Dennis' Weblog

Vanmiddag stelde ik per email een vraag aan de loan officer die aan onze hypotheek heeft gewerkt. Ze gaf me antwoord, en vroeg me of wij ook zo veel sneeuw hadden gekregen. Zij woont nu in Arizona, maar komt oorspronkelijk uit Longmont, niet al te ver hier vandaan. Haar zoon woont blijkbaar in Golden, en vertelde haar dat hij bijna 30 centimeter sneeuw had gekregen vandeweek.

Ik antwoordde haar dat we niet zó veel hadden gekregen, maar dat we toch wel tegen de 10 centimeter hadden liggen woensdagochtend, en dat daar gedurende de dag nog wel wat bij was gekomen.

Zij vroeg daarop – allemaal per email – of het in Nederland ook vaak sneeuwde, en of ik Nederland niet miste. Terwijl ik mijn antwoord aan het typen was realiseerde ik me dat het vandaag, 28 oktober, precies drie jaar geleden is dat we naar de VS zijn gekomen.

En er is sinds die tijd veel gebeurd. Geen zorgen, ik ga hier nu niet een hele geschiedenis schrijven van wat er allemaal gebeurd is in die drie jaar – dat kun je hier immers terug lezen. Maar, terugkijkend ben ik zeer tevreden over wat we in die drie jaar hebben bereikt.

Het hoogtepunt is natuurlijk het huis. Het is jammer dat het niet is gelukt, maar we hadden gehoopt dat we vandaag de sleutel hadden kunnen krijgen, want dat zou natuurlijk helemaal geweldig zijn geweest. Maar ach, nu krijgen we de sleutel op de 31e in plaats van op de 28e – ik klaag in ieder geval niet!

Deze week hebben we veel gedaan. We hebben ’s avonds na het werk elke avond wel een beetje ingepakt, zodat we nu nauwelijks nog iets hoeven te doen, behalve de kleren, de laatste dingen als de twee borden, de twee glazen en het bestek, en de speeltjes van Murphy inpakken. Daarnaast is het een kwestie van alles schoonmaken (toilet, bad, wastafel, keuken, enz.), ruimte maken voor de verhuizers, en de dozen in de garage ordenen.

Op woensdag hadden we de ‘walkthrough’ in het nieuwe huis, waarbij we alles konden markeren wat in onze ogen niet goed was. Dingen zoals deukjes en krassen in deuren en deurkozijnen, plekken waar de verf was beschadigd, en krassen in werkbladen, douchebakken en badkuipen.

Om 11:00 uur moesten we bij het huis zijn, en we besloten om vantevoren even bij Village Inn te gaan ontbijten (lekkere ontbijtjes: voor $6.99 kun je een combinatie van vier dingen krijgen, bijvoorbeeld twee spiegeleieren, twee baconstrips, hash browns, en crêpes met aardbeien – erg lekker, en niet duur!). Onze timing was perfect, en om 11:00 uur waren we bij het huis.

Het had die nacht al flink gesneeuwd (er lag minstens 10 centimeter), dus de uitleg rondom uit het huis was koud en nat, en we zonken weg in de sneeuw en de onderliggende modder.

We waren blij dat we na de uitleg buiten het lekker warme huis in konden. Het was bijzonder fijn om in een huis te zijn waar een constante temperatuur heerste, in plaats van alle temperatuurverschillen die we in ons huidige huis hebben, waar het in de badkamer te warm is, en in de keuken te koud.

Samen met Rich gingen we door het huis heen, kregen overal uitleg waar alles voor diende en hoe het werkte, en ondertussen inspecteerden we alles. Rich markeerde alles met stukjes blauwe tape, zodat de werklui wisten waar ze iets aan moesten doen.

