Open Jeeps en regenbuien
Gisteren was het tijd om de dag naar Rocky Mountain National Park (RMNP) met Kim en Arthur in te halen, de dag die op de 4th of July niet door was gegaan vanwege ziekte van Arthur en een kapotte Jeep. En zo gingen we gistermorgen weer richting Nederland voor een dagje ‘Jeepen’ in RMNP.
Rond 10:00 uur waren we in een licht bewolkt Nederland. Arthur was nog even de Jeep voltanken, en Kim was de koeltas al aan het prepareren. Anna en ik hadden nog bier en crackers meegenomen, en uiteindelijk waren alle essentiële onderdelen voor een picknick aanwezig: kaas, crackers, bier, en wijn. Ook hadden we een aantal flessen water bij ons. Murphy was alweer flink met Sasha en Niles rond aan het rennen, en zodra Arthur terug was met de Jeep lieten we de honden in huis achter en begon het ‘avontuur’.
Via de Peak To Peak Highway reden we naar Estes Park. Daar aangekomen voelde Anna zich niet zo heel erg lekker: ze had een beetje last van wagenziekte. De Jeep staat hoger op de poten, en heeft flink grote banden eronder liggen, en deint daardoor een beetje meer dan normaal. Bovendien hebben Arthur en Kim de achterbank eruit gesloopt en daar een kabel gespannen waar de honden aan vast kunnen worden gemaakt, dus degenen die achterin zitten die zitten gewoon op de grond. Anna zat met Kim achterin, en beiden zaten zijdelings en keken dus niet naar voren of naar achteren. Waarschijnlijk dat daardoor de wagenziekte bij Anna op kwam zetten.
We zijn daarom even gestopt bij het bezoekerscentrum vlakbij de ingang naar RMNP, en hebben daar even rondgelopen en even in de gift shop gekeken. We hebben Anna een pakje kauwgom gekocht, en we besloten dat ik bij Kim achterin zou gaan zitten zodat Anna naar voren kon kijken onder het rijden.
Bij de ingang kochten Anna en ik weer een jaarpas voor RMNP aangezien we van plan zijn hier vaak naar toe te gaan deze zomer. Aangezien een enkele entree $20 per auto kost, en een jaarpas $40 voor onbeperkte toegang voor een jaar is het natuurlijk geen slechte deal.
Het was druk in het park, en we waren uiteindelijk blij dat we op de 4th of July niet hebben kunnen gaan. Soms was het nu al in een rij achter elkaar rijden, en dat zou vorige week nog veel erger zijn geweest.
We waren wel een beetje bezorgd over de hoeveelheid donkere wolken die ineens kwamen opzetten. Aangezien de Jeep alleen boven de bestuurder en de bijrijder een overkapping heeft zag het er voor Kim en mij niet goed uit als het zou gaan regenen.
Het park was – zoals altijd – weer prachtig. Alles was nog bijzonder groen vanwege de hoeveelheid regen en sneeuw die de afgelopen maanden is gevallen, en de combinatie met de hoeveelheid sneeuw die her en der nog lag zorgde voor zeer mooie uitzichten.
Veel sneeuw was al gesmolten, met vele watervalletjes tot gevolg, maar er waren nog voldoende plekken waar de sneeuw nog redelijk hoog lag.
Het was ook bijzonder koud, op dik 12.000 voet/dik 3600 meter hoogte. Ik had een poloshirt aan, en had daar overheen al een dunne trui aan, maar ik heb op die hoogte – en met de rijwind van de Jeep – daar nog eens een fleecejack met “wind stop” (een aparte laag stof over mouwen en borst) overheen aangedaan, en toen was het redelijk te doen. Alleen met foto’s nemen merkte je aan je handen dat het toch wel erg killetjes was.
Deze foto, met alle sneeuw en de bewolking, laat zien dat het weer niet echt geweldig was, ook al is er een beetje blauwe lucht zichtbaar:
Lava Cliffs in RMNP met nog heel wat sneeuw
Zoals vrijwel altijd als je in RMNP bent zijn er behoorlijk veel ‘elk’, of wapiti herten, te zien. Deze kleine groep maakte de meest indruk vanwege de grote geweien:
Een eindje verderop begon het steeds donkerder te worden, en voordat we er erg in hadden voelden we de eerste druppels al. Gelukkig bleek dat door de rijwind de meeste regen over Kim en mij heen werd geleid, en werden we slechts af en toe geraakt. We werden daarbij natter van de druppels die van het dak afkwamen dan die wat ons rechtstreeks raakten. Kim en Arthur hadden nog een of andere hoed achterin de Jeep liggen die ik op heb gezet om ook zo een beetje droog te blijven. Het zag absoluut niet uit, maar hey, het werkte. Helaas vond Anna het nodig om er een foto van te maken…
Het was maar goed dat we gewoon door konden blijven rijden, want als we in die regenbui hadden moeten stoppen dan ware we volledig doorweekt geweest. Na enkele langzame, bochtige, koude mijlen hield de regen gelukkig weer net zo snel op als ze gekomen was. Tijdens een korte (sanitaire) stop bij een bezoekerscentrum in het park vroeg een man ons hoe nat we waren geworden; hij bleek achter ons te hebben gereden in de regen en had al medelijden met ons gehad. Hij was verbaasd – en blij verrast – om te horen dat we er redelijk droog vanaf waren gekomen.
