Dennis' Weblog

Gisteren zijn we richting Grand Junction gereden, zo’n vijf uur van Fort Collins, eigenlijk om Woody op te gaan halen. Woody, zul je denken? Wie is in godsnaam Woody? Wel, dat was de bijnaam die we de Mercury Grand Marquis Colony Park hadden gegeven, omdat het een “woodie” was (een auto met “houten” zijpanelen).

Aangezien we voor Thanksgiving in Denver waren blijven overnachten was de heenreis richting Grand Junction maar vier uur lang.

En wat een prachtige rit is het, zeg! De natuur, de bergen, ongelofelijk mooi, en de verschillen in landschappen waar je doorheen rijdt van Denver naar Grand Junction zijn enorm, maar stuk voor stuk even fantastisch.

Enkele voorbeelden (helaas zijn de foto’s niet even geweldig omdat ze vanuit de rijdende auto zijn genomen, maar je krijgt een goede indruk):

Zoals je ziet, zijn de landschappen behoorlijk divers. Alleen de natuur al maakt deze rit de moeite waard.

En dat was maar goed ook, want de auto waar we eigenlijk voor gingen (de 1987 Mercury Grand Marquis Colony Park) viel toch wel erg tegen. Zo erg, dat we hebben besloten om ‘m niet te kopen.

de auto was niet in de staat als ik had gedacht:

- de voorkant zag eruit alsof hij met hagel was beschoten: heel veel verfputjes, alsof er gigantisch veel steenslag op was gekomen
- roestplekken hier en daar
- rubbers die uitgedroogd waren
- het “hout” was wel érg vervaagd (alsof het cracquelé was)
- er zaten brandplekjes in de bekleding, alsof de kinderen met de sigarettenaanstekers hadden gespeeld
- twee van de drie wieldoppen die er nog op zaten waren gedeukt, bekrast en roestig
- de “sun damage” op het dashboard bestond uit 4 grote scheuren
- er zat een snee in de armleuning van de bestuurdersdeur
- de kentekenplaatverlichtingshouder hing los aan één kant…
…en nog wat kleine dingetjes.

Maar uiteraard kon ik het niet laten om even een proefritje te maken. Wat een boot! Wat een auto! Heerlijk comfortabel, heerlijk ruim, heerlijk luxe, heerlijk soepel, en heerlijk stil – behalve het geluid van klotsend water dat uit de deur rechtsvoor leek te komen…

Klotsend water? Precies, dat dachten wij dus ook.

Eenmaal terug bij het huis parkeerde ik de auto op de oprit, een beetje bergop, en ongeveer twee liter water kwam toen uit de onderkant van de deur gelopen… toch een klein beetje roest…

Als de auto in een betere staat was geweest, dan hadden we ‘m zeker gekocht. In dat geval zouden mensen hebben gezegd “wow da’s een mooie klassieker!”. Nu zouden ze denk ik eerder zeggen “wow van welk kamp komen jullie?!”, en daar heb ik net even geen zin in…

Ik was toch wel erg teleurgesteld. De verkoopster had de auto beschreven als zijnde in goede staat, maar dat was denk ik gezien met andere ogen, omdat dit nu eenmaal de auto van haar overleden echtgenoot was. Ik ben ervan overtuigd dat ze niet met opzet dingen verzwegen heeft, maar dat ze ze gewoon niet als zo erg heeft gezien.

Maar goed, we mogen blij zijn dat we ‘m niet hebben gekocht, want op de terugweg waren we anders vast komen te zitten.

Op de heenweg was er een beetje sneeuw, op de passen (zo’n 3000 meter hoogte), maar op de terugweg was het verschrikkelijk. Wat iets minder dan 4 uur en 50 minuten zou hebben moeten duren, heeft uiteindelijk 7 uur geduurd(!). We konden niet sneller dan 15 km/uur rijden op sommige stukken snelweg, en we zijn twee keer vast komen te zitten. Zelfs met de All Wheel Drive Volvo S60 van Anna’s moeder kwamen we niet vooruit. Het kostte heel wat manoeuvreren om weer weg te komen.

Er zijn ook heel wat ongelukken gebeurd, mensen die weg zijn geslipt met de auto, achterstevoren zijn komen te staan, van de weg zijn gegleden, etc. Vrachtwagens moesten verplicht sneeuwkettingen opleggen, zo erg was het ineens geworden.

We moesten op een bepaald moment van de autoweg af om te tanken, en vervolgens kwamen we het heuveltje richting de autoweg niet meer op. Ik heb de auto drie keer naar achteren moeten laten rollen en verse sneeuw op moeten zoeken om het bergje op te kunnen komen.

Eenmaal boven stonden we weer vast, net zoals iedereen achter ons. Anna is achter het stuur gaan zitten, en ik ben om de auto heen gelopen richting de bijrijdersdeur, waarbij ik een aantal keer uitgleed omdat de weg zo glad was.

Uiteindelijk is Anna rustig gas beginnen te geven, en ben ik de auto gaan duwen bij het portier. Toen we eenmaal in beweging waren ben ik erin gesprongen, en zijn we alsnog de autoweg op kunnen rijden.

Het was me het autoritje wel, zeg… zeven uur, 420 kilometer…

Ach ja, we zijn rustig gebleven (hoewel ik stijf stond van de adrenaline), we zijn voorzichtig geweest, en we zijn heelhuids thuisgekomen. Ik denk dat we met de woodie met achterwielaandrijving de bergen echt niet op waren gekomen. Zo zie je maar, het is maar goed dat we ‘m niet hebben gekocht.

Maar volgende keer zoek ik toch een auto dichter bij huis!

Nog nooit heb ik zo veel van kerstverlichting geweten als nu.

De afgelopen dagen heb ik veel tijd doorgebracht met het bijvullen en opschonen van de vakken met de kerstverlichting bij Walmart, en mensen helpen met hun vragen over de kerstverlichting. Vragen waar ik twee dagen geleden het antwoord dus echt niet op wist.

Zo kwam een klant naar me toe met de vraag of we ook zekeringen hadden, van die kleine glazen buisjes met zilveren uiteinden. Ik vond het vreemd dat hij dat op de kerstafdeling vroeg, maar goed, misschien was hij nu eenmaal op de afdeling en zag mij daar staan. Heel vriendelijk en behulpzaam – zoals het een goed Walmart Sales Associate betaamt – heb ik hem verwezen naar de “Automotive” afdeling. Blij dat ik weer een klant tevreden had gemaakt ging ik door met mijn werk. De volgende morgen bij het bijvullen van de producten kwam ik een doosje tegen met zekeringen. Voor de kerstverlichting.
Jawel, bepaalde types kerstverlichting hier hebben dus zekeringen… wist ik veel!

Het is overigens ongelofelijk om te zien hoeveel verschillende soorten kerstverlichting er hier te vinden zijn vergeleken met in Nederland.

De gewone kerstverlichting met de lampjes die we in Nederland kennen hebben ze hier ook, en in heel veel verschillende soorten: per 20 stuks, per 50 stuks, per 100 stuks, per 200 stuks, en per 400 stuks… en maten: C4, C6, C7 en C9… in wit, rood, groen, blauw of gemengd… met het standaard lampje, met een kapje op de lampjes in de vorm van een klokje, een denneappel of een sneeuwvlokje… Lampjes in een net, wit, multi-colored of rood… Icicles (de “ijspegels”), Twin-cicles of twinkling icicles, in helder wit, wit, helder blauw, blauw of multi-colored… standaard of ‘commercial grade’… ‘rope lights’ (de lichtslangen), in ‘clear’ en ‘cracked’…

En dan is er natuurlijk nog de LED-variant, die dit jaar megapopulair is. De variatie is hier iets minder, maar ook de LED lampjes komen in allerlei maten en kleuren en soorten.