Het huis zag er geweldig uit. Dit was voor mij de eerste keer dat ik de houten vloer zag zonder beschermend karton erover, en het zorgde ervoor dat alles nog eens veel groter leek. De vloer was nu al mooi, maar zou nog mooier worden, aldus Rich, omdat komend weekend de laatste laklaag eroverheen komt, waardoor de kleuren nog meer gaan spreken.

Uiteindelijk zijn we niet de geplande twee uur binnen geweest, maar tweeëneenhalf uur. Ik vroeg Rich of hij meer blauwe tape had geplakt dan gemiddeld, en hij antwoordde bevestigend. Ik had daar niet zo heel veel problemen mee, want ik wil immers dat het huis nagenoeg perfect (althans, zo perfect mogelijk) wordt opgeleverd. Liever dat ik een plekje te veel aanwijs dan een plekje te weinig.

Het enige waar we ons een beetje zorgen over maken is de badkuip en de douchebak. Deze hadden toch wel enkele beschadigingen die volgens mij er niet uit zijn te polijsten. Aan de reactie van Rich te merken was hij er ook niet zo heel erg blij mee dat er zoveel beschadigd was. Als ze het niet bij kunnen werken zullen ze het moeten vervangen, en daar hadden ze dan alleen gisteren (donderdag) en vandaag (vrijdag) voor, want op zaterdag werd de vloer gelakt, en konden ze niet meer het huis in. Tja, niet echt mijn probleem, toch?

We zullen maandagochtend zien hoe en wat, en als het niet naar wens is bijgemaakt dan is het jammer, maar dan komen ze het maar vervangen als we al in het huis zitten. Niet ideaal, maar het moet dan maar. Ik wil in ieder geval een badkuip en een doucheback die eruit zien als nieuw, niet een badkuip en douchebak die eruit zien alsof ze al twintig jaar in gebruik zijn.

Na de inspectie van het huis moesten we snel door naar de Denver Zoo. Als verjaardagscadeautje voor Anna had Josie, ons schoonzusje die in de Zoo werkt, namelijk geregeld dat we de giraffen en de olifanten konden gaan voeren. Oorspronkelijk was dit gepland voor de dag na Anna’s verjaardag, maar toen kwam plotseling ons neefje drie weken te vroeg ter wereld en moest het voeren worden uitgesteld.

En zo stonden we daar dan ineens vlakbij de giraffen: we konden ze wortels voeren, we konden ze aanraken, en Chapman, de broer van Anna, werd onverwacht in zijn gezicht gelikt door een van de nieuwsgierige giraffen. Het was echt indrukwekkend om zo dichtbij te mogen komen. Er staat uiteraard wel een hek tussen jou en de dieren, maar toch: als je eronder staat zie je pas écht hoe groot ze zijn. Je weet dat natuurlijk wel, en ook tijdens onze huwelijksreis in Kenia zie je natuurlijk wel hoe groot ze zijn, maar eronder staan verandert je perspectief wel.

Na het voeren van de giraffen gingen we door naar het olifantenverblijf. De olifanten bleven achter het grote hek staan, maar we mochten binnen de omheining komen totdat we op ongeveer slurfafstand waren. De olifanten besnuffelen je, je mag hun slurf aanraken en aaien, en je mag ze stukken banaan voeren. Het is echt heel bijzonder om zo dicht bij deze geweldige dieren te komen, en heel apart om met de slurf in je gezicht te worden geblazen.

Het was in ieder geval een onvergetelijke ervaring, en eentje die we van de verzorgers gerust nog eens mochten komen doen, dus wie weet…

Zo, het is even na vijven, vrijdagmiddag, tijd om naar huis te gaan. Dit weekend nog even de laatste zaken inpakken en regelen, en dan is het maandag dan eindelijk tijd voor de sleuteloverdracht en de verhuizing.

Het kan even duren voordat we in het huis internet (en TV) hebben, want onze kant van de straat was volgens Comcast nog niet beschikbaar, maar binnen één à twee weken zou dat wel het geval moeten zijn. Nou, hopelijk dichter bij één dan twee weken, maar we zullen zien.

