Dennis' Weblog

.22, .38, .410, 12 gauge, 20 gauge… allemaal kalibers van wapens die ik wel eens geschoten heb gedurende de afgelopen 10 jaar, en ik moet zeggen dat het toch wel bijzonder leuk is om te doen!

Nu heb ik niks met jagen, integendeel – ik ben er in de meeste gevallen een tegenstander van – maar dat wil niet zeggen dat schieten niet leuk is. Met name kleiduiven schieten vind ik erg leuk om te doen.

Mijn eerste kennismaking met schieten was in 2000 op het landgoed van Anna’s familie in noord-Pennsylvania. Dit was tevens mijn eerste kennismaking met een groot aantal van haar familieleden.

Ik was naar Washington DC gevlogen – een vlucht van 8,5 uur – waar Anna en haar broer met zijn vrouw (die toen nog in DC woonden) mij op kwamen halen. Vanuit DC was het daarna nog eens 6,5 uur rijden naar het landgoed. Eenmaal daar aangekomen wilde ik me eerst eens lekker gaan douchen en omkleden, om daarna wat te gaan eten en de familie te ontmoeten. Helaas liep het anders: men kon blijkbaar niet wachten om me te ontmoeten, en iedereen wist dat ik een lange reis achter de rug had, maar dat was niet erg – ik moest gewoon meteen meekomen.

De avond werd best gezellig, en de witte wijn vloeide rijkelijk (de alcohol vloeit altijd rijkelijk bij Anna’s familie, en die avond was geen uitzondering).

De volgende ochtend maakte Anna me om 10:00 uur wakker, en al snel werd duidelijk dat de wijn iets te rijkelijk had gevloeid. Dat was tevens mijn eerste les: probeer de familie niet bij te houden met drinken, want je verliest gegarandeerd. Het werd zelfs pijnlijk duidelijk, want op mijn vraag waar iedereen was antwoordde Anna: “Everyone’s at the shooting range”.

Fijn. Ik heb hoofdpijn, en we gaan lekker met z’n allen naar de schietbaan…
Die eerste ochtend heb ik alleen maar gekeken. Grotendeels omdat ik nu eenmaal hoofdpijn had, maar deels ook omdat ik toch wel een beetje nerveus was.

De volgende ochtend was het echter tijd om het eens te gaan proberen. Ik kreeg eerst uitleg van de schietinstructeur over de wapens, en over de twee vormen van kleiduifschieten: ‘trap’ en ‘skeet’. Als je ‘Pull!’ roept, dan worden de kleiduiven geworpen.

Bij ‘trap shooting’ worden de kleiduiven van je af geworpen, in verschillende hoeken ten opzichte van jouw positie. Je schiet van vijf verschillende posities, waardoor de hoek ten opzichte van de baan die de kleiduiven kunnen nemen telkens anders is.

Je kunt de Olympic variant spelen, waarbij je slechts één kleiduif per keer krijgt, die sneller wordt geworpen, of de Double Trap variant, waarbij er twee kleiduiven tegelijk worden geworpen. Per kleiduif heb je één schot, en het is de bedoeling om ze allebei te raken. Per ronde ga je verder weg staan, waardoor het dus steeds lastiger wordt om de kleiduiven te raken.

‘Skeet shooting’ is moeilijker, vind ik persoonlijk. Bij ‘skeet’ worden de kleiduiven vanuit twee ‘houses’ (een ‘high house’ en een ‘low house’) aan weerszijden van je positie geworpen. Er zijn verschillende ‘stations’ (posities) van waaruit je schiet, dus ook hier komen de kleiduiven nooit vanuit dezelfde hoek. In tegenstelling tot bij ‘trap’ worden de kleiduiven niet van je weg geworpen, maar komen ze van links naar rechts, van rechts naar links, of allebei als er twee worden geworpen. Dit vereist dus een hele andere techniek dan bij ‘trap’, en is nog veel uitdagender ook. Het volgende plaatje illustreert de verschillende ‘stations’ (1 t/m 8 ) vanwaar je schiet. Nummer 8 is het moeilijkst, omdat de kleiduiven daar bijna recht boven je langs gaan.

