Dennis' Weblog

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven, en daar zijn verschillende oorzaken voor.

In het kort komt het eigenlijk door twee dingen:
1. Comcast, de kabelmaatschappij, en
2. Werk.

Om met het laatste te beginnen: ik heb het in mijn meer dan twee jaar bij TripPak nog nooit zo druk gehad. Mijn twee voormalige teamgenoten Nate en Hugh zijn nu officieel niet meer werkzaam in het Implementations team, waardoor alleen Ian (mijn manager) en ik overbleven.

Als gevolg daarvan hebben zowel Ian en ik het behoorlijk druk gekregen. In de tussentijd hebben we ook sollicitatiegesprekken gehouden, op zoek naar twee nieuwe collega’s. Na lang zoeken hebben we uiteindelijk tot nu toe één nieuwe Implementation Specialist gevonden: Troy.

Troy is vorige week maandag begonnen, maar tot het moment waarop hij zelf aan de slag kan betekent het eigenlijk vooral extra werk. Troy zal immers alles over onze producten, het bedrijf, en de transportindustrie moeten leren kennen vooraleer hij geheel zelfstandig projecten kan uitvoeren. Op dit moment heb ik dus naast mijn eigen 18 implementatieprojecten ook eigenlijk nog de 4 projecten van Troy erbij, maar daarnaast heb ik ook nog om de andere week nu een ‘Tier II support week’ erbij, plus dan nog mijn project om een volledige online helpfunctie te schrijven voor ons nieuwste product. Dit laatste project hangt vast aan mijn kwartaalbonus én mijn jaarbonus, dus dat moet echt af – en ik heb er nog een goede drie weken voor.

Gelet op hoe druk het nu is wordt dat nog lastig, want ik heb al anderhalve week niets meer eraan kunnen doen. Toch maar eens met Ian over praten, want die bonus laat ik me niet ontnemen!

Met al deze drukte ben ik er dus ook helemaal niet meer aan toe gekomen om op het werk een blog te schrijven. Als Troy naast me zit kan ik dat immers slechts gaan doen…

Comcast is de andere reden voor het niets plaatsen: we hebben namelijk een maand lang thuis geen internet gehad.

Voordat we verhuisden hadden we al bij Comcast doorgegeven wat ons nieuwe adres werd. Op dat moment kregen we te horen dat het adres nog niet bij hen bekend was, en dat dit gebied als ‘non serviceable’ stond aangeduid. Vreemd, want er hing wel al een Comcast kastje aan de buitenmuur van het huis, dus iemand binnen het bedrijf moest van het bestaan van het adres afweten. Men zou er naar kijken, en binnen 7 tot 10 dagen zou ik iets horen.

Welnu, 8 tot 11 dagen later belde ik maar eens terug, want ik had nog niets gehoord. Oh ja, zei Comcast, ik zie het verzoek hier inderdaad staan, maar het is nog niet compleet. Ik zal meteen een verzoek indienen om het af te ronden, dat zal zo’n 24 tot 48 uur duren.

Dat was op een donderdag.

De dinsdag erna – die 24 tot 48 uur waren inmiddels al lang voorbij – besloot ik maar weer eens te bellen. Hmm, zei de juffrouw die ik sprak, ik zie hier helemaal geen enkel verzoek staan voor dat adres. Weet je wat, ik dien meteen een nieuw verzoek in. Het kan zo’n 7 tot 10 dagen duren voordat het compleet is afgehandeld. Alweer 7 tot 10 dagen? Ja, onze excuses, maar er lijkt iets mis te zijn gegaan.

Zucht.

Nou ja, als ik dan na die 7 tot 10 dagen eindelijk TV en internet heb, dan moet het maar.

Niet dus.

Ik belde na 8 tot 11 dagen weer eens op om te informeren, en kreeg te horen dat het gebied nog steeds ‘non serviceable’ was, en dat men me niet kon zeggen wanneer aansluitingen in onze buurt mogelijk waren. Dat aan de overkant van de straat men wel Comcast had, dat maakte niets uit: wij zaten aan de nieuwe kant van de straat, en dan lag het toch allemaal net even anders.