Daarnaast is er nog een enorme hoeveelheid aan allerlei “novelty lights”: verschillende soorten sterren op paaltjes en aan koorden, verlichte cadeaus, treinen, kerststerren, sneeuwmannen, kerstmannen, ijsberen, pinguins, plus natuurlijk nog alle opblaasbare varianten van cadeaus, sneeuwmannen, pinguins, ijsberen, en – mijn persoonlijke favoriet – de “Airblown Inflatable Santa Crash In Tree”:

Hoewel, als ik moet kiezen uit de gecrashte kerstman en deze:

dan wordt het toch wel lastig… en eigenlijk zijn er nog wel meer “blow up christmas decorations” die ik ook erg leuk vind.

En dan zijn er natuurlijk nog alle namaak-kerstbomen die we verkopen in allerlei soorten en maten, maar dat laat ik maar even voor wat het is… (ik ben niet zo gecharmeerd van de nepbomen – er gaat niets boven de geur van een verse echte kerstboom!).

Ook geweldig vind ik alle accessoires die je hier overal kunt vinden voor de kerstverlichting, en alles spotgoedkoop: fotocel timers die de verlichting aan laten gaan als het donker wordt, en uit laten gaan als het weer licht wordt voor $8; stekkerbalkjes voor buiten mét afstandbediening voor onder $10; speciale dingen om in de grond te steken die spotjes maken van lampjes; clips om lampjes aan dakranden en dakgoten; speciale uitschuifbare stokken met een speciale haak eraan om lampjes eenvoudig hoog aan het dak of in een boom te hangen; aparte zuignapjes voor de kerstlampjes; aparte haakjes die je met spijkers vast kunt zetten; en meer, veel meer…

Vandaag heb ik ook zelf mogen “spelen” met de kersverlichting. Dit jaar voor het eerst verkoopt het Walmart Supercenter waar ik werk ook kerstbomen. Prachtige volle kerstbomen van 6 tot 7 voet (zeg maar zo’n 180 tot 210 centimeter) hoog, die lood- en loodzwaar zijn.
Gisteren hebben we het hek opgebouwd rond de kerstbomen, en vandaag was het tijd om de boel wat op te leuken met verlichting, kransen en strikken. Een van mijn collega’s, T-Chaka, was ermee begonnen, en aan mij de eer om het vanmiddag en vanavond af te maken. Naast het feit dat het gewoon ontzettend leuk was om te doen, viel het me weer eens op hoeveel handiger de Amerikaanse kerstverlichting is dan de Nederlandse.

Sowieso zijn bijna alle lampjes geschikt voor zowel binnen als buiten (daar waar in Nederland je echt de speciale buitenverlichting moet aanschaffen), maar wat nog veel handiger is: je kunt de strengen met verlichting aan elkaar vastmaken.

Niet alleen zijn de lampjes niet in een cirkel geschakeld zoals in Nederland maar in een lange slinger (zodat het makkelijker is om ze in de boom te hangen), maar aan het einde van de slinger zit altijd weer een “stopcontact”: je kunt een tweede slinger in plaats van in het stopcontact in het einde van de vorige slinger stoppen. En niet van die afzichelijke transformatorblokken die je ook maar weer ergens in of achter de boom moet zien te verstoppen.

Nee, wat dat betreft zijn de Amerikaanse lampjes toch stukken handiger. Maar denk eraan: niet meer dan zes series aan elkaar schakelen in hetzelfde stopcontact! Gelukkig hebben ze daar echter ook een handige oplossing voor gevonden: een kabel met aan het uiteinde geen lange stekkerbalk, maar een driehoekige stekkerdoos. Het neemt minder ruimte in beslag, ziet mooier uit, en je kunt de lichtkoorden ook nog eens makkelijker verschillende kanten op laten gaan.

Maar goed, genoeg over kerstverlichting. Ik zit de hele dag al met mijn hoofd tussen de lampjes, nu ga ik er ook nog over schrijven.

Zolang ik er maar niet over ga dromen – en als dat dan toch moet, dan hoop ik dat het in kleur zal zijn. Kerstverlichting in zwart/wit is toch minder leuk…

“Hi, I’m Judy, and we are going to be taking your driving test together,” zei het iets meer dan anderhalve meter hoge, grijze vrouwtje zodra ze door de zijdeur van de DMV naar buiten kwam gelopen. Met een witte hoed op, een enorm grote donkere zonnebril met van die zijkleppen, een groene jas en witte gympen kon Judy zo zijn weggelopen uit een reclame voor een activiteitenclub voor senioren.

Gelukkig was ze ontzettend aardig, en na het testen van de remlichten en de knipperlichten gingen we onderweg. Na 10 minuten te hebben gereden waren we weer terug bij de DMV, en vertelde Judy me dat ik was geslaagd. Na enkele tips (”Palming is not allowed, you need to have two hands on the wheel”, en “You took a few turns a little short, in my opinion”) gaf ze me het papiertje waarmee ik mijn rijbewijs kon gaan halen – althans het proces ervoor in gang kon zetten.

Na enkele minuten te hebben moeten wachten totdat men had uitgezocht hoe ook alweer om te gaan met een buitenlands paspoort en een tijdelijke I-551 (de tijdelijke ‘green card’, zeg maar), kwamen ze erachter dat het systeem eruit lag, en ze mijn rijbewijsaanvraag niet konden verwerken.
Dat betekent dus dat ik nog een keertje terug moet gaan als het systeem weer werkt. Ik hoef dan niet meer achter in de rij aan te sluiten, omdat ik een “courtesy slip” heb gekregen, waarmee ik meteen vooraan in de rij kan gaan staan – erg klantvriendelijk, moet ik zeggen.

Na mijn rijexamen ben ik om 12:00 uur gaan lunchen met Darin, de makelaar die ik tijdens het Chamber of Commerce Event heb leren kennen en die samen met mijn schoonvader in de lokale Rotary zit.

Met hem heb ik uitgebreid gesproken over mijn interesse in de makelaardij, en hij heeft me wat starterstips gegeven. Ik ga nu werken aan mijn ‘real estate license’, en zodra ik dat heb kan ik met/voor hem gaan werken als “referring broker”. Als “referring broker” mag je zelf geen verkopen doen, maar refereer je “prospects” aan de makelaar met wie je samenwerkt. Wordt een huis verkocht, dan krijg je als “referring broker” 25-30% van de provisie die de makelaar ontvangt. Krijgt Darin $6000 dollar uit de transactie, dan zou ik als “referring broker” zo’n $1500 krijgen.

Uiteraard is een “referring broker” niet iets wat je als enige baan kunt doen, maar het is wel leuk om ernaast te doen, en om een start te maken met een makelaarscarrière. Ook is het fijn om al een makelaar te hebben met wie je het goed kunt vinden, en die bereid is om me binnen te loodsen bij de “most succesful real estate company in Northern Colorado”.

Het lijkt er in ieder geval dat ik in Darin een goede ingang heb gevonden in de makelaardij. Binnenkort gaan Anna en ik op een vrijdagavond de kroeg in met Darin en zijn vriendin om wat te drinken, en om via Darin wat meer mensen te leren kennen van onze leeftijd (Darin is 33), dus dat is ook wel leuk.

Wie weet is dit wel het begin van een carrière in de makelaardij!

Mijn ander carrière – die bij Wally World – gaat ook voorspoedig. Ik heb tot nu toe alle testen met succes doorlopen, en zoals verwacht was het niet echt moeilijk. Of liever gezegd: echt níet moeilijk.

Stel je voor: je gaat door alle pagina’s van de test heen, en tussendoor krijg je proefvragen. Zo kan het voorkomen dat je na de uitleg over een bepaald computerprogramma op pagina 11 een scherm krijgt te zien waarop een foto van de ‘F3′ knop staat, en de tekst: “To exit the program, press F3″. Je klikt daarna op “Next” om naar pagina 12 te gaan, waar de testvraag volgt: “Which button do you press to exit the program?”, waarna je kunt kiezen uit “1: Enter, 2: Space, 3: F3″.
Vervolgens komt deze vraag met dezelfde keuze uit antwoorden weer terug in de “Skill Test”.

Een ander voorbeeld: “On Earth, we have to be careful with our limited supply of consumable water. That is why we have to take precautions to prevent chemicals from leaking into the environment”. Volgende pagina bevat de vraag: “On Earth, there is an abundance of consumable water. True of False?”

