren zoals Macallan 12), verschillende wijngaarden, en ook in Colorado gedestilleerde “organic spirits” – in dit geval een vodka. Daarnaast waren er een stuk of tien “open bars” waar je alles kon krijgen van wijn, tot bourbon, tot whiskey, en zelfs complete cocktails.

Al met al was het een heerlijk decadente avond met een 65 gangen diner, voorzien van heerlijke drank erbij. Als we volgend jaar Josie weer lief aan kunnen kijken dan gaan we zeker weer!