Effe bijkletsen
Mijn ouders zijn inmiddels alweer thuis – de tijd vliegt! Zoals ik al op facebook schreef, de bezoeken lijken altijd te kort te zijn, ongeacht hoe lang ze duren.
En voordat je er erg in hebt is het alweer meer dan twee weken geleden dat je nog eens iets geschreven hebt. Het lijkt als de dag van gisteren dat we de bidsprinkhaan in de tuin hadden zitten, en dat we met mijn ouders gezellig buiten zaten te ontbijten. En die twee weken zijn omgevlogen!
Tijdens mijn lekker lange weekend hebben we leuke dingen gedaan, zoals winkelen in de outlets bij Castle Rock, lekker luieren, en lekker eten en drinken. Ook ben ik met mijn vader twee bankstellen gaan ophalen bij de ouders van Anna thuis. Zij hadden deze heerlijk comfortabele banken in hun kelder staan, maar wilden van die kamer een slaapkamer maken. Aangezien wij uiteindelijk een deel van onze kelder als deze ‘finished’ is willen inrichten als een lekkere luierkamer annex filmkamer (met een projector en groot scherm) kwamen deze banken goed van pas. Wij hadden nog Anna’s bed in stukken in onze garage staan, dus dat hebben we met mijn schoonouders kunnen ruilen tegen de bankstellen.
Het had nog heel wat voeten in de aarde om die banken uit de kelder te krijgen. Het zijn echte kwaliteitsbanken, met een massief houten frame wat zich vertaalt in een enorm gewicht. En dan uit de kamer, de hoek om, de trap op, rechtop zetten, draaien, twee treden hoger, omdraaien, kantelen, door de garage, en zo de gehuurde bestelbus in. En dat dan twee keer, met drie man. Uiteraard eenmaal bij ons aangekomen moesten ze weer uit de bus, op een deken de trap af laten glijden, rechtop zetten draaien, kantelen, schuiven, meer kantelen, en neerzetten. En dat ook twee keer. We waren uiteindelijk kapot, en de volgende paar dagen had ik behoorlijk last van mijn rug – waarschijnlijk toch een verkeerde beweging gemaakt onder dat gewicht.
Op zondag 9 september was het dan mijn vader’s verjaardag, en we hadden georganiseerd met Anna’s ouders en Anna’s broer Chapman dat we naar Colorado Clays zouden gaan voor een ronde ’sporting clays’ schieten. Vorig jaar zijn we met de hele familie op vaderdag gaan schieten bij Colorado Clays, zoals ik destijds hier in mijn blog beschreef.
Ik vond het destijds geweldig, en wilde er heel graag nog eens terug gaan. Helaas kwam het er tussen vaderdag vorig jaar en zondag 9 september niet meer van, door omstandigheden. Ik wist echter dat mijn vader het ook wel erg leuk zou vinden, en dus besloten we om die zondag om 9:30 uur af te spreken bij Colorado Clays.
Uiteindelijk zijn we even voor 10:00 uur begonnen, en zijn we zo rond 12:20 opgehouden. We hebben elk zo’n 68 keer geschoten, dus we hebben ons goed geamuseerd. Voor mijn vader was het de eerste keer schieten sinds 2007, dus dat was alweer een tijdje terug. Voor mij was het ook alweer meer dan een jaar geleden, en ik had er zin in – zeker nu ik met mijn eigen geweer kon schieten.
Ik was een beetje nerveus, iets wat ik altijd heb voor het schieten, maar dat is meer zoiets van ‘oh jee, hopelijk kan ik het nog’. Ik had echter niets te vrezen, want bij het eerste ’station’ raakte ik alle acht kleiduiven, de enige in de groep die ze allemaal raakte. Hiermee bouwde ik een leuke voorsprong op, die ik gelukkig ook vast heb kunnen houden: aan het eind van de ochtend had ik van ons vijven de meeste kleiduiven geraakt. Erg leuk, aangezien ik pas in 2000 voor het eerst een geweer heb vastgehouden, en in totaal slechts een keer of 10 ben gaan schieten in de afgelopen 12 jaar, vergeleken met de rest van de familie die lettelijk met schieten zijn opgegroeid.