En dat is zo’n beetje het niveau van de testen. Valt mee, toch?

Zaterdag heb ik ’s ochtends al een halve dag “op de vloer” gewerkt, omdat men 7 personen had ingeroosterd voor de testen, en er maar 6 computers zijn. ’s Middags heb ik dan alsnog mijn testen kunnen afronden.

Sinds zaterdag heb ik me bezig gehouden met allerlei leuke klusjes: kerstornamenten van de ene kant van de gang naar de andere brengen, kerstlampjes bijvullen, opruimen en op een display zetten, en “zoning”: het opschonen en ’spiegelen’ (alles op de planken naar voren halen) van alle producten. Geen hoogstaand intellectueel werk, maar wel leuk om te doen, omdat de sfeer heel erg leuk is met de collega’s: Brendan, een voormalige “Army brat”, zoals hij zelf zegt, met een heel erge “laid back” attitude, heel open en behulpzaam; T-Chaka, een zwarte Texaan met een Swahili naam, zoals hij zich introduceerde, die weer terug wil gaan naar ‘medical school’; en Brian, een biologie-student die niet kan wachten totdat hij klaar is en het veld in kan gaan. Heel verschillende types, maar stuk voor stuk even aardig, en we hebben met z’n allen al flink wat afgelachen.

Vandaag was mijn Department Manager er voor het eerst: Kenny, een te gekke vent met wie je ook flink kunt lachen. Vanochtend zijn we begonnen met de kerstbomen buiten uit te stallen en het hek eromheen te bouwen. Daarna vertelde Kenny me dat ik van 17:00 uur tot het einde van mijn dienst om 22:00 uur alleen op de vloer zou zijn. Maar geen zorgen, er waren Assistant Managers zat, en ik had een walkie-talkie waarmee ik om hulp kon vragen bij het vinden van producten als klanten erom zouden vragen.

Na een display met kerstballen te hebben gebouwd, wat veel sneller af was dan men blijkbaar had verwacht, ben ik maar begonnen met de “zoning” van alle gangen met de kerstartikelen. Ik heb rustig aan kunnen werken, heel veel gedaan gekregen en veel, héél veel klanten geholpen met hun kerstverlichting.
Al met al was het een leuke dag vandaag, die echt om is gevlogen – het was 22:00 uur voordat ik er erg in had!

Het allermooiste vandaag was een kort gesprekje dat ik had met één van de Assistant Managers. Ze was met een klant bezig bij de kerstverlichting, en ik vroeg of ik eventueel kon helpen. Nadat de klant was vertrokken, stelde ze zich aan me voor, en na het zien van mijn naamkaartje zei ze “Oh you are Dennis! I heard a lot of good things about you!”. Heel verbaasd vroeg ik haar of ze zeker wist dat ze mij bedoelde, omdat ik net drie dagen hier werkte. “Oh yes,” zei ze, “this morning in the management meeting your name came up, and everyone was very positive about you”.

Wow! Leuk om te horen, na dag drie! Ik zou wel eens willen weten van wie het afkomstig is… maar goed, ik ben al lang blij ermee, wie weet waar het goed voor kan zijn; op zijn minst voor een referentie!

Vandaag kreeg ik ook een voicemailberichtje van Miffie, de verkoopster van de auto. Ze wilde even met me bellen om haar adres door te geven omdat haar computer problemen had, en om even met me te overleggen wanneer we de auto komen oppikken omdat het weer mogelijk redelijk slecht zal zijn op vrijdag – veel sneeuw, wat niet erg prettig is op de hoge bergpassen met een achterwielaangedreven auto.
Maar ja, ik wil de auto graag hebben zodat we onafhankelijk zijn van de auto’s van mijn schoonouders. En bovendien, wie weet wanneer de eerstvolgende dag is dat zowel Anna, als ik, als Miffie beschikbaar zijn om de auto te gaan halen.

Vooralsnog ga ik er nog steeds vanuit dat we vrijdag de auto kunnen gaan halen.

Ik heb immers niet voor niets op facebook al geschreven:
‘Dennis is going to get a “woodie” on Friday!’

Nou ja, dingen die ik altijd als typisch en echt Amerikaans heb beschouwd: de DMV, Walmart, en een “woodie”.

Laat ik met de DMV beginnen.

Vanochtend liepen we om 9:15 uur naar binnen bij het Department of Motor Vehicles om onze Colorado rijbewijzen te halen. Bij Anna ging dat uiteraard heel eenvoudig, aangezien zij alleen haar Texas rijbewijs hoeft om te zetten in een Colorado rijbewijs.

In mijn geval ligt het anders: ik moet zowel een theorie examen afleggen als een praktijk examen.

We waren op het ergste voorbereid voordat we naar binnen liepen, omdat we hadden gehoord dat het nogal druk kan zijn bij de DMV – tot aan uren wachttijd aan toe, en dat de mensen bij de DMV over het algemeen nogal onvriendelijk kunnen zijn.

Net zoals bij het Social Security office hadden we nu bij de DMV ook geluk: er waren maar twee mensen voor ons. Na een minuut of vijf wachten waren we dan ook aan de beurt, en de mensen waren meer dan vriendelijk.

Anna was al snel klaar, en in de tussentijd kreeg ik een vel papier voorgelegd met daarop 22 vragen: mijn theorie examen. Als ik het had ingevuld, kon ik terugkomen bij de DMV medewerker.

De vragen waren niet erg moeilijk, en het kostte me minder dan vijf minuten om ze in te vullen. Met het ingevulde formulier ging ik terug naar de medewerker. Alles werd nagekeken, en mijn antwoorden ontlokten de uitspraak “Well, that was a waste of time!” – ik had 100% gescoord, iets wat blijkbaar minder vaak gebeurde dan hij zou wensen. Vervolgens vertelde hij me dat ik vijf van de 22 vragen fout had mogen hebben en toch nog zou zijn geslaagd – en heel veel mensen hebben die vijf vragen ook fout. Zelfs de vraag waarbij de vorm van een stopbord is te zien, en waarbij gevraagd wordt wat dit bord aangeeft, hebben veel mensen fout. “Sad, that, isn’t it?”, zei hij, “And yet we give those people a license. Scary, really, but oh well…”

Helaas was het niet mogelijk om vanochtend ook het praktijkexamen af te leggen, omdat door een fout alle instructeurs “double booked” waren. Ik kon wel bellen om een afspraak te maken zodra ik mijn werkschema had.

Al met al verliep het allemaal ontzettend soepeltjes.

Na deze nieuwe ervaring was het vanmiddag tijd voor nog een nieuwe ervaring: mijn orientatie bij Walmart!

Om 16:00 uur precies begon de orientatie met een korte rondleiding door het magazijn en langs de kantoren, de lockers en de informatieborden. Daarna was het tijd voor de klassikale training. Met z’n elven kregen we uitleg over de werktijden, het in- en uitklokken, de “do’s & don’t’s”, gevolgd door twee video’s met voorlichting over hoe om te gaan met vloeistoffen die uit flessen e.d. op de winkelvloer gelekt zijn (vooral voorkomen dat mensen erover uitglijden “and sue us!”) en over hoe je je rug het meest en het best kunt ontlasten.

Na nog enkele formulieren te hebben ingevuld, kregen we ons rooster, allerlei informatie over benefits, een “safety box cutter” (een mes) en dan natuurlijk datgene waar het allemaal om draait:

De WAL*MART Sales Associate badge!

Mijn werktijden zijn zaterdag, zondag, dinsdag en woensdag van 11:00 uur tot 20:00 uur, en maandag van 14:00 uur tot 22:00 uur. Donderdag en vrijdag zijn mijn vaste vrije dagen.
Wel lekker dat ik niet voor dag en dauw hoef te beginnen, alleen jammer dat ik elk weekend moet werken: als er eens iets met de familie wordt gedaan in het weekend, kan ik er niet bij zijn… maar: ik krijg wel $1 per uur extra voor het werken op zondag…

Al met al vond ik het best wel leuk, en ben ik benieuwd hoe het verder gaat. Morgen, vrijdag, werk ik van 11:00 tot 15:00 uur, en tijdens deze uren dien ik zo’n 20 tot 30 Computer Based Learning tests af te leggen. Voor sommige tests slaag je met 80%, voor andere pas met 100%. Ik ben dan ook echt eens benieuwd naar het niveau van die tests, aangezien – met alle respect – het niveau van sommigen in de groep niet erg hoog leek te zijn. We zullen zien.

