Schieten op Vaderdag

Net zoals in Nederland was het ook in de VS gisteren Vaderdag.

Een oom van Anna had het idee opgevat om voor vaderdag met de hele familie kleiduiven te gaan schieten als cadeau voor zijn vader, Anna’s opa.

De hele familie is gek op jagen en op kleiduiven schieten – op hun familielandgoed was er zelfs een wedstrijdformaat schietbaan – en Anna’s opa vindt het ook geweldig om te doen, net zoals de rest van de familie. Aangezien ik het ook ontzettend leuk vind om te doen zijn wij ook meegegaan. Anna zou niet gaan schieten, iets wat met een zwaar “20 gauge” of “12 gauge” wapen teveel pijn doet met haar fibromyalgie; mogelijk zou een lichter kaliber wel gaan, maar helaas hadden we geen lichter kaliber bij ons. Ik was er in ieder geval helemaal klaar voor – ik vind kleiduiven schieten geweldig!

Al eerder schreef ik over mijn ervaringen met schieten en de verschillende soorten kleiduiven schieten (zie hier) en sinds gisteren kan ik er een nieuwe ervaring aan toevoegen: Sporting Clays.

Wat is Sporting Clays? De website van Colorado Clays, waar we gisteren zijn gaan schieten, omschrijft het als volgt:

“With its roots coming from England, sporting clays is a shotgun shooting game in which clay pigeons are presented to the shooter in ways that mirror the flight pattern of game birds, or occasionally rabbits, in their natural habitats. The shooting grounds are laid out in stations with each station representing one type of bird or a combination of game; a rabbit and a grouse, for example.

With variations in trap position, trap speed, shooting position, and flight paths of different types of clay pigeons, targets can come through the trees, from under your feet, straight down, over your head, quartering, going away, left to right, right to left, and in any path a real bird might choose. The key words are unpredictable, variable, and sometimes bordering on impossible.“

We waren gisteren met 12 personen die zouden schieten, en de meesten daarvan hadden al eens vaker Sporting Clays geschoten. Sowieso zijn het stuk voor stuk ervaren schutters, die allemaal training hebben gekregen als kind op het familielandgoed en al sinds hun jeugd schieten.

En dan had je natuurlijk mij nog, die pas in 2000 voor het eerst een geweer vast heeft gehouden, en die sinds die eerste keer slechts een keer of 12 heeft geschoten, waarbij de laatste keer alweer vier jaar geleden was (in juni 2007 op het landgoed van Anna’s familie).

Tel daar nog eens bij op dat mijn schoonouders vantevoren zeiden hoe moeilijk Sporting Clays wel niet is (ze waren een keer een halve dag Sporting Clays gaan schieten en hadden er elk slechts drie geraakt terwijl ze allebei echt goed kunnen schieten) en de moed zonk me toch een beetje in de schoenen. Hoewel het natuurlijk het belangrijkste is dat je er plezier in hebt is het toch ook wel leuk als je eens een keer iets raakt; zelf helemaal niets raken terwijl om je heen iedereen alles aan gruzelementen schiet is redelijk frustrerend. Maar goed, ik liet me niet erdoor uit het veld slaan en ben vol goede moed richting Colorado Clays gegaan.

Colorado Clays ligt een beetje ten noorden van Denver International Airport, en het is niet al te gemakkelijk om er de eerste keer naar toe te rijden – iedereen van onze groep was minstens één keer verkeerd gereden. Eenmaal aangekomen kwam je terecht op een ontzettend mooie lokatie: veel hoge, oude bomen, grasvelden, en een beekje dat er doorheen stroomde. Afgezien van de voortdurende knallen van de geweren om je heen was het er zelfs heel rustgevend.

Groen

We hadden voor onze groep een soort golfkarretjes gehuurd, zodat alle munitie en geweren niet gedragen hoefde te worden (munitie voor 12 man weegt behoorlijk veel), en zodat Anna’s opa – die toch ook alweer 86 is – niet het hele stuk hoefde te lopen.

EZ-GO's

Bij het opzetten van de “stations” was er gebruik gemaakt van aanwezige natuurelementen zoals boomstronken om de werper achter te verbergen, en overhangende takken om de kleiduiven achter te laten verdwijnen.

