Dennis' Weblog

Nadat ik eerder al schreef dat we “pre-approved” waren voor een hypotheek waarmee we het eerder getoonde huis zouden kunnen kopen, zijn de plannen inmiddels iets veranderd.

Gisteren, zaterdag, zijn we weer terug gegaan naar het nieuwbouwproject om verdere details te gaan bespreken. We kregen een lijst mee van alle upgrades die in het model home waren aangebracht, en we kregen een lijst mee van de kosten van alle beschikbare upgrades.

In het model home bleek voor maar liefst $100.000 upgrades te zijn aangebracht. Daar zat onder andere bij inbegrepen een volledigde ‘finished basement’ ($25.000), $17.000 aan graniet (in de keuken, de ‘wet bar’ in de kelder, en in de badkamers) en maar liefst $12.000 aan een hardhouten vloer van hickory hout (een duurdere houtsoort).

Met die lijst in de hand zijn we het model home doorgelopen en hebben gekeken naar welke upgrades wij wel zouden willen, en welke voor ons niet nodig zouden zijn.

Eenmaal thuis gekomen hebben we alle upgrades die wij zouden wensen op een rij gezet, en de kosten ervan bij elkaar opgeteld. Uiteindelijk bleek dat we met de upgrades die we minimaal zouden willen hebben de hypotheek nog steeds betaalbaar zou zijn – en dat was goed nieuws, natuurlijk.

Anna was eigenlijk al sinds we bij het huis weg waren gereden een beetje aan de stille kant, en dat bleef eigenlijk de hele middag en avond wel een beetje, en uiteindelijk kwam het eruit: ze was er niet zo zeker van. Haar zorgen zaten met name in het feit dat het nu heel moeilijk voor te stellen was hoe alles eruit zou te komen zien, omdat er nu alleen maar een leeg stuk grond lag. Daarbij: niet al te ver van het nieuwbouwproject vandaan zou er een “commercial zone” komen, en we weten niet wat dit inhoudt. Het kan positief zijn, en negatief. Dat moesten we dus ook eens goed bekijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb vanochtend alle ‘zoning plans’ bekeken, en ben tot de conclusie gekomen dat het allemaal nog wel mee zou vallen, en dat het ons eigenlijk niet tegen zou moeten houden.

Ergens had Anna wel gelijk: we weten ook niet hoe de buurt zal uitpakken, en hoe alles er over twee jaar zal zijn. Het blijft dus inderdaad een beetje een gok. En door dit alles sloeg de twijfel toe – en niet zo’n klein beetje. De hele positieve instelling van “we gaan dit doen!” verdween langzaam maar zeker.

Vanochtend hebben we meer dan twee uur met mijn ouders gebeld, en hebben we alles doorgesproken. We hadden het erover dat het heel goed mogelijk was dat we een beetje koudwatervrees hadden: het is immers toch een behoorlijke stap die we overwegen. Anna heeft normaal gesproken altijd al meer moeite met veranderingen dan ik en dan is zo’n stap als deze natuurlijk extra groot. Doordat zij haar bedenkingen uitsprak begon ik ook te twijfelen.

Uiteindelijk zijn we echter tot de conclusie gekomen dat we gek zouden zijn als we het niet deden. De kans bestaat dat aan het eind van deze huurperiode de huur omhoog zal gaan. We hebben nu het geluk gehad dat we dezelfde huurprijs twee jaar achter elkaar hebben kunnen krijgen, maar iets zegt me dat dit geen derde keer gaat lukken. De huur kan dan zo maar met $100 per maand omhoog gaan, en dan wordt het verschil met kopen wel érg klein.

Stel nu dat we uiteindelijk de buurt toch niet zo helemaal geweldig zouden vinden, dan kunnen we na twee jaar altijd nog het huis verkopen en ergens anders heen gaan. De kans dat het huis in waarde zal dalen is erg klein, maar de kans dat het huis in waarde zal stijgen is zeker aanwezig. En zelfs al zouden we ervoor terug krijgen wat we er nu voor betalen, dan is er ook niets aan de hand.