Na de orientatie ben ik met Anna wat gaan eten in ons favoriete bar/restaurant: Sanford’s. Deze tent is volledig ingericht met allerlei garage elementen: wieldeksels, reclameborden, en allerlei andere leuke dingen. Hieronder een foto die we een tijdje terug overdag hebben gemaakt:

Het ziet er misschien rommelig uit, maar in werkelijkheid is het dat echt niet, en er hangt een geweldige sfeer. Ook de mensen zijn bijzonder vriendelijk. Het is zo’n beetje onze “hang out” – en zeker happy hour is aantrekkelijk: starters en drankjes voor de helft van de prijs!

Bij thuiskomst heb ik email gecontroleerd, en er wachtte een zeer aangename verrassing: ons bod op een auto was geaccepteerd. En het is niet zo maar een auto.

Willen jullie mijn “woodie” zien?

Hier is ‘ie:

Een 1987 Mercury Grand Marquis Colony Park: een “woodie” (zo genoemd vanwege de houtpanelen op de zijkanten en de achterkant van de auto) van bijna 5,5 meter lang en net iets meer dan 2 meter breed, met een 5.0 liter V8 motor: bijgenaamd “een woonkamer op wielen”, of iets minder netjes: “a shaggin’ wagon”. Meer typisch Amerikaans dan dit kan toch bijna niet:

Voor een auto van 21 jaar oud is deze nog in een geweldige staat, zowel van buiten als van binnen:

Mooie intacte bekleding, houtaccenten, en voorzien van alle luxe: airco, cruise control, en alles elektrisch – en maar 71.000 mijl op de teller! De auto was gekocht door een vader om te delen met zijn dochter, alleen hebben beiden er nooit veel in gereden. Vijf jaar geleden is de vader overleden, en sindsdien is de auto wel nog steeds onderhouden, alleen nooit meer veel gebruikt. Vanwege sentimentele redenen heeft zijn vrouw de auto nog altijd gehouden, maar nu heeft ze – samen met haar kinderen – besloten dat de auto moet worden verkocht.
Ze wilde heel graag dat iemand de auto kocht die er net zo gek op is als haar man op de “woodie” was – en wat dat betreft zit het wel goed. Ik heb dit soort auto’s van kinds af aan altijd geweldig gevonden, en had nooit durven dromen dat ik ooit een auto als deze zou mogen bezitten – en nu lijkt die droom voor $2000 waarheid te worden!

Het enige wat we nu nog even moeten bekijken, is wanneer we de auto in Grand Junction (zo’n 4,5 uur rijden hiervandaan) kunnen gaan ophalen, aangezien ik elk weekend moet werken. Hopelijk kunnen we de auto volgende week vrijdag, de dag na Thanksgiving, op gaan halen, als de verkoopster dan ook zou kunnen. Zo niet, dan moeten we even goed kijken wanneer het wel mogelijk is.

Hoe dan ook: wij worden de volgende trotse eigenaren van deze oer-typische Amerikaanse auto.

I can hardly wait…

Schreef ik eerder vandaag nog heel enthousiast dat ik ben uitgenodigd voor een gesprek bij American Income Life, nu kan ik schrijven dat ik heb afgebeld.

Na mijn gesprek – en nadat ik mijn vorige blog entry schreef – ben ik AIL eens gaan Googelen, en ik werd niet erg blij van wat ik vond. Meteen al de vierde en vijfde resultaten spraken over “scam” – meestal geen goed teken.

De titel van een kort artikel was “American Income Life Insurance – Scam Or Not?“, en op dat artikel waren 170 reacties gekomen. De reacties varieerden van “niet zeuren, als het je er niet bevalt dan vertrek je toch” tot “blijf zo ver van dit bedrijf vandaan als je kunt”.

En de meeste van de reacties vielen toch wel in de laatste categorie. Ik las heel veel overeenkomsten met mijn gesprek vanochtend, maar één ding verontrustte me: er waren meerdere mensen, door heel het land, die waren opgebeld en werden gevraagd om op gesprek te komen voor een entry level management positie, en eenmaal op gesprek te horen kregen dat het toch om een sales positie ging. En dat is het laatste wat ik wil.

Ik heb dus teruggebeld naar het nummer dat me vanochtend belde, en gezegd dat ik verontrustende dingen op het net had gelezen, en vroeg hoe het nu precies zat. Het antwoord was dat het wel degelijk een sales positie betrof, ook als manager; immers, je moet toch weten wat je mensen doen om ze te kunnen managen?

Toen ik daarop zei dat ik dan het gesprek morgen wilde afzeggen, omdat ik geen “commission based income” wil, en geen sales wil doen omdat ik er de persoonlijkheid niet voor heb, werd er kwaad wat gemompeld, en werd de verbinding verbroken.

Leuk, hè? In ieder geval genoeg reden voor me om tevreden te zijn met mijn beslissing om af te zeggen.

Ook heb ik meteen een commentaar geschreven op het eerder genoemde artikel;

I received “the call” this morning, in which I was told that based on my resume I would be great for a position with AIL.

I specifically asked if this was for a sales position or not, since I have no interest in a sales position whatsoever. I also do not believe I have the right personality for a sales job (as assesments have proven), nor do I want to work on a commission based income.
I was told that they have many other positions available, including entry level management and several other administrative positions, as they were looking to open more offices in Colorado and needed people to help set those up.

Reassured that I would not be coming in for a sales position, I scheduled an interview. I would have to be in Denver (I live in Fort Collins, about an hour away) at 10:30 am, so not a bad time. I was asked to bring at least 2 copies of my resume, and to dress professionally.

I was rather excited that they had picked out my resume from monster.com – apparently it works after all!

That was until I started doing some research, and I have to say that their company website makes it look very attractive. Although: hint number one should have been that their site mainly focuses on opportunities for sales positions – no other positions.

Next I stumbled onto this site, and a lot of the things I read here sounded very much like my call earlier today.

Having read that even when you come in for a management position – no matter what level – they will want you to do sales and you will always be commission based, but nicely cover up that fact or fail to mention it altogether during “the call” and during interviews, I decided to call the number that I received the call from, and verify a few things.

I got the person on the line, and told them that I had been reading up on AIL, and that what I read everywhere was kind of disturbing. Most importantly, that even as a manager you would end up doing sales, either prior to becoming a manager, or even as a manager. I told him I was calling him to verify whether what I read was true or not.

His answer, was “Yes of course, you will have to do sales. After all, if you are going to manage people, you need to know what they are doing, so you need to do sales.”

I told him that this morning he failed to mention that to me when I asked if this was for a sales position or not, and he said no.

Strictly speaking he has a point: you have to know what your people are doing in order for you to be able to manage them properly. And yes, you are coming in for a management position, not a sales position. However, they do not tell you that prior to getting the management position you do need to do sales – so, it initially is a sales position after all.

Next I told him that in that case I was going to cancel our interview, since I was not looking for or interested in a sales position, simply because I do not want the commission based income, nor do I have the right personality for a sales position.

The reply I got was a few mumbled words which I was unable to decipher, though the intonation spoke volumes, and next thing I know, he hung up on me.

I tried to write this as neutral as possible, so you can make your own decision based on facts, not emotions.

During “the call” they give you just enough information to get you to come in for an interview, and answer any questions as to the nature of the job in such a way that it is hard to find fault in what they say.
They do not lie to you, they’re just not telling you the whole truth – and there is a difference there. You do not find out the specifics until you call them back and ask about it, or when you go in for the interview, apparently.

However, the fact that they are so little forthcoming, and do not reveal all you need to know prior to an interview, does not sit well with me. Also the response to my canceling the interview – in other words, an angry mumble and then hanging up on me – was proof enough for me that I made the right decision in canceling.