Ik zal in ieder geval vanaf het werk wel verslag uitbrengen!

Ik realiseerde me vanochtend dat het alweer een hele tijd geleden is dat ik een stukje heb geschreven. Hoog tijd dus voor een update.

De drukte gaat maar door. Niet alleen zijn we druk geweest met het regelen van de papierwinkel voor de hypotheek, ook op het werk gaat de drukte maar door; sterker nog, het wordt alleen maar drukker. Daarnaast zijn we natuurlijk ook al begonnen met inpakken: de verhuisdatum komt immers snel dichterbij. Nog iets minder dan anderhalve week en dan is het al zover…

Wat is er allemaal gebeurd sinds 10 oktober?

Afgelopen weekend zijn we weer gaan kijken in het huis, en er was heel wat veranderd: het granieten aanrechtblad zat erin, de badkamertegels zaten erin, het merendeel van de stopcontacten en lichtschakelaars zat erin, de lampen hingen al op, en ook de tegeltjes van de achterwand in de keuken waren al geplaatst.

Eén ding schitterde echter door afwezigheid: de gasleiding voor het fornuis. We hebben nog in de kastjes gekeken om te zien of het soms anders geleid werd dan we verwachtten, maar nee – geen gasleiding te zien.

In het sales kantoor hebben we de papieren bekeken, en wat bleek: het gasfornuis stond wel erop, maar de gasleiding naar het fornuis niet – en het is niemand opgevallen. We hebben het er wel over gehad destijds, want ik kon me de prijs nog precies herinneren. Sue had het daarom op de lijst moeten zetten, maar heeft dat niet gedaan. Wij hadden de lijst moeten dubbelchecken en hadden moeten zien dat de leiding er niet op stond. Tot slot had Rich, de Construction Supervisor, ook moeten zien dat er wel een gasfornuis op stond, maar geen gasleiding. Kortom, we hebben het allemaal niet opgemerkt. Ergens is het vreemd dat het niet een vast combinatie is: zet je een gasfornuis erop, dan komt de gasleiding er vanzelf bij. Dat zou het meest logische zijn, maar helaas…

De vraag kwam naar boven: hoe nu verder? Sue zou het maandag (afgelopen maandag dus) tijdens hun wekelijkse vergadering ter sprake brengen, en dan zou ze me wat laten weten. Maandagmiddag kwam het verlossende woord: de gasleiding zou alsnog worden geplaatst.

Later deze week bleek er nog enige onenigheid te zijn tussen het hoofdkantoor en de hypotheekmensen over hoe de betaling zou plaatsvinden: het hoofdkantoor wilde een cheque voor het bedrag, de hypotheekmensen wilden het onder het bedrag plaatsen dat bij ‘closing’ nog verschuldigd was omdat anders alle papierwinkel weer opnieuw zou moeten worden gedaan. Uiteindelijk hebben de hypotheekmensen ook gewonnen. Beide oplossingen zijn prima voor ons, zolang de leiding er maar komt!

Ik heb ook een afspraak gehad met een bedrijf voor het aanleggen van de achtertuin zoals wij ‘m willen, en we beginnen met alleen gras. De sprinklers en beplanting volgen dan in het voorjaar.

Ook is de verhuizing al geregeld: er was ons een verhuisbedrijf aangeraden dat door enkele familieden van Anna al vaker was gebruikt. Dit verhuisbedrijf, MoveMasters, blijkt ook door enkele musea in Denver te worden gebruikt, en er s in het 29-jarig bestaan nog nooit één enkele klacht tegen het bedrijf ingediend bij het Better Business Bureau. Ze hebben ook verder nooit tijdelijke krachten, maar het zijn allemaal full time verhuizers in dienst van het bedrijf. Dat klonk allemaal heel positief, en ze bleken ook nog eens niet al te duur te zijn: $732 voor de hele verhuizing (waarbij wij het inpakken zelf doen).

