Dennis' Weblog

Langzaam beginnen de zenuwen sterker te worden: komend weekend worden er als het goed is namelijk enkele bouwkavels vrijgegeven.

Het is niet bekend of de kavels die wij op het oog hebben daar ook bij zitten, maar de kans is zeer zeker aanwezig. Als die kavels inderdaad worden vrijgegeven dan zullen we daar zaterdag of zondag een telefoontje voor krijgen. Zodra dat telefoontje komt moeten we dus zo snel mogelijk richting het sales kantoor van Meritage gaan, met de cheque voor het “earnest money” in de hand.

Als de kavels door de week zouden worden vrijgegeven dan was het niet zo’n groot probleem aangezien Anna immers vlakbij het sales kantoor werkt. Ze had laatst eens de tijd bijgehouden, en binnen vier minuten is ze vanaf haar werkplek bij het kantoor.

Het ligt echter anders als de kavels in het weekend worden vrijgegeven, aangezien Anna voorlopig even geen weekenden werkt.

Het toeval wil dat ze komende zondag wel moet werken omdat dan de nieuwe winkel waarschijnlijk al open gaat, dus dat is op zich wel positief. Alleen: juist doordat de winkel dan net opent bestaat de kans dat ze niet zomaar ineens alles uit handen kan laten vallen om naar Meritage te gaan. Vandaar dat we hebben besloten dat ik zondagochtend gewoon ook die kant op ga zodat ik in de buurt ben als Meritage open gaat. Ik kan dan al gelijk gaan, en Anna kan nakomen zodra ze een kans heeft.

Zaterdag hoeft Anna niet te werken, maar we gaan dan toch die kant op tegen de tijd dat het sales kantoor opent. Misschien dat we eerst samen gaan ontbijten, om dan daarna de verschillende winkels te gaan bekijken. Er is genoeg te zien en doen, en als we ons vervelen dan gaan we gewoon weer naar het huis kijken, of in het parkje zitten.

De kans is natuurlijk ook aanwezig dat “onze” kavels nog helemaal niet worden vrijgegeven in deze release, maar dat dit pas over een aantal weken gebeurt – we weten het eenvoudigweg niet. We willen in ieder geval geen enkel risico nemen, en zullen dan ook komend weekend in Thornton te vinden zijn.

En zo nemen dan de zenuwen ook toe naarmate het weekend dichterbij komt, en naarmate het moment dichterbij komt waarop we onze handtekening moeten zetten waarmee we ons leven en ons eerste ongeboren kind weggeven… althans, zo voelt het wel een beetje. Logisch, natuurlijk, want het is geen kleine stap. Maar wel een leuke… denk ik. Hoop ik. Zo zegt men. Toch? Iemand?

Afgelopen vrijdag was het zover: onze afspraak bij het design center.

Ik had al wat op de site van het design center rondgekeken en ik had me stiekem toch wel verheugd op de afspraak. Het zou dan wel maar een eerste informele afspraak van een uur zijn om een idee te krijgen van wat mogelijk was en van wat het ongeveer zou kosten, maar toch: ik heb altijd wel een interesse gehad in interieuren en alles wat ermee te maken heeft, en om dat dan nu voor je eigen huis te doen is dan natuurlijk nog eens extra leuk.

Onze afspraak was om half vier, maar we stonden al om kwart over drie voor de deur. Gelukkig was Stacy, de ontwerper met wie we de afspraak hadden, al beschikbaar. Uiteindelijk zijn we maar liefst tweeëneenhalf uur binnen geweest.

Stacy begon met een uitleg over hoe alles in zijn werk zou gaan. We zouden die middag samen op globaal niveau rondkijken om een idee te krijgen van wat de standaard vloeren en werkbladen en wandtegels waren, en van welke upgrades er mogelijk waren en wat deze zouden kosten. Zodra het contract was getekend zouden we nog twee sessies van elk drie uur krijgen waarin alle details zouden worden uitgewerkt.

We begonnen met het bekijken van de opties voor het aanrechtblad. Standaard is dit een gelamineerd aanrechtblad, maar onze voorkeur ging uit naar graniet. Stacy bracht ons daarom al snel naar het deel waar de verschillende soorten graniet waren uitgestald. Er waren twee soorten die eruit sprongen voor ons: een lichtere soort, en een donkere soort (zwart en antraciet met een kleine roodbruine vlam erin). En we hadden geluk: de twee soorten die ons het meest aanspraken waren twee van de goedkoopste soorten. Nog een meevaller was dat je de keuze had uit drie soorten afwerking van de rand: beide hoeken afgerond (boven en onder), alleen de bovenkant afgerond (alleen de bovenrand), of helemaal recht. Normaal gesproken is beide hoeken afgerond duurder, maar dat was hier niet het geval.

Keukenkastje met graniet voor aanrecht en tegelwand (”tumbled stone”)

Na het aanrechtblad was het tijd voor de houten vloer. Er waren verschillende soorten waar we uit konden kiezen, variërend van eiken, tot walnoot, tot Japanse kers, en dan in verschillende breedtes en afwerkingen. Hoewel we helemaal gek waren op de walnoothouten vloer bleek deze toch iets buiten het buget te liggen (denk ongeveer $4000 tot $6000 meer dan de eiken vloer). In het huidige huis hebben we ook een eiken vloer liggen, en die vinden we allebei heel mooi, en dus besloten we ook voor ons nieuwe huis een eiken vloer te nemen. Het is American Red Oak, wat je in verschillende tinten kunt laten aflakken. Stacy vertelde nog dat het voor het klimaat in Colorado, met de droogte en de flinke temperatuurschommelingen, ook eigenlijk het beste houtsoort is omdat het in vergelijking met de andere houtsoorten veel minder gevoelig is voor uitzetten en krimpen, en krom trekken. Ook niet onbelangrijk. Gelukkig bleek de prijs die ik had geschat voor de vloer vrij aardig te kloppen: ik zat er maar $200 naast.

Vloer van American Red Oak

De volgende stop was de master bathroom, en hier werd Stacy steeds enthousiaster. De ene na de andere combinatie haalde ze uit, en telkens ging ze weer opnieuw uitrekenen wat het zou kosten. We begonnen met marmeren tegels, maar die vonden we eigenlijk niet echt heel erg mooi (en ze waren ook nog eens behoorlijk duur). Vervolgens werden tientallen laden geopend met tegels in allerlei soorten, maten, kleuren en materialen. Anna zei toen dat ze leisteen altijd zo mooi vond. Een hele tijd terug hebben we een keer op Home & Garden TV een badkamerontwerpwedstrijd gezien waarin het winnend ontwerp veel leisteen had gebruikt – het was echt schitterend, en we zeiden toen al tegen elkaar dat zo’n badkamer wel erg mooi zou zijn.

Helaas bleek echte leisteen erg duur te zijn. Nadat we van Stacy hoorden dat alleen de vloer al $3600 zou kosten, en dan nog eens $3400 voor de wandtegels besloten we dat dit toch iets te veel van het goede was. Bovendien is echte leisteen ook erg onderhoudsgevoelig: je moet het minimaal twee keer per jaar sealen, en nog vaker als je veel deodorant, haarlak en parfum/after shave spuit, omdat het een poreuze natuurlijke steen is. Aangezien we toch ook wel een beetje een onderhoudsvriendelijke badkamer willen hebben viel de echte leisteen af.

Maar Stacy was niet uit het veld geslagen: ze had ook een hele mooie porceleinen imitatie leisteen, en toegegeven, het zag er geweldig mooi uit. Er zijn verschillende patronen zodat je niet steeds dezelfde tegel hebt, maar er is dus ook wat variatie. De wandtegel was een mooie mengeling van beige, mosgroen, en beige, en de vloertegel was een mooie grijze kleur die perfect bij de wandtegel paste. Ook deze tegels waren wat duurder, maar het scheelde enorm ten opzichte van de echte leisteen – én het was makkelijk te onderhouden.

Grijze vloertegel met imitatie leistenen wandtegel, met kersenhouten kastjes

Uiteindelijk was de badkamer qua prijs toch een tegenvaller: daar waar ik bij al het andere behoorlijk goed had ingeschat wat het zou kosten, zat ik er bij de badkamer toch behoorlijk naast: zo’n $5000 ernaast, om precies te zijn.