Once again, use the above information to your advantage to make your decision.

If you made it onto this site, then you will most likely have some suspicion – as do most people here.

It may not all be true, and some stories may be a little biased, but there is enough here to at least make you think twice.

And remember: where there is smoke, there is usually fire – and there is a lot of smoke here…

Jammer, maar het is beter dat ik er nu achter kom. Toch?

Vanochtend werd ik om half negen gebeld door Neil van American Income Life Insurance.

Hij had mijn CV op Monster.com gevonden, en vond het aantrekkelijk voor de posities waar zij naar op zoek waren.

American Income Life Insurance verkoopt levens- en ziektekostenverzekeringen aan labor unions (vakbonden, zeg maar) en credit unions en hun leden (dus niet rechtstreeks aan het grote publiek), en is één van Amerika’s grootste aanbieders van dit type verzekeringen.

Na me enkele vragen te hebben gesteld over mijn achtergrond en ervaring gaf hij aan me te willen uitnodigen voor een sollicitatiegesprek.

Ik vroeg hem of dit soms voor een sales positie was – in dat geval ben ik namelijk niet geïnteresseerd. Sales is niet mijn ding, en bovendien heb ik geen zin in dit type “commission based” werk – zeker niet in onze huidige situatie.

Neil gaf aan dat men op dit moment twee kantoren heeft in Colorado – één in Denver, en één in Colorado Springs – maar dat men graag nog twee of drie kantoren wil openen in de komende één à twee jaar. Om hen daarbij te helpen is men nu op zoek naar mensen met diverse achtergronden voor diverse posities: niet alleen Sales Agents, maar ook Entry Level Managers en Administrative Assistants.

Het gesprek is bedoeld zodat American Income Life kan inschatten voor welke functies ik eventueel geschikt zou zijn.

Aangezien ik niets te verliezen heb, ga ik dus morgenvroeg richting Denver om met Neil te gaan praten.

Ik ben eens benieuwd!

Schreef ik de vorige keer nog enigszins jubelend dat we allebei een baan hadden, vlak daarna is die jubelstemming toch wel omgeslagen.

Hoe meer we erover nadachten, hoe minder blij we waren. Niet met het feit dat we werk hadden weten te vinden, maar met het type werk.

Telefonische klantenservice is nu juist datgene waar we allebei al vijf jaar van proberen weg te komen, en nu zouden we toch weer die kant op gaan – alweer omdat het nu eenmaal voorhanden is.

Vrijwel onmiddellijk begonnen de radertjes in onze hoofden te draaien, op zoek naar redenen en manieren om onder het werk uit te komen, maar we zijn nu allebei niet zo van de flutsmoesjes als het op werk aan komt, en dus bleven we maar tegen elkaar zeggen dat het misschien maar voor even was, en we kenden het werk, enz. enz.

Maar het hielp niet. Maandagochtend vroeg kwam steeds dichterbij, en onze tegenzin groeide en groeide. Ik werd prikkelbaar en kortaf, en Anna voelde haar spieren gewoon verkrampen bij de gedachte aan maandag – iets wat ze met haar fibro al helemaal niet kan gebruiken.

De nacht van zaterdag op zondag hebben we in Denver doorgebracht, bij Anna’s broer, waar we de verjaardag van Anna’s moeder hebben gevierd. Eenmaal in bed kon ik de slaap niet vatten; ik bleef maar aan maandagochtend denken. Tot half drie heb ik wakker gelegen, denkend aan hoe veel liever ik eigenlijk toch naar Walmart zou gaan.

En eigenlijk kon ik dat nog steeds; ik had nog niet naar Walmart gebeld om te zeggen dat ik niet zou komen. Misschien iets onderbewusts, om een plan B te kunnen hebben voor het geval ons het werk absoluut niet zou bevallen?

Na de hele zondag er nog met z’n tweeën over gesproken te hebben, bleek eigenlijk wel heel duidelijk dat we gewoon absoluut geen zin hadden. Sterker nog, we hadden hele erge tegenzin. Niet direct de beste instelling om ergens aan het werk te gaan.

Gisteravond zijn we met Arthur (van het AllesAmerika-forum) en Kim gaan uiteten. Het was ontzettend gezellig, en tijdens en na het eten kwam ons werk een aantal keren ter sprake, en daarmee ook onze tegenzin om naar de training te gaan.

Arthur en Kim bevestigden eigenlijk wat we zelf al wisten, maar steeds wegdrukten omdat we ons vast hadden gebeten in het adagium “het is werk, het is geld, en het is niet voor altijd, ook al vinden we het verschrikkelijk”: we willen dit werk eigenlijk helemaal niet – alles liever dan dit.

Als je gaat kijken naar de ‘voors’ en ‘tegens’, dan komt er dit uit:

Voor:

• Het is werk, en het is een inkomen
• We kennen het werk enigszins, omdat we allebei in het verleden telefonische customer service hebben gedaan

Tegen:

• We zijn hier naar te gekomen, om er uiteindelijk beter van te worden – niet miserabel – en om heel nieuw leven op te bouwen, vandaar dat we niet allebei weer op dezelfde plek willen beginnen: aan de telefoon bij een klantenservice, iets waar we juist al jaren van proberen weg te komen
• We zijn erachter gekomen dat er zeer waarschijnlijk na de twee weken training een evaluatie volgt, die bepaalt of je wel of niet mag blijven. Stel ik mag niet blijven, dan heb ik helemaal niets meer om op terug te vallen: de kans op werk bij Walmart is dan al verkeken
• Het werk aan de telefoon is maar voor 35 of 36 uur, en levert zo’n $333 per week op. Bij Walmart is het 40 uur werken, voor zo’n $336 per uur. Walmart geeft wel (beperkt) benefits, plus 10% personeelskorting, en aan de telefoon zitten levert niets aan benefits op. Gelet hierop, plus het feit dat Walmart me waarschijnlijk meer voldoening en minder tegenzin oplevert, zorgt ervoor dat Walmart toch een streepje voor heeft bij me.
• Hoe goed mijn Engels ook mag zijn, het is niet mijn moedertaal, en daardoor zal het lastiger zijn om met kwade en lastige klanten discussies te voeren – en reken maar dat je dat soort klanten aan de lijn krijgt, weet ik uit ervaring.
• Ik heb niet de aangeboren openheid en vriendelijkheid die de meeste Amerikanen wel hebben; in plaats daarvan heb ik toch de Nederlandse nuchterheid en gereserveerdheid – en wellicht bevalt dat niet.
• Er zijn drie banen waarvoor men altijd op zoek is naar mensen, omdat er veel verloop is: verple(egst)ers (omdat de lange diensten niet bij iedereen populair zijn), vrachtwagenchauffeurs (omdat daar de werktijden verschrikkelijk zijn, en de chauffeurs vaak lang van huis zijn), en de telefonische klantenservice (omdat de werktijden ook niet altijd even prettig zijn, de werkdruk hoog is, en het salaris in verhouding niet al te geweldig) – en dat is geen goed teken.
• Ook geen goed teken is het gemak waarmee we werden aangenomen. We liepen naar binnen, en waren al aangenomen. Pas daarna werd gevraagd naar achtergrond en ervaring, en of we een testje of twee wilden doen. Achteraf gezien ging dat allemaal wat té gemakkelijk, iets wat ergens niet goed viel bij me.
• De diensten zijn maar ongeveer 6 uur lang. Normaal gesproken in call center land betekent dit dat de werkdruk en het call volume hoog zijn. De diensten worden hierdoor korter gemaakt, zodat de mensen niet helemaal doordraaien. En daar heb ik dus al helemáál geen zin in.
• Het werk is bedoeld als tijdelijk, niet als het begin van een lange carriere aan de telefoon, dus waarom zouden we zo krampachtig vasthouden aan het niet-tijdelijke karakter van het werk, alleen maar om werk te hebben? Als je toch op zoek blijft gaan naar iets anders kun je net zo goed tijdelijk werk aannemen – bij Walmart bijvoorbeeld. Want bij Walmart is de kans ook groot aanwezig dat je na de feestdagen aan kunt blijven als je je van je beste kant laat zien.
• Voor Anna is een omgeving met veel stress absoluut niet goed, aangezien het de symptomen van haar fibromyalgie kan verergeren – iets wat we de stressvolle maanden voorafgaand aan de verhuizing wel hebben kunnen zien. Als dat gebeurt tijdens het werk, dan lopen we het risico dat ze straks voor een tijdje weer is uitgeschakeld – en dan komt er helemaal geen geld binnen, én kan ze niet gaan solliciteren. Geen prettig vooruitzicht.
• Ik heb geen zin om nu twee weken lang tijd te gaan investeren om allerlei dingen te leren die ik a) eigenlijk helemaal niet wíl leren, en b) misschien nooit zal gebruiken als ik al snel weer ander werk vind – misschien wel tijdens die twee weken. Dan ga ik liever naar Walmart, waar dat wat nieuws leren wel mee valt.
• De doorgroeimogelijkheden bij de klantenservice vallen tegen, zo weet ik uit ervaring, en hier al helemaal: je werkt namelijk niet voor T-Mobile, maar voor het uitzendbureau dat je inhuurt voor het externe klantenservicebureau dat T-Mobile heeft ingehuurd. De kans om via deze weg bij T-Mobile binnen te komen is klein.
• De uren bij de klantenservice liggen keihard vast, en in het begin kun je natuurlijk niet al direct vrij vragen. Stel ik word ergens uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek, dan zou ik niet daar naar toe kunnen gaan, zonder mijn baan op het spel te zetten. Bij Walmart kon er wel wat flexibeler worden omgegaan met de uren.
• En last but not least: we hebben de voorafgaande 12 maanden al ontzettend veel stress en zorgen gehad. Het laatste wat we nu willen is een tijdelijk baantje wat ons nog meer stress gaat opleveren. Ik weet dat we hebben gezegd dat we alles aan willen pakken, maar dit gaat ons toch iets te ver.