Het schema voor de 31e is nu behoorlijk druk:
- Tussen 8:15 uur en 8:30 uur arriveren de verhuizers, en beginnen met inladen
- Om 9:00 uur moeten wij bij het nieuwe huis zijn voor de laatste inspectieronde; Anna’s moeder blijft dan in het oude huis bij de verhuizers
- Om 10:00 uur moeten we bij de ‘title company’ zijn om daar de rest van ons leven en ons eerste ongeboren kind weg te geven middels het zetten van 36,843 handtekeningen
- Naar verwachting zijn we tussen 11:00 uur en 11:30 uur klaar met ‘closing’, en hebben we de sleutel in hand
- Na de lunchpauze rijden de verhuizers naar het nieuwe huis, en beginnen daar met alles uit te laden
- Anna en haar moeder gaan dan alvast beginnen met het opruimen van de laatste dingen in het oude huis, en het poetsen van de vloer
- Later die middag vind dan de sleuteloverdracht plaats aan de eigenaresse van het oude huis, waarna wij naar het nieuwe huis gaan om het bed op te maken, en alvast wat uit te pakken
Het zal een lange, vermoeiende dag worden, maar ik denk dat de adrenaline en de opgewondenheid ons wel makkelijk tot ’s avonds laat wakker zal houden.

Gisteren is onze hypotheekaanvraag met alle papieren voor ‘final approval’ ingediend. Hopelijk komt er bij die ‘final approval’ niet nog vanalles naar voren, want met net iets meer dan een week te gaan zou dat wel eens krap kunnen worden. Iedereen die ik spreek probeert me ervan te overtuigen dat het allemaal maar formaliteiten zijn op dit punt, maar ja, totdat ik echt het bewijs in handen – of email – heb, zal mijn bloeddruk nog wel even hoog blijven…

Ondertussen zijn we al heel ver gevorderd met inpakken. Dit weekend is het de bedoeling om voor 97% klaar te zijn, met alleen nog enkele dingen als de paar laatste borden, wat etenswaren, en het beddengoed over – zaken die we als allerlaatste zullen moeten inpakken.

Al met al liggen we goed op schema; hopelijk komt er nu niets raars meer wat de boel in de soep laat lopen…

Tot slot nog een beetje minder leuk nieuws, voor mij althans. Gisteren werd aangekondigd dat ‘mijn’ Vice President, Chad (onder wie ons team valt) een functie aangeboden had gekregen bij een ander bedrijf. Aangezien het een functie was die hij beschreef als een ‘once in a lifetime opportunity’ (lid van de Board of Directors bij een groot bedrijf in de transportindustrie) had hij met pijn in het hart besloten om ons bedrijf – na 13 jaar – vaarwel te zeggen.

Zijn vertrek kwam voor iedereen wel als een flinke schok, zeker na alle andere mensen die recentelijk zijn vertrokken: niemand had het zien aankomen, maar zoals Chad zelf zei, hij werd drie weken geleden benaderd met het aanbod, en had zonder dit aanbod dat hij niet kon afslaan er nooit over gedacht om het bedrijf te verlaten.

Erg jammer dat hij vertrekt, want ik kon het goed met hem vinden, en hij zorgde altijd voor perfecte teambuilding. Het afscheid nemen was best wel lastig, maar Chad laat in ieder geval wel een goed bedrijf achter, met een positieve toekomst , en dat is ook wel wat waard.

Zijn rol wordt min of meer overgenomen door Bill, en Bill heb ik in de afgelopen twee jaar ook goed leren kennen. Hij zal zijn weg nog even moeten vinden, maar hopelijk heeft hij voldoende in huis om de benodigde beslissingen – de makkelijke en de moeilijke – te kunnen nemen zoals Chad dat kon, en kan hij net als Chad het bedrijf de richting geven die het nodig heeft. Ik kan het erg goed met Bill vinden, dus voor mij persoonlijk is het wel prima natuurlijk, om zo’n goede relatie te hebben met iemand op Vice President niveau; wie weet waar het nog toe kan leiden.