De rit door de rest van het park was droog, en mooi. Anna en ik hebben al verschillende plekken gezien waar we met z’n tweetjes nog eens naar toe willen om er lekker van het uitzicht te gaan genieten, en een stukje gaan hiken. Zodra we het park uit waren bleek dat iedereen wel een beetje honger had gekregen. Bovendien waren Kim en ik toch wel een beetje verkleumd. In plaats van koud bier en kaas hadden we daarom zin in iets warms, maar wat? Ik riep “Nachos!”, en dat bleek bij iedereen wel in de smaak te vallen. Vandaar dat we op zoek gingen naar een restaurant waar ze nachos zouden hebben. Meest voor de hand liggend is dan natuurlijk een Mexicaans restaurant, maar enkele Mexicanen die we tegen kwamen waren helaas gesloten. Uiteindelijk besloten we door te rijden naar Winter Park waar vast en zeker wel iets open zou zijn waar ze nachos zouden hebben.
In Winter Park vonden we “Carlos and Maria’s”, een Mexicaans restaurant dat open was. De kwaliteit van het eten was niet al te geweldig – niet slecht, maar zeker ook niet super – maar het waren nachos!
Na de nachos hebben we nog even in een winkeltje rondgesnuffeld waar ik een leuk BBQ schort heb gekocht:
Road Grill
Vanuit Winter Park ging de rit weer verder door wederom prachtige landschappen. Afwisselend hadden Kim en ik het óf warm, óf koud, afhankelijk van of we in de zon of in de schaduw reden. We besloten dat we, als we ergens een leuk plekje zouden zien, even zouden stoppen voor een korte picknick. Voordat we echter zo’n plekje vonden kwamen we alweer weer bij I-70 uit, de oost-west snelweg door Colorado. We moesten deze echter vermijden omdat je zonder achterbank en veiligheidsgordels met mensen achterin niet de snelweg op mag. Helaas ontdekten we dat de toegangswegen naar de I-70 evenals de snelweg zelf helemaal vol stonden. Daar waren we niet blij mee – en met ‘we’ bedoel ik Kim en mijzelf – want de lucht iets verderop was bijna zwart. Snel even op de iPhone kijken leerde dat er een enorm zware storm op komst was, vergezeld van flinke regen en wind, en een zwaar onweer. Zoals je je kunt indenken was het vooruitzicht om stilstaand in een file op de (snel)weg in een open Jeep tijdens een zware onweersbui nu niet direct hoe Kim en ik de dag wilden eindigen.
Gelukkig vonden we snel een straat die ons van de file wegbracht, en de TomTom wees ons de weg richting Black Hawk en Central City. We hadden namelijk bedacht dat als we daarheen zouden kunnen gaan voordat de bui losbarstte dan konden we altijd nog even in een parkeergarage van een van de casino’s gaan schuilen (en misschien nog een gokje gaan wagen).
De aanwijzingen van de TomTom brachten ons op een of andere onverharde, steile weg, die nergens heen bleek te gaan. Aangezien Homer Simpson (de stem op de TomTom) aangaf dat we nog steeds goed zaten besloten we het nog maar even een kans te geven.
We hadden het idee dat elk moment een aantal tandeloze halfdronken hillbillies op blote voeten met een geweer in handen op konden duiken, maar ondanks dat we niet precies wisten waar we uit zouden komen was het een hele leuke weg om te rijden omdat je langs de ene oude verlaten mijn kwam na de andere.
Oude verlaten mijn
Uiteindelijk bleek de weg uit te komen boven Central City, en waren we zo weer op bekend terrein. Aangezien het nog steeds droog was besloten we het erop te wagen en niet te stoppen in Central City of Black Hawk, maar gewoon door te rijden naar Nederland.
Gelukkig bereikten we Nederland droog en wel, en werd de picknick gewoon zittend op het deck gehouden. Nog geen half uur later kwamen de eerste druppels, dus we gingen naar binnen met de kaas, crackers, wijn en bier. We zaten net een minuut of 10 binnen toen de regen in volle kracht naar beneden begon te komen. De wind nam ook flink toe, en met de schuifdeur op een kier van een centimeter of 10 was de regen tot bijna twee meter bij de deur vandaan nog te voelen.
We besloten om nog maar even in Nederland te blijven en de storm uit te zitten, want op de weerradar zagen we dat dit echt een flinke jongen was – en om dan door Boulder Canyon te rijden is geen goed idee.
En zo hebben we de storm uitgezeten, nog wat gedronken, een paar afleveringen van The Big Bang Theory gekeken, en zijn we uiteindelijk even na 21:00 uur alsnog huiswaarts gekeerd na een afwisselende en avontuurlijke dag!
July 18th, 2011 at 11:38
Sjteit diech leuk sjat!!