Verder waren er nog wat andere kleinigheden die we erg mooi vonden maar die toch al snel de kosten opdrijven: een sierrandje in de gastenbadkamer langs de wastafels en in de tegelwand van het bad, plus een mooie tegelvloer in de gastenbadkamer kwam ook al op $1200 uit.

Beige vloertegel met kersenhouten kastjes, witte tegeltjes, en beige/mosgroen/glazen accenten

Uiteindelijk, nu alles bij elkaar op is geteld, komen we toch een stuk hoger uit dan we in eerste instantie hadden gedacht. Maar goed, we hebben het er voor over: als alles af is dan is dit wel een droomhuis, met alles precies zoals we het graag willen hebben.

Over twee jaar is ook Anna’s auto afbetaald, en kunnen we mijn auto overnemen aan het eind van de lease (wat dan ook alweer goedkoper zal worden in de maandlasten), en tegen die tijd is de kans groot dat Anna een Assistant Manager positie zal krijgen bij Toys R Us (ze is nu opgenomen in het Talent Advancement Program wat als doel heeft mensen tot management niveau te trainen), dus we zouden gek zijn als we nu niet die vijf tientjes per maand extra zouden uitgeven.

Ach, we zullen zien hoe het loopt. We zijn zaterdag weer even bij het huis van “ons” type dat in aanbouw is gaan kijken, en met kleur op de muren, en de vloer, keuken en badkamer er deels al in zag het er al meteen heel anders – nog veel mooier – uit.

Sue had ook nog goed nieuws voor ons: we stonden boven aan haar lijst voor als de door ons gewenste kavels vrijkomen. Ze zei ook dat we in ieder geval nu niet meer zo gestressed hoefden te zijn als toen het nog op “first come, first serve” basis was. Volgens haar stonden we er goed voor.

Een tekening van het huis in ongeveer de juiste kleuren

Na bij het design center te zijn geweest, en het huis nog eens hebben kunnen bekijken, zijn we nu nog meer dan ooit ervan overtuigd dat we dit oh zo graag willen. Maar ja, nog even afwachten; als het goed is komen de kavels binnen ongeveer een maand tot anderhalve maand vrij, en dan gaat het pas echt beginnen!

Gisteren ben ik op het werk gerecruteerd om mee te doen met de Colorado Relay eind augustus.

De Colorado Relay is een jaarlijks terugkerende estafette hardloopwedstrijd waarin met teams van tien personen wordt deelgenomen. De race duurt iets meer dan 24 uur, en er wordt in totaal per team ergens tussen de 170 en 180 mijl afgelegd, hoewel dit naar het schijnt dit jaar iets meer zou kunnen worden.

Elk team dient twee voertuigen te hebben waar vijf deelnemers in plaats kunnen nemen, voertuig A (met renners 1 tot en met 5) en voertuig B (met renners 6 tot en met 10).

Voertuig A begint bij de start, waar renner 1 begint met rennen. Voertuig A rijdt dan naar het wisselpunt en wacht daar op renner 1. Renner 2 staat dan klaar en begint te rennen. Renner 1 stapt in de bus, en de bus rijdt naar het volgende wisselpunt. Daar staat renner 3 klaar, en begint te rennen zodra renner 2 aan komt, die dan in de bus stapt, enzovoorts.

Zo gaat het door totdat de vijfde renner begint te lopen. Op dat moment rijdt voertuig A naar de volgende wisselplaats, waar voertuig B klaar staat met renner nummer 6. Zodra renner nummer 5 arriveert en renner 6 begint te lopen, gaat voertuig B met renners 6 tot en met 10 naar elke volgende wisselplaats. In de tussentijd rijdt voertuig A vooruit naar de wisselplaats waar renner 10 aan zal komen, waar renner 1 dan staat te wachten. Voertuig A gaat dan met renners 1 tot en met 5 weer van wisselplaats naar wisselplaats, terwijl voertuig B al vooruit gaat naar de wisselplaats voor renners 5 en 6.

De race begint om 6:00 uur ’s ochtends in Georgetown op een vrijdag en eindigt ergens tussen 6:00 en 10:00 uur ’s ochtends in Snowmass, Colorado (een goede 10 mijl van Aspen vandaan). Het parcours is bijzonder uitdagend: de renners gaan door riviertjes en meertjes, over hoge en koude bergpassen, en sommige renners rennen dus ook midden in de nacht. Op die hoge passen (onder andere Vail Pass op een goede 3200 meter hoogte en Loveland Pass op een dikke 3600 meter hoogte) is het niet ongebruikelijk dat de renners zelfs in (natte) sneeuwbuien komen te rennen. Het kan ook zomaar voorkomen dat je de eerste helft van een van jouw renstukken in de kou of zelfs sneeuw rent, en in het tweede deel je in droge warme lucht terecht komt. Alleen de hoogte al vormt een uitdaging op het uithoudingsvermogen, en een gebrek aan training kan je dus behoorlijk opbreken daar. Als je op de site van de Colorado Relay kijkt dan zie je daar een filmpje van hoe delen van het parcours eruit zien. Het is dus voornamelijk allemaal op onverhard terrein, en heel veel bergop.

Er zijn al verschillende keren geweest dat een team van ons kantoor aan de Colorado Relay heeft meegedaan. Ik kan me nog herinneren dat enkele weken nadat ik was begonnen in 2009 (ergens in september) de Colorado Relay plaatsvond, met deelname van een team van dit kantoor. Vorig jaar heeft geen team van hier meegedaan, maar daar gaat dit jaar weer verandering in komen, waarmee het de zevende keer zal zijn voor ons kantoor.

En ook ik ben dus gevraagd om mee te doen.

Nu hoor ik jullie al denken: Echt waar? Dennis? Met dat atletische lichaam en die uitstekende conditie en dat uithoudingsvermogen (hopelijk druipt het sarcasme er hier voldoende van af)? Rennen? Zo ver? En op die hoogte? En midden in de nacht??

Ik kan jullie gerust stellen: zo gek ben ik echt niet. Je denkt toch niet dat ik ook maar een moment serieus zou overwegen om midden in de nacht tijdens een sneeuwbui op 3200 meter hoogte door een koude rivier te gaan rennen? Mij klinkt dat in ieder geval niet erg aantrekkelijk in de oren…

Nee, ik zal in plaats daarvan een van de twee voertuigen gaan besturen die de renners zullen vervoeren. Het is de bedoeling om twee 10 of 12 persoons bestelbusjes te huren van dit type:

Ze vroegen of ik het erg vond om met zoiets groots te moeten rijden, waarop ik zei dat helemaal niet erg te vinden. Integendeel, toen ik bij Road Bear werkte reed ik vrijwel dagelijks een aantal keer in precies zo’n bus en deed dat altijd met veel plezier. Zodra de collega’s dat hoorden was het helemaal geregeld: ik zou een van de twee chauffeurs worden want ik had tenminste veel ervaring met zo’n ding.

Het betekent dat we vroeg zullen moeten opstaan want we moeten uiterlijk om half vijf ’s ochtends er zijn en het is een uur rijden naar Georgetown. Het zal ook een lange dag worden: bijna 30 uur in touw met slechts hier en daar een kans om een oogje dicht te doen. Hoe langer de race duurt, hoe minder fris de lucht in de bus zal gaan ruiken met al die zwetende mensen, zo ben ik al gewaarschuwd, maar het lijkt me wel geweldig leuk om te doen. Het schijnt altijd erg gezellig te zijn, en na afloop is er altijd een groot feest.

Er worden ook t-shirts gedrukt voor het hele team, en men denkt erover om ook opdrukken voor de bestelbussen te maken met de naam van het team erop. De teamnaam op de voertuigen is sowieso al verplicht, maar het idee is om het serieus aan te pakken. Een groot deel van de kosten wordt door het bedrijf gesponsord, en zo zal ook de Creative Services afdeling net als voorgaande jaren weer een logo ontwerpen voor op de t-shirts, en mogelijk voor op de bussen. Alle renners leggen $50 per persoon bij, maar de beide chauffeurs hoeven niets te betalen – blijkbaar zijn ze al blij genoeg dat ze een stel gekken hebben gevonden die ja hebben gezegd….

