Dennis' Weblog

Een hele tijd geleden had Ilana op mijn verzoek voor suggesties voor nieuwe stukjes een idee geopperd voor een stukje over de plekken in de VS waar ik voor mijn werk al eens was geweest. De afgelopen week heb ik op het werk zo hier en daar wat geschreven (dan kon ik de datum van elk reisje verifiëren) en het was de bedoeling om dit weekend het stukje online te zetten. En uitgerekend nu heb ik mijn laptop op het werk laten liggen… het moet helaas dus nog even wachten.

Voor de rest zal ik jullie dit keer vervelen met wat losse stukjes.

Afgelopen week heb ik mijn “quarterly review” gehad. Voordat ACS door Xerox werd overgenomen vond er jaarlijks een beoordeling plaats, maar met de komst van Xerox is dit omgezet naar een kwartaalbeoordeling. Ik vind het wel prima, want je krijgt tenminste nu niet zoiets als “weet je nog, elf maanden geleden toen je dit en dat deed?”. Nu moet ik me soms ook al moeite doen om iets van drie maanden terug te herinneren, maar dat mag de pret niet drukken.

Ik heb in ieder geval weer een goede review gekregen waarbij ik op alle punten positief beoordeeld werd, maar waarbij ik wel een uitdaging mee heb gekregen: ga meer op je instinct af. Ik weet het antwoord meestal wel, maar vraag toch bevestiging aan een collega om er zeker van te zijn. En dat klopt ook; ik doe dat bewust, omdat ik liever twee keer iets verifieer, dan één keer incorrect iets aannemen. Niet zozeer voor mezelf, maar vanwege het feit dat als ik iets fout doe wat voorkomen had kunnen worden door het een keer extra te vragen dan kan dit meteen gevolgen hebben voor een of meerdere klanten, en kan het ook betekenen dat meerdere mensen aan onze kant erbij betrokken moeten worden om de boel te repareren. Vandaar dat ik nogal voorzichtig ben. Maar goed, als je het positief uitlegt dan heeft men blijkbaar genoeg vertrouwen in mijn kennis en kunde. We zullen zien hoe het gaat!

§

In april komen mijn ouders weer voor een bezoek, en ook dit keer hebben ze weer een auto gehuurd. Aangezien de autohuur elke keer toch weer een paar honderd euro kost kwam mijn vader met het idee om eens uit te kijken naar een goed betrouwbaar tweedehandsje wat mijn ouders dan – cash – zullen kopen. Op die manier zouden we enkel de verzekering ervoor nog maar hoeven te betalen, wat toch enkele honderden euro’s per jaar zal schelen.

In eerste instantie gingen de gedachten uit naar een Volkswagen New Beetle, omdat ze leuk zijn, ruim zijn, en vooral ook betrouwbaar zijn (mits ze uiteraard goed zijn onderhouden). Onze vrienden Kim & Arthur (die in het bergdorpje Nederland) wonen hebben heel veel kennis van Beetles en hebben al aangeboden te willen helpen bij de zoektocht. Ook andere Volkswagens worden nu bekeken, zoals bijvoorbeeld een Passat, of een Golf, maar deze laatste is nieuw al om de een of andere reden hier veel duurder dan de Passats en de Beetles, iets wat zich uiteraard doorzet als tweedehandsje.

We blijven in ieder rustig geval uitkijken naar auto’s; we hebben immers nog diverse maanden voordat er écht eentje nodig is.

§

Anna heeft afgelopen week haar eerste “All Store Meeting” gehad – de eerste bijeenkomst van het al het management van haar nieuwe winkel. Voor velen een eerste kennismaking met hun nieuwe collega’s, maar voor Anna was het bij velen een feest van herkenning. Mensen waar ze al mee had gewerkt in de winkel in Fort Collins worden nu (weer) haar collega’s in de nieuwe winkel in Thornton. Gelukkig zijn het mensen waar ze goed mee op kan schieten, zowel privé als qua werk, dus dat scheelt.

De komende week zal Anna naar een andere winkel gaan dan die waar ze afgelopen week is geweest, om nog wat kennis bij te spijkeren aan de Babies-R-Us kant, en beginnend de week erna aan haar de schone taak om 100 man personeel te werven voor de nieuwe winkel.