Maar: we hebben dan wel alweer twee jaar een hypotheek gehad, wat alleen maar gunstig zal zijn als je voor een nieuwe hypotheek gaat. Je hebt dan immers weer twee jaar meer credit history, en je kunt aan de volgende bank laten zien dat je netjes je hypotheek betaald hebt, wat weer positief kan uitwerken voor het aangaan van een nieuwe hypotheek.

Je kunt het ook anders bekijken: oud of nieuw, we zullen er ongeveer hetzelfde voor gaan betalen. Het huis waar we nu zitten, ligt op een goede lokatie, maar het huis zelf heeft heel wat nadelen: het is slecht geïsoleerd en is in de winter lastig – en duur – om het warm te houden, zeker als je temperaturen van -25 krijgt. De keuken is erg klein, en koud in de winter want er is geen verwarming, en er is weinig opbergruimte en nauwelijks een aanrecht. Er is ook in het hele huis weinig kastruimte, behalve misschien beneden maar dat is verre van ideaal.

Het nieuwe huis daarentegen, is van binnen helemaal perfect. De lokatie, daar weten we nog niet van of het goed wordt of niet. Wordt het niets, dan kunnen we waarschijnlijk zonder financiële problemen het huis kwijt komen. Wordt het wel wat, dan zitten we gebakken: lage maandlasten, een goede lokatie, en grote kans dat het huis meer waard is dan we ervoor betaald hebben.

Conclusie: we zouden gek zijn als we het niet zouden doen.

Vandaar dat we besloten om te vragen of Anna’s ouders met ons mee wilden gaan om eens te gaan kijken, zodat we ook hun mening konden horen. En zo trokken we vanmiddag wederom naar North Creek Farms om voor de derde keer naar “ons huis” te gaan kijken.

Anna’s ouders vonden het geweldig, en vonden absoluut dat we ervoor moesten gaan. En dat nam het laatste beetje twijfel weer weg. Het was nu dus alleen nog wachten totdat er een kavel vrij zou komen.

En toen kwam Sue, een van de makelaars, met een voorstel. Ze had bij het hoofdkantoor toestemming gevraagd om ons iets te kunnen aanbieden: een van de kavels in een al iets meer bebouwd deel was door Meritage aangewezen als een kavel waar zij een huis zouden plaatsen dat ze dan te koop zouden aanbieden. Als wij echter dat kavel zouden willen hebben dan zou Meritage daar geen huis bouwen, maar zouden wij dit nu al meteen kunnen krijgen. Wel een erg leuk aanbod, natuurlijk, en zeker het bekijken waard.

Eenmaal bij de kavel aangekomen hebben we er rondgelopen, en besloten we dat dit toch niet echt de kavel voor ons was. Geen verkeerde plek, absoluut niet, maar we hadden onze zinnen nu eenmaal op een kavel op een andere plek gezet, waarbij er niemand aan de achterkant zou grenzen. Een iets duurder kavel, maar wel de moeite waard.

Weer onderweg terug richting het kantoor reden we nog eens langs “ons” kavel, en we waren ervan overtuigd dat we daar goed zouden zitten. Jammer alleen dat we er een Monarch neer wilden zetten: omdat de Monarch alleen een begane grond had, zou een deel van het uitzicht op de pieken van de Rocky Mountains verloren gaan achter de schutting.

We stopten bij het kantoor, en ik liep snel naar binnen om tegen Sue te zeggen dat we het aanbod heel fijn vonden, maar dat we besloten om dat kavel niet te nemen, en te gaan voor de “premium lots”. Ik zei dat we voor de gein graag toch eens naar het andere model home wilden kijken, alleen maar eens voor de prijsvergelijking: het zou immers wel erg mooi zijn om een tweede verdieping te hebben met uitzicht op de Rockies.