De naam van het team is nog niet bekend, al zal dit wel uiterlijk eind deze week besloten moeten worden voor de inschrijving. Enkele suggesties die voorbij kwamen moeten nog eens goed worden heroverwogen, want het was allemaal even erg. Niet dat ik nu een goede suggestie heb, maar ja… we zullen zien.

Mocht je nog suggesties hebben dan houden we ons aanbevolen; graag wel uiterlijk morgenavond indienen. Dank u!

In september van 2010 werd Colorado opgeschrikt door een van de grootste en meest verwoestende “wild fires” in de geschiedenis van de staat.

Sinds gisteren is er weer een “wild fire” gaande, dit keer in de buurt van Golden: Indian Gulch/Golden Gate Canyon, om precies te zijn.

Op het kaartje hieronder kun je zien waar alles ligt. De markering met de A linksboven geeft ongeveer de lokatie van Indian Gulch weer. Je ziet dat dit echt vlakbij Golden ligt. De rode omlijning rechts geeft de lokatie van Colorado Mills Mall weer, als referentiepunt voor degenen die er al eens geweest zijn. De rode X links ernaast is waar mijn kantoorgebouw ligt.

De brand is bij lange na niet zo groot als de Four Mile Canyon Fire van september vorig jaar, maar ook deze brand kent zijn uitdagingen.

Wat zondagochtend begon als een relatief klein brandje (ongeveer 5 acres, oftewel 0,02 vierkante kilometer) is inmiddels uitgegroeid tot zo’n 700 acres, ofwel 2,83 vierkante kilometer. De laatste paar dagen staat er een stevige wind, en die wind in combinatie met de droogte zorgt ervoor dat de brand vrij snel om zich heen kan grijpen.

Daarbij is het gebied waar de brandhaard zich bevindt ook nog eens nauwelijks met blusvoertuigen te bereiken. Momenteel zijn er ongeveer 90 brandweerlieden op de grond bezig, en zijn er twee blushelicopters ingezet, evenals een blusvliegtuig. Maar: het blusvliegtuig heeft momenteel problemen met de communicatieapparatuur en kan daardoor niet worden ingezet.

Vanwege de sterke wind, soms wel 55 kilometer per uur of meer, hebben de brandweerlieden al enkele keren zich terug moeten trekken naar veiligere gebieden. En het ziet er niet naar uit dat het snel beter zal worden – integendeel: er komt een koudefront deze kant op, wat lagere luchtvochtigheid en nog sterkere wind met zich mee zal brengen, waardoor het brandgevaar alleen maar zal toenemen.

Doordat het vuur vrij snel om zich heen grijpt en al dicht bij bewoonde gebieden was aanbeland zijn er inmiddels 100 huizen geëvacueerd. Ongeveer 600 andere huizen staan onder een zogeheten “pre-evacuation order”: de bewoners moeten erop voorbereid zijn dat ze op zeer korte termijn hun huis zullen moeten verlaten.

Dat de brand dichtbij bewoond gebied ligt is iets wat we hier vanuit ons kantoor zelf hebben kunnen zien. Vanuit het raam zo’n vijf meter bij mijn bureau vandaan zien we namelijk dit:

Op de voorgrond ligt het National Renewable Energy Laboratory, en daarachter zie je de rook die van de “wild fire” af komt. Het is nog altijd een aantal kilometer hier vandaan (en het gaat gelukkig de andere kant op) maar toch is het apart om te zien.

Op dit moment, ongeveer vier uur ’s middags is de brand pas voor 15% onder controle, en dan moeten de moeilijke omstandigheden nog komen.

Laten we hopen dat de huizen in ieder geval gespaard worden…

…en wat ben ik blij dat ‘ie voorbij is!

De dag begon heel apart toen we met dit wakker werden:

Op zich is sneeuw in maart niet zo héél bijzonder (vorig jaar hebben we véél meer sneeuw gehad in maart) maar wat het bijzonder maakt is dat we twee dagen geleden een temperatuur van bijna 24°C hadden – een temperatuur die het warmterecord voor die dag evenaarde. Om dan twee dagen later dit te hebben is dan wel een vreemde gewaarwording… Overigens is het vanmiddag gewoon weer 15°C geworden waarmee de sneeuw nu alweer is verdwenen, maar toch.

Deze afgelopen week was een vreemde week. Het was niet alleen op het werk een bijzonder drukke week, met lange dagen – dinsdag zelfs meer dan 11 uur – maar gelukkig zijn dat soort dagen zeldzaam. De tijd vliegt wel erdoor, dus dat is weer de positieve kant eraan.

Het vreemde zat ‘m ook een beetje in het feit dat ik half met het werk bezig was, en half met het huis. Of liever gezegd: met de bouwkavel die we op het oog hebben, en de onzekerheid rondom de datum waarop de kavels zullen worden vrijgegeven. Ook al zei Sue dat het binnen 45 tot 60 dagen zal gebeuren, ik zat toch elke ochtend met in mijn achterhoofd dat het ook elk moment zou kunnen zijn.

We zijn in ieder geval flink aan het voorbereiden geweest voor als het moment daar is: ik ben elke dag naar de geldautomaat gegaan om het maximum van $700 uit de muur te trekken dat ik dagelijks via de ATM kan opnemen vanaf mijn Nederlandse rekening, om zo langzaam maar zeker die $5000 bij elkaar te krijgen die nodig is als “earnest money” ten tijde van het tekenen van het voorlopige contract.

Er ligt inmiddels ook al een cheque klaar, op naam van Meritage Homes, ter waarde van $5000, waarop alleen nog de datum ontbreekt. Anna houdt de cheque in haar portemonnee zodat ze die bij zich heeft zodra het telefoontje van Meritage komt dat de kavel beschikbaar is. Op dat moment kan zij alles laten vallen op het werk, zo heeft ze al geregeld, en kan ze naar het kantoor racen – en hopelijk is er dan niemand dichterbij dan Anna (zij zit immers op maar een mijl afstand).

Het is in ieder geval een zenuwengedoe, gewoonweg omdat je geen zekerheid hebt – en ook niet kunt krijgen. Het is echt afwachten…

We hebben nu ook een afspraak gepland staan met het CTI Design Center. Volgende week vrijdag, de 25e, gaan we om half vier ’s middags praten met een van de designers over de mogelijkheden en de kosten van upgrades van vloerbedekking, houten vloeren, badkamertegels en aanrechtblad. In eerste instantie krijg je een gesprek van een uur om een idee te krijgen van wat alles kost. Aan de hand daarvan kun je dan voor jezelf besluiten of je wilt kiezen voor vloerbedekking, laminaat of toch echt hout voor je woonkamervloer, en of je tegels, een gelamineerd aanrechtblad of toch graniet wilt (en welk type). Dit kun je dan vervolgens mee laten tellen in de berekening voor je hypotheeklasten.

Die afspraak, daar zijn we erg blij mee, want we hebben nu geen idee wat alles kost: kost een houten vloer $4000 of $10.000? En kost het granieten aanrecht blad $3000 of $6000? En zijn we tevreden met de standaard vloerbedekking of willen we een andere? Daar kan in totaal heel wat verschil aan kosten in zitten. Na volgende week vrijdag zullen we in ieder geval een beter zicht hebben op wat we kwijt zullen (of kunnen) zijn aan dit soort zaken.

Daarna zullen we een goed idee kunnen krijgen over wat het huis ons in totaal zal gaan kosten. We zijn héél benieuwd!

Zo, we zijn vanmiddag voor de verandering maar weer eens naar het nieuwbouwproject geweest. Ik bedoel, het was alweer meer dan 24 uur geleden dat we er voor het laatst waren…

Er waren nog een aantal vragen die we per email hadden gesteld vanochtend: alle muren van het huis worden geverfd opgeleverd, maar in hoeverre heb je invloed op de kleur? En is er al nieuws omtrent de kavels, toevallig?

Het antwoord kwam al vrij snel: heel het huis wordt geverfd opgeleverd, maar je hebt de mogelijkheid om de kleur aan te passen – maar dat is wel een upgrade van $1700. Nu is $1700 niet veel geld aangezien daar het héle huis van wordt geverfd, maar als de standaard kleur een kleur is die we mooi vinden dan is dat weer $1700 uitgespaard. En uiteraard is er maar één manier om te zien of je het mooi vindt of niet, en dat is gaan kijken. Er was een huis dat al helemaal klaar was dat in de standaard kleur was geverfd, dus we konden gerust eens komen kijken.