En toen was ik het dus zat. Ik heb gezegd dat ik dan wel naar de concurrent zou gaan, want de buren (het eerste huis in de straat aan onze kant, wij waren het tweede) waren door de concurrent wel al mooi aangesloten: DirecTV voor de televisie, en CenturyLink voor de internetaansluiting.

Ik dacht bij mezelf, ‘Comcast duwt het maar waar de zon niet schijnt’, hing op, en belde DirecTV en CenturyLink: geen enkel probleem, meneer – komt donderdagochtend uit voor de TV aansluiting? Wow, twee dagen later al? Prima, doe maar. CenturyLink zou een week later komen, maar dat zou nog steeds sneller zijn, dus ook dat is prima.

De volgende dag, woensdag, kreeg ik rond 11:30 uur een telefoontje: DirecTV. Ze hadden een monteur die eventueel die middag al langs kon komen, als dat uitkwam. Da’s pas service – doe maar! Prima, de monteur zou er tussen 14:00 en 16:00 uur zijn.

Om 15:50 uur kreeg ik een sms van Anna: nog geen DirecTV te zien.

Om 16:10 uur belde Anna me. Ik dacht dat het was om te zeggen dat DirecTV er was, maar nee: er was een Direct Sales Representative van Comcast (Mike) aan de deur, en hij had een aanbieding die vele malen beter was dan die van DirecTV en CenturyLink. Via de speaker phone hebben we alles met Mike doorgenomen, en Mike beloofde dat hij alles voor ons in orde zou maken, want wat Comcast met ons had gedaan was belachelijk.

Aangezien DirecTV ondanks de afspraak niet was komen opdagen heb ik zowel DirecTV en CenturyLink maar meteen afgezegd. Gevraagd naar de reden waarom gaf ik aan dat Comcast een betere aanbieding had, en toen ik vertelde wat die aanbieding was zei zelfs DirecTV dat dit een goede aanbieding was die zij niet konden evenaren.

Mike zou zijn best gaan doen, en zou ons snel wat laten weten. De dagen erna kregen we af en toe eens een telefoontje of een voicemail van Mike, om ons te vertellen dat alles nog prima verliep.

En toen hielden de telefoontjes ineens op. In plaats daarvan kregen we op een zaterdagochtend een sms:

“Greetings, Dennis and Anna. Things are on hold again. I was given some bad information. I will be working to get this fixed and installed as soon as possible. Thank you for your patience. Mike.”

Nou ja, zeg. Nu had hij dus eigenlijk niet eens meer het lef om ons te bellen, maar deed hij het af met een sms. En zo zaten we weer te wachten, zonder ook maar enig idee te hebben van hoe en wat.

Voor Anna werkte de sms als een rode lap op een stier. Ze heeft Mike gebeld, en hem eens goed de waarheid verteld. Mike kon alleen maar sorry zeggen, en zeggen dat hij goed nieuws had: op 23 november zouden ze komen installeren! Nou, fijn, kan het niet eerder? Dat betekent dus een maand lang geen TV en internet, en weer door Comcast aan het wachten gezet. Mike zou proberen het naar voren te krijgen, maar kon niets garanderen.

Uiteindelijk is het Mike niet gelukt om het eerder voor elkaar te krijgen, en dus kwam op 23 november Antonio van Comcast ons aansluiten.

Eindelijk weer TV en internet!

Na een paar dagen hield echter onze HD DVR ermee op. We hadden een heel oud ding gekregen, vol met krassen en deuken (ook zoiets), en nu hield het kreng het helemaal voor gezien. En dus kon ik bij Comcast langsgaan voor een nieuwe. Dat heeft uiteindelijk een uur geduurd, want toen ik er even na vieren aankwam, stond er een rij tot buiten.

Hoezo serviceverlening?

Ach ja, ik hou maar op met klagen, het heeft toch geen zin. Het belangrijkste is dat we weer online zijn!

En het huis?