Begin maart zal er worden begonnen met de opbouw van de winkel, en het vullen van de schappen, en voor die tijd moet iedereen minimaal een “orientation training” hebben gehad. Daarna is het tijd om iedereen als “cashier” te trainen voordat de winkel begin april open gaat. Zoals het er nu naar uit ziet zal er een “soft opening” zijn op maandag 4 april, gevolgd door een grote feestelijke opening op zaterdag 9 april. De kans is groot dat Anna ook alle feestelijkheden rondom die opening moet regelen, inclusief het inhuren van allerlei figuranten die als tekenfilmfiguren verkleed zullen gaan. Na de officiële opening heeft ze de taak om de eerste maand of zo alle nieuwelingen in de gaten te houden, te zorgen voor extra training waar nodig, en om nieuw personeel in te huren voor het percentage werknemers dat na enkele dagen of weken al schoon genoeg ervan heeft – iets dat nu eenmaal gebeurt, zo weet men uit ervaring.

Zij krijgt het nog druk, maar het is voor een goed doel. Tijdens de “All Store Meeting” heeft ze de gelegenheid gehad om met het hogere regiomanagement te spreken, en heeft nog eens duidelijk benadrukt dat ze interesse heeft in een Assistant Manager positie, en men stond daar heel positief tegenover. Ze zal nu tijdens de komende maanden weinig tijd hebben om daarvoor te trainen, maar zodra de eerste rust een beetje weer is gekeerd zal er actief met haar training worden begonnen. Hoe lang dit duurt hangt van veel factoren af, en er zijn ook diverse stadia waar je doorheen moet, maar uiteindelijk komt ze er wel, zo is haar beloofd.

§

Helaas betekent dit rooster van Anna samen met de drukte bij mij op het werk dat een reisje naar Nederland er voorlopig niet in zit. Ons plan was in eerste instantie om in maart te gaan, een wens die met het overlijden van mijn oma nog wat sterker was geworden, maar het ziet er nu naar uit dat we niet vóór eind mei, begin juni zullen kunnen gaan. Jammer, maar het geeft ons in ieder geval iets om naar uit te kijken!

Zo, dan ga ik nu maar eens douchen. We gaan dan daarna waarschijnlijk ergens lunchen, en een filmpje pikken – óf “True Grit”, of “The Green Hornet”… ik laat wel weten welke het is geworden…

Voor degenen die het niet weten, LoDo staat voor Lower Downtown, het oudste deel van Denver waar de oorspronkelijke nederzetting werd gesticht. In 1858 toen er goud was ontdekt in de South Platte River besloot generaal William Larimer om vlabij de rivier een nederzetting te stichten. Hij deed dit door blokken hout neer te leggen in het midden van een vierkant van ongeveer een mijl breed, waarmee de stichting van Denver een feit was.

LoDo maakte een flinke groei door, zeker met de komst van de spoorweg in Denver, een belangrijke oorzaak van de groei van de stad. Na de bouw van Union Station werd LoDo een gebied werd vol met pakhuizen, hotels, saloons en ook bordelen. Nadat de spoorwegindustrie een flinke klap had gekregen na de opkomst van transport per vliegtuig, en de aanleg van de snelwegen in de Verenigde Staten, ging LoDo snel achteruit. Wat eerst een bruisend stadsdeel was, veranderde in een wijk vol armoede en vervallen gebouwen.

Begin jaren ‘80 van de vorige eeuw waren er plannen om de hele wijk plat te gooien en er een autoweg aan te leggen – plannen die gelukkig niet zijn doorgegaan. Helaas was in de jaren ‘60 en ‘70 al zo’n 20% van de historische gebouwen gesloopt, maar in 1988 werd door de City Council van Denver LoDo aangewezen als het Lower Downtown Historic District, waarmee de resterende 127 historische gebouwen waren gered.

Hoewel LoDo behoorlijk bekend is (uiteraard in Denver maar ook daarbuiten) waren we er in de 20 maanden dat we nu in Denver wonen nog nooit heen geweest. Tijdens een van de bezoeken van mijn ouders zijn we wel een keer naar downtown gegaan, en hebben we door twee straten met oude panden vlakbij de 16th Street Mall gewandeld waarvan we dachten dat het LoDo was. We vonden het al klein; wel leuk, maar niet direct iets om over naar huis te schrijven.

Achteraf blijkt dat we heel LoDo hebben gemist! Het echte LoDo blijkt te bestaan uit zo’n 80 “blocks”, met zoals gezegd 127 historische en een keur aan restaurants en bars. Aangezien we afgelopen zondag zin hadden om ergens naar toe te gaan besloten we om dan het echte LoDo maar eens te gaan verkennen.