Daarnaast had Sue, de makelaar, ook nog wat nieuws over de kavels, en dus besloten we om na het werk dan maar eens langs te gaan. Voor mij zou het dan meteen eens een eerste test zijn om te kijken hoe lang ik erover zou doen om van het werk “naar huis” te rijden. En wat bleek: met al behoorlijk druk verkeer deed ik er 35 minuten over – niet langer dan wat ik nu vaak heb op de terugweg. Ook nu doe ik er soms een uur over als er een ongeluk is gebeurd. Met andere woorden, het werk-woonverkeer is helemaal zo verkeerd nog niet, maar het wordt nog afwachten hoe het met woon-werkverkeer zal zijn.

Eenmaal bij Sue aangekomen werd ik hartelijk begroet. Anna was er al, en had al met Sue staan praten over vanalles en nog wat. Na wat koetjes en kalfjes kregen we de sleutel mee van het huis, plus het boek met alle mogelijke upgrade kleuren voor het interieur, en zo gingen we onderweg naar het huis. Het was echt al helemaal klaar, en zou komende donderdag worden opgeleverd.

Zodra we binnen kwamen zagen we het gelijk: de kleur was mooi – daar hoefden we geen upgrade voor.

We hebben verder nog eens even in het huis rondgekeken, en hebben zo kunnen zien dat we de standaard kranen in chroom heel mooi vinden, dat we de lampen die er standaard bij komen ook prima vinden, en ook de simpele houten vloer die erin lag vonden we mooi. Daarnaast hebben we kunnen zien dat we de upgrade van de standaard ronde deurknoppen naar deurklinken zeker gaan doen – het ziet stukken mooier uit.

Eenmaal terug in het kantoor vroeg Sue of we wellicht nog eens in de Keystone (”ons” model) wilden gaan kijken nu we toch hier waren. Ook hiervan kregen we de sleutel mee, met de mededeling om vooral onze tijd te nemen. Helaas waren ze aan het werk in het huis, waardoor we niet naar binnen zijn gegaan omdat we niet in de weg wilden lopen. In plaats daarvan zijn we nog eens naar de kavels gaan kijken, en hebben we even van het uitzicht staan genieten:

En iets ingezoomd (slechte kwaliteit foto, maar je krijgt wel het idee):

Terwijl we daar zo stonden hadden we allebei het idee dat we misschien die hoekkavel toch niet wilden hebben. In plaats daarvan wilden we iets verderop gaan zitten, zoals hieronder in rood aangegeven:

Zoals je ziet ligt de hoekkavel (kavel 1, net onder de rode markering) zowel aan de voorkant als de achterkant aan een kruispunt. Dit kruispunt heeft stopborden, wat dus wil zeggen dat je voortdurend afremmende en optrekkende auto’s bij je huis hebt, zowel voor als achter. Aangezien afremmende en optrekkende auto’s meer lawaai maken dan gewoon langsrijdende auto’s kun je misschien iets beter verderop gaan zitten. Bovendien heb je dan het voordeel dat je minder tegen dat ene huis (links in de bovenste foto) aan kijkt, en meer bergen ziet. De kans bestaat dat er in de toekomst nog wel wat gebouwd gaat worden daar, maar dat zou als het goed is laagbouw zijn, en zo maar weinig van je uitzicht wegnemen.

Onze voorkeur gaat dus nu uit naar kavel 3 of 4 (in het rood); misschien wel met name naar 4, omdat kavel 5 (net onder de bovenste lijn van de rode markering) weer breder is, waardoor je waarschijnlijk weer ietsje verder van de buren daar af zit. Het vermoeden is dat de kavels binnen 45 tot 60 dagen worden vrijgegeven; nog even wachten dus. We hebben onze voorkeur aan Sue doorgegeven, want zij vroeg ons ernaar zodat ze hier rekening mee kon houden als ze mensen ging bellen als de kavels vrij kwamen.

Morgen vraag ik Sue nog eens wanneer kavels normaliter vrij worden gegeven: gebeurt dit alleen door de week, of ook in het weekend? Gebeurt het door de week dan is Anna binnen vijf minuten ter plaatse met de $5000 en een handtekening; gebeurt het ook in het weekend dan wordt het echt een race, want het is wel een half uurtje rijden voor ons… We vermoeden dat ze op donderdag en vrijdag vrij worden gegeven, zodat in het weekend als het druk is er meteen verkocht kan worden.

Nou ja, we zullen zien. Onze keuze is in ieder geval gemaakt, en we zijn klaar om te tekenen zodra “ons” kavel vrijkomt.

Duimen dus!

Nadat ik eerder al schreef dat we “pre-approved” waren voor een hypotheek waarmee we het eerder getoonde huis zouden kunnen kopen, zijn de plannen inmiddels iets veranderd.

Gisteren, zaterdag, zijn we weer terug gegaan naar het nieuwbouwproject om verdere details te gaan bespreken. We kregen een lijst mee van alle upgrades die in het model home waren aangebracht, en we kregen een lijst mee van de kosten van alle beschikbare upgrades.

In het model home bleek voor maar liefst $100.000 upgrades te zijn aangebracht. Daar zat onder andere bij inbegrepen een volledigde ‘finished basement’ ($25.000), $17.000 aan graniet (in de keuken, de ‘wet bar’ in de kelder, en in de badkamers) en maar liefst $12.000 aan een hardhouten vloer van hickory hout (een duurdere houtsoort).

Met die lijst in de hand zijn we het model home doorgelopen en hebben gekeken naar welke upgrades wij wel zouden willen, en welke voor ons niet nodig zouden zijn.

Eenmaal thuis gekomen hebben we alle upgrades die wij zouden wensen op een rij gezet, en de kosten ervan bij elkaar opgeteld. Uiteindelijk bleek dat we met de upgrades die we minimaal zouden willen hebben de hypotheek nog steeds betaalbaar zou zijn – en dat was goed nieuws, natuurlijk.

Anna was eigenlijk al sinds we bij het huis weg waren gereden een beetje aan de stille kant, en dat bleef eigenlijk de hele middag en avond wel een beetje, en uiteindelijk kwam het eruit: ze was er niet zo zeker van. Haar zorgen zaten met name in het feit dat het nu heel moeilijk voor te stellen was hoe alles eruit zou te komen zien, omdat er nu alleen maar een leeg stuk grond lag. Daarbij: niet al te ver van het nieuwbouwproject vandaan zou er een “commercial zone” komen, en we weten niet wat dit inhoudt. Het kan positief zijn, en negatief. Dat moesten we dus ook eens goed bekijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb vanochtend alle ‘zoning plans’ bekeken, en ben tot de conclusie gekomen dat het allemaal nog wel mee zou vallen, en dat het ons eigenlijk niet tegen zou moeten houden.

Ergens had Anna wel gelijk: we weten ook niet hoe de buurt zal uitpakken, en hoe alles er over twee jaar zal zijn. Het blijft dus inderdaad een beetje een gok. En door dit alles sloeg de twijfel toe – en niet zo’n klein beetje. De hele positieve instelling van “we gaan dit doen!” verdween langzaam maar zeker.

Vanochtend hebben we meer dan twee uur met mijn ouders gebeld, en hebben we alles doorgesproken. We hadden het erover dat het heel goed mogelijk was dat we een beetje koudwatervrees hadden: het is immers toch een behoorlijke stap die we overwegen. Anna heeft normaal gesproken altijd al meer moeite met veranderingen dan ik en dan is zo’n stap als deze natuurlijk extra groot. Doordat zij haar bedenkingen uitsprak begon ik ook te twijfelen.

Uiteindelijk zijn we echter tot de conclusie gekomen dat we gek zouden zijn als we het niet deden. De kans bestaat dat aan het eind van deze huurperiode de huur omhoog zal gaan. We hebben nu het geluk gehad dat we dezelfde huurprijs twee jaar achter elkaar hebben kunnen krijgen, maar iets zegt me dat dit geen derde keer gaat lukken. De huur kan dan zo maar met $100 per maand omhoog gaan, en dan wordt het verschil met kopen wel érg klein.

