Dennis' Weblog

Nou ja, dingen die ik altijd als typisch en echt Amerikaans heb beschouwd: de DMV, Walmart, en een “woodie”.

Laat ik met de DMV beginnen.

Vanochtend liepen we om 9:15 uur naar binnen bij het Department of Motor Vehicles om onze Colorado rijbewijzen te halen. Bij Anna ging dat uiteraard heel eenvoudig, aangezien zij alleen haar Texas rijbewijs hoeft om te zetten in een Colorado rijbewijs.

In mijn geval ligt het anders: ik moet zowel een theorie examen afleggen als een praktijk examen.

We waren op het ergste voorbereid voordat we naar binnen liepen, omdat we hadden gehoord dat het nogal druk kan zijn bij de DMV – tot aan uren wachttijd aan toe, en dat de mensen bij de DMV over het algemeen nogal onvriendelijk kunnen zijn.

Net zoals bij het Social Security office hadden we nu bij de DMV ook geluk: er waren maar twee mensen voor ons. Na een minuut of vijf wachten waren we dan ook aan de beurt, en de mensen waren meer dan vriendelijk.

Anna was al snel klaar, en in de tussentijd kreeg ik een vel papier voorgelegd met daarop 22 vragen: mijn theorie examen. Als ik het had ingevuld, kon ik terugkomen bij de DMV medewerker.

De vragen waren niet erg moeilijk, en het kostte me minder dan vijf minuten om ze in te vullen. Met het ingevulde formulier ging ik terug naar de medewerker. Alles werd nagekeken, en mijn antwoorden ontlokten de uitspraak “Well, that was a waste of time!” – ik had 100% gescoord, iets wat blijkbaar minder vaak gebeurde dan hij zou wensen. Vervolgens vertelde hij me dat ik vijf van de 22 vragen fout had mogen hebben en toch nog zou zijn geslaagd – en heel veel mensen hebben die vijf vragen ook fout. Zelfs de vraag waarbij de vorm van een stopbord is te zien, en waarbij gevraagd wordt wat dit bord aangeeft, hebben veel mensen fout. “Sad, that, isn’t it?”, zei hij, “And yet we give those people a license. Scary, really, but oh well…”

Helaas was het niet mogelijk om vanochtend ook het praktijkexamen af te leggen, omdat door een fout alle instructeurs “double booked” waren. Ik kon wel bellen om een afspraak te maken zodra ik mijn werkschema had.

Al met al verliep het allemaal ontzettend soepeltjes.

Na deze nieuwe ervaring was het vanmiddag tijd voor nog een nieuwe ervaring: mijn orientatie bij Walmart!

Om 16:00 uur precies begon de orientatie met een korte rondleiding door het magazijn en langs de kantoren, de lockers en de informatieborden. Daarna was het tijd voor de klassikale training. Met z’n elven kregen we uitleg over de werktijden, het in- en uitklokken, de “do’s & don’t’s”, gevolgd door twee video’s met voorlichting over hoe om te gaan met vloeistoffen die uit flessen e.d. op de winkelvloer gelekt zijn (vooral voorkomen dat mensen erover uitglijden “and sue us!”) en over hoe je je rug het meest en het best kunt ontlasten.

Na nog enkele formulieren te hebben ingevuld, kregen we ons rooster, allerlei informatie over benefits, een “safety box cutter” (een mes) en dan natuurlijk datgene waar het allemaal om draait:

De WAL*MART Sales Associate badge!

Mijn werktijden zijn zaterdag, zondag, dinsdag en woensdag van 11:00 uur tot 20:00 uur, en maandag van 14:00 uur tot 22:00 uur. Donderdag en vrijdag zijn mijn vaste vrije dagen.
Wel lekker dat ik niet voor dag en dauw hoef te beginnen, alleen jammer dat ik elk weekend moet werken: als er eens iets met de familie wordt gedaan in het weekend, kan ik er niet bij zijn… maar: ik krijg wel $1 per uur extra voor het werken op zondag…

Al met al vond ik het best wel leuk, en ben ik benieuwd hoe het verder gaat. Morgen, vrijdag, werk ik van 11:00 tot 15:00 uur, en tijdens deze uren dien ik zo’n 20 tot 30 Computer Based Learning tests af te leggen. Voor sommige tests slaag je met 80%, voor andere pas met 100%. Ik ben dan ook echt eens benieuwd naar het niveau van die tests, aangezien – met alle respect – het niveau van sommigen in de groep niet erg hoog leek te zijn. We zullen zien.

Na de orientatie ben ik met Anna wat gaan eten in ons favoriete bar/restaurant: Sanford’s. Deze tent is volledig ingericht met allerlei garage elementen: wieldeksels, reclameborden, en allerlei andere leuke dingen. Hieronder een foto die we een tijdje terug overdag hebben gemaakt:

Het ziet er misschien rommelig uit, maar in werkelijkheid is het dat echt niet, en er hangt een geweldige sfeer. Ook de mensen zijn bijzonder vriendelijk. Het is zo’n beetje onze “hang out” – en zeker happy hour is aantrekkelijk: starters en drankjes voor de helft van de prijs!

Bij thuiskomst heb ik email gecontroleerd, en er wachtte een zeer aangename verrassing: ons bod op een auto was geaccepteerd. En het is niet zo maar een auto.

Willen jullie mijn “woodie” zien?

Hier is ‘ie:

Een 1987 Mercury Grand Marquis Colony Park: een “woodie” (zo genoemd vanwege de houtpanelen op de zijkanten en de achterkant van de auto) van bijna 5,5 meter lang en net iets meer dan 2 meter breed, met een 5.0 liter V8 motor: bijgenaamd “een woonkamer op wielen”, of iets minder netjes: “a shaggin’ wagon”. Meer typisch Amerikaans dan dit kan toch bijna niet:

Voor een auto van 21 jaar oud is deze nog in een geweldige staat, zowel van buiten als van binnen:

Mooie intacte bekleding, houtaccenten, en voorzien van alle luxe: airco, cruise control, en alles elektrisch – en maar 71.000 mijl op de teller! De auto was gekocht door een vader om te delen met zijn dochter, alleen hebben beiden er nooit veel in gereden. Vijf jaar geleden is de vader overleden, en sindsdien is de auto wel nog steeds onderhouden, alleen nooit meer veel gebruikt. Vanwege sentimentele redenen heeft zijn vrouw de auto nog altijd gehouden, maar nu heeft ze – samen met haar kinderen – besloten dat de auto moet worden verkocht.
Ze wilde heel graag dat iemand de auto kocht die er net zo gek op is als haar man op de “woodie” was – en wat dat betreft zit het wel goed. Ik heb dit soort auto’s van kinds af aan altijd geweldig gevonden, en had nooit durven dromen dat ik ooit een auto als deze zou mogen bezitten – en nu lijkt die droom voor $2000 waarheid te worden!

Het enige wat we nu nog even moeten bekijken, is wanneer we de auto in Grand Junction (zo’n 4,5 uur rijden hiervandaan) kunnen gaan ophalen, aangezien ik elk weekend moet werken. Hopelijk kunnen we de auto volgende week vrijdag, de dag na Thanksgiving, op gaan halen, als de verkoopster dan ook zou kunnen. Zo niet, dan moeten we even goed kijken wanneer het wel mogelijk is.

Hoe dan ook: wij worden de volgende trotse eigenaren van deze oer-typische Amerikaanse auto.

I can hardly wait…

This entry was posted on Friday, November 21st, 2008 at 8:13 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.