Dennis' Weblog

Eerder deze week schreef ik dat ik gebeld was door Target, en dat ze me graag wilden spreken naar aanleiding van mijn sollicitatie. Op dat moment was nog niet duidelijk of het ’seasonal’ was of niet.

Dinsdagmiddag om half drie was het tijd voor mijn gesprek. Na vantevoren nog een laatste online assessment te hebben ingevuld, werd ik om twintig voor drie naar binnen geroepen.

Het gesprek bestond uit twee delen, met twee verschillende managers. Beide helften van het gesprek verliepen heel soepeltjes en vlotjes, en ik had wel het idee dat ze mijn ervaring wel zagen zitten. Ook zagen ze wel doorgroeimogelijkheden voor me binnen het bedrijf. Alleen: het werk was helaas ’seasonal’ – na de feestdagen, of misschien al eerder als ze je niet meer nodig denken te hebben, dan vlieg je er zonder pardon uit. Tenzij er na de feestdagen een vacature zou zijn, dan zouden ze je misschien(!) wel aanhouden. Kortom, weinig zekerheid, maar goed, alles is beter dan niets, op dit moment.

Ik zou waarschijnlijk voor het eind van deze week nog wel iets horen.

Later die avond kreeg ik een telefoontje van Walmart, of ik de volgende dag kon komen voor een gesprek – en uiteraard kon ik dat.
Bij Walmart was het ook voor ’seasonal’ werk, en wel op de tuin- en kerstafdeling. Op zich wel een leuke afdeling, alleen jammer dat het ’seasonal’ was.

Dit gesprek verliep ook heel soepel, alleen had ik mijn salariseis blijkbaar wat hoog ingezet: $9.00 per uur konden ze me echt niet betalen – $8.40 was het hoogste wat ze me konden bieden. Nou, vooruit dan maar; het is nog steeds $8.40 per uur meer dan ik nu heb, nietwaar?

Ik kreeg een formulier mee voor de drugstest die ik uiterlijk om 15:35 uur de volgende dag zou moeten laten uitvoeren (het moet binnen 24 uur na je gesprek gebeuren).

Eenmaal thuisgekomen kreeg ik een telefoontje van Target: ze wilden me graag een baan aanbieden op de “frozen foods, dairy, and canned goods” section, voor $8.00 per uur – met werktijden tot middernacht.

Hier stond ik toch wel even van te kijken – ik had toch zeker gedacht dat Target meer zou betalen dan Walmart, temeer ook omdat het geen ’seasonal’ maar een reguliere afdeling betrof.
Ik heb nog geprobeerd, aangegeven dat ik toch wel erg teleurgesteld was in Target omdat zelfs Walmart meer betaalde, en dat ik Target toch hoger in had geschat, maar helaas hielp het niet. Dat is ergens natuurlijk ook logisch, omdat zij alle macht in handen hebben – voor mij tien anderen. Ik gaf aan dat ik dit even moest overleggen, en dat ik nog wel terug zou bellen.

Anna was op dat moment weg met haar moeder, en toen ze thuis kwam hebben we alles besproken, en besloten dat ik dan toch maar voor het baantje bij Walmart zou gaan, omdat de uren daar ook aantrekkelijker waren, naast de maar liefst 40 cent per uur meer.

Vandaag was het dan zover: tijd voor mijn drugstest. Ik moest me melden bij een kleine kliniek, waar ze een snelle test zouden doen. Om half drie kwam ik er aan, en werd gevraagd om enkele formulieren in te vullen en te ondertekenen, en na een kopie van mijn paspoort te hebben gemaakt, werd ik verzocht even plaats te nemen. Na bijna tien minuten te hebben gewacht, mocht ik mee naar achteren lopen voor de urinetest. Hier werd ik verzocht om mijn zakken te legen om te voorkomen dat ik allerlei illegale vloeistoffen in mijn zakken had, en werd ik verzocht om mijn handen te wassen. Vervolgens kreeg ik een bekertje dat ik tot aan het zwarte streepje moest vullen. Ik mocht het toilet in gaan, maar ik mocht het toilet niet doorspoelen. De spoelknop van het toilet, en de deksel van het reservoir waren verzegeld, en het kraantje van de wastafel was afgesloten. Ook was het water blauw gekleurd, zodat het op geen enkele manier mogelijk was om iets geks te doen met je urine, als je dat zou willen.

Na het bekertje te hebben gevuld mocht ik weer naar buiten, en moest getuige zijn van hoe de verpleegster de beker verzegelde voor de test. Vervolgens moest ik mijn initialen op de deksel van de beker zetten, een formulier ondertekenen, plus nog een elektronische handtekening plaatsen, waarna ik mocht gaan.

En dat alles voor een tijdelijk baantje op de ’sales floor’ van Walmart…

Eenmaal buiten gekomen kreeg ik een telefoontje van Anna: ze had een baan! Geen droombaan – Customer Service Representative bij T-Mobile voor $9.25 per uur – maar wel een inkomen! Ze was langs een uitzendbureau gekomen, en dacht “waarom niet” en was naar binnen gelopen. Een half uur later had ze de baan.