Mijn vader heeft het ook heel leuk gevonden, al had hij wel een flinke blauwe plek opgelopen op zijn arm en schouder. Waarschijnlijk is dat gebeurd toen mijn schoonvader een “2 shot” 12 gauge patroon in zijn geweer heeft gedaan. Een “2 shot” is een zwaarder hagelpatroon, wat een flinke terugslag geeft. Een 12 gauge geeft sowieso al een flinke terugslag, maar met zo’n zwaar patroon wordt dat alleen maar erger. Om een beeld te geven: nomaal gesproken gebruik je voor kleiduif schieten 7.5, 8 of 8.5 – hoe hoger het nummer, hoe minder “zwaar” het patroon.
In ieder geval heeft hij nog een souvenir overgehouden aan het schieten, in de vorm van de enorme, donkerblauw/paarse plek op arm en schouder.
Na het schieten zijn we met z’n allen naar ons huis gereden, waar we een lunchbuffet hadden klaargemaakt, met brood, beleg, olijven, tomaatjes, komkommer, druiven, eiersalade, aardappelsalade, en een komkommergazpacho. We hadden allemaal honger na de inspannende maar ook ontspannende ochtend, en het smaakte prima. Uiteraard hadden we ook een echte Amerikaanse ‘birthday cake’ voor mijn vader, compleet met van die kaarsjes die na het uitblazen vanzelf weer aan gaan. Dat laatste is een leuk idee, maar eigenlijk wat weinig praktisch als je de kaarsjes van de taart wilt halen en ze tussen je vingers weer beginnen te branden…
Later die middag, toen we weer met z’n viertjes waren, hebben we nog naar de ’season opener’ gekeken voor de Denver Broncos, een wedstrijd tegen de Pittsburgh Steelers – een wedstrijd die de Broncos hebben gewonnen.
Al met al was het een erg leuke dag!
De volgende paar dagen hebben we het rustig aan gedaan. Ik moest weer gewoon werken, al ben ik waar mogelijk wat eerder naar huis gegaan.
En afgelopen donderdag was het alweer zover: het bezoek was weer voorbij. Het was vroeg opstaan, want om 7:00 uur moesten ze al op het vliegveld zijn. Gelukkig is van hieruit maar 25 minuutjes rijden via de tolweg, dus dat is wel zo makkelijk.
Voor de rest gaan de dingen hier weer hun gangetje. Op mijn werk is de rust weer een beetje weergekeerd. Anna begint nu net aan de selectie voor het aannemen van de seizoenskrachten, maar heeft zelf bij de Denver Zoo gesolliciteerd voor een functie als Office Manager. Het is een leuke functie, die stukken beter betaalt. Het is wel wat verder rijden dan die ene mijl die ze nu maar hoeft te gaan, maar ze is wel toe aan een nieuwe uitdaging.
En het weer begint hier gelukkig ook wat te veranderen. We hebben sinds begin juni maar liefst 72 dagen gehad met temperaturen van meer dan 32°C – een record – en ik ben de warmte eigenlijk wel een beetje zat. Vorige week hadden we een dag waarop het de hele dag heeft geregend, en dat was toch wel erg lekker. Vandaag was het ook maar een graad of 19, maar de rest van de week gaat het alweer richting 27 à 28°C. Wel opvallend hoe je dan 19°C ineens koel vindt – ik heb vandaag lange mouwen aangehad omdat het zo ‘koud’ was. Zo zie je maar hoe snel je aan dingen went, maar voordat je er erg in hebt, is het alweer winter.
Vannacht is in de bergen alweer de eerste sneeuw gevallen, en onderweg naar het werk zag je de witte toppen in de verte. Maar eerst nog even de herfst, met de heerlijke temperaturen en de verkleurende bladeren.
Heerlijk!
