Dennis' Weblog

Een paar maanden terug (in november, om precies te zijn) ben ik voor het eerst in de VS naar een arts geweest, met wat een “upper respiratory infection” bleek te zijn.

Na de (dure) medicijnen te hebben genomen ging het medio december weer helemaal goed, en had ik nergens meer last van. Langzaam begon ik dan ook het medicijngebruik af te bouwen, om te voorkomen dat ik weer een psychologische afhankelijkheid op zou bouwen.

Alles ging helemaal goed totdat we op 1 januari bij Kim en Arthur in Nederland waren. We hadden Murphy bij ons voor een “play date”, en na een tijd begon ik last te krijgen van mijn luchtwegen. Het was koud die dag, zo rond de -40, en dus stond hun houtkachel op extra hoog. De stof daarvan en van drie honden die door het dolle heen achter elkaar renden zorgden al voor irritatie van mijn longen.

Vlak voordat we weer huiswaarts gingen en ik wat spullen in de kofferbak wilde leggen ontdekte ik dat een blikje cola uit een tas was gerold en in de kofferbak was blijven liggen – en was geëxplodeerd.

Het hele blikje was uit elkaar gescheurd, en werkelijk overal lag en hing bevroren cola. Het was een geluk bij een ongeluk dat het bevroren was, want nu kon ik de hoedenplank en de kofferbakbekleding uit de auto halen en alles afkloppen en eraf schrapen. Maar: aangezien het -40 was met een constante wind van zo’n 75 kilometer per uur was dit geen fijn klusje – en al helemaal niet goed voor mijn toch al geïrriteerde longen.

De dag erna begonnen de symptomen van een verkoudheid dan ook, en een paar dagen later had ik de ergste kou die ik ooit heb gehad.

Ik werd de zaterdag erna wakker met een flink opgezwollen keel, en wel zodanig gezwollen dat ik nauwelijks kon praten, en als ik praatte dan moest ik kokhalzen. Het heeft enkele dagen geduurd voordat dit weer weg was, en achteraf gezien had ik waarschijnlijk toen al naar een dokter gemoeten, maar ja, ik ben nu eenmaal koppig en geloof altijd dat het wel vanzelf weg gaat. En dat ging het ook, het heeft alleen even geduurd.

Na een week of drie, vier waren de ergste symptomen verdwenen. Ik snotterde nog wat, had veel last van een verstopte neus, en was nog een beetje kortademig, maar het was allemaal niet zo erg meer.

Anna zei op dat moment al dat als het nog lang duurde ik maar eens naar een dokter moest gaan, waarop ik antwoordde dat als het aan het eind van de week nog niet beter was ik wel zou gaan. Ik had nog wat medicijnen van in november over, en ik nam die regelmatig. En laat ik nu aan het eind van de week elke keer me ietsje beter voelen.

Althans: dat dacht ik. De werkelijkheid was dat het helemaal niet beter ging. Ik hield evenveel last, al merkte ik wel een verschil tussen warmere en koudere dagen: hou kouder het was, hoe meer last ik had.

En zo brak het moment aan waarop ik geen medicijnen meer over had. Dat moment was afgelopen donderdag, waarop Anna me vertelde dat ik zaterdag naar de dokter ging, of ik nu wilde of niet.

Goed afgericht als ik ben ging ik dan ook zaterdagochtend naar dezelfde “Urgent Care” als de vorige keer. Weliswaar ietsje duurder dan een reguliere arts ($50 tegenover $30 copay) maar ik hoefde dan in ieder geval niet weer alles opnieuw te doen want ik was al bekend in hun systeem.

Omdat het zaterdag was was het bijzonder druk: iedereen wacht tot op zaterdag om naar de dokter te gaan, blijkbaar. Ik heb een dik uur moeten wachten voor dat ik aan de beurt was – daarna was het in een goede 10 minuten voorbij.

De diagnose: “post-viral asthmatic cough”. Doordat ik in november/december niet strikt genoeg ben geweest met het nemen van de medicatie, en te vroeg ermee ben opgehouden, waren mijn longen nog niet voldoende hersteld. Door dit en het feit dat ik sowieso vanwege mijn verleden al gevoeligere longen heb, was de ontsteking weer terug gekomen.

Ik kreeg weer dezelfde medicijnen voorgeschreven als de vorige keer, en nu met het welgemeende advies om me dit keer toch vooral er aan te houden. Ook moest ik oppassen, omdat mijn weerstand nu verminderd was met de ontsteking die al lang in mijn lichaam zat.

En zie: gisterochtend werd ik wakker met wat in eerste instantie voelde als voedselvergiftiging. Enkele uren later bleek echter dat het meer was: ik heb me in jaren niet meer zo ziek gevoeld als gisteren. Alles deed me pijn, zelfs het licht aanraken van de huid; het ene moment had ik het ijskoud, het andere moment gloeiend heet; ik was misselijk, en kon alleen water verdragen, maar zelfs dat viel niet altijd goed; ik kon geen comfortabele plek in bed vinden, moest blijven bewegen; kortom, ik voelde me lamlendig. Ik heb ook zeer veel geslapen, wat bij mij een teken is dat ik écht ziek ben. Ik heb me dan ook voor het eerst in jaren ziek gemeld; normaal als ik me niet 100% voel dan werk ik thuis, maar gisteren wist ik vantevoren al dat er van werken niets zou komen.

Gelukkig voel ik me vandaag weer een beetje mens: ik heb voor het eerst sinds zondagavond weer wat gegeten (drie hele crackers, maar liefst) en heb een kop koffie gehad. Ik ben nog niet helemaal hersteld, maar er is gevaar voor beterschap.

En: ik denk dat ik dat deze keer ook maar eens mijn medicijnen braaf zal nemen… als ik dan toch $120 moet betalen als eigen bijdrage aan de medicijnen (er is helaas geen “generic” versie van beschikbaar) dan kan ik er beter ook maar goed gebruik van maken en voor de verandering eens helemaal beter worden. Toch?

This entry was posted on Tuesday, March 1st, 2011 at 12:44 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.