Dennis' Weblog

Vanmiddag stelde ik per email een vraag aan de loan officer die aan onze hypotheek heeft gewerkt. Ze gaf me antwoord, en vroeg me of wij ook zo veel sneeuw hadden gekregen. Zij woont nu in Arizona, maar komt oorspronkelijk uit Longmont, niet al te ver hier vandaan. Haar zoon woont blijkbaar in Golden, en vertelde haar dat hij bijna 30 centimeter sneeuw had gekregen vandeweek.

Ik antwoordde haar dat we niet zó veel hadden gekregen, maar dat we toch wel tegen de 10 centimeter hadden liggen woensdagochtend, en dat daar gedurende de dag nog wel wat bij was gekomen.

Zij vroeg daarop – allemaal per email – of het in Nederland ook vaak sneeuwde, en of ik Nederland niet miste. Terwijl ik mijn antwoord aan het typen was realiseerde ik me dat het vandaag, 28 oktober, precies drie jaar geleden is dat we naar de VS zijn gekomen.

En er is sinds die tijd veel gebeurd. Geen zorgen, ik ga hier nu niet een hele geschiedenis schrijven van wat er allemaal gebeurd is in die drie jaar – dat kun je hier immers terug lezen. Maar, terugkijkend ben ik zeer tevreden over wat we in die drie jaar hebben bereikt.

Het hoogtepunt is natuurlijk het huis. Het is jammer dat het niet is gelukt, maar we hadden gehoopt dat we vandaag de sleutel hadden kunnen krijgen, want dat zou natuurlijk helemaal geweldig zijn geweest. Maar ach, nu krijgen we de sleutel op de 31e in plaats van op de 28e – ik klaag in ieder geval niet!

Deze week hebben we veel gedaan. We hebben ’s avonds na het werk elke avond wel een beetje ingepakt, zodat we nu nauwelijks nog iets hoeven te doen, behalve de kleren, de laatste dingen als de twee borden, de twee glazen en het bestek, en de speeltjes van Murphy inpakken. Daarnaast is het een kwestie van alles schoonmaken (toilet, bad, wastafel, keuken, enz.), ruimte maken voor de verhuizers, en de dozen in de garage ordenen.

Op woensdag hadden we de ‘walkthrough’ in het nieuwe huis, waarbij we alles konden markeren wat in onze ogen niet goed was. Dingen zoals deukjes en krassen in deuren en deurkozijnen, plekken waar de verf was beschadigd, en krassen in werkbladen, douchebakken en badkuipen.

Om 11:00 uur moesten we bij het huis zijn, en we besloten om vantevoren even bij Village Inn te gaan ontbijten (lekkere ontbijtjes: voor $6.99 kun je een combinatie van vier dingen krijgen, bijvoorbeeld twee spiegeleieren, twee baconstrips, hash browns, en crêpes met aardbeien – erg lekker, en niet duur!). Onze timing was perfect, en om 11:00 uur waren we bij het huis.

Het had die nacht al flink gesneeuwd (er lag minstens 10 centimeter), dus de uitleg rondom uit het huis was koud en nat, en we zonken weg in de sneeuw en de onderliggende modder.

We waren blij dat we na de uitleg buiten het lekker warme huis in konden. Het was bijzonder fijn om in een huis te zijn waar een constante temperatuur heerste, in plaats van alle temperatuurverschillen die we in ons huidige huis hebben, waar het in de badkamer te warm is, en in de keuken te koud.

Samen met Rich gingen we door het huis heen, kregen overal uitleg waar alles voor diende en hoe het werkte, en ondertussen inspecteerden we alles. Rich markeerde alles met stukjes blauwe tape, zodat de werklui wisten waar ze iets aan moesten doen.

Het huis zag er geweldig uit. Dit was voor mij de eerste keer dat ik de houten vloer zag zonder beschermend karton erover, en het zorgde ervoor dat alles nog eens veel groter leek. De vloer was nu al mooi, maar zou nog mooier worden, aldus Rich, omdat komend weekend de laatste laklaag eroverheen komt, waardoor de kleuren nog meer gaan spreken.