Het huis is geweldig – we konden niet blijer zijn. Langzaam maar zeker krijgen we ook de aankleding van het huis rond: we hebben al wat schilderijen en foto’s ophangen, maar het is nog lang niet helemaal klaar.

Zodra we iets verder zijn ermee zal ik eens wat foto’s maken en hier plaatsen. Ik wil dat nu nog niet doen, want wat ik plaats moet wel goed uitzien, natuurlijk…

Ik zal in ieder geval mijn best doen om het zo snel mogelijk foto’s beschikbaar te hebben. Ik kan niets met zekerheid zeggen, maar reken veiligheidshalve op zo’n 7 tot 10 dagen…

Inmiddels zitten we een goede anderhalve week in het nieuwe huis, en het is geweldig!

Elke dag op nieuw verbazen we ons weer erover hoe fantastisch het is: het uitzicht, de ruimte, de keuken, de verwarming (geen koude plekken in huis meer), de buurt – alles.

Langzaam maar zeker begint ook alles zijn plek te krijgen, en kunnen we in één keer de juiste lichtschakelaar vinden voor de lamp die we aan willen doen. Voor de verlichting in de keuken alleen al hebben we maar liefst vier verschillende schakelaars (voor de verlichting onder de keukenkastjes, voor de ingebouwde verlichting voor de keuken, voor de ingebouwde verlichting boven het keukeneiland, en voor de hanglampjes boven het keukeneiland), en het was in het begin even wennen welke schakelaar nu ook alweer welk licht liet branden. We hebben nog enkele schakelaars waarvan we niet precies weten waar ze voor dienen: waarschijnlijk zijn deze verbonden met een stopcontact ergens in de woonkamer. Toch maar eens het schema van de electrische aansluitingen erop na slaan…

De nieuwe wasmachine en droger doen het geweldig: ze zijn zo gemakkelijk te gebruiken, en ze zijn echt fluisterstil. Als je op de overloop staat met de deur van de ‘laundry room’ open dan hoor je de wasmachine niet als deze aan is.

Op dit moment hebben we nauwelijks nog raambekleding. Het enige wat we wel meteen hebben gedaan is iets in de badkamer ophangen: daar hebben we namelijk een raam van 1,15 m breed en 1,15 m hoog, en je hebt dan liever niet dat nu de werklui in de buurt en naderhand de buren meer van je te zien krijgen dan je zou wilen. We hebben wel gordijnen voor de slaapkamer gekocht, maar die hangen er nog niet – dat is een klusje voor dit weekend. Voor het toilet beneden hebben we ook dringen iets nodig, maar we hebben nog eigenlijk niets gevonden wat daar past. We weten wel wat we willen, maar die zijn óf niet in de maat te krijgen die wij nodig hebben, óf je betaalt een klein fortuin ervoor – en voor een toilet doen we dat liever niet. Even verder zoeken dus.

We hebben onszelf in ieder geval voorgenomen dat we het in dit huis allemaal goed willen doen: liever even doorsparen om kwaliteit te kunnen kopen, dan nu geld uitgeven voor iets dat je maar tijdelijk zult hebben. Dat geldt zowel voor dingen als gordijnen, maar ook voor nieuwe meubels.

Zo hebben we op dit moment dringend een TV-meubel nodig. We hadden er een gevonden dat wel voldeed, maar de kwaliteit was niet al te geweldig. De prijs was prima, maar we hadden allebei het vermoeden dat we er ook geen jaren plezier van zouden hebben. Bij Pottery Barn hadden we wel een TV-meubel gevonden dat perfect was, maar ja, dat kostte dan ook meteen $1499. Je krijgt dan wel superkwaliteit, maar het is ook een superprijs. We zijn nu dus nog rond aan het kijken voor een goedkoper alternatief dat wel goede kwaliteit biedt.