Stel nu dat we uiteindelijk de buurt toch niet zo helemaal geweldig zouden vinden, dan kunnen we na twee jaar altijd nog het huis verkopen en ergens anders heen gaan. De kans dat het huis in waarde zal dalen is erg klein, maar de kans dat het huis in waarde zal stijgen is zeker aanwezig. En zelfs al zouden we ervoor terug krijgen wat we er nu voor betalen, dan is er ook niets aan de hand.

Maar: we hebben dan wel alweer twee jaar een hypotheek gehad, wat alleen maar gunstig zal zijn als je voor een nieuwe hypotheek gaat. Je hebt dan immers weer twee jaar meer credit history, en je kunt aan de volgende bank laten zien dat je netjes je hypotheek betaald hebt, wat weer positief kan uitwerken voor het aangaan van een nieuwe hypotheek.

Je kunt het ook anders bekijken: oud of nieuw, we zullen er ongeveer hetzelfde voor gaan betalen. Het huis waar we nu zitten, ligt op een goede lokatie, maar het huis zelf heeft heel wat nadelen: het is slecht geïsoleerd en is in de winter lastig – en duur – om het warm te houden, zeker als je temperaturen van -25 krijgt. De keuken is erg klein, en koud in de winter want er is geen verwarming, en er is weinig opbergruimte en nauwelijks een aanrecht. Er is ook in het hele huis weinig kastruimte, behalve misschien beneden maar dat is verre van ideaal.

Het nieuwe huis daarentegen, is van binnen helemaal perfect. De lokatie, daar weten we nog niet van of het goed wordt of niet. Wordt het niets, dan kunnen we waarschijnlijk zonder financiële problemen het huis kwijt komen. Wordt het wel wat, dan zitten we gebakken: lage maandlasten, een goede lokatie, en grote kans dat het huis meer waard is dan we ervoor betaald hebben.

Conclusie: we zouden gek zijn als we het niet zouden doen.

Vandaar dat we besloten om te vragen of Anna’s ouders met ons mee wilden gaan om eens te gaan kijken, zodat we ook hun mening konden horen. En zo trokken we vanmiddag wederom naar North Creek Farms om voor de derde keer naar “ons huis” te gaan kijken.

Anna’s ouders vonden het geweldig, en vonden absoluut dat we ervoor moesten gaan. En dat nam het laatste beetje twijfel weer weg. Het was nu dus alleen nog wachten totdat er een kavel vrij zou komen.

En toen kwam Sue, een van de makelaars, met een voorstel. Ze had bij het hoofdkantoor toestemming gevraagd om ons iets te kunnen aanbieden: een van de kavels in een al iets meer bebouwd deel was door Meritage aangewezen als een kavel waar zij een huis zouden plaatsen dat ze dan te koop zouden aanbieden. Als wij echter dat kavel zouden willen hebben dan zou Meritage daar geen huis bouwen, maar zouden wij dit nu al meteen kunnen krijgen. Wel een erg leuk aanbod, natuurlijk, en zeker het bekijken waard.

Eenmaal bij de kavel aangekomen hebben we er rondgelopen, en besloten we dat dit toch niet echt de kavel voor ons was. Geen verkeerde plek, absoluut niet, maar we hadden onze zinnen nu eenmaal op een kavel op een andere plek gezet, waarbij er niemand aan de achterkant zou grenzen. Een iets duurder kavel, maar wel de moeite waard.

Weer onderweg terug richting het kantoor reden we nog eens langs “ons” kavel, en we waren ervan overtuigd dat we daar goed zouden zitten. Jammer alleen dat we er een Monarch neer wilden zetten: omdat de Monarch alleen een begane grond had, zou een deel van het uitzicht op de pieken van de Rocky Mountains verloren gaan achter de schutting.

We stopten bij het kantoor, en ik liep snel naar binnen om tegen Sue te zeggen dat we het aanbod heel fijn vonden, maar dat we besloten om dat kavel niet te nemen, en te gaan voor de “premium lots”. Ik zei dat we voor de gein graag toch eens naar het andere model home wilden kijken, alleen maar eens voor de prijsvergelijking: het zou immers wel erg mooi zijn om een tweede verdieping te hebben met uitzicht op de Rockies.

En toen zei Tim, de andere makelaar: hebben jullie eigenlijk al eens naar de Keystone gekeken? De Keystone? Nee, eigenlijk niet. Hoezo? Nou, de Keystone was maar $13.000 duurder, maar was bijna 400 square feet (zo’n 37 vierkante meter) groter, en: had een master suite met een slaapkamer aan de achterkant van het huis, waarmee je op de door ons gewenste kavels uitzicht had op de Rockies. Sue zei dat ze net een Keystone aan het bouwen waren, en vroeg of we het huis misschien wilden zien? Het was nog lang niet af, maar dan zouden we wel een idee kunnen krijgen van hoe het eruit zou komen te zien. De buitenkant was anders dan die wat wij zouden willen, maar goed – kijken konden we natuurlijk altijd.

We liepen het huis in, en vonde het meteen geweldig. Hoe meer we zagen, hoe mooier we het vonden – uiteindelijk kregen we zelfs kippenvel! Als dát geen goed teken was… dat hadden we bij de Monarch nooit gehad.

Zo ziet de Keystone er uit in de tekening:

Het huis is bijna 2000 square feet groot, heeft op de begane grond een woonkamer, eetkamer, keuken, een studeerkamer, een toilet, en een garage voor drie auto’s. Boven liggen twee slaapkamers die een badkamer delen, plus de master suite, bestaande uit een grote slaapkamer, een grote badkamer met twee wastafels, een grote badkuip en een grote douche, en een ‘walk-in closet’ van een goede tweeënhalve bij tweeënhalve meter. Ook is er nog een kelder die je eventueel nog kunt finishen – maar dat is met dit formaat huis aanvankelijk helemaal niet nodig. Omdat de 2000 square feet over twee verdiepingen zijn verdeeld neemt de Keystone maar 1000 square feet van je kavel in beslag, in tegenstelling tot de 1600 square feet van de Monarch. En dat betekent dat je weer zo’n 37 vierkante meter meer tuin overhoudt – ook niet onaardig!

Dit… dit was het huis voor ons. We voelden het allebei onmiddellijk, en Anna gaf aan dat alle bedenkingen die ze aanvankelijk had als sneeuw voor de zon verdwenen waren. Ondanks dat de Keystone duurder was dan de Monarch hadden we allebei de insteek dat we alles wilden doen om dit huis te kunnen krijgen; als dit betekende dat we minder upgrades konden krijgen dan moest dat maar: bepaalde dingen zouden we altijd nog later kunnen upgraden.

We kregen van Sue de lijst met de kosten van de upgrades mee zodat we thuis eens zouden kunnen rekenen of het binnen de mogelijkheden zou liggen om voor de Keystone te gaan.

Na een tijdje rekenen bleek dat als we dezelfde upgrades nemen als in de Monarch dan komt de uiteindelijke prijs op hetzelfde uit als in de Keystone. Kan het nog beter? Nee toch?

Het besluit is nu dus definitief genomen: we gaan voor de Keystone in North Creek Farms. Het wachten is nu op het vrijkomen van de kavels. Dit zijn een aantal van de meest gewilde kavels in het hele project, en iedereen staat dus klaar om er bovenop te springen als deze vrijkomen. Wij hebben wel één voordeel: Anna werkt op een mijl van North Creek Farms. Als het telefoontje komt dat het kavel beschikbaar is, dan kan ze binnen vijf minuten de handtekening ervoor gaan zetten. Er zijn vijf kavels waar we blij mee zouden zijn, dus als we de hoekkavel niet zouden krijgen (de meest gewilde) dan hebben we nog vier andere pogingen.

En met een beetje geluk kunnen we eind dit jaar, begin volgend jaar wakker worden in onze slaapkamer met in de verte uitzicht op de Rockies.

Dat zou toch wel geweldig zijn…

Vorige keer schreef ik heel enthousiast dat we een nieuwbouwproject hadden gevonden waar ze huizen aan het bouwen waren waar we helemaal weg van waren.

