Murphy en Bailey

In een reactie op mijn vorige blog waarin ik om suggesties vroeg, was Tine benieuwd naar hoe het met Murphy en Bailey gaat.

De beste omschrijving is denk ik dat ze een haat-liefde verhouding hebben.

Murphy is duidelijk jaloers op Bailey, en dat merk je in heel veel kleine dingen.

Zodra een van ons tweeën het woord “kitty” zegt, dan zie je hem meteen zijn oren spitsen, en soms komt hij zelfs naar diegene toe, alsof hij wil zeggen “ik weet wel dat je het over de kat had, maarre… hier ben ik!”

Gaat Bailey bij een van ons tweeën op schoot liggen, dan gaat Murphy bij de ander op schoot liggen. Aait een van ons tweeën Bailey, dan gaat Murphy naar de ander toe. Het leukste is dat hij dan naar Bailey kijkt met een blik die wij interpreteren als “Jij hebt lekker de een, maar ik krijg lekker aandacht van de ander!”

Als Murphy bij ons op bed ligt, en Bailey komt de slaapkamer binnen gelopen, dan trekt hij er zich soms helemaal niets van aan, maar andere keren dan houdt hij haar heel goed in de gaten – en springt soms van het bed af en rent achter haar aan alsof hij haar flink te pakken wil nemen.

Dat laatste gebeurt overigens vrij vaak, waarbij ze soms als gekken achter elkaar aan vliegen, door de woonkamer heen, de trap op – en Murphy verliest altijd.

Bailey luierend op de bank

Terwijl Murphy soms niet blij lijkt te zijn met Bailey, lijkt het andersom heel anders: Bailey lijkt soms toenadering tot Murphy te zoeken, die daar niet altijd van gediend is. Wel heeft Murphy al geleerd dat Bailey soms helemaal niet onder de indruk is van wat hij ook probeert. Zo was er dat ene moment waarop Murphy probeerde om Bailey zover te krijgen om van hem weg te rennen toen hij op haar afkwam, maar in plaats van weg te rennen bleef Bailey staan – en gleed Murphy zo met zijn neus tegen haar achterste… Ik weet niet voor wie van de twee dat de grootste schok opleverde!

En toch: soms zie je Murphy echt op zoek gaan naar Bailey als hij haar al een tijd niet heeft gezien. Nu weet je natuurlijk nooit wat daarbij denkt – we hopen dat hij ergens het toch wel leuk vindt om de kat in huis te hebben, maar we vermoeden dat het meer iets is als “zou ze misschien weg zijn?”

In ieder geval lijkt het erop dat Bailey veel meer in Murphy geïnteresseerd is dan andersom: als Bailey weer eens de trap opvliegt trekt Murphy zich daar weinig van aan. Echter, elke keer dat Murphy door het hondenluikje de garage in gaat om van daaruit naar buiten te gaan door het hondenluikje in de buitenmuur, dan rent Bailey naar het raam om daar Murphy in de gaten te houden. Ze gaat dan van raam tot raam om Murphy niet uit het oog te verliezen, totday Murphy weer richting huis gaat – dan rent ze snel naar de deur in de gang om hem daar bij het hondenluikje op te wachten.

Wat wel altijd leuk is om te zien, is hoe Bailey reageert als Murphy naar de trimmer is geweest.

Murphy na de trimmer

Het lijkt erop dat Bailey hem dan niet meer herkent, want ze reageert dan heel fel op Murphy: haar staart wordt dik, staat recht naar achteren of omhoog, en ze blaast telkens naar hem als hij in de buurt komt. Ze houdt hem ook heel goed in de gaten bij alles wat hij doet, en ze is voortdurend alert op elke beweging die hij maakt. Allemaal dingen die ze normaal gesproken niet doet. Het is nu een paar dagen geleden, en ze lijkt nu weer langzaam aan de kale Murphy te wennen.

Zullen de twee ooit goede vriendjes worden? We vermoeden van niet. Ik denk dat Bailey dat wel zou toelaten, maar Murphy zal dat vermoedelijk nooit laten gebeuren. Als er eten in het spel is dan tolereren ze elkaars nabijheid en lijkt er een wapenstilstand te bestaan, maar we verwachten niet dat ze ooit ergens samen zullen zitten of liggen. Wel jammer, want het zou wel erg leuk zijn, maar helaas…

Wat?? Een nieuw blog???

Het is alweer een hééééle tijd geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Van enkelen kreeg ik alweer de vraag of alles nog goed gaat met ons, en ik kan jullie gerust stellen: met ons is alles prima.

De reden dat ik al zo lang niets meer geschreven heb, is dat we het ontzettend druk hebben gehad.

Ik heb een tijdje terug al kort even de Star Wars groep aangehaald, maar bij deze een beetje meer daarover.

Zoals jullie wellicht weten is Anna al een hele tijd lid van de 501st Legion, een Star Wars kostuumorganizatie die zich onder andere inzet voor allerlei goede doelen. Opgericht in 1997 door een Star Wars fan die zelf een stormtrooper kostuum wilde hebben, is de groep inmiddels uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen met meer dan 6000 leden. De 501st, met goedkeuring van Lucasfilm, is de grootste Star Wars fan-groep, en om lid te worden van de 501st dien je een “screen accurate” kostuum te hebben. Je kunt dus niet even zomaar bij de kostuumwinkel op de hoek een Star Wars kostuum halen, en lid worden. Nee, er zijn héél veel, heel specifieke vereisten waaraan je moet voldoen – en de kostuums zijn niet goedkoop: een van de goedkoopste die je kunt krijgen – noem het een “instapmodel” – kost toch al snel een $300 tot $350. Wil je een stormtrooper dan zit je al snel richting de $1200, en voor een Darth Vader kun je zelfs richting de $4000 gaan (of meer). In Colorado zijn er ongeveer 100 actieve leden in de Mountain Garrison, wat is onderverdeeld in drie Squads: Pikes Peak Squad (Colorado Springs en omgeving), Mile High Squad (Denver en omgeving), en Snowy Range Squad (alles ten noorden van Denver en geheel Wyoming).

Sinds ze lid is geworden heeft Anna me geprobeerd over te halen om met haar mee te gaan naar een van de ‘troops’, zoals het heet: als de 501st ergens komt voor een evenement, dan wordt dat een ‘troop’ genoemd. Ik zei altijd, “nee dank u, ik hoef niet mee naar al die freaks”. Ik stelde me de groep altijd voor als een stel nerds en geeks die nog steeds bij de ouders in de kelder woonden, allemaal een beetje “socially awkward”. En daarbij: ik vind Star Wars erg leuk, maar ik ben niet zo’n fan die alles weet over alles wat maar met Star Wars te maken heeft.

Uiteindelijk wist Anna me in maart 2012 over te halen om met haar mee te gaan naar de St. Patrick’s Day Parade in Fort Collins. Daar leerde ik al heel wat leden kennen, en ik kwam erachter dat het allemaal heel normale mensen waren – nou ja, relatief gezien dan. En eigenlijk kreeg ik daar al een beetje de smaak te pakken, en besloot om dan voor een eenvoudig, relatief goedkoop kostuum te gaan, zodat ik af en toe eens met Anna mee kon gaan.
Gedurende de volgende maanden werd ik steeds enthousiaster, en begon ik het steeds leuker te vinden. Ik leerde ook meer en meer mensen kennen, en hoe meer mensen ik leerde kennen, hoe meer ik stond te kijken van de verschillende types en achtergronden. Wat bleek: het waren niet alleen de geeks en de nerds, maar het varieerde van fabriekswerkers tot een IT Director voor een middelgrote stad, van een bagagemedewerker voor een luchtvaartmaatschappij tot een freelance grafisch ontwerper, plus politieagenten, fabrieksmedewerkers, managers van grotere bedrijven, koks, helpdeskmedewerkers, enz. – het is geweldig om te zien hoe al deze mensen met verschillende achtergronden en uit verschillende lagen van de samenleving zó goed met elkaar op kunnen schieten. Al die verschillen verdwijnen zodra iedereen bij elkaar komt voor een ‘troop’.