Zoals het citaat van de website van Colorado Clays al aangaf was er heel veel variatie in hoe de kleiduiven tevoorschijn kwamen: sommigen kwamen uit of van achter de bomen te voorschijn, anderen draaiden heel langzaam voor je weg, en weer anderen kwamen over de grond stuiterend voorbij (het simuleren van een rennend en springend konijn).

Het geheel was erop gericht om je zo veel mogelijk het idee te geven alsof je in de vrije natuur aan het jagen was, en door gebruik te maken van de natuurlijke obstakels werd het geheel nog een stukje uitdagender dan het al was.

Op sommige plekken was de natuur echter een handje geholpen, zoals bij “Station 7”:

Twee werpers bovenop een hoogwerker

Bovenop deze hoogwerker stonden twee werpers die de vlucht van een tweetal vogels nabootste, de een na de ander, en allebei net ietsje verschillend. De kleiduiven vlogen eerst heel hoog de lucht in, om daarna in een soort van glijvlucht richting de grond te gaan – een van de meest uitdagende “stations” die we gisteren geschoten hebben.

Omdat we met zoveel schutters waren was de groep opgedeeld in twee teams, en er was onderling een kleine competitie opgezet om te kijken wie het beste was per team, en wie er van beide teams samen het beste was.

Station 2

Tot mijn grote verbazing was mijn allereerste schot na vier jaar gelijk raak (en aan de gezichten van de anderen te zien was ik niet de enige die verbaasd was). Het was wel weer even wennen, en mijn volgende pogingen mislukten jammerlijk, maar langzaam maar zeker kwam het gevoel weer terug, en groeide mijn zelfvertrouwen.

Het begon uiteindelijk steeds beter te gaan, en een aantal keer raakte ik zelfs de moeilijke kleiduiven daar waar niemand anders ze raakte. (Uiteraard stond daar tegenover dat ik de makkelijke heel vaak niet raakte, maar daar hebben we het gewoon even niet over).

Uiteindelijk hebben we bijna drie uur lang geschoten, en ik heb echt bijna drie uur lang kunnen genieten. Naarmate ik vaker schoot begon ik steeds beter te worden, en kreeg ik echt de smaak te pakken – jammer dat we met z’n allen nog ergens zouden gaan lunchen anders was ik graag nog wat langer gebleven. Eén ding is echter zeker: dit gaan we vaker doen! Anna had één keer geprobeerd met een 20 gauge, maar na die ene keer was wel duidelijk dat ze dit niet lang kon volhouden. De volgende keer nemen we echter een .410 mee, een lichter wapen en een lichter kaliber, waarmee Anna misschien wat langer mee kan doen.

Anna's vader bij Station 2
Anna’s vader aan de beurt bij Station 2

En de uiteindelijke score? Wel, na Station 7 (van in totaal 8 die we hebben geschoten) stond ik binnen ons team op de tweede plek, maar helaas schoot iemand me bij Station 8 voorbij, waardoor ik als derde (van in totaal zes) eindigde. Beide teams bij elkaar gegooid gaven een apart beeld: een neef van Anna stond ruimschoots bovenaan, en daarachter kwamen maar liefst vijf personen die dezelfde score hadden op een gedeelde tweede plaats – en daarna kwam ik!

Ondanks dat ik weinig ervaring heb en al vier jaar niet meer geschoten had heb ik toch maar mooi enkele ervaren schutters achter me gelaten. Nu heb ik ook zonder dat ontzettend veel plezier gehad, maar ik was in ieder geval blij dat ik niet volledig ondergesneeuwd werd door de anderen.

Ik heb gisteren geschoten met een 16 gauge semi-automatische Remington Sportsman 58, een wapen dat Anna’s vader in een loterij had gewonnen toen hij 16 jaar oud was en dat al sinds 1963 niet meer wordt gemaakt; dit is het type wapen:

Remington Sportsman 58

Het is een heel fijn wapen om mee te schieten, en ik mag het lenen wanneer ik maar wil wat erg leuk is, natuurlijk. En dat komt goed uit, want het is de bedoeling om binnenkort met een aantal hier op het werk ook naar Colorado Clays te gaan. Fijn dus dat ik dan kan schieten met een enigszins vertrouwd wapen, en dat ik nu al een beetje heb kunnen oefenen zodat ik ook bij deze ervaren schutters niet verbleek!

Je zult me nooit en te nimmer aan het jagen krijgen, maar ik denk dat ik met Sporting Clays een nieuwe hobby heb gevonden!

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.