Ach ja, het vertrek van de een biedt kansen voor de ander. Ik zie de toekomst hier nog steeds positief in, er zitten nu gedreven mensen op nieuwe functies, dus dat komt allemaal wel goed.

Tot zover de update… ik zal proberen dit weekend weer wat foto’s te plaatsen – dat wil zeggen, als we het huis in kunnen: het kan zijn dat de houten vloer gelakt is, en dan kunnen we waarschijnlijk niet naar binnen. We zullen zien!

De drukte op het werk en privé gaat maar door, dus er is nog steeds weinig tijd voor veel blogs. Toch wil ik jullie weer even kort bijpraten.

Over de drukte op het werk kan ik snel klaar zijn: ik ben nog steeds de enige in het team, en zal dat ook nog wel even blijven. Tot nu toe zijn er – voor zover ik weet – slechts twee kandidaten die zich hebben gemeld, en dat zijn referenties die vanuit onze organisatie komen. Maar goed, zelfs als er één van die twee wordt aangenomen, dan nog zal het een hele tijd duren voordat zij veel van de projecten op zich kunnen nemen.

Rondom het huis is het ook nog wel druk: niet zozeer met het nieuwe huis, maar des te meer met het huidige huis. We hebben immers nog maar iets minder dan drie weken om alles in orde te maken. Dat betekent veel doen in de weekenden en na het werk, ook al heb je er soms geen enkele zin in. Maar: de verhuizing is wel een goede motivator, dus alles komt wel af.

Vandaag heb ik contact gehad met een verhuisbedrijf dat binnen de familie zeer werd aangeraden, en ze zijn ook nog eens redelijk geprijsd. Morgen komt er iemand kijken om een schatting te geven van hoe lang ze denken ermee bezig te zullen zijn. Voorzichtig geschat zal het een uurtje of vijf, zes zijn, wat neer zou komen op zo’n $600. Dat is echt niet te veel geld.

Het oorspronkelijke plan was om zelf een vrachtwagen te huren, twee man te laten komen om deze op zondag in te laden, om dan op maandag, na de sleuteloverdracht, weer twee man te laten komen om de vrachtauto weer uit te laden. Dat zou ongeveer $75 à $100 kosten aan huur, benzine en aantal mijlen, plus daarnaast nog eens twee keer $200 voor de twee verhuizers.

Als ik het iemand anders kan laten doen, zonder zelf een vrachtauto te moeten huren, en dan ietsje meer kwijt ben, dan is dat het me wel waard! De verhuizer die ik sprak gaf aan dat ze ’s ochtends al zouden kunnen beginnen terwijl wij de papieren aan het tekenen zijn (mijn schoonmoeder zou dan in het huis aanwezig zijn), en dan zouden ze na de lunch kunnen leveren in het nieuwe huis. Al met al klinkt dat erg aantrekkelijk, moet ik zeggen, dus ik denk dat we wel voor die optie gaan.

Dan het huis zelf: er is veel gebeurd de afgelopen week. Zo zijn alle muren geverfd, de ‘mantel’ boven de open haard is geplaatst, alle vensterbanken zijn geplaatst, de keukenkastjes staan op hun plek, de kastjes in de badkamers staan op hun plek, de trapleuning is geplaatst, en de deuren hangen erin. Je ziet, wederom heel wat vooruitgang.

Enkele foto’s:

Rechts de gangkast voor de jassen (met hang- en legruimte), en achterdoor het toilet.

De (gas)open haard.

De keuken.

De trap met leuning

De trap met overloop

De woonkamer vanaf de overloop

Onze badkamer

Onze slaapkamer en inloopkast gezien vanuit de badkamer

De gastenbadkamer

De logeerkamer

De garage, nu ook afgewerkt.