De huizen worden gebouwd op zo’n mijl van Anna’s werk. Voor mij is het acht mijl verder, en ongeveer een kwartiertje langer rijden. Voor onze lease is dat wat minder gunstig, maar het zou uiteindelijk niet uitmaken omdat ik ook Anna’s auto zou kunnen nemen en zo wat mijlen zou kunnen sparen. Heerlijk, in de zomer, de country roads naar huis nemen met de cabrio open!

We zagen het al helemaal voor ons: een gloednieuw huis, en helemaal afgewerkt zoals wij het willen. Geen kleine keuken meer, geen kapitalen uitgeven in de winter om te proberen het huis warm te houden, en eindelijk de dingen kunnen doen in het huis die wij willen, in plaats van beperkt te zijn daarin omdat we huren. En: eindelijk niet meer huren, maar kunnen investeren in een nieuwbouwproject waarbij de prijzen enkel omhoog zullen gaan in de komende paar jaren, en dan de hypotheek vast kunnen leggen tegen een superlage rente voor 30 jaar.

Maar de grote vraag was: kunnen we met onze credit history en credit scores überhaupt wel in aanmerking komen voor een hypotheek, althans een die hoog genoeg is om zo’n huis te kunnen veroorloven en voor een maandbedrag dat binnen ons budget past? We hadden al besloten dat we de basement niet meteen zouden laten finishen, tenzij dit financieel aantrekkelijk genoeg was – m.a.w., als het zou kunnen binnen het maximale bedrag per maand dat we wilden betalen aan hypotheek.

Er was maar één manier om daar achter te komen, en dat was in contact te treden met de hypotheekexpert van de bouwer. Al de hele week had ik me voorgenomen om dat te doen, maar het was zo bizar druk op het werk dat ik niet eens tijd heb gehad om te lunchen op maandag en dinsdag. Woensdag was het ook zo druk dat ik geen tijd had om te kunnen bellen. Pas op donderdag had ik een moment om even adem te halen en om Lauri, de hypotheekexpert, te bellen.

Lauri was bijzonder aardig en was overtuigd dat ze ons kon helpen. Tja, ik was ook overtuigd dat we wel een hypotheek zouden kunnen krijgen – maar ook een waar we wat aan zouden hebben? Ik kreeg een formulier van Lauri per email gestuurd wat ik in moest vullen, en dan zou zij aan het rekenen gaan.

Ik was eens benieuwd naar wanneer ik wat te horen zou krijgen; we hadden al gehoord dat het snel zou kunnen gaan, maar ja: de vorige keer dat we met een hypotheekexpert in contact waren getreden (die door mijn schoonzusje was aangeraden) hadden we niet zo’n goede ervaring.

Ik was dan ook enigszins verrast dat ik vanmiddag om 14:00 uur al een telefoontje kreeg van Lauri, met de vraag of ik een paar minuten had. Nou, die had ik wel, natuurlijk.

En wat bleek: Lauri had goed nieuws! We waren “approved” voor een hypotheek die samen met de “down payment” hoog genoeg was om het huis te kunnen kopen, plus nog een mooi bedrag aan upgrades te kunnen krijgen.

Met die hypotheek zaten we aan de bovengrens van het bedrag dat we per maand wilden uitgeven, want daar komt nog de “mortgage insurance” bovenop, de “HOA fee” (HOA staat voor Home Owners Association, zeg maar de vereniging van eigenaren), en nog eens de onroerend goed belasting iedere maand. Ik zei tegen Lauri dat we dit weekend dan maar eens goed moesten gaan nadenken, want als bovenop de hypotheek ook nog eens al die andere kosten zouden komen dan zou het wel eens te veel worden allemaal. Hierop verraste Lauri me door te zeggen dat het door haar genoemde bedrag al inclusief al die kosten was… wacht – wat? Dat zou betekenen dat we dit huis zouden kunnen kopen voor maar $200 per maand meer dan we nu aan huur betalen…

Nou, dat zou dan eigenlijk wel heel aantrekkelijk zijn! Maar het werd nog beter… het zou zo geregeld kunnen worden dat de sleuteloverdracht van het huis zou plaats vinden twee weken voordat ons huidig huurcontract eindigde. Al wat nu nodig is, is een handtekening en “earnest money” van $5000. Dat geld is al onderdeel van de “down payment”, dus dat gaat niet verloren. We zouden dan pas hypotheek gaan betalen op het moment dat we de sleutel in hand krijgen – met andere woorden, we zouden geen enkele dubbele maandlast hebben, en dat is natuurlijk ook wel bijzonder aantrekkelijk.

Uiteindelijk was ik met stomheid geslagen – ik wist lettelijk niet wat te zeggen. Lauri gaf wat tips om wat nu te doen.

We moesten in elke kamer in ons huis gaan zitten, en opschrijven wat we er positief aan vonden, en wat we er negatief aan vonden. En dan moesten we dit weekend naar de “model homes” gaan, en ook daar rondkijken en opschrijven wat we aantrekkelijk vonden, en wat niet.

Daarna zouden we met de sales consultants moeten praten om wat meer details uit te werken. De volgende stap zou zijn om een stuk land te kiezen waar we zouden willen bouwen, en om een afspraak te maken met hun design center zodat we konden gaan uitkiezen welke vloeren, en keukenkastjes en aanrechtblad we wilden, en alle andere upgrades. Op die manier zouden we erachter komen wat we kwijt zouden zijn aan de upgrades die we echt wilden hebben, hetgeen weer zou leiden naar het totale bedrag wat het huis ons zou kosten – en dus wat we aan hypotheek zouden betalen. Daarna zouden we dan weer met Lauri moeten bellen om de details in orde te gaan maken.

Wow… dit was wel heel bijzonder. Dit betekent dus gewoon dat wij dit huis zouden kunnen laten bouwen!

Ik kan het nog steeds bijna niet geloven, maar het is toch echt waar…

Morgen, zaterdag, gaan we weer terug naar North Creek Farms, om daar verdere details door te spreken, en kijken wat de volgende stappen zouden zijn.

Spannend, een beetje angstaanjagend, maar wel bijzonder leuk!

Wordt vervolgd… en volgende keer iets meer over de omgeving!

Een aantal maanden geleden schreef ik over onze huizenjacht, en hoe we waren gaan kijken naar enkele huizen in de buurt die te koop stonden. Uiteindelijk hebben we besloten om nog een jaartje te gaan huren om zo wat te kunnen sparen, en om meer credit score en credit history op te bouwen.

Zo af en toe zijn we wel blijven kijken op sites als www.cohomefinder.com en www.realtor.com, enerzijds gewoon omdat het leuk is om naar huizen te kijken, anderzijds omdat we ook wel eens andere buurten van Denver wilden bekijken – of zelfs buiten Denver.

Afgelopen weekend was het prachtig weer – 14 graden, nauwelijks een wolkje aan de lucht – en daarom besloten we zaterdag om eens wat rond te gaan rijden in verschillende stadjes en “communities” net buiten Denver om eens te kijken of we onszelf daar konden zien wonen.

We waren begonnen met gebieden uit te zoeken op de kaart die aantrekkelijk leken, voornamelijk vanwege de nabijheid van natuur, zoals parken, wandelpaden, en meertjes.

Eenmaal daar aangekomen bleek het dan toch tegen te vallen. Veel van deze communities straalden echt jaren ’80 uit, zowel qua kleurstellingen van de huizen als qua ontwerp. Ook viel ons op dat bij heel veel huizen in dat soort buurten er vrijwel geen tuin zat. Nu hoeven we geen enorme tuin te hebben – ik heb geen zin om elke halve zondag te besteden aan het grasmaaien – maar je moet wel iets hebben om lekker ruim in te kunnen zitten, en ook Murphy moet rond kunnen rennen.

Nu zijn we allebei behoorlijk kieskeurig zijn als het op huizen aankomt (en eigenlijk niet alleen daarbij). Aan de andere kant zijn we ook wel weer zo dat we langs zaken heen kunnen kijken: je ziet soms op TV in huizenprogramma’s dat potentiële kopers zoiets zeggen als: “Oh die vloerbedekking vind ik niks”, of “De kleur op de muren bevalt me niet” – en dan het huis soms alleen daarom al niet nemen. Vind je de kleur op de muren niets, dan verf je ‘m een andere kleur, en vind je de vloerbedekking niet mooi, dan leg je er toch andere in? Simpel als dat.