Uiteindelijk is iedereen daar met hetzelfde doel: om lol te hebben, en om tegelijkertijd goed te kunnen doen voor de samenleving. En dat laatste doet de 501st heel veel – in 2013 is er voor meer dan $260.000 aan directe donaties ingezameld wereldwijd, en heeft de 501st bijgedragen aan meer dan $32.000.000 aan indirecte donaties, door aanwezig te zijn bij evenementen, door het steunen van goede doelen door extra aandacht te trekken voor de goede doelen. Hieronder een afbeelding met wat meer informatie over de cijfers:

De cijfers van de 501st voor 2013

De cijfers van de 501st voor 2013

In Colorado gaat de Mountain Garrison vier keer per jaar naar Children’s Hospital, om daar de zieke kinderen te gaan bezoeken (enigszins vergelijkbaar met wat de CliniClowns doen). Er wordt meegedaan bij sponsorlopen voor uiteenlopende goede doelen als de Juvenile Diabetes Research Foundation en Autism Speaks en vele andere. Maar er wordt ook meegeholpen bij verjaardagsfeestjes voor gehandicapte kinderen, bij optochten, bij het openen van winkels – noem maar op. Alles wordt gedaan op vrijwillige basis, en het kost niets om de 501st te vragen om langs te komen, behalve een donatie in naam van de 501st aan een goed doel naar keuze.

En waarom dit hele verhaal over de 501st? Nou, omdat ik uiteindelijk zó enthousiast ben geworden, dat ik in augustus 2013 zelf officieel lid ben geworden. En niet alleen dat: ik ben sindsdien ook gevraagd om deel te nemen in het lokale bestuur, ofwel de “Command Staff” zoals het heet, aangezien qua titels de 501st min of meer een militaire hierarchie heeft. Ik ben nu “Captain of the Guard”: deels forum-moderator, deels “protocol officer” belast met het waarborgen dat alle regels worden nageleefd, deels onderhandelaar bij conflicten tussen leden. En met ingang van morgen ben ik ook “Squad Executive Officer”, zeg maar de tweede man in de leiding van onze Squad.

Een heel verschil dus, met hoe ik voorheen – meer dan een jaar geleden – tegen de 501st aankeek. En ik moet zeggen dat ik in de relatief korte tijd dat ik lid ben heel veel goede vrienden erbij heb gekregen. Naast zich inzetten voor de gemeenschap, zetten de leden zich ook in voor elkaar. Gaat iemand verhuizen, dan komen ze meehelpen. Komt iemand in het ziekenhuis terecht, dan komen ze de rest van het gezin helpen met koken, en poetsen, en in de tuin werken. Allemaal dingen die “vroeger” vanuit een kerkgemeeschap kwamen, komen ook voort uit de 501st. Het is dus niet alleen een kostuumclub waar de leden vrijwilligerswerk doen, het is ook een sociale club die voor elkaar klaar staat.

Enkele maanden geleden, toen we een enorme storm hadden en er allerlei overstromingen waren, had ik op facebook geplaatst dat het bassin aan de overkant van de straat aan het overstromen was, en ik kreeg direct berichten en sms-jes van allerlei mensen die aanboden om te komen helpen, zelfs van helemaal aan de andere kant van de stad. En dat is toch wel heel erg leuk, om bij zo’n groep te horen.

Het laatste half jaar heeft de 501st heel wat tijd opgeslokt, zowel overdag als ook ’s avonds. Het bijwonen van vergaderingen, het in de gaten houden van het forum en ingrijpen waar nodig, en natuurlijk naar de ‘troops’. Er was één weekend bij waar we tussen donderdagavond en zondagavond naar zeven verschillende ‘troops’ zijn geweest. Allemaal erg leuk, maar ook erg vermoeiend, en tijdrovend – maar uiteindelijk is het allemaal de moeite waard als je ziet hoeveel er voor liefdadigheid wordt gedaan, en als je de gezichten van zowel kinderen als volwassenen ziet! Het is ook erg leuk dat we dit nu met z’n tweetjes kunnen doen – het is voor ons allebei een belangrijk en leuk deel van ons leven geworden. Ik heb in ieder geval een diep respect ontwikkeld voor de 501st organisatie en de leden.

Overigens is er ook een Nederlandse tak van de 501st: de Dutch Garrison. Je vindt ze hier: http://www.dutchgarrison.nl/

Wat is er nog meer gebeurd?

Bij mij op het werk gaat het allemaal z’n gangetje. Mijn team groeit langzaam maar zeker. Ik had twee mensen in mijn team toen ik de managementpositie overnam, inmiddels heb ik al 8 mensen onder me, en dat zou wel eens kunnen groeien naar 10 of 11 tegen het eind van 2014. In januari werd ik ook uitgenodigd voor een “elite training” voor management, waar per kwartaal slechts zo’n 30 tot 35 managers worden uitgenodigd. Dus al met al lijkt alles goed te gaan.

Bij Anna heeft er een flinke verandering plaatsgevonden: ze heeft sinds anderhalve maand een nieuwe baan!

Na meer dan vijf jaar bij Toys R Us had ze het daar wel zon’n beetje gezien. Ondanks vele beloftes bleef de promotie steeds uit, en ze begon zich meer en meer te ergeren aan hoe het eraan toe ging, tot het punt waar ze gewoon doodongelukkig was en niet meer met plezier naar het werk ging – en dus ging ze op zoek naar iets nieuws. Dat vond ze eigenlijk ook al vrij snel: Recruitment & Retention Specialist bij de National Entertainment Network.

Aanvankelijk vond ik het klinken als een of ander obscuur bedrijfje wat 18+ films maakt, maar dat bleek toch niet het geval te zijn. Het is in plaats daarvan een bedrijf met een omzet van rond de $150.000.000 per jaar, met 700 werknemers in 48 staten, dat zich specialiseert in automaten die je hier veel bij supermarkten ziet staan, zoals kauwgomballenautomaten, automaten met van die kraanspelletjes waar je met een grijparm een knuffelbeest kunt winnen, en van die kinderritjes waar je je kind voor een kwartje op een paard of olifant kunt laten rijden. In haar functie is ze verantwoordelijk voor het landelijk werven van nieuw personeel, en ook voor het invoeren van het beleid rondom personeelsbehoud.

Niet alleen betaalt het veel beter, het is eindelijk de baan van maandag tot en met vrijdag waar ze al zo lang naar uitkijkt: geen avonden meer, geen weekenden meer, niet meer werken op feestdagen, en niet langer per uur betaald krijgen. Ze voelt zich stukken beter, is een stuk gelukkiger, en daar profiteren we allemaal van!

Ze heeft direct al een flink takenpakket gekregen, en moet zelfs volgende week met haar baas naar Texas om daar een paar dagen in de fabriek sollicitatiegesprekken te gaan houden. Al met al krijgt ze in dit bedrijf nu al meer waardering en voldoening dan ze de afgelopen twee jaar bij Toys R Us heeft gehad.

Behalve al deze dingen is er eigenlijk maar weinig gebeurd, maar zoals je ziet hebben we het toch behoorlijk druk gehad al die tijd.

En dan volgt nu het onderdeel van mijn blogs waarin ik aangeef dat ik zal proberen mijn leven te beteren en weer regelmatiger wat zal schrijven. Een tijd lang heb ik ook gedacht “er gebeurt niets, dus er valt niets te schrijven”, maar van een aantal personen heb ik al begrepen dat ze dingen meer interessant vinden dan ik aanneem, dus ik zal zeker mijn best gaan doen.

Als iemand suggesties heeft over stukjes, dan hoor ik ze graag!

Wordt vervolgd…

Dag Bompa

Vorige week zaterdag is op 97-jarige leeftijd mijn opa aan mijn moeders kant overleden. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik klaar was om een stukje hier te schrijven. Helaas waren we niet in de gelegenheid om naar Nederland te reizen voor de begrafenis, en het zijn die momenten waarop het ontzettend moeilijk is om zo ver weg te wonen, niet bij je familie te kunnen zijn in een tijd waar je het nodig hebt, en om afscheid te nemen.

Dag Bompa, we zullen je missen…

Bompa

Daar zijn we weer!

Het is alweer een tijdje geleden, maar bij deze dan weer eens een blog.

De reden voor het uitblijven van een blog is dat het op mijn werk nogal behoorlijk stressvol is geweest – en eigenlijk is het dat nog steeds.

Volgens het hoger management binnen Xerox zijn onze cijfers niet goed genoeg, en moet er iets gebeuren, wat resulteerde in de mededeling dat 90 dagen lang alles en iedereen wordt geëvalueerd. Blijken mensen niet te kunnen leveren wat wordt gevraagd, dan worden er mogelijk nieuwe mensen aangenomen die wél kunnen presteren. Met andere woorden, de banen van velen staan – in theorie – enigszins op de tocht.

Gelukkig heb ik de afgelopen weken flink wat vooruitgang kunnen boeken, en ik denk dat ik op het moment niets te vrezen heb, na wat bemoedigende berichten, maar het blijft toch altijd in je achterhoofd hangen, en het zorgt voor heel wat stress.

Om zoveel mogelijk positiefs te kunnen laten zien, heb ik heel wat veranderingen doorgevoerd, maar dat ging gepaard met heel wat lange dagen – weken van 50 uur of meer achter elkaar was eerder regel dan uitzondering – met als gevolg dat ik door alle omstandigheden overdag geen tijd had om iets te schrijven, en eenmaal thuis ik volledig uitgeput was.