Na de uitleg was het mijn beurt. Ik kreeg een .410 Over/Under in de handen gedrukt: kaliber .410, met twee lopen onder elkaar, waarbij de bovenste loop eerst schiet bij de eerste keer de trekker overhalen, en de onderste loop bij de tweede keer. Aangezien het mijn eerste keer was had men mij dit kaliber gegeven omdat het veel minder terugslag (of ‘kick’) heeft dan een 20 of 12 gauge (waarbij de 20 de kleinere is). Het nadeel van een kleiner kaliber is echter dat het ook minder kracht heeft, en minder hagel, waardoor het moeilijker is om de kleiduiven te raken en te breken. Wonder boven wonder raakte ik de eerste vijf meteen – daarna was het echter afgelopen en heb ik verder die dag geen enkele meer geraakt. Maar ik was wel ‘hooked’ – ik heb gedurende de rest van het verblijf elke dag geschoten; het is verslavend, en zó leuk om te doen!

Sinds die eerste keer in 2000 heb ik het niet meer zo heel vaak gedaan, alleen maar als we naar het landgoed gingen, wat zo’n beetje elke paar jaar was. De laatste keer was in juni 2007.

In de tussenliggende jaren heb ik op het land van vrienden van Anna’s ouders ook nog wel wat geschoten, kleiduiven met verschillende geweren, en op blikjes met een .22 geweer (kleine kogels), met een .38 Police Special (een revolver zoals je ze vaak in politiefilms ziet), en zelfs een derringer (een klein dubbelloops handwapen waar dezelfde .410 patronen in gaan als in een geweer, waardoor de terugslag enorm is).

Ik moet zeggen dat ik bij films altijd commentaar had op hoe slecht sommige schutters zijn: “hoe kun je nu van zo dichtbij missen?!”. Nou, met die .38 Police Special had ik toch wel moeite om een blikje van vijf meter afstand te raken – het is lastiger dan het eruit ziet! Maar goed, het was de eerste keer dat ik ooit een handvuurwapen gebruikte, en oefening baart natuurlijk kunst (alleen heb ik nooit veel kunnen oefenen).

Hoe dan ook, schieten is gewoon bijzonder leuk om te doen. Dat vond ook Bob, een oud-collega van Anna die de afgelopen twee weken bij ons heeft gelogeerd. Hij had nog nooit geschoten, maar had dat wel altijd eens heel graag willen doen, en dan met name een handvuurwapen.

Gisteravond, Bob’s laatste avond bij ons, zijn we naar een wapenwinkel met een schietbaan erbij hier in de buurt geweest. Je kunt bij die winkel ook wapens huren om te gebruiken op hun schietbaan. We kregen de keuze uit .22 en 9 mm handvuurwapens, en aangezien ik altijd al eens met een 9 mm automatic heb willen schieten, en Bob graag een Glock wilde schieten, werd besloten om een Glock 17 te gaan schieten:

We moesten de baanregels doorlezen, een liabilty verklaring ondertekening, en we kregen veiligheidsbrillen en oorbeschermers. Tot slot kwam de uitleg over het wapen.

Er werd gevraagd of we al eens geschoten hadden. Voor Bob was dit dus een ‘nee’, voor mij een ‘ja’, maar wel met de kanttekening dat ik voornamelijk shotguns had geschoten, en nog nooit een automatic had gebruikt. Nu had ik min of meer verwacht dat we een uitgebreide instructie zouden krijgen over hoe we het wapen veilig konden gebruiken, maar dat was niet het geval.

