4th of July 2011
Dit jaar zouden we op 4th of July met Kim en Arthur met hun Jeep naar Rocky Mountain National Park gaan, en daarna ’s avonds bij hen barbequen en het Nederland vuurwerk bekijken. We zouden rond 10:00 uur in Nederland zijn, Murphy bij Sasha en Niles (de honden van Kim en Arthur) afzetten, en dan op weg gaan.
Maar het liep net even anders.
We waren rond 10:10 uur bij Kim en Arthur thuis. De vertraging ontstond toen we halverwege erachter kwamen dat we onze fleece jassen thuis hadden laten liggen. Aangezien het in theorie zo hoog in de Rockies nog wel eens koud zijn op Trail Ridge Road, en het vorig jaar in Nederland tijdens het vuurwerk ook zo koud was dat we na afloop nog extra hout op de kachel hebben gegooid en met z’n allen voor het open houtvuur ons hebben staan opwarmen, besloten we onderweg nog even bij een Walmart te stoppen waar we elk een Fruit of the Loom trui hebben gekocht van $7.
In Nederland bleken er twee dingen in de weg te staan van een dagje in Rocky Mountain National Park: de Jeep had een kapot onderdeel (wat nog overkomelijk was omdat er nog drie andere auto’s ter beschikking stonden) maar Arthur was ziek, en dat was niet zo overkomelijk. Op zondag had hij de hele dag in bed gelegen, en voelde zich al een stuk beter maar nog niet goed genoeg om er de hele dag op uit te trekken.
En dus besloten we dan maar om de dag in Nederland door te brengen. Kim had al boodschappen gedaan en alles gekocht voor de BBQ, en we hoefden alleen nog wat bier en wijn te gaan halen. Anna, Kim en ik reden daarom naar de Dam Liquor Store, de slijterij in Ned. Met een goede (en interessante) mix – Chianti, Foster’s bier, Pabst Blue Ribbon, Oskar Blues’ Dale’s Pale Ale, Dogfish Head 90 Minute IPA, Delirium Tremens, én een fles Moonshine – keerden we weer terug naar de deels Nederlandse enclave in Nederland.
Rocky Mountain Moonshine, heel decadent uit een likeurglaasje – jammer dat het spul niet te drinken is!
Even voor twaalven reden we “downtown” Nederland in. Ik zet downtown even tussen aanhalingstekens want zo groot is het allemaal niet. Sterker nog, het is bijzonder klein, maar wel leuk. Om 12:00 uur zou de jaarlijkse “4th of July Parade” plaatsvinden. Dat die parade niet zo heel groot zou zijn viel wel al te verwachten aangezien er al werd aangekondigd dat de parade meerdere rondjes zou doen, totdat de gaten te groot werden, of deelnemers uit de parade stapten.
De parade begon met de plaatselijke Chief of Police in de politieauto, gevolgd door een tweede politieauto. Daarachter kwam een oude Ford uit 1923, en een groep mensen op fietsen – geen idee wat zij vertegenwoordigden. Vervolgens kwam er een groep mensen te voet rondom een auto met aanhangwagen waarop een muziekgroep zat te spelen (duidelijk geen “marching band”!). Daarachter kwamen diverse old timers, daterend uit de jaren ’20 tot en met de jaren ’70.
Hierna volgden een tweetal off-road voertuigen (niets bijzonders, eigenlijk), en een legervoertuig uit 1969. Als afsluiter kwamen alle brandweerwagens uit Nederland en directe omgeving.
Bij elke brandweerwagen werd omgeroepen waar deze unit had helpen blussen bij de vernietigende Four Mile Canyon Fire vorig jaar September, en er kwamen veel “Thank you!”-kreten uit het publiek richting de brandweerlieden – best wel mooi om mee te maken.
Toch hebben die Amerikaanse brandweerauto’s altijd wel wat; veel mooier dan de saaie Nederlandse! Na de brandweerauto’s kwamen de politieauto’s weer langs, en begon de parade weer opnieuw. Aangezien we aan één keer wel genoeg hadden zijn we weer richting het huis van Kim en Arthur gekeerd, waar de barbeque werd aangestoken.
Snausages!
We hebben binnen de hotdogs gegeten, want buiten was het bijzonder drukkend warm, zo’n 32°C graden maar met een relatief hoge luchtvochtigheid.
Na de lunch hebben we wat buiten in de schaduw gezeten met een biertje erbij, en rond een uur of half vier zijn we Nederland ingegaan want het was toch wel ijsjesweer. Na een heel apart maar lekker ijsje te hebben gegeten – Guinness Stout Caramel Chocolate Chip Ice Cream, waarbij je echt het bier kon proeven – zijn we nog even naar de draaimolen gelopen. Kim en Anna konden de verleiding niet weerstaan en hebben voor $1 ook een ritje gemaakt. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten lag de gemiddelde leeftijd van degenen op de draaimolen ergens rond de 40. Ach, de dames hebben lol gehad, en daar gaat het om.
Voldaan van het ijsje keerden we weer terug richting de honden, die inmiddels al doodop waren van de hitte en het voortdurend met elkaar spelen.
Van links naar rechts: Sasha (op de achtergrond), Murphy (links op de bank) en Niles (rechts op de bank)
Het was inmiddels al wat afgekoeld, en het was nu echt heerlijk zitten buiten, genietend van het uitzicht, een lekker afkoelend biertje, en het gezelschap.
Rond een uur of half negen werd de barbeque weer aangemaakt, en hebben we hamburgers gegrild, die we buiten op het deck hebben opgegeten. Het begon zo rond die tijd flink af te koelen, en als het zo door zou blijven gaan dan kwamen die truien van $7 toch nog van pas.
Kim & Arthur
Het vuurwerk zou “at dusk” beginnen, maar van vorig jaar wisten we nog dat het eerder “after dark” zou zijn dan “at dusk”. Rond half tien zaten we met z’n allen al klaar op het deck – mét trui aan, want nadat de zon onder was gegaan koelde het snel af. Uiteindelijk begon het vuurwerk rond kwart voor tien, en het was weer net zo mooi als het jaar ervoor, zeker van ons uitzichtpunt, waarbij het vuurwerk vrijwel op ooghoogte kwam. In de volgende foto zie je wat bomen onderlangs en links waardoor het perspectief duidelijk wordt:
In de videoclip hieronder zie je het einde van de vuurwerkshow; de eerste helft is een beetje traag, maar daarna volgt de grote finale (na 49 seconden). Je hoort in de eerste helft heel goed de echo’s van de knallen die aan alle kanten rondom de vallei tegen de bergen weerkaatsten – iets wat het nog veel luider doet klinken dan het al is. De kwaliteit is niet zo geweldig, want het is gewoon met het fototoestel gefilmd, maar het gaat om het idee.
De show duurde uiteindelijk een half uurtje, waarna de exodus uit Nederland begon. Vanuit het huis konden we zien dat het verkeer in heel Nederland vast stond, en alles maar heel langzaam reed. Vanwege die drukte hebben we nog even gewacht, en uiteindelijk reden we zo tegen half elf bij Kim en Arthur weg. Even voor middernacht waren we – moe maar voldaan – na een leuke dag weer thuis.
Enne, als het weer meezit, dan gaan we komend weekend alsnog naar Rocky Mountain National Park om de gemiste dag van afgelopen maandag in te halen. Het wordt nog even afwachten want er worden flinke onweersbuien voorspeld, en dan is zo’n open Jeep zo hoog in de bergen niet de beste plek om te zijn…
Wordt vervolgd, dus!