Ik had online een wandelroute gevonden met beschrijvingen van enkele van de meest markante gebouwen, en met stukjes geschiedenis van de wijk. En zo gingen we dan zondag, na een ontbijtje bij Einstein Bros. Bagels, richting LoDo. Helaas werkte het weer niet al te goed mee – het was soms flink bewolkt, waardoor sommige foto’s wat donker zijn met de simpele camera – maar dat betekent gewoon dat we in het voorjaar als alles mooi groen is weer terug moeten.

We parkeerden in een parkeergarage aan Market Street, tussen 17th en 18th Street. Normaal gesproken is parkeren in Denver duur, maar in de weekenden valt dat reuze mee: $5 voor een hele dag.

Om de hoek van de parkeergarage lag nummer 1 van de route, dus dat kwam mooi uit – het was meer toeval dan opzet dat we er zo dichtbij parkeerden.

Al snel bleek dat het kaartje dat bij de route zat niet altijd even nauwkeurig was: nummers die gebouwen aanduidden stonden meerdere keren aan de verkeerde kant van de straat – slordig, maar het maakte het ergens ook wel weer een beetje een speurtocht om aan de hand van de beschrijving het juiste gebouw te vinden.

De wandeling verliep een klein beetje chaotisch, doordat de nummers ook niet altijd in een even logische volgorde waren geplaatst, maar ach, zo zag je de verschillende gebouwen tenminste ook eens van verschillende kanten.

Union Station, dat per 1 februari 2011 voor vijf jaar dicht gaat voor renovatie

Market Center

Er zitten juweeltjes van gebouwen tussen, soms niet zozeer van buiten, maar vanbinnen, zoals bijvoorbeeld het Oxford Hotel, het oudste hotel in Denver, vlakbij Union Station. Na een grondige, $12.000.000 kostende renovatie is dit hotel weer in vrijwel de oorspronkelijke staat teruggebracht en zijn veel stijlelementen weer zichtbaar geworden, zoals het glas-in-lood plafond in de eetzaal.

Glas-in-lood plafond Oxford Hotel

Het Oxford Hotel ligt in 17th Street, de straat die vanaf Union Station downtown in gaat, en zo’n beetje de hoofdstraat vormde van dit stadsdeel.

17th Street vanaf Union Station

Tegenover Union Station liggen enkele ontzettend mooi gerestaureerde pakhuizen, waar nu kantoren en apartementen zijn gevestigd.

Pakhuizen bij Union Station, met links de Wynkoop Brewing Company

In de rij van pakhuizen tegenover Union Station ligt ook de Wynkoop Brewing Company, in 1988 begonnen door John Hickenlooper en enkele zakenpartners. Hickenlooper was tot voor kort burgemeester van Denver, en nu gouverneur van Colorado. Bij Wynkoop kun je heerlijk bier krijgen, plus een heerlijk hapje eten voor niet al te veel geld.

Schuin tegenover de Wynkoop Brewing Company ligt mijn favoriete en het meest fascinerende gebouw in LoDo: het Ice House.

Ice House, met rechts meer pakhuizen en in de verte Coors Field, het baseball stadion van de Colorado Rockies

Ice House apartementen

Nu apartementen, maar vanaf 1903, het jaar waarin het gebouwd is, tot en met 1979 fungeerde het als gekoelde opslagruimte. In 1912 werd er in het gebouw ook boter geproduceerd, zo’n 15.000 kilogram per dag(!). In eerste instantie werd zo’n 2400 kubieke meter zaagsel gebruikt als isolatiemateriaal, hetgeen in 1912 en 1916 bij uitbreidingen werd versterkt met nog eens 2100 kubieke meter kurk en pleisterwerk. Het gebouw was zó goed geïsoleerd dat in 1981, twee jaar nadat de gekoelde opslag was beëindigd, er nog zo’n 60 tot 90 centimeter ijs tegen het dak zat, en het zeven weken duurde om het gebouw te ontdooien – en dat terwijl Denver in de zomer temperaturen haalt van dik 30°C…

Verder ontdekten we tijdens de wandeltocht dat Denver ooit ook een rosse buurt had, met verschillende bekende madammen waarvan er enkelen een prominente rol hebben gespeeld in de geschiedenis van Denver. Tussen 1880 en 1912 stond wat nu Market Street is bekend als “The wickedest street in the city”. Het meest bekende bordeel was het House of Mirrors, en het was tevens het bordeel met de meeste klasse: de beste meisjes waren daar te vinden, en de bezoekende heren konden zich (behalve aan de meisjes) tegoed doen aan de beste sigaren, de beste brandy, en een uitgebreide wijnkelder.