Er werd kort aangegeven hoe je het magazijn moest laden (“make sure you have the bullets the right way around”), en de uitleg van het wapen ging als volgt: “dit is hoe je het magazijn erin doet, door op dit knopje te drukken komt het magazijn eruit, nadat je het magazijn erin hebt gedaan haal je deze vergrendeling los waardoor een patroon wordt geladen, en dit is de trekker – als je niet weet waar die voor dient, dan kun je beter ballet gaan doen. Als het wapen leeg is, dan blijft de ‘slide’ naar achter staan. That’s it.” Dit alles duurde minder dan drie minuten. Daarna kregen we de papieren targets in handen gedrukt, werd ons verteld dat we naar baan 8 moesten, en dat was dat: er ging niemand mee om te kijken of we het wel allemaal goed en veilig deden. Nu voelde ik me er wel zeker genoeg bij, en als het op vuurwapens aankomt ben ik altijd uiterst voorzichtig (ik heb genoeg training gehad van Anna’s familie) maar het verbaasde me wel enigszins dat in het land waar alles gedaan wordt om aansprakelijkheid te voorkomen, en waarbij er welhaast sprake is van betutteling en er alles aan gedaan wordt om veiligheid te waarborgen deze uitleg zo summier was, vooral als duidelijk is geworden dat je met minder ervaren mensen te maken hebt. Maar goed, dat mocht de (voor)pret absoluut niet drukken.

Bob en ik gingen de schietruimte binnen, waar al verschillende mensen aan het schieten waren. Bij baan 8 aangekomen hingen we het target op, wat we vervolgens een meter of 8 naar achteren stuurden; 8 meter leek ons wel een mooie afstand. Het laden van het magazijn werd steeds lastiger naar mate je er al meer kogels in had zitten. Er konden 15 kogels in het magazijn, maar nummer 14 was toch wel lastig om erin te krijgen omdat de veer erin natuurlijk steeds strakker komt te staan, en nummer 15 hebben we maar eruit gelaten.

Met het magazijn eindelijk geladen was het tijd om te schieten. Mijn eerste twee waren niet zo geweldig, aangezien het toch wel even wennen is. Je hebt immers geen enkel idee van hoe sterk de terugslag is als je de trekker overhaalt, en daarmee dus hoe stevig je het wapen vast moet houden. Elke volgende keer ging echter steeds beter: je voelt je zekerder, je leert snel hoe het wapen zich gedraagt, en je voelt al snel wat je moet doen om te compenseren zodat je ook daadwerkelijk de plek raakt waar je op richt. Uiteindelijk wist ik mijn kogels van de eerste 14 schoten vrij goed te groeperen:

We hadden twee doosjes munitie gekocht, van elk 50 kogels. In totaal heb ik 35 keer geschoten, Bob de overige 65. Hij vond het zo geweldig om te schieten, en aangezien ik nog altijd terug kan gaan heb ik hem zijn gang laten gaan. Hij vond het een geweldige ervaring, het was net een kind in een speelgoedwinkel. Hij vond het zo geweldig dat hij al voor de grap zei dat ik hem de volgende ochtend bij de schietbaan kon komen ophalen om hem naar het vliegveld te brengen.

En ik? Ik ga denk ik zeker nog een keer terug. Gisteravond bevestigde eens te meer hoe leuk ik het vind om te schieten. Ik zal niet zelf een wapen gaan kopen (die krengen zijn toch wel erg duur), maar zo af en toe even schieten is natuurlijk wel leuk.

Vanochtend op het werk had ik het met een aantal collega’s over het schieten, en twee van deze collega’s zijn zeer ervaren schutters en hebben verschillende wapens, van handvuurwapens tot een AK-47 (ofwel een Kalashnikov). Zij gaan ook regelmatig schieten, en ik ben nu uitgenodigd om een keer mee te gaan. Er zijn hier in de omgeving blijkbaar bepaalde stukken land waar je gewoon kunt gaan schieten op zelf meegebrachte targets. Niets is hierbij te gek, van flessen en blikken tot wasmachines en zelfs auto’s – en dat lijkt me best wel leuk om eens te doen. Op die manier krijg ik de kans om af en toe te gaan schieten, zonder een (duur) wapen te hoeven kopen of huren.

Ook gaan we binnenkort misschien met een aantal collega’s naar de plaatselijke schietbaan voor een paar rondes ‘trap’ of ‘skeet’. Kan ik kijken hoeveel ik verleerd ben in de afgelopen drie jaar…

“Pull!”

This entry was posted on Wednesday, May 26th, 2010 at 20:37 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.