Hetzelfde geldt voor bankstellen. Onze banken zijn nu zo’n 12 jaar oud, en raken langzaamaan aan vervanging toe. Ze voldoen nog prima, en zitten nog lekker, maar ze beginnen toch sporen te vertonen van slijtage en ouderdom. We hadden ergens mooie banken zien staan voor een relatief lage prijs, maar we zijn ook hier weer bang dat we er én snel op uitgekeken raken, én dat de kwaliteit weer te wensen overlaat. Bij – daar komt ‘ie weer – Pottery Barn hadden we mooie banken gezien, met een wasbare ‘slip cover’, en dat zou wel ideaal zijn, met Murphy: vuil? Hup in de wasmachine, en klaar. Maar ja: één bankstel (driezits) kost dan toch $1300. Even doorsparen, dus.

Wat hebben we nog meer nodig? Wel, we zijn dringend aan een nieuw bed toe – nog dringender dan nieuwe banken. Bedden kun je ook zo goedkoop en zo duur krijgen als je zelf wilt. We hadden een heel fijn bed gevonden voor $1300, met 10 jaar garantie, maar het probleem was dat voor mij het bed te zacht aanvoelde, terwijl het voor Anna te hard was. Wat dat betreft zou voor ons een Sleep Number bed ideaal zijn: ieder kan de hardheid of zachtheid zelf instellen. Voor een Sleep Number bed betaal je echter weer meteen $2000 of meer – maar deze komen wel met een garantie van 20 jaar: je betaalt dan weliswaar meer, maar ze gaan ook langer mee (en ze liggen heerlijk!). Ook hier dus weer even kijken hoe en wat.

Was het dat? Nou, nee, eigenlijk niet. Onze televisie van 32 inch voldeed in het oude huis prima: niet te groot, niet te klein. In het nieuwe huis staat de televisie relatief zodanig ver van de bankstellen verwijderd dat het scherm wel erg klein is. Hetzelfde geldt voor onze TV in de slaapkamer: de 22 inch daar waren altijd prima, maar nu staat de TV verder van het bed en is het scherm wel weer erg klein geworden. Tijd dus voor een nieuwe televisie: waarschijnlijk wel een van 55 inch. De 32 inch kan dan naar de slaapkamer, waar deze maat perfect zal zijn, en die van 22 inch kan naar de logeerkamer, waar deze ook prima zal zijn qua grootte. Maar ja, zo’n TV van 55 inch moet dan wel een LED zijn, en liefst ook een Smart TV (met ingebouwde internetaansluiting) – als we het doen, doen we het wel goed zodat we klaar zijn voor de toekomst. Het enige probleem is dat zo’n TV al snel $1500 kost, zeker als je zoals wij graag een Sony Bravia willen hebben zodat het past bij de Sony Blu-Ray speler en Sony surround sound set en we maar één afstandbediening nodig hebben in plaats van drie.

Tja, je ziet: ik heb dringend een krantenwijk of twee, drie nodig om alle nieuwe aankopen te kunnen bekostigen. Dat, of een portie geduld, zodat we er rustig voor kunnen sparen. Ik denk dat ik maar voor de laatste optie kies, trouwens, want ik ben niet zo goed in vroeg opstaan…

Voor die nieuwe televisie (die we voorlopig nog niet zullen hebben, maar goed) heb je natuurlijk wel een televisie-en internetaansluiting nodig.

Vóór de verhuizing hadden we netjes aan Comcast (de televisie- en internetaanbieder) doorgegeven dat we zouden gaan verhuizen. Op dat moment vertelde de Comcast website me heel vrolijk dat het door mij ingegeven nieuwe adres niet bestond. Niet zo heel vreemd, want vooralsnog herkent vrijwel geen enkele site dit adres nog (ook op mijn werk werd mijn adreswijziging niet geaccepteerd omdat het adres niet zou bestaan).

Ik belde dus met Comcast en kreeg te horen dat er een verzoek moest worden ingediend voor het aansluiten van de service in onze nieuwe buurt, want op dat moment was deze nog “not serviceable”. Het zou 7 tot 10 werkdagen duren voordat dit verzoek zou zijn verwerkt. Tja, een lange tijd zonder TV en internet, maar het moest maar – daar kwamen we wel overheen.