Zoals je ziet zijn er beduidend meer ‘tegens’ dan ‘voors’, waarmee een beslissing toch wel eenvoudig gemaakt was: we gaan niet naar de telefonische klantenservice. Ik ga donderdag bij Walmart beginnen, en Anna kan misschien deze week nog beginnen bij de Safeway hier tegenover.

Er komt dan in totaal misschien wat minder geld binnen, en wat nu binnen komt is niet genoeg voor een eigen apartement, maar liever dat dan elke dag met tegenzin naar je werk moeten gaan – want ik weet hoe dat voelt, en het is geen pretje.

Nadat we de beslissing hadden genomen om niet te gaan, viel bij ons allebei een enorme last van onze schouders. Gek hoe veel langer het voelde dat we er tegenaan zaten te hikken, terwijl het pas vanaf donderdag was – toch ook wel een teken dat we bijna een grote fout hadden begaan.

We blijven rustig zoeken naar beter werk, waarbij we ook Denver en omgeving nog sterker bij de zoektocht gaan betrekken, alleen kunnen we het nu doen vanuit een iets meer ontspannen situatie.

En ik? Ik ga alvast oefenen voor donderdag:

“Welcome to Walmart!”

Eerder deze week schreef ik dat ik gebeld was door Target, en dat ze me graag wilden spreken naar aanleiding van mijn sollicitatie. Op dat moment was nog niet duidelijk of het ’seasonal’ was of niet.

Dinsdagmiddag om half drie was het tijd voor mijn gesprek. Na vantevoren nog een laatste online assessment te hebben ingevuld, werd ik om twintig voor drie naar binnen geroepen.

Het gesprek bestond uit twee delen, met twee verschillende managers. Beide helften van het gesprek verliepen heel soepeltjes en vlotjes, en ik had wel het idee dat ze mijn ervaring wel zagen zitten. Ook zagen ze wel doorgroeimogelijkheden voor me binnen het bedrijf. Alleen: het werk was helaas ’seasonal’ – na de feestdagen, of misschien al eerder als ze je niet meer nodig denken te hebben, dan vlieg je er zonder pardon uit. Tenzij er na de feestdagen een vacature zou zijn, dan zouden ze je misschien(!) wel aanhouden. Kortom, weinig zekerheid, maar goed, alles is beter dan niets, op dit moment.

Ik zou waarschijnlijk voor het eind van deze week nog wel iets horen.

Later die avond kreeg ik een telefoontje van Walmart, of ik de volgende dag kon komen voor een gesprek – en uiteraard kon ik dat.
Bij Walmart was het ook voor ’seasonal’ werk, en wel op de tuin- en kerstafdeling. Op zich wel een leuke afdeling, alleen jammer dat het ’seasonal’ was.

Dit gesprek verliep ook heel soepel, alleen had ik mijn salariseis blijkbaar wat hoog ingezet: $9.00 per uur konden ze me echt niet betalen – $8.40 was het hoogste wat ze me konden bieden. Nou, vooruit dan maar; het is nog steeds $8.40 per uur meer dan ik nu heb, nietwaar?

Ik kreeg een formulier mee voor de drugstest die ik uiterlijk om 15:35 uur de volgende dag zou moeten laten uitvoeren (het moet binnen 24 uur na je gesprek gebeuren).

Eenmaal thuisgekomen kreeg ik een telefoontje van Target: ze wilden me graag een baan aanbieden op de “frozen foods, dairy, and canned goods” section, voor $8.00 per uur – met werktijden tot middernacht.

Hier stond ik toch wel even van te kijken – ik had toch zeker gedacht dat Target meer zou betalen dan Walmart, temeer ook omdat het geen ’seasonal’ maar een reguliere afdeling betrof.
Ik heb nog geprobeerd, aangegeven dat ik toch wel erg teleurgesteld was in Target omdat zelfs Walmart meer betaalde, en dat ik Target toch hoger in had geschat, maar helaas hielp het niet. Dat is ergens natuurlijk ook logisch, omdat zij alle macht in handen hebben – voor mij tien anderen. Ik gaf aan dat ik dit even moest overleggen, en dat ik nog wel terug zou bellen.

Anna was op dat moment weg met haar moeder, en toen ze thuis kwam hebben we alles besproken, en besloten dat ik dan toch maar voor het baantje bij Walmart zou gaan, omdat de uren daar ook aantrekkelijker waren, naast de maar liefst 40 cent per uur meer.

Vandaag was het dan zover: tijd voor mijn drugstest. Ik moest me melden bij een kleine kliniek, waar ze een snelle test zouden doen. Om half drie kwam ik er aan, en werd gevraagd om enkele formulieren in te vullen en te ondertekenen, en na een kopie van mijn paspoort te hebben gemaakt, werd ik verzocht even plaats te nemen. Na bijna tien minuten te hebben gewacht, mocht ik mee naar achteren lopen voor de urinetest. Hier werd ik verzocht om mijn zakken te legen om te voorkomen dat ik allerlei illegale vloeistoffen in mijn zakken had, en werd ik verzocht om mijn handen te wassen. Vervolgens kreeg ik een bekertje dat ik tot aan het zwarte streepje moest vullen. Ik mocht het toilet in gaan, maar ik mocht het toilet niet doorspoelen. De spoelknop van het toilet, en de deksel van het reservoir waren verzegeld, en het kraantje van de wastafel was afgesloten. Ook was het water blauw gekleurd, zodat het op geen enkele manier mogelijk was om iets geks te doen met je urine, als je dat zou willen.

Na het bekertje te hebben gevuld mocht ik weer naar buiten, en moest getuige zijn van hoe de verpleegster de beker verzegelde voor de test. Vervolgens moest ik mijn initialen op de deksel van de beker zetten, een formulier ondertekenen, plus nog een elektronische handtekening plaatsen, waarna ik mocht gaan.

En dat alles voor een tijdelijk baantje op de ’sales floor’ van Walmart…

Eenmaal buiten gekomen kreeg ik een telefoontje van Anna: ze had een baan! Geen droombaan – Customer Service Representative bij T-Mobile voor $9.25 per uur – maar wel een inkomen! Ze was langs een uitzendbureau gekomen, en dacht “waarom niet” en was naar binnen gelopen. Een half uur later had ze de baan.