House of Mirrors

Denver was ook in 1880 het toneel van een van de vroege rassenrellen in het Amerika van die tijd: in wat bekend kwam te staan als de “Chinese Riot” kregen twee Denverites ruzie met twee Chinezen (in 1880 woonden er ongeveer 500 Chinezen in Denver, daarheen gekomen vanwege het werk in de spoorwegbouw, de hotels en de bars), wat uiteindelijk leidde tot een massale vechtpartij tussen 3000 Denverites en ongeveer 150 Chinezen. Eén Chinees is daarbij om het leven gekomen, en er werd voor ongeveer $30.000 (in 1880-dollars!) aan schade aangericht.

Hop Alley, waar de “Chinese Riot” plaats vond

We ontdekten ook enkele “ghost signs” op de zijgevels van gebouwen

“Ghost Sign”
en we ontdekten dat enkele pakhuizen als prestigieuze gebouwen werden neergezet, die tevens dienden als winkel en als hoofdkantoren van de onderneming.

In één van zulke gebouwen zit nu de Tattered Cover, een in Denver beroemde boekenwinkel (tijdens zijn presidentschap ook door Bill Clinton bezocht).

Tattered Cover

In de foto hierboven is duidelijk te zien dat wat lijkt op de hoofdingang zich op de eerste verdieping blijkt te bevinden in plaats van op de begane grond – en dat was destijds ook zo. Er bevond zich in de hoogtijdagen van deze ondernemingen een brug op dat niveau die naar de hoofdingang leidde. De reden voor die verhoging was dat op begane grondniveau de treinen reden die de pakhuizen kwamen bevoorraden. Moeilijk voor te stellen, maar het zag er zo uit – we vonden deze foto in de Tattered Cover:

Trein aan achterkant van Tatterd Cover gebouw
De foto hierboven is genomen aan de achterkant van de Tattered Cover, in wat het nu de steeg is tussen twee pakhuizen. De treinen kwamen echter ook aan de voorkant langsgereden, en om het publiek het makkelijk te maken werd de loopbrug aangelegd boven het niveau van de rails. Bijzonder interessant om te zien!

We hebben nog niet alles in LoDo verkend; er is nog ongeveer een derde over wat we bewaren voor een volgende keer. Het is in ieder geval bijzonder interessant om dit deel van Denver te verkennen.

Zoals gezegd had ik wel van LoDo gehoord, maar ik had me er nooit al te veel van voorgesteld, en ik had altijd het idee dat het centrum van Denver weinig interessant was. Nu ik de wandeltocht door LoDo heb gemaakt moet ik deze mening echter volledig herzien: Denver heeft wel degelijk wat te bieden downtown! Geschiedenis, bars, brouwerijen, cultuur, restaurants – het is er allemaal.

Ik kijk nu heel anders tegen Denver aan – het is zeker de moeite van een bezoek waard!

Een paar dagen geleden schreef ik over de verkiezing van de “Innovation of the Year”.

Vanochtend was het dan zo ver: tijdens de “innovation meeting” van deze maand zou de winnaar bekend worden gemaakt.

Natuurlijk werd er gewacht tot aan het einde van de meeting met de bekendmaking. We wisten natuurlijk al dat we bij de laatste twee zaten, maar niemand had iets losgelaten over de mogelijk winnaar dus alles was nog mogelijk.

Doug, de VP, begon met een korte samenvatting van de ideeën van de vijf finalisten. Leuk, maar we wisten dat drie ervan eigenlijk al niet meer meededen; uiteraard was dit echter om tijd te rekken en om de spanning verder op te bouwen.

Na een pijnlijk lange tien minuten was het dan eindelijk zover. De nieuwe slide in de presentatie verscheen:

“And the winner is…” –

en op de volgende slide verschenen onze namen helaas niet…

Jammer!

De andere “innovation” bleek met welgeteld één stem verschil te hebben gewonnen. So close! De twee winnaars moeten de week vrij en de $500 delen, dus elk kreeg VISA Gift Cards ter waarde van $250, en twee of drie dagen betaald vrij.