In de weekenden hebben we het heel druk gehad met de 501st, de Star Wars liefdadigheidsgroep, waar ik sinds enkele maanden ook officieel lid van ben – jawel, de ‘Dark Side’ heeft me gerecruteerd! Twee maanden lang zijn we vrijwel elk weekend op pad geweest voor ‘charity events’, variërend van de St. Patricks Day Parade in Fort Collins, tot de Autism Speaks Walk in Coors Field in Denver, tot May the 4th Celebration in Wings Over the Rockies in Denver, tot een bijeenkomst bij Anna’s Toys-R-Us ten behoeve van autisme.

Ik had het vantevoren nooit verwacht, maar ik vind het echt ontzettend leuk om te doen, en het is ook een leuke en diverse groep mensen. De reacties van de kinderen en de ouders is echt geweldig, en het feit dat je iets doet voor het goede doel is ook heel bevredigend. Bij Anna’s winkel hebben we in vier uur tijd bijna $300 opgehaald, en bij Wings Over the Rockies in zes uur tijd bijna $800.

Na een drukke week op het werk en een uitputtende zaterdag op pad met de 501st, was het op zondag vooral uitslapen, bijkomen van alles, en niets doen – ik had dan meestal geen puf meer.

Gelukkig is de allerergste drukte nu een beetje voorbij, en heb ik weer wat meer tijd om adem te kunnen halen, en om elke dag een lunch te eten – iets wat er vaak niet van kwam.

Voor de rest gaat alles zijn gangetje. In onze achtertuin begint nu alles weer op te komen na de eerste winter, en het lijkt erop dat op drie planten na alles het heeft overleefd. De planten die door de winter zijn gekomen, zijn op volle kracht terug, en doen het prima. Degenen die het niet hebben gered, waren de goedkope planten van Lowe’s (een doe-het-zelf zaak), dus het is voor onze tuin dus blijkbaar toch goed om voor de betere kwaliteit van een tuincentrum te gaan.

Het weer is hier de laatste paar weken een beetje van slag, zo lijkt het. Eind april en begin mei hadden we nog sneeuw, en nu is het al bijna een week voortdurend 30°C of meer. Afgelopen maandag en dinsdag was het maar liefst 38°C – recordtemperaturen voor deze tijd van het jaar.
En helaas, vanwege een winter met weinig sneeuwval en nu de hoge temperaturen, is gebeurd waar iedereen zo bang voor was: branden.
Sinds een paar dagen woeden er flinke branden op verschillende plaatsen in Colorado. Sommige branden zijn onder controle of inmiddels geblust, zoals de brand die in Rocky Mountain National Park woedde, waar meer dan anderhalve vierkante kilometer in rook is opgegaan.

Andere branden die nog gaande zijn, zijn een flink brand bij de Royal Gorge Bridge, de beroemde brug waar veel toeristen naar toe gaan. De brand is daar zo dichtbij gekomen, dat enkele houten planken van de brug zwartgeblakerd zijn, en de constructie van de brug zelf wordt nu op integriteit getest, aangezien de hitte van de nabijgelegen brandende gebouwen de kabels van de brug zouden kunnen hebben aangetast.

De ergste brand momenteel is die bij Colorado Springs, niet zo heel erg ver van de plek waar vorig jaar ook al die enorme verwoestende brand woedde. Inmiddels zijn daar meer dan 360 huizen verwoest, is meer dan 60 vierkante kilometer in rook opgegaan, en zijn meer dan 10.000 mensen geëvacueerd.

Deze hoeveelheid branden, en de felheid waarmee ze branden, zorgt ervoor dat de rook over een groot deel van de staat hangt. Gisteren was het heel er goed te merken: het leek alsof het een zwaarbewolkte dag was, maar dat was allemaal rook. Onderweg naar huis, in de verte kijkend, leek het alsof het mistig was, maar dat was ook allemaal rook. De zon was verborgen achter een rook sluier, en was oranje van kleur, en zodra je buiten kwam rook je gewoon de brandlucht – en dat van 100 kilometer verder zuidelijk.

Het brandseizoen was eigenlijk nog niet eens op volle kracht begonnen – meestal komt dat pas later in de zomer – dus het feit dat er nu al zoveel en zulke hevige branden zijn, voorspelt niet veel goeds voor deze zomer.

Hopelijk slaat het weer snel om, en komt er een einde aan de temperaturen van boven de 30°C, en krijgen we flink wat regen en onweer, maar helaas lijkt het er de komende dagen niet op dat dit gaat gebeuren…

Wordt vervolgd…

Eindelijk! Een update!

Hallo trouwe lezers (als die er nog zijn)!

Van verschillende kanten heb ik de laatste tijd de vraag gekregen of alles nog wel goed met mij/ons gaat omdat ik al een hele tijd niets meer op mijn blog heb geschreven.

Ik kan jullie geruststellen: alles is hier helemaal prima. De reden dat ik de laatste maanden niets meer heb geschreven is dat ik het op het werk zó ontzettend druk heb gehad, dat ik eenmaal thuis gewoon geen zin meer had om nog iets achter de computer te ‘moeten’. Het was niet zo dat ik niet wilde, ik had er gewoon de puf niet voor.

Op mijn werk gaat alles nog uitstekend. Ik krijg zelfs steeds meer verantwoordelijkheden, ook al leidt dat wel tot meer drukte (en tot het niet schrijven van nieuwe blogs).

Naast de verantwoordelijkheid voor het Implementations team kreeg ik al de uitdaging om onze nieuwe customer service organisatie op te zetten, maar daarnaast ben ik nu ook nog eens betrokken in twee nieuwe projecten rondom nieuwe producten, en ben ik (blijkbaar) nu ook in de rol terecht gekomen dat als een klant problemen heeft en speciale klantenservice-aandacht nodig heeft ik degene ben die bij de klant langs moet gaan. Twee maanden geleden ben ik naar een klant in North Carolina moeten gaan, en over twee weken moet ik naar een klant in Missouri. Het reizen hoeft voor mij niet zo nodig, maar het is wel leuk om het vertrouwen te krijgen om het tot een goed einde te brengen met de klant.

Mijn baas is een paar weken geleden een week bij ons op kantoor geweest, de eerste keer sinds ik aan hem rapporteer. Aangezien nog niet zo heel lang met hem had gewerkt had ik geen idee hoe hij over me dacht, dus ik was ontzettend benieuwd daarnaar. Op de een of andere manier had ik zo het idee dat hij niet al te tevreden was met me, maar desgevraagd zei hij “I think the world of you” – en in één klap was ik weer helemaal tevreden.

Het is dus druk, maar het gaat wel nog allemaal goed!

Verder zijn we eind maart een paar dagen op vakantie geweest naar Taos in New Mexico. We zouden in eerste instantie met vrienden naar New Orleans gaan, maar dat is door omstandigheden niet door kunnen gaan. New Mexico was echter een prima alternatief! Het was onze eerste vakantie in een jaar tijd, maar we hebben wel genoten. We hadden een ontzettend leuke kamer in een Bed & Breakfast geboekt (www.taos-cottonwood.com) met een privé ‘deck’ met privé hot tub.

Cottonwood Inn, Taos, New Mexico

Hot Tub

We hebben elke avond heerlijk een uur of twee in de hot tub gezeten, met een drankje erbij, onder de sterren en de volle maan – lekker ontspannen. Voor de rest hebben we heerlijk gegeten en gedronken, veel van de omgeving gezien, en ook nog wat leuke dingen voor in huis gekocht.

Mijn ouders zijn ook nog op bezoek geweest (ze zijn afgelopen dinsdag weer vertrokken), en zij hebben op huis, hond en kat gepast tijdens onze korte vakantie. Zoals altijd was het ook nu weer heel gezellig.

