Dennis' Weblog

Schreef ik de vorige keer nog enigszins jubelend dat we allebei een baan hadden, vlak daarna is die jubelstemming toch wel omgeslagen.

Hoe meer we erover nadachten, hoe minder blij we waren. Niet met het feit dat we werk hadden weten te vinden, maar met het type werk.

Telefonische klantenservice is nu juist datgene waar we allebei al vijf jaar van proberen weg te komen, en nu zouden we toch weer die kant op gaan – alweer omdat het nu eenmaal voorhanden is.

Vrijwel onmiddellijk begonnen de radertjes in onze hoofden te draaien, op zoek naar redenen en manieren om onder het werk uit te komen, maar we zijn nu allebei niet zo van de flutsmoesjes als het op werk aan komt, en dus bleven we maar tegen elkaar zeggen dat het misschien maar voor even was, en we kenden het werk, enz. enz.

Maar het hielp niet. Maandagochtend vroeg kwam steeds dichterbij, en onze tegenzin groeide en groeide. Ik werd prikkelbaar en kortaf, en Anna voelde haar spieren gewoon verkrampen bij de gedachte aan maandag – iets wat ze met haar fibro al helemaal niet kan gebruiken.

De nacht van zaterdag op zondag hebben we in Denver doorgebracht, bij Anna’s broer, waar we de verjaardag van Anna’s moeder hebben gevierd. Eenmaal in bed kon ik de slaap niet vatten; ik bleef maar aan maandagochtend denken. Tot half drie heb ik wakker gelegen, denkend aan hoe veel liever ik eigenlijk toch naar Walmart zou gaan.

En eigenlijk kon ik dat nog steeds; ik had nog niet naar Walmart gebeld om te zeggen dat ik niet zou komen. Misschien iets onderbewusts, om een plan B te kunnen hebben voor het geval ons het werk absoluut niet zou bevallen?

Na de hele zondag er nog met z’n tweeën over gesproken te hebben, bleek eigenlijk wel heel duidelijk dat we gewoon absoluut geen zin hadden. Sterker nog, we hadden hele erge tegenzin. Niet direct de beste instelling om ergens aan het werk te gaan.

Gisteravond zijn we met Arthur (van het AllesAmerika-forum) en Kim gaan uiteten. Het was ontzettend gezellig, en tijdens en na het eten kwam ons werk een aantal keren ter sprake, en daarmee ook onze tegenzin om naar de training te gaan.

Arthur en Kim bevestigden eigenlijk wat we zelf al wisten, maar steeds wegdrukten omdat we ons vast hadden gebeten in het adagium “het is werk, het is geld, en het is niet voor altijd, ook al vinden we het verschrikkelijk”: we willen dit werk eigenlijk helemaal niet – alles liever dan dit.

Als je gaat kijken naar de ‘voors’ en ‘tegens’, dan komt er dit uit:

Voor:

• Het is werk, en het is een inkomen
• We kennen het werk enigszins, omdat we allebei in het verleden telefonische customer service hebben gedaan

Tegen:

• We zijn hier naar te gekomen, om er uiteindelijk beter van te worden – niet miserabel – en om heel nieuw leven op te bouwen, vandaar dat we niet allebei weer op dezelfde plek willen beginnen: aan de telefoon bij een klantenservice, iets waar we juist al jaren van proberen weg te komen
• We zijn erachter gekomen dat er zeer waarschijnlijk na de twee weken training een evaluatie volgt, die bepaalt of je wel of niet mag blijven. Stel ik mag niet blijven, dan heb ik helemaal niets meer om op terug te vallen: de kans op werk bij Walmart is dan al verkeken
• Het werk aan de telefoon is maar voor 35 of 36 uur, en levert zo’n $333 per week op. Bij Walmart is het 40 uur werken, voor zo’n $336 per uur. Walmart geeft wel (beperkt) benefits, plus 10% personeelskorting, en aan de telefoon zitten levert niets aan benefits op. Gelet hierop, plus het feit dat Walmart me waarschijnlijk meer voldoening en minder tegenzin oplevert, zorgt ervoor dat Walmart toch een streepje voor heeft bij me.
• Hoe goed mijn Engels ook mag zijn, het is niet mijn moedertaal, en daardoor zal het lastiger zijn om met kwade en lastige klanten discussies te voeren – en reken maar dat je dat soort klanten aan de lijn krijgt, weet ik uit ervaring.
• Ik heb niet de aangeboren openheid en vriendelijkheid die de meeste Amerikanen wel hebben; in plaats daarvan heb ik toch de Nederlandse nuchterheid en gereserveerdheid – en wellicht bevalt dat niet.
• Er zijn drie banen waarvoor men altijd op zoek is naar mensen, omdat er veel verloop is: verple(egst)ers (omdat de lange diensten niet bij iedereen populair zijn), vrachtwagenchauffeurs (omdat daar de werktijden verschrikkelijk zijn, en de chauffeurs vaak lang van huis zijn), en de telefonische klantenservice (omdat de werktijden ook niet altijd even prettig zijn, de werkdruk hoog is, en het salaris in verhouding niet al te geweldig) – en dat is geen goed teken.
• Ook geen goed teken is het gemak waarmee we werden aangenomen. We liepen naar binnen, en waren al aangenomen. Pas daarna werd gevraagd naar achtergrond en ervaring, en of we een testje of twee wilden doen. Achteraf gezien ging dat allemaal wat té gemakkelijk, iets wat ergens niet goed viel bij me.
• De diensten zijn maar ongeveer 6 uur lang. Normaal gesproken in call center land betekent dit dat de werkdruk en het call volume hoog zijn. De diensten worden hierdoor korter gemaakt, zodat de mensen niet helemaal doordraaien. En daar heb ik dus al helemáál geen zin in.
• Het werk is bedoeld als tijdelijk, niet als het begin van een lange carriere aan de telefoon, dus waarom zouden we zo krampachtig vasthouden aan het niet-tijdelijke karakter van het werk, alleen maar om werk te hebben? Als je toch op zoek blijft gaan naar iets anders kun je net zo goed tijdelijk werk aannemen – bij Walmart bijvoorbeeld. Want bij Walmart is de kans ook groot aanwezig dat je na de feestdagen aan kunt blijven als je je van je beste kant laat zien.
• Voor Anna is een omgeving met veel stress absoluut niet goed, aangezien het de symptomen van haar fibromyalgie kan verergeren – iets wat we de stressvolle maanden voorafgaand aan de verhuizing wel hebben kunnen zien. Als dat gebeurt tijdens het werk, dan lopen we het risico dat ze straks voor een tijdje weer is uitgeschakeld – en dan komt er helemaal geen geld binnen, én kan ze niet gaan solliciteren. Geen prettig vooruitzicht.
• Ik heb geen zin om nu twee weken lang tijd te gaan investeren om allerlei dingen te leren die ik a) eigenlijk helemaal niet wíl leren, en b) misschien nooit zal gebruiken als ik al snel weer ander werk vind – misschien wel tijdens die twee weken. Dan ga ik liever naar Walmart, waar dat wat nieuws leren wel mee valt.
• De doorgroeimogelijkheden bij de klantenservice vallen tegen, zo weet ik uit ervaring, en hier al helemaal: je werkt namelijk niet voor T-Mobile, maar voor het uitzendbureau dat je inhuurt voor het externe klantenservicebureau dat T-Mobile heeft ingehuurd. De kans om via deze weg bij T-Mobile binnen te komen is klein.
• De uren bij de klantenservice liggen keihard vast, en in het begin kun je natuurlijk niet al direct vrij vragen. Stel ik word ergens uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek, dan zou ik niet daar naar toe kunnen gaan, zonder mijn baan op het spel te zetten. Bij Walmart kon er wel wat flexibeler worden omgegaan met de uren.
• En last but not least: we hebben de voorafgaande 12 maanden al ontzettend veel stress en zorgen gehad. Het laatste wat we nu willen is een tijdelijk baantje wat ons nog meer stress gaat opleveren. Ik weet dat we hebben gezegd dat we alles aan willen pakken, maar dit gaat ons toch iets te ver.

Zoals je ziet zijn er beduidend meer ‘tegens’ dan ‘voors’, waarmee een beslissing toch wel eenvoudig gemaakt was: we gaan niet naar de telefonische klantenservice. Ik ga donderdag bij Walmart beginnen, en Anna kan misschien deze week nog beginnen bij de Safeway hier tegenover.

Er komt dan in totaal misschien wat minder geld binnen, en wat nu binnen komt is niet genoeg voor een eigen apartement, maar liever dat dan elke dag met tegenzin naar je werk moeten gaan – want ik weet hoe dat voelt, en het is geen pretje.

Nadat we de beslissing hadden genomen om niet te gaan, viel bij ons allebei een enorme last van onze schouders. Gek hoe veel langer het voelde dat we er tegenaan zaten te hikken, terwijl het pas vanaf donderdag was – toch ook wel een teken dat we bijna een grote fout hadden begaan.

We blijven rustig zoeken naar beter werk, waarbij we ook Denver en omgeving nog sterker bij de zoektocht gaan betrekken, alleen kunnen we het nu doen vanuit een iets meer ontspannen situatie.

En ik? Ik ga alvast oefenen voor donderdag:

“Welcome to Walmart!”

This entry was posted on Monday, November 17th, 2008 at 19:44 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.