Dag Woody…
Gisteren zijn we richting Grand Junction gereden, zo’n vijf uur van Fort Collins, eigenlijk om Woody op te gaan halen. Woody, zul je denken? Wie is in godsnaam Woody? Wel, dat was de bijnaam die we de Mercury Grand Marquis Colony Park hadden gegeven, omdat het een “woodie” was (een auto met “houten” zijpanelen).
Aangezien we voor Thanksgiving in Denver waren blijven overnachten was de heenreis richting Grand Junction maar vier uur lang.
En wat een prachtige rit is het, zeg! De natuur, de bergen, ongelofelijk mooi, en de verschillen in landschappen waar je doorheen rijdt van Denver naar Grand Junction zijn enorm, maar stuk voor stuk even fantastisch.
Enkele voorbeelden (helaas zijn de foto’s niet even geweldig omdat ze vanuit de rijdende auto zijn genomen, maar je krijgt een goede indruk):
Zoals je ziet, zijn de landschappen behoorlijk divers. Alleen de natuur al maakt deze rit de moeite waard.
En dat was maar goed ook, want de auto waar we eigenlijk voor gingen (de 1987 Mercury Grand Marquis Colony Park) viel toch wel erg tegen. Zo erg, dat we hebben besloten om ‘m niet te kopen.
de auto was niet in de staat als ik had gedacht:
- de voorkant zag eruit alsof hij met hagel was beschoten: heel veel verfputjes, alsof er gigantisch veel steenslag op was gekomen
- roestplekken hier en daar
- rubbers die uitgedroogd waren
- het “hout” was wel érg vervaagd (alsof het cracquelé was)
- er zaten brandplekjes in de bekleding, alsof de kinderen met de sigarettenaanstekers hadden gespeeld
- twee van de drie wieldoppen die er nog op zaten waren gedeukt, bekrast en roestig
- de “sun damage” op het dashboard bestond uit 4 grote scheuren
- er zat een snee in de armleuning van de bestuurdersdeur
- de kentekenplaatverlichtingshouder hing los aan één kant…
…en nog wat kleine dingetjes.
Maar uiteraard kon ik het niet laten om even een proefritje te maken. Wat een boot! Wat een auto! Heerlijk comfortabel, heerlijk ruim, heerlijk luxe, heerlijk soepel, en heerlijk stil – behalve het geluid van klotsend water dat uit de deur rechtsvoor leek te komen…
Klotsend water? Precies, dat dachten wij dus ook.
Eenmaal terug bij het huis parkeerde ik de auto op de oprit, een beetje bergop, en ongeveer twee liter water kwam toen uit de onderkant van de deur gelopen… toch een klein beetje roest…
Als de auto in een betere staat was geweest, dan hadden we ‘m zeker gekocht. In dat geval zouden mensen hebben gezegd “wow da’s een mooie klassieker!”. Nu zouden ze denk ik eerder zeggen “wow van welk kamp komen jullie?!”, en daar heb ik net even geen zin in…
Ik was toch wel erg teleurgesteld. De verkoopster had de auto beschreven als zijnde in goede staat, maar dat was denk ik gezien met andere ogen, omdat dit nu eenmaal de auto van haar overleden echtgenoot was. Ik ben ervan overtuigd dat ze niet met opzet dingen verzwegen heeft, maar dat ze ze gewoon niet als zo erg heeft gezien.
Maar goed, we mogen blij zijn dat we ‘m niet hebben gekocht, want op de terugweg waren we anders vast komen te zitten.
Op de heenweg was er een beetje sneeuw, op de passen (zo’n 3000 meter hoogte), maar op de terugweg was het verschrikkelijk. Wat iets minder dan 4 uur en 50 minuten zou hebben moeten duren, heeft uiteindelijk 7 uur geduurd(!). We konden niet sneller dan 15 km/uur rijden op sommige stukken snelweg, en we zijn twee keer vast komen te zitten. Zelfs met de All Wheel Drive Volvo S60 van Anna’s moeder kwamen we niet vooruit. Het kostte heel wat manoeuvreren om weer weg te komen.
Er zijn ook heel wat ongelukken gebeurd, mensen die weg zijn geslipt met de auto, achterstevoren zijn komen te staan, van de weg zijn gegleden, etc. Vrachtwagens moesten verplicht sneeuwkettingen opleggen, zo erg was het ineens geworden.
We moesten op een bepaald moment van de autoweg af om te tanken, en vervolgens kwamen we het heuveltje richting de autoweg niet meer op. Ik heb de auto drie keer naar achteren moeten laten rollen en verse sneeuw op moeten zoeken om het bergje op te kunnen komen.
Eenmaal boven stonden we weer vast, net zoals iedereen achter ons. Anna is achter het stuur gaan zitten, en ik ben om de auto heen gelopen richting de bijrijdersdeur, waarbij ik een aantal keer uitgleed omdat de weg zo glad was.
Uiteindelijk is Anna rustig gas beginnen te geven, en ben ik de auto gaan duwen bij het portier. Toen we eenmaal in beweging waren ben ik erin gesprongen, en zijn we alsnog de autoweg op kunnen rijden.
Het was me het autoritje wel, zeg… zeven uur, 420 kilometer…
Ach ja, we zijn rustig gebleven (hoewel ik stijf stond van de adrenaline), we zijn voorzichtig geweest, en we zijn heelhuids thuisgekomen. Ik denk dat we met de woodie met achterwielaandrijving de bergen echt niet op waren gekomen. Zo zie je maar, het is maar goed dat we ‘m niet hebben gekocht.
Maar volgende keer zoek ik toch een auto dichter bij huis!
November 30th, 2008 at 11:03
Jammer van die Woody, je had er zo naar uitgekeken.
Maar die rit was toch echt de moeite waard, wat is het daar prachtig.
En de terugreis? Och, heb je dat ook eens meegemaakt hihi.
November 30th, 2008 at 14:36
Jammer van die Woodie, maar dat wordt misschien toch iets praktischer zoeken, helaas.
De natuur is daar geweldig. Maar goed dat jullie weer heelhuids thuis zijn gekomen! Persoonlijk heb ik altijd meer vertrouwen in goede sneeuwbanden dan in 4wheel drive in de sneeuw. Het is wel een rit geweest om niet te vergeten! O ja, en hebben jullie ook een ‘overlevings pakket’ in de auto; sneeuwshop, wat eten, dekens?
November 30th, 2008 at 15:49
Wat een avontuur! Jammer, dat die auto niet was, wat je ervan verwachtte. Hopelijk vind je gauw een geschikte “woodie” (of iets anders).
November 30th, 2008 at 16:52
Weer een ervaring rijker toch?
Succes met de verdere zoektocht naar een auto.
November 30th, 2008 at 19:54
Wat jammer van die Woody!!! Maar wel balen dat je daar na zo’n eind rijden pas achter komt.
Zoek je nou verder naar een Woody of kijken jullie toch naar een andere auto ook?
December 2nd, 2008 at 6:51
Gelukkig zijn jullie heelhuids thuis gekomen.
Jammer van die Woody.