Ze zei dat als ik interesse had, ik waarschijnlijk die baan ook wel kon krijgen aangezien ze nog naar meer mensen op zoek waren. Ik ben dus van de kliniek meteen naar Employment Solutions gereden, en ja hoor, ook ik kwam in aamerking, zeker met mijn ervaring en achtergrond.

Na twee simpele computertests te hebben gedaan, en ongeveer 15 formulieren te hebben ingevuld, varierend van belastingformulieren tot mijn uitzendcontract en alles wat er tussenin zit, kreeg ik te horen dat ik alleen nog even een drugstestje moest doen. En waarom ook niet? Ik had er net toch al een gedaan…

Employment Solutions was blijkbaar gemachtigd om zelf de test af te nemen, en het verschil met deze tweede test kon niet groter zijn. Sarah, de intercedente, liep met me mee naar achteren naar het toilet, waar ik een plastic beker kreeg waar ze een stickertje op had geplakt. Ik moest het bekertje tot net boven het stickertje met urine vullen, en daarna kon ik de beker in het toilet laten staan.

Hier in dit toilet geen verzegeling van het reservoir of de spoelknop, gewoon een bruikbare wastafel, en ik hoefde mijn zakken niet te legen.
Weer terug in het kantoor was Sarah verwikkeld in een telefoongesprek. Na het gesprek liep ze naar het toilet, om na twee minuten weer naar buiten te komen met de mededeling “OK, you’re good”. En dat was het.

Hoe bedoel je, verschil met Walmart?

Het werk wat we gaan doen is iets waar Anna en ik allebei ervaring mee hebben: telefonische klantenservice. Zeker voor mij is het weer terug naar af, maar goed, we weten in ieder geval allebei wat we kunnen verwachten.

We beginnen maandagochtend om 7:00 uur met onze training, welke twee weken lang van maandag tot en met vrijdag wordt gegeven van 7:00 uur tot 14:15 uur, tegen betaling van $9.25 per uur.

Daarna hebben we met onze ervaring blijkbaar goede kans om al snel meer te gaan verdienen, en wie weet kunnen we zelfs al snel hogerop klimmen.
De werktijden zijn iets minder: er zijn drie diensten op een dag, beginnend om 6:00 uur, en eindigend om 23:00 uur, en ook regelmatig in het weekend, maar voor in het begin moeten we dit maar accepteren.

We hebben dan in ieder geval allebei een inkomen, en geen ’seasonal’ werk, wat betekent dat we wellicht ook al snel een eigen apartement kunnen gaan betrekken. En misschien ook een auto kunnen kopen.

Uiteraard zullen we allebei blijven uitkijken naar betere banen, met betere werktijden, en wie weet ook wel betere salarissen.

Vanavond zijn we naar het ziekenhuis van de moeder van Anna geweest voor het Chamber of Commerce Event “Business After Hours”. Hier hebben we verschillende mensen ontmoet, en visitekaartjes en telefoonnummers uitgewisseld.

Eén van de mensen die ik heb leren kennen, Darin, werkt voor een lokale makelaarsfirma, The Group Inc. Real Estate. Hij is van onze leeftijd, en al een aantal jaren actief als makelaar. Het was een ontzettend aardige vent, en zowel Anna als ik konden het meteen heel goed met hem vinden. Ik vertelde hem dat ik altijd al interesse heb gehad in de makelaardij, maar er in Nederland nooit iets mee heb gedaan, en dat ik vorige week een online persoonlijkheidstest had gedaan die specifiek was gemaakt om te beoordelen of je persoonlijkheid geschikt is voor de makelaardij. Zodra hij dat hoorde gaf hij me meteen zijn visitekaartje, en zei dat ik hem begin volgende week moest bellen. Hij zou me dan alle ‘ins & outs’ van de ‘real estate business’ vertellen, en van daaruit zouden we dan wel zien hoe het mogelijk verder kon gaan.

The Group Inc. is een van de top 200 ‘real estate’ firms van de VS, en heeft het hoogst aantal transacties per ‘associate’ in heel de VS, en verzorgde vorig jaar maar liefst 40% van alle ‘real estate’ transacties in Northern Colorado. Kortom, niet de minste firma. Wie weet hoe Darin me nog eens zou kunnen helpen in de toekomst…

Natuurlijk, de ‘real estate business’ is een harde business, zeker in deze tijden, maar als het tij gaat keren, en de economie gaat verbeteren, dan liggen er ook prima kansen. En dan is het nu misschien een goed moment om eens voorzichtig te gaan verkennen wat er mogelijk is.
Mijn schoonvader heeft in ieder geval nog het volledige studiemateriaal voor het ‘real estate license’ hier liggen, omdat hij recentelijk zelf zijn licentie heeft gehaald (hij is Business Broker, waarvoor hier in Colorado ook een ‘real estate license’ vereist is). Het kan dus nooit kwaad om in de avonduurtjes al daarvoor te gaan studeren.

Ik heb altijd al een enorme interesse in de makelaardij gehad, en aangezien we hier toch alles opnieuw moeten gaan beginnen, waarom zou ik dan niet ook een hele nieuwe carrière kunnen beginnen? Ik laat het gewoon eens even op me af komen, en wie weet hoe het gaat aflopen…

De afgelopen dagen hebben we niet veel gedaan. We hebben wel weer op het internet gezocht naar banen, maar het aanbod is toch niet echt denderend.

Ook zijn we wat rond gaan rijden op zoek naar appartementencomplexen. We hebben heel wat mooie complexen gevonden, nu alleen nog op internet opzoeken of ze ook betaalbaar zijn, mochten we werk weten te vinden hier in Fort Collins.

Eergisteren had ik een advertentie in de ‘classifieds’ gevonden van een of ander bedrijf dat appartementen en huizen verhuurt hier in Fort Collins. De huur paste precies in ons (geplande) budget, dus heb ik meteen de adressen van de diverse beschikbare woningen in de TomTom geprogrammeerd.

Voordat we naar de appartementen zijn gaan kijken, zijn we gisteren eerst langs Wilbur’s Total Beverage geweest: 6 flessen Chileense Santa Rita 120 Cabernet Sauvignon, 1 fles van 1,5 liter van CK Mondavi Cabernet Sauvignon, twee kleine flesjes Walnut Creek wijn, een sixpack Holy Grail Ale (het bier van Monty Python), plus een fles tequila van 1,75 liter voor nog geen $79. Voor Amerikaanse begrippen echt niet duur. En Wilbur’s is echt een geweldige zaak: nog nooit heb ik zo veel verschillende bieren bij elkaar gezien van zoveel verschillende plekken ter wereld. Wilbur’s heeft bijvoorbeeld Val Dieu bier, iets wat je in Nederland al niet vaak ziet, laat staan in de VS. We hebben inmiddels ook al een Wilbur’s Discount Card, dus ik denk dat we daar nog wel vaker heen zullen gaan. Om je een idee te geven: op de foto hieronder zie je een deel van de wand met koelkasten waarin alleen maar bier staat – zo’n 60 deuren naast elkaar… het gaat van rechts in de foto (en eigenlijk begint het daarvoor al) tot helemaal achteraan in de foto. Echt ongelofelijk.

Daarna was het tijd om maar eens langs de diverse vrije woningen te rijden.

Het begon al ‘goed’: we reden Old Town Fort Collins uit, en kwamen door een buurt waar het ene autobedrijf naast het andere lag, met een af en toe een motel ertussendoor van het type waar je de kamers ook per uur kunt boeken. Met andere woorden, niet echt een geweldige buurt. Op zich waren de woningen niet eens zo verkeerd, maar de buurt was nu niet om over naar huis te schrijven.

Vervolgens gingen we richting een ander deel van de stad waar ook woningen beschikbaar waren. Wederom was dit in een geweldige buurt – zo geweldig dat we zelfs de deuren van de auto op slot hebben gedaan. Anna zei al dat ze elk moment de politiesirenes verwachtte te horen: kapotte auto’s overal, afval in de tuinen, kinderspeelgoed overal, en behoorlijk ongure types overal.