Echter: als troostprijs kreeg iedereen die niet de eerste plek had behaald een VISA Gift Card van $100 – dus ik ook – en dat is toch weer leuk meegenomen!

Allereerst wil ik jullie allemaal bedanken voor de reacties en het medeleven naar aanleiding van het overlijden van mijn oma; het deed goed om deze te lezen. Na dit vorige, droevige bericht is het nu tijd voor een meer opbeurend stukje.

In februari 2010 kwam de aankoop van ACS, Inc. (het bedrijf waar ik voor werk) door Xerox rond. Daarmee werd ik ook een van de 133.000 werknemers die Xerox wereldwijd heeft.

Al eerder schreef ik over het belang dat Xerox hecht aan “innovation”, en hoe belangrijk innovation ook binnen onze kleine organisatie wordt gevonden.

“Innovation” werd altijd al gestimuleerd binnen TripPak, maar er was geen goed uitgewerkt proces aan de hand waarvan ideeën konden worden ingediend. Iemand had wellicht een goed idee, en opperde dat eens tegenover een manager, maar vaak was dat dan gelijk het einde van dit idee. Wie weet hoeveel goede ideeën op die manier nooit, of te laat, zijn uitgevoerd.

Met de komst van Xerox en het aannemen van een Vice President of Innovation kwam er ook een gestroomlijnd proces om ideeën voor “innovation” in te dienen: de iPitch, of “innovation Pitch”.

Alle ideeën die worden ingediend worden maandelijks door het management team bekeken en beoordeeld op verschillende punten, onder andere economische haalbaarheid, is het iets wat we zouden kunnen verkopen, en brengt het meer business.

Tijdens de maandelijkse bijeenkomsten over “innovation”, die nu i3 heet (hetgeen staat voor Interaction, Innovation & Implementation) krijgen degenen wiens ingediende idee doorgaat naar de vorige ronde een cadeaubon van $100; in november was ik de gelukkige winnaar van zo’n cadeaubon.

Gaat het idee vervolgens naar de volgende ronde, wat wilt zeggen dat er aan de daadwerkelijke ontwikkeling en uitvoering van het idee wordt gewerkt, dan krijgt de indiener een cadeaubon van $500. In diezelfde bijeenkomst in november kreeg ons team de cadeaubon van $500 omdat het team-idee tot uitvoering was gebracht: ieder kreeg $100.

Vorige week vrijdag kregen we een email van de VP of Innovation met de mededeling dat er een “Innovation of the Year” zou worden uitgeroepen. De VP had vijf finalisten uitgekozen, en de medewerkers konden vanaf dat moment gaan stemmen voor “the most innovative service or product of the year”. De winnaar zou bekend worden gemaakt in de i3 meeting op 19 januari.

De prijs? “The winner receives a week off with pay plus an additional 500 dollars to spend”. Dat is natuurlijk geen gekke beloning!

Eenmaal aangekomen op de site waar je kon stemmen bleek dat het idee dat we met ons team hadden ingediend bij de laatste vijf terecht was gekomen – er was dus een kleine kans dat we zouden winnen. We zijn overigens eens benieuwd of, als we zouden winnen, we elk een week vrij en $500 krijgen, of dat we elk een dag vrij en $100 krijgen. Op de een of andere manier hebben we het idee dat het dit laatste zal zijn; het wordt anders wel erg duur voor het bedrijf, en bij de tweede ronde moest de prijs van $500 ook onder ons vijven worden verdeeld. Maakt ook verder niet uit – het blijft leuk.

Met 20% kans om te winnen waren we gematigd positief – het was alleen al leuk om tot de top vijf te behoren met je idee.

Gisteren kregen we echter weer een email van de VP of Innovation: er waren twee ideeën die hetzelfde aantal stemmen hadden gekregen, en dus moest er opnieuw worden gestemd op één van deze twee om zo de winnaar te bepalen. En wat bleek: ons team-idee was één van die twee. Er werd een nieuwe stemronde ingesteld die vandaag om12:00 uur ’s middags Eastern time zou sluiten.

En zo groeide onze kans om te winnen ineens van 20% naar 50%. Het wordt dus héél spannend volgende week woensdag…

Vanavond bereikte me het bericht dat, hoewel het aanvankelijk beter met haar leek te gaan na een operatie waarbij een tumor bij haar darmen was verwijderd, mijn oma vanavond is overleden.

Dag oma…