Het tandemdeel van de garage

Zoals je kunt zien is er weer heel wat werk verzet, en het begint steeds meer ergens op te lijken.

Maar niet alleen bij ons huis, in de hele straat gaat het nu snel. Stond er begin juli nog helemaal niks, inmiddels komen links en rechts nu de huizen in rap tempo tevoorschijn:

De straat.

Het zal in ieder geval niet lang meer duren totdat alle huizen in ons stukje straat klaar zijn!

En dan ga ik nu verder met inpakken.

Wordt vervolgd!

Het was vast al opgevallen, maar mijn blogs zijn nu “few and far between”. De reden(en): druk druk druk!

Op het werk, waar ik zo nu en dan nog wel eens een blog schrijf, is het met alle veranderingen behoorlijk druk, iets wat de komende weken ook niet zal veranderen. Met alle personeelswijzigingen komt er nu redelijk veel op ons in omvang verminderde team af. Hoewel het met de interne sales iets rustiger is geworden (we hebben nu immers nog slechts twee sales executives over) zijn onze partners flink aan het verkopen. De meeste van deze projectjes zijn weliswaar kleiner in omvang, maar vele kleintjes zorgen toch nog voor veel werk.
Daarnaast betekent het vertrek van Hugh en Nate uit ons team dat de gespecialiseerde kennis die zij hebben rondom het bouwen van ECM (Enterprise Content Management) workflows in het programma dat wij gebruiken nu op Ian (mijn manager) en mijzelf moet worden overgedragen: tijd dus om weer wat bij te gaan leren.

En hoewel nieuwe dingen leren wel leuk is, en je ook scherp houdt, betekent het wel weer meer werk wat je naast je al bestaande werk moet doen. Maar goed, het houdt me van de straat en ik klaag (tot nu toe nog) niet. Ik kreeg vandaag nog een handgeschreven kaartje van Chad, onze VP, waarin hij me succes wenste in mijn ‘nieuwe’ rol als Senior in het team. Hij vroeg me ook om Ian bij te staan in zijn rol (die uitgebreid is met twee extra mensen uit een ander team). Om het berichtje te citeren:

Dennis,

Best of luck as the new “Senior” on the Implementations team. I am confident you will do well. Please look for opportunities to step up and help Ian – we are all leaders if we allow ourselves to be. The future is bright here at ACS, and I look forward to your future successes.

Chad

Leuk, toch? Wat dat betreft vind ik toch wel dat – in tegenstelling wat je vaak om je heen hoort – ik hier in ons bedrijf echt wel regelmatig positieve feedback, complimentjes, en waardering krijg van het management als je iets goeds hebt gedaan. Iets waar ik heel erg blij mee ben, want ik weet dat dit niet overal zo is.

Ook privé hebben we het druk. We zijn nu alle papieren bij elkaar aan het verzamelen voor de hypotheek (salarisstrookjes, bankafschriften, verzekeringsbewijs, enz.) en daar gaat soms wat meer tijd in zitten dan ik had verwacht – met name doordat ik alles moet inscannen en per email moet opsturen, en met een glasplaat-scanner waarbij je de documenten één voor één moet scannen vreet dat tijd.

Daarnaast wordt het natuurlijk (niet zo heel) langzaam tijd om te gaan inpakken. Veel hebben mijn ouders al gedaan tijdens hun laatste bezoek, maar het wordt toch tijd om met de rest ook te gaan beginnen – het is immers nog maar een goede drie weken…

Afgelopen weekend zijn we weer naar het huis gaan kijken, en het was voor mij de eerste keer om het geverfde huis in levende lijve te zien – en het viel niet tegen. De grote verrassing kwam toen we de voordeur openden: de eiken vloer lag er al in! Weliswaar nog niet geschuurd en gelakt, maar de vloer was er in ieder geval al.

