Seizures, nail pops en het ‘Jurassic Park effect’
De afgelopen periode zijn er niet zo heel veel dingen gebeurd, vandaar ook dat er geen nieuw blog is gekomen – tot nu toe!
Eerst maar even het iets minder leuke wat is gebeurd.
Ongeveer anderhalve week geleden kwam ik thuis en werd zoals altijd opgewacht door Murphy en Bailey. Zoals zo vaak gebeurt, vertrok Murphy vlak daarna weer naar boven, om lui op ons bed te gaan liggen.
Een goed half uur later zie ik hem ineens heel langzaam de trap af komen, met zijn staart tussen zijn achterpoten, en zijn achterpoten hele kleine stapjes makend, half over de grond slepend. Hij kwam naar de bank, kroop erop, en probeerde daarna op mij te kruipen. Er was iets helemaal niet goed met hem, maar wat?
Ik probeerde hem met de belofte van een koekje van de bank te krijgen, en hij probeerde het ook, maar al rillend en met stijve spieren rolde hij ineens van de bank af, waar hij lag met uitgestrekte poten. Hij leek heel angstig en verbaasd, niet wetend wat er met hem gebeurde.
Hij kwam daarna weer naar me toegekropen – ik was inmiddels naast hem op de grond gaan zitten – en hij voelde helemaal stijf en gespannen aan. Wat ik ook probeerde, niets hielp.
Ik besloot om direct met hem naar de dierenarts te gaan. We hebben voor zowel Bailey als Murphy een “wellness plan” dat voor $25 per maand heel veel dingen bevat. Zo zitten de jaarlijkse inentingen erbij, twee keer per jaar een medisch onderzoek, korting op een heleboel procedures, en onbeperkte dierenartsbezoeken als er iets aan de hand is zonder dat je voor het consult hoeft te betalen. Bovendien is deze dierenarts maar zo’n anderhalve kilometer hiervandaan, dus dat is allemaal ontzettend handig.
Ik tilde Murphy op, en legde hem op de achterbank in de auto. Zoals altijd kroop hij de grond op; hij heeft een hekel aan in de auto rijden, en ligt het liefst op de grond. Ik bedacht me op dat moment dat hij geen halsband om had en dat ik geen riem voor hem had. Ik liep naar binnen, pakte riem en halsband, liep terug naar de auto – en daar zat meneer op de achterbank, kwispelend te wachten op zijn riem en halsband. Normaal krijgt hij die alleen om als we gaan wandelen of naar de dierenarts gaan, en hij dacht duidelijk dat we gingen wandelen.
Ik deed hem de halsband om, maakte de riem vast – en hij springt zo de auto uit, en staat daar naar me te kijken met zo’n blik van “Kom nou! Hup!” – en zo ineens was er niets meer met hem aan de hand.
Ondanks dat alles weer normaal leek te zijn met hem, heb ik hem toch naar de dierenarts gebracht. Hij werd volledig onderzocht, zijn ogen, oren, spieren, temperatuur, hart, en er werden bloed- en urinemonsters genomen. Lichamelijk was hij volledig in orde. Zijn bloedwaarden waren prima, alleen was er een iets verhoogde nierwaarde in zijn urine, maar de dierenarts zei dat dit bepaalde enzyme ook wordt aangemaakt bij spiertrauma, of langere tijd intens rillen – en hij heeft het allebei gehad.
Waarschijnlijk heeft hij een ’seizure’ gehad, een neurologische aanval, iets wat niet ongebruikelijk is bij sommige honden vanaf een jaar of vijf, zes. We moesten het in de gaten houden, en over een maand met hem terug komen om die nierwaarde te laten meten, of eerder als hij in de tussentijd nog een aanval zou krijgen.
Vooralsnog is er echter niks aan de hand, dus afkloppen maar… Hij heeft het nog een paar keer gehad, meestal zo één keer per jaar. Als het daarbij blijft, dan hoeven we ons geen zorgen te maken.
Dan: het is ongelooflijk maar waar: over minder dan twee weken zitten we alweer een jaar in ons eigen mooie huis!
Dit betekende dat het tijd was voor de garantie-inspectie. Aan het eind van het eerste jaar kun je alle grote en kleine mankementen doorgeven aan de bouwer, en ze komen dan om alles te verbeteren of repareren.
Ons lijstje was maar kort met dingen die echt moesten gebeuren, maar we hadden ook een “dat zou leuk zijn maar is niet nodig”-lijstje.
We hadden vier ‘nail pops’: door de werking van het hout in het eerste jaar is het mogelijk dat spijkers uit het hout worden geduwd, en door de ‘drywall’ en de verf komen. Daarnaast hadden we twee hele kleine scheurtjes in de verf door het werken van het materiaal in de woonkamer, plus twee kleine scheurtjes in twee ’siding’ panelen, eentje voor en eentje achter.