Ander nieuws is dat ik me nu ook heb aangemeld bij de 501st Legion, de vrijwilligersorganisatie die in Star Wars kostuums bij allerlei evenementen aanwezig is, en veel geld aan donaties binnenhalen voor het goede doel. Anna is al langere tijd lid, en is al lang bezig om mij over te halen om ook naar de ‘Dark Side’ te komen. Ik was altijd een beetje sceptisch over de groep en lidmaatschap, maar nu ik bij een aantal evenementen ben geweest, diverse andere leden heb leren kennen, en goed bevriend ben geraakt met een stel dat ook allebei lid is, heb ik me over laten halen. Ik zal beginnen met een ‘Imperial Officer’ uniform, en wie weet waar dat toe leidt… Ach, het is allemaal voor de gezelligheid, voor het goede doel, en je komt nog eens ergens op die manier. (Wie had dat ooit gedacht, dat ik nog eens in contact zou komen met mijn ‘geeky side’…)

Wat is er nog meer te vertellen? Oh ja, we hebben sinds kort een nieuwe aanwinst in de kelder. Al vanaf het begin hadden we het idee om, als we de basement ‘finished’ hadden, er een ‘theater room’ van te maken. Maar: we hebben nu in de woonkamer de 55 inch TV staan, en hebben bij de bouw al de surround sound bekabeling laten trekken – zonde dus om dat niet te gebruiken. En zo ontstond het idee om van de kelder een ‘game room’ te maken. En wat hoort er in een ‘game room’? Juist, een pool tafel. En zo geschiedde het: na een korte stop bij een pool tafel winkel en niet $3000 uit willen geven aan een nieuwe tafel besloten we om op craigslist te kijken (een soort marktplaats.nl, zeg maar), waar we een hele mooie tafel vonden voor een fractie van de prijs. Samen met mijn vader en Anna’s vader zijn we op een zondagochtend de tafel gaan halen, en sinds vorige week is hij helemaal speelklaar.

Pool Tafel

We hebben vloerbedekking gelegd, we hadden er al twee driezitsbanken, een koelkast en een magnetron staan, en vanavond ga ik nog ons dart board ophangen en gaan we onze ‘bar’ inrichten – zo hebben we ineens een hele leuke ruimte om met vrienden (of alleen) een avond lol te kunnen hebben. De kelder is nog niet ‘finished’, maar het is nu in ieder geval een bruikbare ruimte geworden.

Zoals jullie zien, alles gaat nog helemaal prima met ons. Ik zal proberen weer wat vaker te gaan schrijven zodra de dingen op het werk weer wat meer onder controle zijn, maar aangezien ik dat al eens vaker heb gezegd zal ik geen garanties geven…

Zo, tot zover deze snelle update, want nu moet ik naar huis – ik zit nog op mijn werk – ik moet een dart board gaan ophangen…

Tot snel!

Eindelijk…

Eindelijk weer eens een nieuw blog!

Zoals jullie al hadden gemerkt is het er al een hele tijd niet meer van gekomen. Hier is waarom…

Even na Halloween begon het op het werk een beetje te rommelen. Xerox maakte de jaarcijfers bekend, en die waren verrer van goed. Als gevolg hiervan werd bekend gemaakt dat er binnen Xerox Business Services (voorheen ACS) flink zou worden gereorganiseerd. In totaal zouden er wereldwijd zo’n 2500 banen gaan verdwijnen, omdat er flink bezuinigd moest worden.

Alle onderdelen van Xerox Business Services zouden worden geanalyseerd, en aan de hand van de uitkomsten zouden er maatregelen worden genomen. Eén van de uitkomsten van die analyse was dat Xerox Business Services veel te veel management lagen had: teveel managers die te weinig mensen onder zich hadden. Er werd dan ook aangekondigd dat er vooral in de managementlagen zou worden gesneden.

Op dat moment had ik welgeteld drie mensen onder me, plus nog drie mensen die in Guatemala voor mij werken, waarbij deze laatste drie geen ‘direct reports’ voor mij zijn. Ik kneep ‘m toch wel een klein beetje, want ook al hebben we in ons team allemaal ’specialized skills’, maar dat wil niet zeggen dat je daardoor veilig zit.

Enkele weken lang was er dan ook een flinke onrust binnen ons onderdeel: is iedereen veilig, of worden er toch mensen ontslagen?

Ik vroeg mijn manager, Anna, een van onze Vice Presidents zowat elke dag of ze al iets meer wist, maar dat bleek elke keer niet het geval te zijn. Uiteindelijk echter kwam de dag dat Anna ‘off the record’ met me kon delen dat ik in ieder geval veilig zat, en dat er voor mij een toekomst was weggelegd binnen het bedrijf – meer kon ze me op dat moment nog niet vertellen, behalve dat de volgende week er meer duidelijkheid zou komen.

Die volgende week zou er een senior management team vergadering zijn in ons kantoor in Brentwood, Tennessee. Anna zou die week donderdagmiddag laat weer terug op kantoor zijn. Die donderdag zag ik haar echter al vroeg in de ochtend op kantoor. Ik kreeg nooit de kans om haar te spreken, omdat ze voortdurend in de weer was. De sfeer voelde ook een beetje vreemd aan op kantoor, en niet al te lang daarna werd duidelijk dat onze Director of Development na meer dan elf jaar bij het bedrijf te hebben gewerkt was ontslagen; later die ochtend hoorde ik van Anna dat er de volgende dag in onze andere twee kantoren nog eens acht man zouden worden ontslagen.

De schok was behoorlijk, dat er zoveel mensen de laan uit werden gestuurd. Persoonlijk was ik niet zo heel erg ontdaan van het ontslag van onze Director of Development, omdat ik me al een flinke tijd ergerde aan zijn gebrek aan motivatie, en zijn onwil om problemen en productontwikkelingen gedegen aan te pakken in plaats van halfslachtig, al was het kennisgat dat ontstond met zijn vertrek wel behoorlijk groot. Maar goed, daar komen we wel overheen als bedrijf.

Maar wat was nu mijn toekomst binnen het bedrijf waar Anna aan refereerde? Wel, onze Division Vice President/General Manager had aangekondigd dat er veel meer dan voorheen de focus op de klant moest komen te liggen. Te lang hebben we ons laten leiden door wat wij dachten dat goed was voor onze klanten, en door ons gebrek aan resources – dat moest volgens haar veranderen. En laat dit nou iets zijn wat ik al roep vanaf het begin dat ik er ben komen werken…

Wel, ik ga nu de kans krijgen om dat te veranderen. Een precieze datum is nog niet bekend, maar het gaat mijn verantwoordelijkheid worden om onze hele klantenservice-organisatie om te gooien, en in goede, nieuwe banen te gaan leiden. De hele structuur gaat veranderen, er moeten nieuwe mensen aangenomen worden, en er moest iemand dat gaan leiden die ervaring heeft in klantenservice en die ervaring heeft met procesveranderingen. Mijn ervaringen opgedaan in mijn jaren bij Vodafone in Nederland komt nu dan toch goed van pas.

Sinds een en ander aan me bekend is gemaakt (en het is nog steeds niet 100% officieel naar buiten gebracht) heb ik het bijzonder druk gehad, en heb ik vele dagen gehad waarbij ik vroeg op kantoor was, en pas laat thuis.

Tussendoor zijn we ook nog eens verhuisd met ons kantoor: twee verdiepingen naar beneden, en naar een kleinere ‘cubicle’, waarbij ik ook nog eens mijn mooie uitzicht ben kwijtgeraakt, helaas… Maar goed, ik ben in ieder geval blij dat ik nog een werkplek heb!

Tijdens werktijd heb ik in ieder geval geen tijd gehad om mijn blog bij te werken, en eenmaal thuisgekomen had ik meestal geen zin meer om nog meer tijd achter een computer door te brengen. Hoewel het een leuke uitdaging is om dit allemaal te gaan doen, bracht/brengt het heel wat stress met zich mee. Nu echter, op een lekker dagje vrij na Kerstmis heb ik dan eindelijk daarvoor wel weer zin en tijd!

Zo, tot zover de update wat het werk betreft. Wat is er nog meer gebeurd? Wel, mijn ouders zijn een goede drie weken op bezoek geweest – van eind november tot en met een paar dagen voor Kerst. Het was weer als altijd heel erg gezellig. We hebben een avond bij 2 graden boven nul vlees op de barbecue gegrild, we hebben een cocktailavond gehouden waarbij we weet ik hoeveel verschillende cocktails hebben geprobeerd, we zijn een prachtige rit in de bergen gaan maken waarbij we een lekkere lunch hebben gegeten met een prachtig uitzicht, en we hebben te outlet malls weer onveilig gemaakt (en we zijn goed geslaagd!). Ook hebben we op 5 december Sinterklaas gevierd, iets wat we blijven doen. Inmiddels ook traditie hebben mijn vader en ik ook weer buiten de kerstverlichting opgehangen, zijn we met z’n allen een kerstboom uit gaan zoeken, en hebben we met z’n allen gezellig het huis versierd voor de feestdagen. Jammer dat ze voor Kerstmis alweer moesten vertrekken, maar gelukkig staat het volgende bezoek alweer gepland voor maart!

In maart hebben Anna en ik ook een reisje naar New Orleans en omgeving gepland – onze jaarlijkse vakantie, zeg maar. We hebben daar samen met vrienden die even buiten Baton Rouge wonen een huis gehuurd, en zij gaan ons rondleiden, iets waar we ons al op verheugen, want het is alweer een hele tijd geleden dat we meer dan twee dagen achter elkaar vrij hebben gehad.