Ook was er al wat tegelwerk verricht: de stenen rand rondom de open haard was aangebracht, en boven lagen de tegels in de badkamers er, en lag ook de vloer in de ‘laundry room’ er al in. Voor de rest waren de muren nu helemaal klaar en afgewerkt om te worden geverfd, en stonden de keukenkastjes al klaar in de garage.

Het zal nu dus allemaal weer vrij snel gaan – voordat we het in de gaten hebben is het al 26 oktober en hebben we onze ‘Home Orientation Meeting’: twee uur lang krijgen we – naast een inspectie van het huis – ook uitleg over hoe alles werkt (de apparatuur, de verwarming en airco, het afsluiten van water- en gasleidingen, de sprinklers voor de tuin, enz.).

De spannende tijd komt de komende dagen, als de hele papierwinkel door de ‘loan officer’ aan de ‘underwriter’ wordt overgedragen ter beoordeling: dan blijkt wat men van onze financiële situatie vindt. Eén voordeel: de hypotheekrente is weer verder omlaag gegaan. Hadden we eerst al de rentevoet vastgelegd op 4,5% (bestaande uit 4,375% marktwaarde plus 1/8e van een procent voor de ‘long lock’), nu is de hypotheekrente gedaald naar 3,75% – marktwaarde – waardoor wij dus uiteindelijk op 3,875% uitkomen. Zojuis kreeg ik ook nog een email met meer goed nieuws: doordat onze ‘incentive’ ten tijde van het aangaan van het contract op een bepaald percentage was gezet, en de cijfers inmiddels zijn veranderd, bleek er niet alleen genoeg geld in de ‘incentive’ te zitten om de ‘closing costs’ helemaal te betalen, maar ook nog het vooruit te betalen deel van de ‘mortgage insurance’, waarna er nog steeds genoeg geld overbleef om de prijs van het huis met $2000 te verlagen! Als dat niet leuk is… In totaal betalen we daardoor nu zo’n $120 per maand minder dan voorheen – da’s toch een leuk bedrag!

Vandaag heb ik ook onze ‘homeowners insurance’ geregeld, en ook daar was ik blij verrast: de premie – na alle kortingen – is slechts twee tientjes per maand hoger dan we nu betalen voor onze ‘renters insurance’, maar laat door de verhuizing onze autoverzekering nu twee tientjes goedkoper worden per maand! Ook dat komt dus goed uit. Het betekent tevens dat we per saldo maar $130 per maand meer zullen uitgeven voor de hypotheek dan we nu doen voor de huur – en dan kun je toch beter kopen. Zeker als je je daarbij nog eens bedenkt dat over een aantal jaar, als de resterende 10% voor de ‘mortgage insurance’ is betaald, we nog eens $180 per maand minder zullen gaan betalen – daarmee komen we dus goedkoper te wonen dan nu (en dan heb ik het nog niet eens over belastingvoordelen).

Al met al lijkt alles nu redelijk goed te gaan, al hou ik nog steeds mijn hart vast wat betreft de hypotheek. Ik ben bij dat soort dingen toch wel altijd een beetje (nou ja, een beetje veel) een doemdenker, en ik zie nu al de scenario’s in mijn hoofd langskomen waarbij de hypotheek toch niet wordt verstrekt, wij het huis en de $5000 ‘earnest money’ kwijt zijn, en inmiddels al de huur hebben opgezegd en dus ons huidige huis ook kwijt zijn… Yep, dat zijn dingen die me wakker houden als ik midden in de nacht wakker wordt. Maakt niet uit dat iedereen me vertelt dat het wel mee zal vallen, zelfs de mensen van Meritage. Totdat ik definitief de bevestiging in handen – of in de email – heb, zullen mijn stressniveau, mijn hartslag en mijn bloeddruk hoog blijven, ben ik bang… Hopen dus dat het snel voorbij zal zijn!