Je moet niet alleen kijken naar hoe een huis is maar ook naar wat je er zelf van kunt maken: kijk naar het potentieel van het huis. Als je een huis koopt van iemand anders dan heeft dat altijd elementen van die personen: kleuren, vloeren, keuken: de kans is groot dat het niet allemaal jouw smaak is, en je moet dus ook erop voorbereid zijn dat je waarschijnlijk wel wat werk zult moeten verzetten.
Maar: je wilt ook niet meteen bakken met geld moeten uitgeven om een huis in zodanige staat te krijgen dat het wél aan jouw eisen voldoet. Een beetje klussen en moeten veranderen, prima, maar het moet geen project van vele maanden en vele duizenden dollars worden.

Vandaar dat we behoorlijk kieskeurig en kritisch zijn. Je gaat toch wel even een belangrijke beslissing maken, en dan is (realistisch) kritisch zijn helemaal niet verkeerd.

Terwijl we zo door de diverse stadjes en buurten reden kwamen we een nieuwbouwproject tegen, waar verschillende bouwers huizen aanboden. Het eerste project waar we bij uitkwamen was Coal Creek, even buiten Lafayette, Colorado.

De bouwer met de stijl die ons het meest aansprak was Meritage Homes. Meritage (een samentrekking van Merit en Heritage) is een “groene” bouwer, iets wat ons heel erg aanspreekt: al hun huizen komen met de meest energiezuinige oplossingen voor gebruikte isolatiematerialen, maar ook zaken als apparatuur (van oven, tot airconditioning, tot wasmachines), waterbesparende douches en toiletten, energiezuinige verlichting (die in verschillende delen aan en uit is te schakelen), dubbele beglazing met warmtewerende werking, en een grassproeisysteem met weersensoren is standaard bij hun huizen. Hierdoor kun je in een Meritage huis maar liefst tot zo’n 40% op je totale energierekening besparen (gas/water/licht). Voor een overzicht van hun volledige “groenpakket” kun je hier kijken.

Meritage is actief in zes staten: California, Nevada, Arizona, Texas, Florida en Colorado, en in Colorado zijn ze momenteel aan het bouwen op maar liefst dertien verschillende plekken rondom Denver.

In Coal Creek Village, waar we toevallig langs kwamen, hebben ze één “model home” staan. Aangezien we niets te verliezen hadden besloten we eens naar binnen te gaan – en we waren diep onder de indruk. Ontzettend mooie kwaliteit, mooie layout, ruim van opzet maar toch gezellig – en niet onbelangrijk: helemaal naar eigen wensen af te maken. Hier vind je een link met wat foto’s van het “model home” in Coal Creek Village.

Dit model, de Frisco, was een van de grotere modellen die op dit moment beschikbaar waren, en daarmee ook een van de duurdere. Don, de verkoper, vertelde ons dat dit ook een van de duurdere lokaties was, wat werd veroorzaakt door de ligging in Boulder County en het feit dat het grenst aan “open space” – zeg maar beschermd natuurgebied. Nadeel hiervan – naast hogere prijzen – is ook de hogere onroerendgoedbelasting. Naast de hypotheek is dat natuurlijk ook een belangrijke factor om mee te laten wegen in je maandelijks budget.

Don vertelde ons ook over een ander project, North Creek Farms, nét binnen de Thornton stadsgrenzen en ook nét binnen Adams County, waar drie andere modellen stonden, en een stuk lager in prijs. We moesten daar ook maar eens gaan kijken. En wat bleek: North Creek Farms ligt anderhalve kilometer van Anna’s nieuwe werk vandaan. Voor mij is het wel wat verder, zo’n 8 mijl, en de reistijd zou ook wat langer worden: tussen de tien minuten en een kwartier langer. Er zijn gelukkig diverse routes die je kunt nemen om de drukte te vermijden. Je rijdt dan wellicht iets langer, maar je rijdt dan tenminste – er is niets vervelender dan in de file te moeten staan elke dag weer opnieuw. In Nederland als ik naar mijn werk reed dan was het twintig minuten netto rijtijd, maar in de spits moest je meestal rekenen op zo’n 45 minuten of langer.

Benieuwd naar de andere modellen en de community in North Creek Farms besloten we op zondag om er eens heen te rijden, en de modellen te gaan bekijken. Er was één model dat groter was dan de Frisco, en twee die kleiner waren. We hadden de modellen al online bekeken op de site van Meritage, en het kleinste model (de Monarch) vonden we op papier niet zo veel – puur en alleen omdat het maar één verdieping had (plus een basement die je kon “finishen”).

We hebben een hele tijd rondgekeken in de drie modellen, en tot onze grote verbazing trokken we toch steeds weer naar de Monarch toe. Hoe meer we naar de andere modellen keken, hoe minder de grote hoge plafonds in de woonkamer ons bevielen. Het was niet lelijk, maar we misten allebei een beetje de geborgenheid, het knusse wat door de enorm hoge plafonds in de woonkamer er voor ons toch net niet was. De Monarch had “gewone” plafonds, en voelde daarmee een stuk warmer aan.

De Monarch in één van de drie beschikbare voorkanten

De Monarch had op de begane grond meer dan voldoende ruimte voor ons: de oppervlakte van begane grond alleen al was ongeveer zo groot als ons huidige huis met boven en beneden samen. Er lag een grote open woonkamer met eetkamer en flinke keuken:

De woonkamer, eetkamer en keuken van de Monarch

De master suite heeft een grote slaapkamer, een grote badkamer (met twee wastafels, een grote diepe badkuip, een enorme douche, en een apart toilet) en een grote ‘walk-in closet’ van zo’n 4m2:

De slaapkamer van de Monarch

Verder lag er boven nog een studeerkamer, een tweede slaapkamer, een tweede badkamer, en een laundry room. Ook heeft het een garage voor twee auto’s.

Daarbij was de kelder in de Monarch ook nog eens “finished”; het is een extra van $25.000 maar dat is het zeer zeker waard – een gemiddelde “basement finish” kost rond de $30.000 als je het naderhand laat doen. Hierdoor werd beneden nog eens zeker tweederde van de oppervlakte van de begane grond beschikbaar. In de “finished basement” zit een derde slaapkamer, een derde badkamer, en een flinke “wet bar”.

De kelder van de Monarch met links de “wet bar” en rechts nog net zichtbaar de trap, met daarnaast de derde badkamer en er tegenover de derde slaapkamer

Er is ruimte genoeg om een knusse zithoek te plaatsen, nog een tafel met wat stoelen, en je zou er zelfs ook nog met gemak een biljarttafel kwijt kunnen.

Op deze site zie je de “model home”: Klik op het “Photos” tabblad voor foto’s of op het “Panoramas” tabblad voor 360 graden panorama’s. Alles met groengetinte muren is in de kelder genomen, waar het “learning center” zat waar je alles te weten kwam over de groene bouwstijl van het huis.
Aangezien de Monarch de kleinste variant is, is het ook de goedkoopste variant. Dat is wel zo aantrekkelijk, want ook al wordt het huis compleet woonklaar opgeleverd, het is dan wel allemaal heel basic. Er zit een volledige keuken in, compleet met apparatuur, complete badkamers, ramen, deuren, vloeren, het wordt helemaal geverfd in de door jou gekozen kleuren, kortom je hoeft niets meer te doen. Maar: omdat het de basisvariant is krijg je wel een goedkoper aanrechtblad, goedkopere kranen in keuken en badkamers, linoleum vloeren in de badkamers in plaats van tegels, geen airconditioning, enz.

Je zult dus upgrades willen, en je kunt het zo gek niet bedenken of het is mogelijk – je kunt alles uitkiezen: type en kleur vloerbedekking, soort hout voor de vloer, de muurkleuren, welke keukenkastjes, welke apparatuur. Maar: alles komt uiteraard met een prijskaartje.

Wil je een andere vloer dan de standaard vloer? Dat kan, maar het kost extra. Wil je een ander soort hout op de vloer? Dat kan, maar het kost extra. Wil je bredere planken in plaats van smalle? Dat kan, maar het kost extra. Wil je een granieten aanrecht in plaats van het standaard gelamineerde aanrechtblad? Dat kan, maar het kost extra. Wil je airconditioning? Dat kan, maar het kost extra. Wil je niet de standaard chromen kranen maar wil je luxe kranen? Dat kan, maar het kost extra.