We hadden eerst naar New Orleans willen vliegen, maar vliegtickets blijken nogal prijzig te zijn, en dus hebben we besloten om er een ‘road trip’ van te maken, en de reis per auto te gaan doen (1300 mijl enkele reis). En niet met zomaar een auto, maar met deze:

VW Beetle, modeljaar 2013

VW Beetle, modeljaar 2013 - 2

VW Beetle, modeljaar 2013 - 3
Volkswagen Beetle, modeljaar 2013

Jawel, we hebben de bijna zeven jaar oude VW New Beetle cabrio van Anna ingeruild voor een spiksplinternieuwe VW Beetle. We kregen zo’n goede aanbieding, waarbij we nu maar $18 per maand meer betalen voor een gloednieuwe auto dan we voorheen voor een bijna zeven jaar oude auto betaalden. Die aanbieding konden we toch niet laten lopen.

Het was geheel onverwacht, en erg ‘last minute’: op donderdagavond zagen we de aanbieding van Volkswagen, zagen dat die op vrijdag zou eindigen, en dus besloten we op vrijdag eens te gaan kijken. Het begon met een online chat met een verkoper van de dealer waar ik vijf maanden ervoor ook mijn nieuwe Tiguan heb gekregen, en drie telefoontjes en drie emails later was alles geregeld – we hoefden alleen nog maar even langs te komen om de papieren te tekenen. Ongezien (behalve foto’s op de website van de dealer) hebben we de auto dus online geregeld – dat was wel een nieuwe ervaring voor me! We hadden enkele maanden geleden al eens naar de Beetle gekeken, dus we wisten wel hoe en wat, maar toch.

Hoe dan ook, zo hebben we ineens geheel onverwacht binnen vijf maanden twee gloednieuwe auto’s – wie had dat vier jaar geleden ooit kunnen verwachten? Wij in ieder geval niet!

En met Anna’s nieuwe auto zijn aan het einde gekomen van deze update. Heel vaak heb ik aan het einde van dit soort updates gezegd dat ik mijn best zal doen om regelmatiger te schrijven, maar elke keer als ik dat doe komt er bijzonder weinig van terecht… Desondanks zal ik blijven schrijven, al is het dan wellicht wat onregelmatig.

Hopelijk tot snel!

Halloween 2012

Eergisteren was het weer Halloween in Amerika.

Niet alleen is het een van mijn favoriete feestdagen in de VS, het was voor ons nog eens extra bijzonder omdat het precies een jaar geleden was dat we de sleutel van ons nieuwe huis kregen. Halloween zal zo dus altijd een speciale datum voor ons zijn.

Omdat we vorig jaar aan het verhuizen waren hadden we niets versierd voor Halloween. We hadden bovendien nog geen gras in de voortuin, dus dat maakte het sowieso al wat minder leuk om er iets bijzonders mee te doen.O

Dit jaar hebben we wel versierd. We hadden nog alles van Halloween 2010 in het huurhuis, en dat hebben we allemaal weer kunnen gebruiken. Dit jaar hebben we zelfs nog meer bijgekocht.

Zo hebben we een krans gekocht voor aan de voordeur (zwart, met kleine oranje pompoenen, en oranje LED lichtjes), hebben we een ‘blacklight’ spaarlamp gekocht voor bij de voordeur, en twee oranje spaarlampen voor aan beide kanten van de garage.

Bij King Soopers was er ook nog een opblaasbaar spook met verlichting in de aanbieding voor $18 wat we hebben gekocht, plus een set van drie lelijke koppen met LED verlichting en geluidseffecten. Deze laatste set was wel erg leuk: vier verschillende geluidseffecten, van rammelende kettingen, spookachtige lachen, schreeuwen, kraaien, en de LED lampjes knipperen in het ritme van de geluidseffecten.

Tot slot hebben we nog gekleurde lampjes gekocht voor de porch (oranje, groen en paars), plus wat extra piepschuim grafstenen omdat het gazon in de voortuin nu wat groter is dan het vorige huis.

Het eindresultaat was als volgt:

Halloween versieringen - Overzicht
De Halloween versieringen

Gezien vanaf de oprit
Gezien vanaf de oprit

Gezien vanaf de stoep
Gezien vanaf de stoep

De porch
De porch

Uiteraard hoort bij Halloween dat je je verkleed. Bij ons op het werk is er elk jaar een wedstrijd waarbij je een prijs kunt winnen. Voor mij was dit de eerste keer dat ik de Halloweenviering op het werk meemaakte. In 2009 was ik voor het werk op reis in de week van Halloween, in 2010 was ik voor het werk op reis, en vorig jaar zijn we verhuisd op Halloween en had ik vrij.

Iedereen wordt gevraagd om verkleed te komen, er word teen ‘potluck lunch’ gehouden, waarbij iedereen een gerecht mee kan brengen, en er wordt aangemoedigd om je ‘cubicle’ te versieren – hoe uitbundiger, hoe beter. De wedstrijd bestaat uit drie onderdelen: “Best Costume”, “Spookiest Dish” en “Best Cubicle Decoration”. Er wordt een jury aangesteld die de drie onderdelen beoordeelt: het beste of meest originele kostuum, het meest “angstaanjagende” gerecht, en de beste ‘cubicle’ versiering.

Aangezien ik in eerste instantie mijn Halloweenkostuum van 2010 nergens kon vinden stelde Anna voor dat ik haar Star Wars Imperial Gunner uniform eens probeerde. Het is net te groot voor haar, en dus probeerde ik het – en het paste. Aangezien het een “screen accurate, movie ready” kostuum is, compleet met helm met werkende LED lampjes is het een geweldig kostuum dat niemand anders heeft bij ons op kantoor:

Star Wars Imperial Gunner
Star Wars Imperial Gunner

Na de lunch werden de winnaars bekend gemaakt:
- “Best Cubicle Decorations”: Vanessa, die haar hele cubicle met zwart plastic, spinnen, vleermuizen en spinnenwebben had versierd
- “Spookiest Dish”: Nate & Hugh, die “Monkey Brains with Human Skin Crisps” hadden gemaakt, volgens het bordje wat erbij stond. In werkelijkheid was het guacamole met tortilla chips, maar het was erg leuk gevonden.
- “Best Costume”: ikke! Yep, mijn kostuum was verkozen als het beste kostuum van de dag. Mijn prijs: een cadeaubon ter waarde van $25. Toch wel erg leuk! Anna en ik gaan er lekker van uiteten – mijn bedankje aan Anna om mij haar kostuum – sorry: uniform – te lenen.

En tja, dan was het ’s avonds natuurlijk zo ver: Trick or Treat! Dit was de eerste keer in deze buurt, en ik stelde me er zo bij voor dat het veel leuker zou zijn dan in onze oude buurt in Denver. Daar waren in 2010 maar liefst acht kinderen aan de deur gekomen, en had ik niet echt een goed beeld gekregen van Halloween.

Rond 18:00 uur kwamen de eerste ouders al aan de deur, vlak daarna gevolgd door onze buren. Ik had mijn oude Halloweenkostuum inmiddels gevonden, en was daarom – voor kleine kinderen – weer angstaanjagend gekleed. Voor degenen die het niet meer weten, zo ziet het er uit:


Angstaanjagend…

Geheel zwart, met zwart gaas voor het gezicht, met daarachter de langzaam aan en uit gaande rode ogen. Je ziet dus helemaal niets van mijn gezicht, alleen die rode ogen. Daarbij had ik een ketting en een riem om gemaakt van kleine schedels, en je kunt je voorstellen dat kleine kinderen er niet zo blij van worden. Ik bewoog met opzet heel erg langzaam, volgde de kinderen met mijn ogen door alleen mijn hoofd te draaien, en tilde soms heel traag mijn arm op terwijl ik naar de kinderen wees.

Evan, ons buurjongetje van vier wilde echt niet bij me in de buurt komen – zelfs het snoep kon hem niet overhalen. Andrew, de buurman, probeerde hem nog over te halen met “kom nou, het is Dennis maar, je kent Dennis toch, je ziet hem altijd” – maar pas toen ik de kap van mijn hoofd haalde en de ogen uitschakelde durfde hij dichterbij te komen, al was het niet van harte.