Uiteindelijk zijn we niet de geplande twee uur binnen geweest, maar tweeëneenhalf uur. Ik vroeg Rich of hij meer blauwe tape had geplakt dan gemiddeld, en hij antwoordde bevestigend. Ik had daar niet zo heel veel problemen mee, want ik wil immers dat het huis nagenoeg perfect (althans, zo perfect mogelijk) wordt opgeleverd. Liever dat ik een plekje te veel aanwijs dan een plekje te weinig.

Het enige waar we ons een beetje zorgen over maken is de badkuip en de douchebak. Deze hadden toch wel enkele beschadigingen die volgens mij er niet uit zijn te polijsten. Aan de reactie van Rich te merken was hij er ook niet zo heel erg blij mee dat er zoveel beschadigd was. Als ze het niet bij kunnen werken zullen ze het moeten vervangen, en daar hadden ze dan alleen gisteren (donderdag) en vandaag (vrijdag) voor, want op zaterdag werd de vloer gelakt, en konden ze niet meer het huis in. Tja, niet echt mijn probleem, toch?

We zullen maandagochtend zien hoe en wat, en als het niet naar wens is bijgemaakt dan is het jammer, maar dan komen ze het maar vervangen als we al in het huis zitten. Niet ideaal, maar het moet dan maar. Ik wil in ieder geval een badkuip en een doucheback die eruit zien als nieuw, niet een badkuip en douchebak die eruit zien alsof ze al twintig jaar in gebruik zijn.

Na de inspectie van het huis moesten we snel door naar de Denver Zoo. Als verjaardagscadeautje voor Anna had Josie, ons schoonzusje die in de Zoo werkt, namelijk geregeld dat we de giraffen en de olifanten konden gaan voeren. Oorspronkelijk was dit gepland voor de dag na Anna’s verjaardag, maar toen kwam plotseling ons neefje drie weken te vroeg ter wereld en moest het voeren worden uitgesteld.

En zo stonden we daar dan ineens vlakbij de giraffen: we konden ze wortels voeren, we konden ze aanraken, en Chapman, de broer van Anna, werd onverwacht in zijn gezicht gelikt door een van de nieuwsgierige giraffen. Het was echt indrukwekkend om zo dichtbij te mogen komen. Er staat uiteraard wel een hek tussen jou en de dieren, maar toch: als je eronder staat zie je pas écht hoe groot ze zijn. Je weet dat natuurlijk wel, en ook tijdens onze huwelijksreis in Kenia zie je natuurlijk wel hoe groot ze zijn, maar eronder staan verandert je perspectief wel.

Na het voeren van de giraffen gingen we door naar het olifantenverblijf. De olifanten bleven achter het grote hek staan, maar we mochten binnen de omheining komen totdat we op ongeveer slurfafstand waren. De olifanten besnuffelen je, je mag hun slurf aanraken en aaien, en je mag ze stukken banaan voeren. Het is echt heel bijzonder om zo dicht bij deze geweldige dieren te komen, en heel apart om met de slurf in je gezicht te worden geblazen.

Het was in ieder geval een onvergetelijke ervaring, en eentje die we van de verzorgers gerust nog eens mochten komen doen, dus wie weet…

Zo, het is even na vijven, vrijdagmiddag, tijd om naar huis te gaan. Dit weekend nog even de laatste zaken inpakken en regelen, en dan is het maandag dan eindelijk tijd voor de sleuteloverdracht en de verhuizing.

Het kan even duren voordat we in het huis internet (en TV) hebben, want onze kant van de straat was volgens Comcast nog niet beschikbaar, maar binnen één à twee weken zou dat wel het geval moeten zijn. Nou, hopelijk dichter bij één dan twee weken, maar we zullen zien.

Ik zal in ieder geval vanaf het werk wel verslag uitbrengen!

This entry was posted on Friday, October 28th, 2011 at 17:13 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.