Verder hadden we last van brokkelende kit in onze badkamer bij de wastafel, en verkleurende kit in de douche. Ze waren al eens langsgeweest om die kit opnieuw te doen, maar hebben destijds de nieuwe kit over de oude gedaan, en nu kwam de verkleuring ook door de nieuwe kit heen.
Tot slot hadden we één raam dat als je het openschoof weer deels naar beneden kwam gegleden.
Ons “dat zou leuk zijn”-lijstje was kort. In de gastenbadkamer was er een stuk uit de onderkant van de deksel van het waterreservoir van het toilet. Dit was ons niet opgevallen tijdens onze inspectie een jaar geleden, omdat het niet opvalt als je ervoor staat. Toen we Bailey echter kregen, en met haar op de grond zaten in de badkamer viel het ineens wel op. Aangezien het echter bijna een jaar geleden was dacht ik niet dat ze er iets mee zouden doen – immers, wie zegt dat we dit niet zelf hebben gedaan gedurende dit jaar?
We hadden ook twee deuren die niet goed sloten, en een deur die moeilijk open ging.
Daarnaast hadden we al vaker opgemerkt dat de vloer in de woonkamer wat “springerig” leek te zijn. Als Murphy met zijn 10 kg van de bank sprong en langs kwam lopen dan voelde je dat heel goed als je op de andere bank zat. Je zag ook de ringen in het glas water op de tafel als iemand langs kwam lopen – ik omschreef het als het Jurassic Park effect.
Ik verwachtte er niet veel van, maar wilde het toch melden voor het geval het een structureel probleem was.
Er werd een afspraak gemaakt, en Rich, de ‘construction supervisor’ waar we het zo goed mee konden vinden kwam op en ochtend langs om alles te bekijken. Hij had ook een aannemer meegebracht om de vloer te bekijken, om te zien of er iets aan kon worden gedaan.
Na wat kijken en meten kwamen ze tot de conclusie dat wat wij ervaren heel normaal is. De vloeren zijn gebouwd om ietsje te kunnen bewegen, net zoals een brug dat ook is. Daarbij is het ook een afstand van 5,5 meter die overbrugd moet worden met balken, dus enige beweging daar is normaal.
Rich vroeg of er iets aan worden gedaan, en volgens Ryan, de aannemer kon het flink worden gereduceerd door dwarsstukken ‘joists’ te plaatsen, waardoor het geheel meer stijfheid zou krijgen. Het zou ongeveer drie tot vier uur werk zijn. Rich dacht even na, en zei toen tegen me dat het eigenlijk niet binnen de garantie valt omdat wat we zien allemaal binnen de aanvaardbare marges valt, maar hij was bereid om dit toch voor ons te laten doen. Er werd een afspraak gemaakt met Ryan dat ze een week later zouden komen om het werk uit te voeren.
Met Rich liep ik daarna door de rest van het huis, en hij maakte overal zijn aantekeningen om de werklui te laten komen en alles te laten uitvoeren.
In tegenstelling tot onze buren hebben wij altijd een hele goede band gehad met Rich, en nooit problemen met hem gehad. Hij heeft al vaker dingen voor en met ons gedaan, waar onze buren verbaasd over waren. En nu ook weer. Niet alleen die vloerversteviging, maar hij zei ook dat hij de ‘drywall guy’ langs zou laten komen, en wij moesten hem maar alles wat we wilden laten doen wijzen. De kit in de douche zou hij laten vervangen, en ook de kit bij de wastafels, hoewel dit laatste eigenlijk niet onder de garantie viel.
Wederom hebben wij dus geen problemen met Rich gehad – in tegendeel, we hebben meer van hem gekregen dan hij strikt genomen zou hebben hoeven doen. We waren dus erg tevreden.
Vorige week was het dan zover: ik heb twee dagen thuis gewerkt, en gedurende die twee dagen is al het werk verricht.
Ryan en een tweede timmerman hebben bijna drie uur gewerk aan de vloer. Het resultaat ziet er zo uit:
Dwarsstukken ‘joists’ met twee 2×4’s die alles samenbinden en voor de stijfheid zorgen.
En ik moet zeggen, het is een wereld van verschil. Er is nog steeds wel wat beweging, maar het is niet meer vervelend zoals het eerst wel was.
Ik heb ook maar gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om Ryan eens een ruwe schatting te laten geven wat het zou kosten om de kelder te laten afwerken. Hij schatte dat we met $5000 al een heel eind zouden komen, dus wie weet kunnen we dat volgend jaar laten doen – afhankelijk van hoeveel we van de belastingen terug krijgen.
De rest van het werk werd gedurende de twee dagen mooi afgewerkt. De deuren werden bijgesteld, de glijders en vering voor het raam werden vervangen, de ‘nail pops’ en scheurtjes werden weggewerkt, de kit werd vervangen, de schilder is gekomen om alles bij te werken (en heeft in het hele huis alles bijgestipt waar nodig) – en zelfs de deksel van de watertank van het toilet werd vervangen.
Al met al dus uitstekende service van Meritage Homes.
En ons huis ziet weer pico bello uit!