Tussen 18:00 uur en 20:00 uur denk ik dat we zo tussen de 60 en 70 kinderen aan de deur hebben gehad. Naast Evan waren er nog drie andere memorabele momenten waarbij kinderen bang werden van me:
- Een leuk blond meisje van een jaar of vier in een roze prinsessenkostuumpje en een lichtblauwe plastic snoepemmertje in de vorm van een pompoen zag me in de deuropening staan, en stopte halverwege de oprit. Haar moeder probeerde haar weer aan het lopen krijgen, maar ze nam slechts elke keer een klein stapje. Toen haar moeder het nog eens probeerde zette ze haar pompoen neer op de oprit, vouwde haar armen, en stampte een keer met haar rechtervoet en zei “No!” – ook zij kwam pas snoep halen toen ik de zwarte kap en de ogen afzette.
- Een meisje van een jaar of acht of negen kwam heel vrolijk de oprit op, zette een stap op de eerste trede van de porch, zag me staan, stopte, keek een seconde of twee naar me – en draaide zich vervolgens om en rende gillend weg.
- Misschien wel het leukste moment van de avond was de vader in een groep ouders en kinderen die de kinderen ervan probeerde te overtuigen dat ik niet echt was, maar dat ik een robot was. De kinderen hadden net bij Anna snoep gehaald, en vonden mijn kostuum blijkbaar erg interessant, want ze bleven erover praten tegen hun ouders. De vader zei vervolgens tegen de kinderen “Hij is een robot en doet wat je hem zegt, kijk maar. Ik ga nu naar hem toe, en zeg hem dat hij zijn arm om mij heen moet leggen”. Hij kwam vervolgens de oprit op, liep naar me toe, ging naast me staan en zei tegen me met een volume zodat de kinderen het konden horen “Leg je arm om me heen!” Ik speelde maar al te graag me, en legde dus mijn arm om hem heen. De vader zei vervolgens tegen de kinderen – die nog op de stoep stonden – “Zie je? Hij is heel vriendelijk!”, waarna ik de vader met mijn andere hand op zijn hoofd begon te aaien. Zachtjes zei de vader toen tegen me “This is awesome – you guys rock!”. Hij liep daarna weer terug naar de kinderen, maar zei voor hij wegliep heel zachtjes tegen me “ Scare them!” – en riep vervolgens naar de kinderen dat ze me maar eens moesten gaan bekijken, en me moesten vertellen wat ik moest doen. Vol enthousiasme – en nu geheel zonder angst – kwamen de kinderen naar me toe gelopen. Toen ze ongeveer een meter van me af waren, bewoog ik ineens heel snel, en reikte uit naar de kinderen terwijl ik heel hard schreeuwde. De kinderen schrokken zich kapot, en renden al gillend weer terug naar hun ouders – die heel hard stonden te lachen op de stoep. Ik denk dat de ouders en ik de meeste lol eraan hadden, maar het was wel erg leuk om te doen. De ouders bedankten ons voor de lol en trokken weer verder.

Het was erg leuk om alle reacties op het kostuum te zien – zeker als je je bedenkt dat het gewoon een simpel kostuum van drie tientjes bij Walmart was, wat met verschillende accessoires wat is aangekleed.

Tijdens de Trick-or-Treat uurtjes kwamen ook de buren aan de andere kant van ons nog even een praatje maken, en rond een uur of acht hebben we ook nog even met de overburen staan praten. Samen besloten we dat het wel erg leuk zou zijn om volgend jaar met Halloween een feestje te organiseren in de buurt. Tegen de tijd zijn we allemaal wat meer op orde in onze huizen en is er meer tijd voor feestjes en gezellige avonden.

Al met al was het écht heel erg leuk om mee te maken, en ook erg leuk om verkleed de kinderen de stuipen op het lijf te jagen. Ik denk dat we volgend jaar nog wel wat meer zullen doen; ik denk bijvoorbeeld aan een rookmachine, iets wat je voor twee tientjes al kunt krijgen. Misschien ook nog wat meer geluidseffecten, en wie weet wel wat andere dingen.

Ach, wie hou ik voor de gek: ik wil in onze buurt gewoon dat ene huis zijn waar iedereen het over heeft! Nog maar een paar nachtjes slapen…

De eerste sneeuw

Eergisteren in de weersverwachting werd aangekondigd dat het zou gaan sneeuwen. Het zou beginnen met regen, die geleidelijk in de avond over zou gaan in sneeuw.

Rond een uur of vier ’s middags begon het te regenen. Om te proberen de drukte voor te zijn, besloot ik om even na vieren al richting huis te gaan. Ik moest nog even langs de supermarkt vlakbij het werk, maar toen ik daar naar buiten kwam was het al veel drukker dan normaal.

Mensen in Colorado kunnen redelijk goed met sneeuw omgaan, als het er eenmaal ligt, maar regen? Dat blijft toch lastig.

Ik heb er uiteindelijk een uur en twintig minuten over gedaan om thuis te komen. Normaal ligt dat ergens tussen de 35 en 45 minuten.

De temperatuur was wel al flink aan het dalen. Het zou ’s nachts ook flink moeten afkoelen, wilde de sneeuw blijven liggen. De dag ervoor hadden we nog 25°C, deze dag zou het echter maar zo’n 3,5°C worden.

Er viel heel wat regen uit de lucht, en als dat allemaal sneeuw was geweest dan had er al een dik pak gelegen. De eerste paar uur bleef het echter bij regen. Pas rond een uur of zeven ’s avonds kwamen de eerste kleine vlokjes.

Tegen de tijd dat we naar bed gingen lag er al een dun laagje, en tegen de tijd dat we wakker werden de volgende ochtend zag het er zo uit:

Sneeuw op de tuinmeubels
Sneeuw op de tuinmeubels

Uitzicht vanuit de slaapkamer
Uitzicht vanuit de slaapkamer

Zoals is te zien in de foto’s was het behoorlijke natte plaksneeuw – het hele hek zat onder de sneeuw.

Ook aan de zijkant van het huis was er veel wit te bespeuren:

Zijkant van het huis
Zijkant van het huis

Omdat het in de regen al zo erg was met het verkeer, en het met de sneeuw nog veel erger zou zijn, besloot ik om thuis te werken. In de middag werd er nog meer sneeuw verwacht, waardoor je vantevoren al weet dat de avondspits verschrikkelijk zal zijn. Het is dan veel efficiënter om thuis te werken, in plaats van drie tot vier uur van de dag in de file te staan.

Al snel begon het op te klaren, en aan de voorkant was er al blauwe lucht zichtbaar, en scheen de zon heel mooi precies op een raam van het huis aan het eind van de straat:

Reflectie van de zon in raam
Reflectie van de zon

Nog wat later begonnen de wolken helemaal weg te trekken, en werd de lucht strakblauw:

Strakblauwe lucht begint te komen
Strakblauwe lucht komt eraan

De extra sneeuw kwam wel, maar pas véél later dan men had voorspeld: niet rond een uur of vier, maar pas rond een uur of negen ’s avonds. De volgende ochtend was een deel van de sneeuw die de vorige dag al was gesmolten weer aangevuld.

En dat was waarschijnlijk voorlopig weer even alle sneeuw. Er ligt nu nog wel heel wat, maar na dit weekend zal dat waarschijnlijk grotendeels weer verdwenen zijn. Het wordt overdag zo’n 10°C tot 15°, en met zon erbij blijft die sneeuw niet lang liggen.

De nachttemperaturen liggen nu rond de -3°C, dus het kan al glad zijn in ochtend.

Het betekent ook dat het nu tijd is om de sprinklerinstallatie winterklaar te maken. Winterklaar maken betekent met een compressor al het water uit de sprinklerleidingen spuiten, iets wat secuur en in de juiste volgorde moet gebeuren.

Nu was dit wel aan ons uitgelegd ten tijde van de ‘final walkthrough’ bij de sleuteloverdracht, maar aangezien dat al een jaar geleden was, en ik het nog nooit eerder had gedaan, besloot ik om iemand ervoor te laten komen. Liever een professional het laten doen dan zelf wat te gaan klooien. Als je het namelijk niet goed doet, bestaat de kans dat je leidingen en de sprinklerkoppen kapotvriezen. Het gevolg kan zijn dat, zodra je het systeem weer aanzet in het voorjaar, er water ondergronds weglekt, met alle gevolgen vandien – met name een hoge waterrekening.

Vanochtend was het dan zover: iemand van Dean’s Sprinklers zou langskomen om het systeem winterklaar te maken. Je betaalt een basisprijs voor vier zones, plus nog een bedrag per extra zone. In totaal kostte het ons $68, wat bijna drie kwartier werk was, maar ik weet nu zeker dat het goed is gedaan.

Ik heb over zijn schouder meegekeken, maarre… ik denk toch dat ik het volgend jaar weer laat doen, in plaats van het zelf te doen. Je weet immers nooit.

Maar goed: de eerste sneeuw hebben we gehad, de sprinklerinstallatie is geleegd – we zijn klaar voor de winter!

Seizures, nail pops en het ‘Jurassic Park effect’

De afgelopen periode zijn er niet zo heel veel dingen gebeurd, vandaar ook dat er geen nieuw blog is gekomen – tot nu toe!