Met andere woorden, je moet dus rekening houden met het feit dat je heel wat extra kwijt kunt zijn met al je upgrades. Het “model home” was voorzien van alle denkbare upgrades en ging zo van de basisprijs van $233.000 naar $320.000 – een behoorlijk verschil dus. Nu zaten daar ook zaken in die voor ons niet per se hoeven (ik hoef geen superduur marmeren sierrand door heel de badkamer, en ik hoef niet mijn hele huis voorzien te hebben van centraal geregelde speakers in elke kamer, enz.), maar je moet toch denken aan gemiddeld zo’n $30.000 aan upgrades, volgens de verkopers. Het voordeel is wel dat je een lange tijd helemaal niets hoeft te veranderen aan je huis omdat het volledig volgens jouw smaak is opgeleverd.

Zo kom je uiteindelijk toch nog op een prijs van tussen de (ruwweg) $280.000 en $300.000 uit, maar als je het gaat vergelijken met de huizen die we enkele maanden geleden bij ons tegenover hebben bekeken en die rond de $325.000 lagen, dan krijg je hier toch wel véél en véél meer huis voor je geld, én ook nog eens volledig kant en klaar in jouw smaak, én in een gebied waarvan de verwachting is dat de huizenprijs de komende jaren flink omhoog zal gaan (er komt nog meer ontwikkeling in dat gebied, plus het ligt in een van de beste “school districts” van Colorado – niet alleen van belang voor onszelf, mochten we ooit aan kinderen beginnen, maar ook voor de verkoopwaarde van het huis).

Aangezien we nog steeds niet weten voor hoeveel hypotheek we in aanmerking kunnen komen hebben we besloten om geheel vrijblijvend eens de hypotheekadviseur van Meritage te laten kijken. Blijkt dat we op dit moment maar $150.000 zouden kunnen krijgen, dan houdt het meteen op. Blijkt dat we $350.000 zouden kunnen krijgen, dan wordt het ineens wél interessant. Valt het uit op zo’n $265.000 dan wordt het lastig: je kunt dan het huis krijgen met de “finished basement” maar zonder de upgrades – en dan wordt het moeilijk.

Maar goed eerst maar eens afwachten wat de hypotheekadviseur ons kan vertellen, voordat we gaan denken over het maken van keuzes…

Een paar maanden terug (in november, om precies te zijn) ben ik voor het eerst in de VS naar een arts geweest, met wat een “upper respiratory infection” bleek te zijn.

Na de (dure) medicijnen te hebben genomen ging het medio december weer helemaal goed, en had ik nergens meer last van. Langzaam begon ik dan ook het medicijngebruik af te bouwen, om te voorkomen dat ik weer een psychologische afhankelijkheid op zou bouwen.

Alles ging helemaal goed totdat we op 1 januari bij Kim en Arthur in Nederland waren. We hadden Murphy bij ons voor een “play date”, en na een tijd begon ik last te krijgen van mijn luchtwegen. Het was koud die dag, zo rond de -40, en dus stond hun houtkachel op extra hoog. De stof daarvan en van drie honden die door het dolle heen achter elkaar renden zorgden al voor irritatie van mijn longen.

Vlak voordat we weer huiswaarts gingen en ik wat spullen in de kofferbak wilde leggen ontdekte ik dat een blikje cola uit een tas was gerold en in de kofferbak was blijven liggen – en was geëxplodeerd.

Het hele blikje was uit elkaar gescheurd, en werkelijk overal lag en hing bevroren cola. Het was een geluk bij een ongeluk dat het bevroren was, want nu kon ik de hoedenplank en de kofferbakbekleding uit de auto halen en alles afkloppen en eraf schrapen. Maar: aangezien het -40 was met een constante wind van zo’n 75 kilometer per uur was dit geen fijn klusje – en al helemaal niet goed voor mijn toch al geïrriteerde longen.

De dag erna begonnen de symptomen van een verkoudheid dan ook, en een paar dagen later had ik de ergste kou die ik ooit heb gehad.

Ik werd de zaterdag erna wakker met een flink opgezwollen keel, en wel zodanig gezwollen dat ik nauwelijks kon praten, en als ik praatte dan moest ik kokhalzen. Het heeft enkele dagen geduurd voordat dit weer weg was, en achteraf gezien had ik waarschijnlijk toen al naar een dokter gemoeten, maar ja, ik ben nu eenmaal koppig en geloof altijd dat het wel vanzelf weg gaat. En dat ging het ook, het heeft alleen even geduurd.

Na een week of drie, vier waren de ergste symptomen verdwenen. Ik snotterde nog wat, had veel last van een verstopte neus, en was nog een beetje kortademig, maar het was allemaal niet zo erg meer.

Anna zei op dat moment al dat als het nog lang duurde ik maar eens naar een dokter moest gaan, waarop ik antwoordde dat als het aan het eind van de week nog niet beter was ik wel zou gaan. Ik had nog wat medicijnen van in november over, en ik nam die regelmatig. En laat ik nu aan het eind van de week elke keer me ietsje beter voelen.

Althans: dat dacht ik. De werkelijkheid was dat het helemaal niet beter ging. Ik hield evenveel last, al merkte ik wel een verschil tussen warmere en koudere dagen: hou kouder het was, hoe meer last ik had.

En zo brak het moment aan waarop ik geen medicijnen meer over had. Dat moment was afgelopen donderdag, waarop Anna me vertelde dat ik zaterdag naar de dokter ging, of ik nu wilde of niet.

Goed afgericht als ik ben ging ik dan ook zaterdagochtend naar dezelfde “Urgent Care” als de vorige keer. Weliswaar ietsje duurder dan een reguliere arts ($50 tegenover $30 copay) maar ik hoefde dan in ieder geval niet weer alles opnieuw te doen want ik was al bekend in hun systeem.

Omdat het zaterdag was was het bijzonder druk: iedereen wacht tot op zaterdag om naar de dokter te gaan, blijkbaar. Ik heb een dik uur moeten wachten voor dat ik aan de beurt was – daarna was het in een goede 10 minuten voorbij.

De diagnose: “post-viral asthmatic cough”. Doordat ik in november/december niet strikt genoeg ben geweest met het nemen van de medicatie, en te vroeg ermee ben opgehouden, waren mijn longen nog niet voldoende hersteld. Door dit en het feit dat ik sowieso vanwege mijn verleden al gevoeligere longen heb, was de ontsteking weer terug gekomen.

Ik kreeg weer dezelfde medicijnen voorgeschreven als de vorige keer, en nu met het welgemeende advies om me dit keer toch vooral er aan te houden. Ook moest ik oppassen, omdat mijn weerstand nu verminderd was met de ontsteking die al lang in mijn lichaam zat.

En zie: gisterochtend werd ik wakker met wat in eerste instantie voelde als voedselvergiftiging. Enkele uren later bleek echter dat het meer was: ik heb me in jaren niet meer zo ziek gevoeld als gisteren. Alles deed me pijn, zelfs het licht aanraken van de huid; het ene moment had ik het ijskoud, het andere moment gloeiend heet; ik was misselijk, en kon alleen water verdragen, maar zelfs dat viel niet altijd goed; ik kon geen comfortabele plek in bed vinden, moest blijven bewegen; kortom, ik voelde me lamlendig. Ik heb ook zeer veel geslapen, wat bij mij een teken is dat ik écht ziek ben. Ik heb me dan ook voor het eerst in jaren ziek gemeld; normaal als ik me niet 100% voel dan werk ik thuis, maar gisteren wist ik vantevoren al dat er van werken niets zou komen.

Gelukkig voel ik me vandaag weer een beetje mens: ik heb voor het eerst sinds zondagavond weer wat gegeten (drie hele crackers, maar liefst) en heb een kop koffie gehad. Ik ben nog niet helemaal hersteld, maar er is gevaar voor beterschap.

En: ik denk dat ik dat deze keer ook maar eens mijn medicijnen braaf zal nemen… als ik dan toch $120 moet betalen als eigen bijdrage aan de medicijnen (er is helaas geen “generic” versie van beschikbaar) dan kan ik er beter ook maar goed gebruik van maken en voor de verandering eens helemaal beter worden. Toch?