De Colorado Relay
Gisteren ben ik op het werk gerecruteerd om mee te doen met de Colorado Relay eind augustus.
De Colorado Relay is een jaarlijks terugkerende estafette hardloopwedstrijd waarin met teams van tien personen wordt deelgenomen. De race duurt iets meer dan 24 uur, en er wordt in totaal per team ergens tussen de 170 en 180 mijl afgelegd, hoewel dit naar het schijnt dit jaar iets meer zou kunnen worden.
Elk team dient twee voertuigen te hebben waar vijf deelnemers in plaats kunnen nemen, voertuig A (met renners 1 tot en met 5) en voertuig B (met renners 6 tot en met 10).
Voertuig A begint bij de start, waar renner 1 begint met rennen. Voertuig A rijdt dan naar het wisselpunt en wacht daar op renner 1. Renner 2 staat dan klaar en begint te rennen. Renner 1 stapt in de bus, en de bus rijdt naar het volgende wisselpunt. Daar staat renner 3 klaar, en begint te rennen zodra renner 2 aan komt, die dan in de bus stapt, enzovoorts.
Zo gaat het door totdat de vijfde renner begint te lopen. Op dat moment rijdt voertuig A naar de volgende wisselplaats, waar voertuig B klaar staat met renner nummer 6. Zodra renner nummer 5 arriveert en renner 6 begint te lopen, gaat voertuig B met renners 6 tot en met 10 naar elke volgende wisselplaats. In de tussentijd rijdt voertuig A vooruit naar de wisselplaats waar renner 10 aan zal komen, waar renner 1 dan staat te wachten. Voertuig A gaat dan met renners 1 tot en met 5 weer van wisselplaats naar wisselplaats, terwijl voertuig B al vooruit gaat naar de wisselplaats voor renners 5 en 6.
De race begint om 6:00 uur ’s ochtends in Georgetown op een vrijdag en eindigt ergens tussen 6:00 en 10:00 uur ’s ochtends in Snowmass, Colorado (een goede 10 mijl van Aspen vandaan). Het parcours is bijzonder uitdagend: de renners gaan door riviertjes en meertjes, over hoge en koude bergpassen, en sommige renners rennen dus ook midden in de nacht. Op die hoge passen (onder andere Vail Pass op een goede 3200 meter hoogte en Loveland Pass op een dikke 3600 meter hoogte) is het niet ongebruikelijk dat de renners zelfs in (natte) sneeuwbuien komen te rennen. Het kan ook zomaar voorkomen dat je de eerste helft van een van jouw renstukken in de kou of zelfs sneeuw rent, en in het tweede deel je in droge warme lucht terecht komt. Alleen de hoogte al vormt een uitdaging op het uithoudingsvermogen, en een gebrek aan training kan je dus behoorlijk opbreken daar. Als je op de site van de Colorado Relay kijkt dan zie je daar een filmpje van hoe delen van het parcours eruit zien. Het is dus voornamelijk allemaal op onverhard terrein, en heel veel bergop.
Er zijn al verschillende keren geweest dat een team van ons kantoor aan de Colorado Relay heeft meegedaan. Ik kan me nog herinneren dat enkele weken nadat ik was begonnen in 2009 (ergens in september) de Colorado Relay plaatsvond, met deelname van een team van dit kantoor. Vorig jaar heeft geen team van hier meegedaan, maar daar gaat dit jaar weer verandering in komen, waarmee het de zevende keer zal zijn voor ons kantoor.
En ook ik ben dus gevraagd om mee te doen.
Nu hoor ik jullie al denken: Echt waar? Dennis? Met dat atletische lichaam en die uitstekende conditie en dat uithoudingsvermogen (hopelijk druipt het sarcasme er hier voldoende van af)? Rennen? Zo ver? En op die hoogte? En midden in de nacht??
Ik kan jullie gerust stellen: zo gek ben ik echt niet. Je denkt toch niet dat ik ook maar een moment serieus zou overwegen om midden in de nacht tijdens een sneeuwbui op 3200 meter hoogte door een koude rivier te gaan rennen? Mij klinkt dat in ieder geval niet erg aantrekkelijk in de oren…
Nee, ik zal in plaats daarvan een van de twee voertuigen gaan besturen die de renners zullen vervoeren. Het is de bedoeling om twee 10 of 12 persoons bestelbusjes te huren van dit type:
Ze vroegen of ik het erg vond om met zoiets groots te moeten rijden, waarop ik zei dat helemaal niet erg te vinden. Integendeel, toen ik bij Road Bear werkte reed ik vrijwel dagelijks een aantal keer in precies zo’n bus en deed dat altijd met veel plezier. Zodra de collega’s dat hoorden was het helemaal geregeld: ik zou een van de twee chauffeurs worden want ik had tenminste veel ervaring met zo’n ding.
Het betekent dat we vroeg zullen moeten opstaan want we moeten uiterlijk om half vijf ’s ochtends er zijn en het is een uur rijden naar Georgetown. Het zal ook een lange dag worden: bijna 30 uur in touw met slechts hier en daar een kans om een oogje dicht te doen. Hoe langer de race duurt, hoe minder fris de lucht in de bus zal gaan ruiken met al die zwetende mensen, zo ben ik al gewaarschuwd, maar het lijkt me wel geweldig leuk om te doen. Het schijnt altijd erg gezellig te zijn, en na afloop is er altijd een groot feest.
Er worden ook t-shirts gedrukt voor het hele team, en men denkt erover om ook opdrukken voor de bestelbussen te maken met de naam van het team erop. De teamnaam op de voertuigen is sowieso al verplicht, maar het idee is om het serieus aan te pakken. Een groot deel van de kosten wordt door het bedrijf gesponsord, en zo zal ook de Creative Services afdeling net als voorgaande jaren weer een logo ontwerpen voor op de t-shirts, en mogelijk voor op de bussen. Alle renners leggen $50 per persoon bij, maar de beide chauffeurs hoeven niets te betalen – blijkbaar zijn ze al blij genoeg dat ze een stel gekken hebben gevonden die ja hebben gezegd….
De naam van het team is nog niet bekend, al zal dit wel uiterlijk eind deze week besloten moeten worden voor de inschrijving. Enkele suggesties die voorbij kwamen moeten nog eens goed worden heroverwogen, want het was allemaal even erg. Niet dat ik nu een goede suggestie heb, maar ja… we zullen zien.
Mocht je nog suggesties hebben dan houden we ons aanbevolen; graag wel uiterlijk morgenavond indienen. Dank u!