Eerst maar even het iets minder leuke wat is gebeurd.

Ongeveer anderhalve week geleden kwam ik thuis en werd zoals altijd opgewacht door Murphy en Bailey. Zoals zo vaak gebeurt, vertrok Murphy vlak daarna weer naar boven, om lui op ons bed te gaan liggen.

Een goed half uur later zie ik hem ineens heel langzaam de trap af komen, met zijn staart tussen zijn achterpoten, en zijn achterpoten hele kleine stapjes makend, half over de grond slepend. Hij kwam naar de bank, kroop erop, en probeerde daarna op mij te kruipen. Er was iets helemaal niet goed met hem, maar wat?

Ik probeerde hem met de belofte van een koekje van de bank te krijgen, en hij probeerde het ook, maar al rillend en met stijve spieren rolde hij ineens van de bank af, waar hij lag met uitgestrekte poten. Hij leek heel angstig en verbaasd, niet wetend wat er met hem gebeurde.

Hij kwam daarna weer naar me toegekropen – ik was inmiddels naast hem op de grond gaan zitten – en hij voelde helemaal stijf en gespannen aan. Wat ik ook probeerde, niets hielp.

Ik besloot om direct met hem naar de dierenarts te gaan. We hebben voor zowel Bailey als Murphy een “wellness plan” dat voor $25 per maand heel veel dingen bevat. Zo zitten de jaarlijkse inentingen erbij, twee keer per jaar een medisch onderzoek, korting op een heleboel procedures, en onbeperkte dierenartsbezoeken als er iets aan de hand is zonder dat je voor het consult hoeft te betalen. Bovendien is deze dierenarts maar zo’n anderhalve kilometer hiervandaan, dus dat is allemaal ontzettend handig.

Ik tilde Murphy op, en legde hem op de achterbank in de auto. Zoals altijd kroop hij de grond op; hij heeft een hekel aan in de auto rijden, en ligt het liefst op de grond. Ik bedacht me op dat moment dat hij geen halsband om had en dat ik geen riem voor hem had. Ik liep naar binnen, pakte riem en halsband, liep terug naar de auto – en daar zat meneer op de achterbank, kwispelend te wachten op zijn riem en halsband. Normaal krijgt hij die alleen om als we gaan wandelen of naar de dierenarts gaan, en hij dacht duidelijk dat we gingen wandelen.

Ik deed hem de halsband om, maakte de riem vast – en hij springt zo de auto uit, en staat daar naar me te kijken met zo’n blik van “Kom nou! Hup!” – en zo ineens was er niets meer met hem aan de hand.

Ondanks dat alles weer normaal leek te zijn met hem, heb ik hem toch naar de dierenarts gebracht. Hij werd volledig onderzocht, zijn ogen, oren, spieren, temperatuur, hart, en er werden bloed- en urinemonsters genomen. Lichamelijk was hij volledig in orde. Zijn bloedwaarden waren prima, alleen was er een iets verhoogde nierwaarde in zijn urine, maar de dierenarts zei dat dit bepaalde enzyme ook wordt aangemaakt bij spiertrauma, of langere tijd intens rillen – en hij heeft het allebei gehad.

Waarschijnlijk heeft hij een ’seizure’ gehad, een neurologische aanval, iets wat niet ongebruikelijk is bij sommige honden vanaf een jaar of vijf, zes. We moesten het in de gaten houden, en over een maand met hem terug komen om die nierwaarde te laten meten, of eerder als hij in de tussentijd nog een aanval zou krijgen.

Vooralsnog is er echter niks aan de hand, dus afkloppen maar… Hij heeft het nog een paar keer gehad, meestal zo één keer per jaar. Als het daarbij blijft, dan hoeven we ons geen zorgen te maken.

Dan: het is ongelooflijk maar waar: over minder dan twee weken zitten we alweer een jaar in ons eigen mooie huis!

Dit betekende dat het tijd was voor de garantie-inspectie. Aan het eind van het eerste jaar kun je alle grote en kleine mankementen doorgeven aan de bouwer, en ze komen dan om alles te verbeteren of repareren.

Ons lijstje was maar kort met dingen die echt moesten gebeuren, maar we hadden ook een “dat zou leuk zijn maar is niet nodig”-lijstje.

We hadden vier ‘nail pops’: door de werking van het hout in het eerste jaar is het mogelijk dat spijkers uit het hout worden geduwd, en door de ‘drywall’ en de verf komen. Daarnaast hadden we twee hele kleine scheurtjes in de verf door het werken van het materiaal in de woonkamer, plus twee kleine scheurtjes in twee ’siding’ panelen, eentje voor en eentje achter.

Verder hadden we last van brokkelende kit in onze badkamer bij de wastafel, en verkleurende kit in de douche. Ze waren al eens langsgeweest om die kit opnieuw te doen, maar hebben destijds de nieuwe kit over de oude gedaan, en nu kwam de verkleuring ook door de nieuwe kit heen.

Tot slot hadden we één raam dat als je het openschoof weer deels naar beneden kwam gegleden.

Ons “dat zou leuk zijn”-lijstje was kort. In de gastenbadkamer was er een stuk uit de onderkant van de deksel van het waterreservoir van het toilet. Dit was ons niet opgevallen tijdens onze inspectie een jaar geleden, omdat het niet opvalt als je ervoor staat. Toen we Bailey echter kregen, en met haar op de grond zaten in de badkamer viel het ineens wel op. Aangezien het echter bijna een jaar geleden was dacht ik niet dat ze er iets mee zouden doen – immers, wie zegt dat we dit niet zelf hebben gedaan gedurende dit jaar?

We hadden ook twee deuren die niet goed sloten, en een deur die moeilijk open ging.

Daarnaast hadden we al vaker opgemerkt dat de vloer in de woonkamer wat “springerig” leek te zijn. Als Murphy met zijn 10 kg van de bank sprong en langs kwam lopen dan voelde je dat heel goed als je op de andere bank zat. Je zag ook de ringen in het glas water op de tafel als iemand langs kwam lopen – ik omschreef het als het Jurassic Park effect.

Ik verwachtte er niet veel van, maar wilde het toch melden voor het geval het een structureel probleem was.

Er werd een afspraak gemaakt, en Rich, de ‘construction supervisor’ waar we het zo goed mee konden vinden kwam op en ochtend langs om alles te bekijken. Hij had ook een aannemer meegebracht om de vloer te bekijken, om te zien of er iets aan kon worden gedaan.

Na wat kijken en meten kwamen ze tot de conclusie dat wat wij ervaren heel normaal is. De vloeren zijn gebouwd om ietsje te kunnen bewegen, net zoals een brug dat ook is. Daarbij is het ook een afstand van 5,5 meter die overbrugd moet worden met balken, dus enige beweging daar is normaal.

Rich vroeg of er iets aan worden gedaan, en volgens Ryan, de aannemer kon het flink worden gereduceerd door dwarsstukken ‘joists’ te plaatsen, waardoor het geheel meer stijfheid zou krijgen. Het zou ongeveer drie tot vier uur werk zijn. Rich dacht even na, en zei toen tegen me dat het eigenlijk niet binnen de garantie valt omdat wat we zien allemaal binnen de aanvaardbare marges valt, maar hij was bereid om dit toch voor ons te laten doen. Er werd een afspraak gemaakt met Ryan dat ze een week later zouden komen om het werk uit te voeren.

Met Rich liep ik daarna door de rest van het huis, en hij maakte overal zijn aantekeningen om de werklui te laten komen en alles te laten uitvoeren.

In tegenstelling tot onze buren hebben wij altijd een hele goede band gehad met Rich, en nooit problemen met hem gehad. Hij heeft al vaker dingen voor en met ons gedaan, waar onze buren verbaasd over waren. En nu ook weer. Niet alleen die vloerversteviging, maar hij zei ook dat hij de ‘drywall guy’ langs zou laten komen, en wij moesten hem maar alles wat we wilden laten doen wijzen. De kit in de douche zou hij laten vervangen, en ook de kit bij de wastafels, hoewel dit laatste eigenlijk niet onder de garantie viel.

Wederom hebben wij dus geen problemen met Rich gehad – in tegendeel, we hebben meer van hem gekregen dan hij strikt genomen zou hebben hoeven doen. We waren dus erg tevreden.

Vorige week was het dan zover: ik heb twee dagen thuis gewerkt, en gedurende die twee dagen is al het werk verricht.

Ryan en een tweede timmerman hebben bijna drie uur gewerk aan de vloer. Het resultaat ziet er zo uit:

Dwarsstukken 'joists'
Dwarsstukken ‘joists’ met twee 2×4’s die alles samenbinden en voor de stijfheid zorgen.

En ik moet zeggen, het is een wereld van verschil. Er is nog steeds wel wat beweging, maar het is niet meer vervelend zoals het eerst wel was.