Onnodig om te zeggen dat we een volgende keer niet meer hoeven te kijken naar woningen van die verhuurder…

Vandaag zijn we naar Denver geweest, waar ik Uncle Dennis gespeeld heb: het dochtertje van een neef van Anna werd vandaag één jaar oud. De hele familie was uitgenodigd, dus dat was wel leuk om iedereen weer eens te zien.

Eerst zijn we naar het huis van Chapman (Anna’s broer) en Josie (zijn vrouw) geweest. Daar hebben we Murphy afgezet, en hebben we Josie en Fuller (hun zoontje) opgehaald; Chapman was op reis voor zijn werk. De lunch was heel gezellig: wij met z’n tweetjes, Anna’s ouders, Josie met Fuller, Anna’s opa met zijn (tweede) vrouw, en een oom en tante van Anna.

Daarna zijn we met Josie naar huis gegaan, en hebben we tot het tijd was om naar het verjaardagsfeestje te gaan daar gezeten. Fuller, die nu iets meer dan 7 maanden oud is, heeft wat kunnen slapen, en Murphy heeft heerlijk in de achtertuin kunnen spelen met Shelby, Chapman en Josie’s hond, een mix van een Golden Retriever en een Ierse Setter. Murphy kan letterlijk onder Shelby doorrennen, maar het is geweldig om te zien hoe die twee met elkaar spelen. Murphy heeft echt niet het idee dat hij een stuk kleiner is dan Shelby, zo lijkt het. Hieronder een fotootje waarbij je het verschil in grootte goed kunt zien:

Na het hondenspeelkwartier was het tijd voor het kinderfeestje. Voor mij was het voornamelijk leuk om de familie van Anna weer eens te zien, de banden weer wat aan te halen, en uiteraard de gelegenheid te gebruiken om aan te geven dat we op zoek zijn naar werk,omdat ik nu eenmaal bijzonder weinig met kinderen heb. Behalve dan met Fuller. Toch wel bijzonder om een neefje te hebben.

En Fuller is wel heel schattig – hij is heel expressief, en maakt van die leuke kirrende babygeluidjes. Fuller en Murphy vinden elkaar ook heel erg interessant.

Zodra Fuller Murphy ziet, begint hij te lachen. Murphy vindt het geweldig leuk om Fuller te likken, wat Fuller weer aan het lachen maakt. Nu was het niet de bedoeling dat Murphy de mond van Fuller zou likken, maar hier op de foto gebeurde dat toch. Ach ja, in ieder geval is aan Fuller duidelijk te merken dat hij het wel leuk vond, en Murphy kwispelde ook de hele tijd met zijn staart, dus dat zit wel goed met die twee!

Aan het eind van de avond, net voor etenstijd, kreeg ik nog een aangename verrassing: ik ontdekte op mijn telefoon – die ik uitgerekend vandaag niet mee had genomen – dat ik een voicemailbericht had: Debbie van de plaatselijke SuperTarget die graag met me wilde praten naar aanleiding van mijn sollicitatie.

Nu weet ik niet voor welke functie ze me wil spreken: ik heb voor zowel een ’sales floor’ functie als een supervisor functie gesolliciteerd. Hoe dan ook, het is een positieve ontwikkeling.

Morgen dan meteen maar even naar Debbie bellen, en dan horen we vanzelf hoe het verder gaat.

Dus: wordt vervolgd!

Het nummer “Sollicitere” van de Limburgse Janse Bagge Bend uit 1983, kon vandaag de dag wel ons thema nummer zijn. De hele dag zijn we op het internet op zoek naar werk.

We zijn ook op pad geweest om werk te zoeken, maar bij de meeste bedrijven wordt je toch weer verwezen naar het internet.

Gedurende de afgelopen dagen heb ik me online ingeschreven bij Target en Walmart, voor Trainee Store Manager posities. Ook heb ik gesolliciteerd voor de positie van Property Manager, en heb ik open sollicitaties ingestuurd naar onder andere de New Belgium Brewery hier in Fort Collins, en Vestas Blades America Inc., een van origine Deens windturbine bedrijf in het vlakbij gelegen Windsor. Mijn CV staat inmiddels ook op Monster.com en op Careerbuilder.com.

Volgende week ga ik met de vader van Anna mee naar de Rotary lunch, om te proberen om daar ook wat contacten op te doen.

Verder hebben Anna en ik vrijdag aanstaande een lunch met mijn schoonzusje en haar baas. Josie, mijn schoonzusje, werkt in de Denver Zoo, in de afdeling die zich bezig houdt met donaties. Haar baas zit in heel wat commissies en raden van bestuur, en wie weet kan dat ook wat opleveren.

Volgende week donderdag, de 13e, vindt in het ziekenhuis waar de moeder van Anna CEO is het Chamber of Commerce Event “Business After Hours” plaats, wat wordt omschreven als “intimate networking while you sip on Italian wines and local brews”. Ook dat kan een mooie kans zijn om connecties aan te boren.

Anna heeft zich ook bij heel wat verschillende winkels ingeschreven, en ook online gesolliciteerd. Zo heeft zij een sollicitatie ingestuurd voor de functie van receptionist bij een lokaal “pet hospital”.

Je zou zeggen dat met zoveel voelhoorns uitgezet, er toch wel iets van een reactie zou moeten komen.

Bij Anna heeft het tot nu toe helaas nog niets opgeleverd.

Gisteravond had ik drie emails in mijn mailbox van recruitmentbureaus die mijn CV online hadden zien, en graag wilden dat ik reageerde.

Eén van die bureaus verzocht me om me online ook op hun website in te schrijven, wat ik ook gedaan heb.

Een tweede bureau, dat de werving verzorgt voor Edward Jones, een financieel adviesbureau, gaf aan dat ik misschien wel in aanmerking zou kunnen komen voor de functie van Financial Advisor. Ik diende eerst een online assessment in te vullen. Hieruit kwam naar voren wat ik zelf al had gedacht: de rol van Financial Advisor is niets voor mij.
Wel handig was het assessment rapport wat aangaf waar mijn sterke punten lagen, en welk soort werk ik het beste zou kunnen zoeken. Er kwam bijvoorbeeld uit naar voren dat een functie in sales niet direct iets voor mij zou zijn – wat eveneens bevestigde wat ik al dacht.

En laat dat derde recruteringsbureau mij nu net willen spreken voor een sales positie in Lakewood. Op zich klinkt het wel aantrekkelijk, zo’n salaris van tussen de $60,000 en $120,000 per jaar, maar dat zijn toch meestal de salarissen van de topverkopers die als lokkertje fungeren – “als je veel verkoopt, dan kún je dit verdienen”.

Nu heb ik altijd al geweten dat sales niks voor mij is, maar zeker in de huidige economische situatie waarin mensen de broekriem aanhalen, zal het moeilijker en moeilijker worden om je targets te halen. En haal je je targets niet, dan sta je hier natuurlijk ook weer heel snel op straat – sneller dan in Nederland.

Nu weet ik wel dat je niet al te kieskeurig mag zijn in het begin, maar ik wil in ieder geval wel iets gaan doen waar ik me comfortabel bij voel, en waarbij ik vertrouwen in mijn eigen kunnen heb. Is dat niet het geval, dan kun je ook nooit het beste van jezelf laten zien – en dat is nu juist in het begin zo belangrijk.

Ook weet ik dat ik weer erg ongeduldig ben – zoals altijd – omdat ik net twee dagen mijn SSN heb, maar ik wil gewoon werken. Niet volgende week, niet over twee dagen, maar morgen! Ik ben per slot van rekening “al” anderhalve week hier, en ik heb “nog steeds” geen werk!

Ik moet gewoon even geduld hebben, hoe moeilijk dat ook voor me is. En ondertussen:

“Du mos sollicitere
Sollicitere
Hubste-n-al geschreeve
Vievenzeeventig breeve
Hubste-n-al geschreeve
Vievenzeeventig breeve
Hubste-n-al geschreeve
Dan schrief mar opnuj!”