En toen zei Tim, de andere makelaar: hebben jullie eigenlijk al eens naar de Keystone gekeken? De Keystone? Nee, eigenlijk niet. Hoezo? Nou, de Keystone was maar $13.000 duurder, maar was bijna 400 square feet (zo’n 37 vierkante meter) groter, en: had een master suite met een slaapkamer aan de achterkant van het huis, waarmee je op de door ons gewenste kavels uitzicht had op de Rockies. Sue zei dat ze net een Keystone aan het bouwen waren, en vroeg of we het huis misschien wilden zien? Het was nog lang niet af, maar dan zouden we wel een idee kunnen krijgen van hoe het eruit zou komen te zien. De buitenkant was anders dan die wat wij zouden willen, maar goed – kijken konden we natuurlijk altijd.

We liepen het huis in, en vonde het meteen geweldig. Hoe meer we zagen, hoe mooier we het vonden – uiteindelijk kregen we zelfs kippenvel! Als dát geen goed teken was… dat hadden we bij de Monarch nooit gehad.

Zo ziet de Keystone er uit in de tekening:

Het huis is bijna 2000 square feet groot, heeft op de begane grond een woonkamer, eetkamer, keuken, een studeerkamer, een toilet, en een garage voor drie auto’s. Boven liggen twee slaapkamers die een badkamer delen, plus de master suite, bestaande uit een grote slaapkamer, een grote badkamer met twee wastafels, een grote badkuip en een grote douche, en een ‘walk-in closet’ van een goede tweeënhalve bij tweeënhalve meter. Ook is er nog een kelder die je eventueel nog kunt finishen – maar dat is met dit formaat huis aanvankelijk helemaal niet nodig. Omdat de 2000 square feet over twee verdiepingen zijn verdeeld neemt de Keystone maar 1000 square feet van je kavel in beslag, in tegenstelling tot de 1600 square feet van de Monarch. En dat betekent dat je weer zo’n 37 vierkante meter meer tuin overhoudt – ook niet onaardig!

Dit… dit was het huis voor ons. We voelden het allebei onmiddellijk, en Anna gaf aan dat alle bedenkingen die ze aanvankelijk had als sneeuw voor de zon verdwenen waren. Ondanks dat de Keystone duurder was dan de Monarch hadden we allebei de insteek dat we alles wilden doen om dit huis te kunnen krijgen; als dit betekende dat we minder upgrades konden krijgen dan moest dat maar: bepaalde dingen zouden we altijd nog later kunnen upgraden.

We kregen van Sue de lijst met de kosten van de upgrades mee zodat we thuis eens zouden kunnen rekenen of het binnen de mogelijkheden zou liggen om voor de Keystone te gaan.

Na een tijdje rekenen bleek dat als we dezelfde upgrades nemen als in de Monarch dan komt de uiteindelijke prijs op hetzelfde uit als in de Keystone. Kan het nog beter? Nee toch?

Het besluit is nu dus definitief genomen: we gaan voor de Keystone in North Creek Farms. Het wachten is nu op het vrijkomen van de kavels. Dit zijn een aantal van de meest gewilde kavels in het hele project, en iedereen staat dus klaar om er bovenop te springen als deze vrijkomen. Wij hebben wel één voordeel: Anna werkt op een mijl van North Creek Farms. Als het telefoontje komt dat het kavel beschikbaar is, dan kan ze binnen vijf minuten de handtekening ervoor gaan zetten. Er zijn vijf kavels waar we blij mee zouden zijn, dus als we de hoekkavel niet zouden krijgen (de meest gewilde) dan hebben we nog vier andere pogingen.

En met een beetje geluk kunnen we eind dit jaar, begin volgend jaar wakker worden in onze slaapkamer met in de verte uitzicht op de Rockies.

Dat zou toch wel geweldig zijn…

This entry was posted on Sunday, March 13th, 2011 at 21:44 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.