Ik heb ook maar gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om Ryan eens een ruwe schatting te laten geven wat het zou kosten om de kelder te laten afwerken. Hij schatte dat we met $5000 al een heel eind zouden komen, dus wie weet kunnen we dat volgend jaar laten doen – afhankelijk van hoeveel we van de belastingen terug krijgen.

De rest van het werk werd gedurende de twee dagen mooi afgewerkt. De deuren werden bijgesteld, de glijders en vering voor het raam werden vervangen, de ‘nail pops’ en scheurtjes werden weggewerkt, de kit werd vervangen, de schilder is gekomen om alles bij te werken (en heeft in het hele huis alles bijgestipt waar nodig) – en zelfs de deksel van de watertank van het toilet werd vervangen.

Al met al dus uitstekende service van Meritage Homes.

En ons huis ziet weer pico bello uit!

Effe bijkletsen

Mijn ouders zijn inmiddels alweer thuis – de tijd vliegt! Zoals ik al op facebook schreef, de bezoeken lijken altijd te kort te zijn, ongeacht hoe lang ze duren.

En voordat je er erg in hebt is het alweer meer dan twee weken geleden dat je nog eens iets geschreven hebt. Het lijkt als de dag van gisteren dat we de bidsprinkhaan in de tuin hadden zitten, en dat we met mijn ouders gezellig buiten zaten te ontbijten. En die twee weken zijn omgevlogen!

Tijdens mijn lekker lange weekend hebben we leuke dingen gedaan, zoals winkelen in de outlets bij Castle Rock, lekker luieren, en lekker eten en drinken. Ook ben ik met mijn vader twee bankstellen gaan ophalen bij de ouders van Anna thuis. Zij hadden deze heerlijk comfortabele banken in hun kelder staan, maar wilden van die kamer een slaapkamer maken. Aangezien wij uiteindelijk een deel van onze kelder als deze ‘finished’ is willen inrichten als een lekkere luierkamer annex filmkamer (met een projector en groot scherm) kwamen deze banken goed van pas. Wij hadden nog Anna’s bed in stukken in onze garage staan, dus dat hebben we met mijn schoonouders kunnen ruilen tegen de bankstellen.

Het had nog heel wat voeten in de aarde om die banken uit de kelder te krijgen. Het zijn echte kwaliteitsbanken, met een massief houten frame wat zich vertaalt in een enorm gewicht. En dan uit de kamer, de hoek om, de trap op, rechtop zetten, draaien, twee treden hoger, omdraaien, kantelen, door de garage, en zo de gehuurde bestelbus in. En dat dan twee keer, met drie man. Uiteraard eenmaal bij ons aangekomen moesten ze weer uit de bus, op een deken de trap af laten glijden, rechtop zetten draaien, kantelen, schuiven, meer kantelen, en neerzetten. En dat ook twee keer. We waren uiteindelijk kapot, en de volgende paar dagen had ik behoorlijk last van mijn rug – waarschijnlijk toch een verkeerde beweging gemaakt onder dat gewicht.

Op zondag 9 september was het dan mijn vader’s verjaardag, en we hadden georganiseerd met Anna’s ouders en Anna’s broer Chapman dat we naar Colorado Clays zouden gaan voor een ronde ’sporting clays’ schieten. Vorig jaar zijn we met de hele familie op vaderdag gaan schieten bij Colorado Clays, zoals ik destijds hier in mijn blog beschreef.

Ik vond het destijds geweldig, en wilde er heel graag nog eens terug gaan. Helaas kwam het er tussen vaderdag vorig jaar en zondag 9 september niet meer van, door omstandigheden. Ik wist echter dat mijn vader het ook wel erg leuk zou vinden, en dus besloten we om die zondag om 9:30 uur af te spreken bij Colorado Clays.

Uiteindelijk zijn we even voor 10:00 uur begonnen, en zijn we zo rond 12:20 opgehouden. We hebben elk zo’n 68 keer geschoten, dus we hebben ons goed geamuseerd. Voor mijn vader was het de eerste keer schieten sinds 2007, dus dat was alweer een tijdje terug. Voor mij was het ook alweer meer dan een jaar geleden, en ik had er zin in – zeker nu ik met mijn eigen geweer kon schieten.

Ik was een beetje nerveus, iets wat ik altijd heb voor het schieten, maar dat is meer zoiets van ‘oh jee, hopelijk kan ik het nog’. Ik had echter niets te vrezen, want bij het eerste ’station’ raakte ik alle acht kleiduiven, de enige in de groep die ze allemaal raakte. Hiermee bouwde ik een leuke voorsprong op, die ik gelukkig ook vast heb kunnen houden: aan het eind van de ochtend had ik van ons vijven de meeste kleiduiven geraakt. Erg leuk, aangezien ik pas in 2000 voor het eerst een geweer heb vastgehouden, en in totaal slechts een keer of 10 ben gaan schieten in de afgelopen 12 jaar, vergeleken met de rest van de familie die lettelijk met schieten zijn opgegroeid.

Mijn vader heeft het ook heel leuk gevonden, al had hij wel een flinke blauwe plek opgelopen op zijn arm en schouder. Waarschijnlijk is dat gebeurd toen mijn schoonvader een “2 shot” 12 gauge patroon in zijn geweer heeft gedaan. Een “2 shot” is een zwaarder hagelpatroon, wat een flinke terugslag geeft. Een 12 gauge geeft sowieso al een flinke terugslag, maar met zo’n zwaar patroon wordt dat alleen maar erger. Om een beeld te geven: nomaal gesproken gebruik je voor kleiduif schieten 7.5, 8 of 8.5 – hoe hoger het nummer, hoe minder “zwaar” het patroon.

In ieder geval heeft hij nog een souvenir overgehouden aan het schieten, in de vorm van de enorme, donkerblauw/paarse plek op arm en schouder.

Na het schieten zijn we met z’n allen naar ons huis gereden, waar we een lunchbuffet hadden klaargemaakt, met brood, beleg, olijven, tomaatjes, komkommer, druiven, eiersalade, aardappelsalade, en een komkommergazpacho. We hadden allemaal honger na de inspannende maar ook ontspannende ochtend, en het smaakte prima. Uiteraard hadden we ook een echte Amerikaanse ‘birthday cake’ voor mijn vader, compleet met van die kaarsjes die na het uitblazen vanzelf weer aan gaan. Dat laatste is een leuk idee, maar eigenlijk wat weinig praktisch als je de kaarsjes van de taart wilt halen en ze tussen je vingers weer beginnen te branden…

Later die middag, toen we weer met z’n viertjes waren, hebben we nog naar de ’season opener’ gekeken voor de Denver Broncos, een wedstrijd tegen de Pittsburgh Steelers – een wedstrijd die de Broncos hebben gewonnen.

Al met al was het een erg leuke dag!

De volgende paar dagen hebben we het rustig aan gedaan. Ik moest weer gewoon werken, al ben ik waar mogelijk wat eerder naar huis gegaan.

En afgelopen donderdag was het alweer zover: het bezoek was weer voorbij. Het was vroeg opstaan, want om 7:00 uur moesten ze al op het vliegveld zijn. Gelukkig is van hieruit maar 25 minuutjes rijden via de tolweg, dus dat is wel zo makkelijk.

Voor de rest gaan de dingen hier weer hun gangetje. Op mijn werk is de rust weer een beetje weergekeerd. Anna begint nu net aan de selectie voor het aannemen van de seizoenskrachten, maar heeft zelf bij de Denver Zoo gesolliciteerd voor een functie als Office Manager. Het is een leuke functie, die stukken beter betaalt. Het is wel wat verder rijden dan die ene mijl die ze nu maar hoeft te gaan, maar ze is wel toe aan een nieuwe uitdaging.

En het weer begint hier gelukkig ook wat te veranderen. We hebben sinds begin juni maar liefst 72 dagen gehad met temperaturen van meer dan 32°C – een record – en ik ben de warmte eigenlijk wel een beetje zat. Vorige week hadden we een dag waarop het de hele dag heeft geregend, en dat was toch wel erg lekker. Vandaag was het ook maar een graad of 19, maar de rest van de week gaat het alweer richting 27 à 28°C. Wel opvallend hoe je dan 19°C ineens koel vindt – ik heb vandaag lange mouwen aangehad omdat het zo ‘koud’ was. Zo zie je maar hoe snel je aan dingen went, maar voordat je er erg in hebt, is het alweer winter.

Vannacht is in de bergen alweer de eerste sneeuw gevallen, en onderweg naar het werk zag je de witte toppen in de verte. Maar eerst nog even de herfst, met de heerlijke temperaturen en de verkleurende bladeren.

Heerlijk!