Ze zei dat als ik interesse had, ik waarschijnlijk die baan ook wel kon krijgen aangezien ze nog naar meer mensen op zoek waren. Ik ben dus van de kliniek meteen naar Employment Solutions gereden, en ja hoor, ook ik kwam in aamerking, zeker met mijn ervaring en achtergrond.

Na twee simpele computertests te hebben gedaan, en ongeveer 15 formulieren te hebben ingevuld, varierend van belastingformulieren tot mijn uitzendcontract en alles wat er tussenin zit, kreeg ik te horen dat ik alleen nog even een drugstestje moest doen. En waarom ook niet? Ik had er net toch al een gedaan…

Employment Solutions was blijkbaar gemachtigd om zelf de test af te nemen, en het verschil met deze tweede test kon niet groter zijn. Sarah, de intercedente, liep met me mee naar achteren naar het toilet, waar ik een plastic beker kreeg waar ze een stickertje op had geplakt. Ik moest het bekertje tot net boven het stickertje met urine vullen, en daarna kon ik de beker in het toilet laten staan.

Hier in dit toilet geen verzegeling van het reservoir of de spoelknop, gewoon een bruikbare wastafel, en ik hoefde mijn zakken niet te legen.
Weer terug in het kantoor was Sarah verwikkeld in een telefoongesprek. Na het gesprek liep ze naar het toilet, om na twee minuten weer naar buiten te komen met de mededeling “OK, you’re good”. En dat was het.

Hoe bedoel je, verschil met Walmart?

Het werk wat we gaan doen is iets waar Anna en ik allebei ervaring mee hebben: telefonische klantenservice. Zeker voor mij is het weer terug naar af, maar goed, we weten in ieder geval allebei wat we kunnen verwachten.

We beginnen maandagochtend om 7:00 uur met onze training, welke twee weken lang van maandag tot en met vrijdag wordt gegeven van 7:00 uur tot 14:15 uur, tegen betaling van $9.25 per uur.

Daarna hebben we met onze ervaring blijkbaar goede kans om al snel meer te gaan verdienen, en wie weet kunnen we zelfs al snel hogerop klimmen.
De werktijden zijn iets minder: er zijn drie diensten op een dag, beginnend om 6:00 uur, en eindigend om 23:00 uur, en ook regelmatig in het weekend, maar voor in het begin moeten we dit maar accepteren.

We hebben dan in ieder geval allebei een inkomen, en geen ’seasonal’ werk, wat betekent dat we wellicht ook al snel een eigen apartement kunnen gaan betrekken. En misschien ook een auto kunnen kopen.

Uiteraard zullen we allebei blijven uitkijken naar betere banen, met betere werktijden, en wie weet ook wel betere salarissen.

Vanavond zijn we naar het ziekenhuis van de moeder van Anna geweest voor het Chamber of Commerce Event “Business After Hours”. Hier hebben we verschillende mensen ontmoet, en visitekaartjes en telefoonnummers uitgewisseld.

Eén van de mensen die ik heb leren kennen, Darin, werkt voor een lokale makelaarsfirma, The Group Inc. Real Estate. Hij is van onze leeftijd, en al een aantal jaren actief als makelaar. Het was een ontzettend aardige vent, en zowel Anna als ik konden het meteen heel goed met hem vinden. Ik vertelde hem dat ik altijd al interesse heb gehad in de makelaardij, maar er in Nederland nooit iets mee heb gedaan, en dat ik vorige week een online persoonlijkheidstest had gedaan die specifiek was gemaakt om te beoordelen of je persoonlijkheid geschikt is voor de makelaardij. Zodra hij dat hoorde gaf hij me meteen zijn visitekaartje, en zei dat ik hem begin volgende week moest bellen. Hij zou me dan alle ‘ins & outs’ van de ‘real estate business’ vertellen, en van daaruit zouden we dan wel zien hoe het mogelijk verder kon gaan.

The Group Inc. is een van de top 200 ‘real estate’ firms van de VS, en heeft het hoogst aantal transacties per ‘associate’ in heel de VS, en verzorgde vorig jaar maar liefst 40% van alle ‘real estate’ transacties in Northern Colorado. Kortom, niet de minste firma. Wie weet hoe Darin me nog eens zou kunnen helpen in de toekomst…

Natuurlijk, de ‘real estate business’ is een harde business, zeker in deze tijden, maar als het tij gaat keren, en de economie gaat verbeteren, dan liggen er ook prima kansen. En dan is het nu misschien een goed moment om eens voorzichtig te gaan verkennen wat er mogelijk is.
Mijn schoonvader heeft in ieder geval nog het volledige studiemateriaal voor het ‘real estate license’ hier liggen, omdat hij recentelijk zelf zijn licentie heeft gehaald (hij is Business Broker, waarvoor hier in Colorado ook een ‘real estate license’ vereist is). Het kan dus nooit kwaad om in de avonduurtjes al daarvoor te gaan studeren.

Ik heb altijd al een enorme interesse in de makelaardij gehad, en aangezien we hier toch alles opnieuw moeten gaan beginnen, waarom zou ik dan niet ook een hele nieuwe carrière kunnen beginnen? Ik laat het gewoon eens even op me af komen, en wie weet hoe het gaat aflopen…

This entry was posted on Friday, November 14th, 2008 at 8:11 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.