Vorige week donderdag waren die 7 tot 10 werkdagen voorbij, en dus belde ik met Comcast om eens te vragen naar de status. Nadat het een hele tijd duurde om alles na te kijken kreeg ik te horen dat het verzoek slechts voor de helft was uitgevoerd. Ze zouden meteen het tweede deel laten uitvoeren, en ik zou binnen 24 tot 48 uur worden gebeld om een en ander definitief te maken, inclusief het selecteren van het zenderpakket en de gewenste internetsnelheid.

Eergisteren had ik echter nog steeds niets gehoord, hoewel er inmiddels veel meer dan 48 uur voorbij waren gegaan. Ik belde dus weer met Comcast, en kreeg te horen dat er geen enkel verzoek zichtbaar was in het systeem, maar ze zouden meteen een verzoek indienen – het zou 7 tot 10 werkdagen duren voordat het verzoek verwerkt zou zijn.

Pardon? Zou je dat nog eens willen herhalen? Ik had het echter de eerste keer al goed gehoord: er was nog niets gebeurd, en het zou 7 tot 10 werkdagen duren voordat ik zou horen of de buurt überhaupt “serviceable” zou kunnen worden gemaakt (om nog te zwijgen over wanneer we zouden kunnen worden aangesloten).
Ik wist genoeg. Ik was pissig op Comcast, dat we zo behandeld werden, met een volledig gebrek aan serviceverlening. De buren hadden DirecTV voor hun TV, en Centurly Link voor hun internet, en ik zou deze bedrijven wel bellen – als het goed is zouden zij sneller kunnen handelen.

En inderdaad: ik belde dinsdagochtend op naar DirecTV, en vandaag, donderdagochtend, zouden ze komen installeren. Kijk, dát is service! Ik werd doorverbonden met Century Link, en zij konden op 16 november onze internetaansluiting in orde brengen. Prima, doen!

Het was ook een prima aanbieding: DirecTV bood gratis HD DVR, gratis HD zenders, in totaal 140 zenders, prijs vastleggen voor 1 jaar voor $50.99 per maand, waarna het omhoog zou gaan naar de normale prijs van $80.99 per maand in het tweede jaar; Century Link kon internet verzorgen met een snelheid van 7 mbps voor $29.99 voor de eerste zes maanden, waarna het omhoog zou gaan naar de normale prijs van $50 per maand – maar ik zou na de eerste zes maanden kunnen switchen naar de dan geldende aanbieding en het zo goedkoper houden.

Tja, het was goedkoper dan we de laatste paar maanden bij Comcast betaalden, het kon (relatief) snel worden aangelegd, dus laten we het maar doen.

Gisteren, woensdag, kreeg ik om half twaalf ’s ochtends een telefoontje van DirecTV: we hadden een installatieafspraak voor donderdagochtend, maar er was een installateur beschikbaar die ’s middags al langs zou kunnen komen – ideaal, want dan hadden we ’s avonds al TV! Anna had vrij gisteren, dus ook dat kwam goed uit.

De installateur zou vantevoren bellen om ervoor te zorgen dat er zeker iemand thuis was. Om tien voor vier had er echter nog steeds niemand gebeld, en we begonnen ons af te vragen of het allemaal wel goed was gegaan – we hadden sterk de indruk van niet…

Om vijf over vier belde Anna me op, en ik dacht dat ze belde om me te vertellen dat de DirecTV installateur was gearriveerd. Maar nee: er stond niet iemand van DirecTV aan de deur, maar iemand van Comcast.

Comcast?? Yep; het bleek een Direct Sales vertegenwoordiger van Comcast te zijn, Michael, die mensen in de nieuwe buurt persoonlijk kwam benaderen met een aanbieding die je alleen via hem kon krijgen, en niet via de Comcast website, of telefonisch bij Comcast.
Anna vertelde hem dat Comcast niet zo goed lag bij ons, op dat moment, en Michael viel van de ene verbazing in de andere. Hij kon zich goed voorstellen dat we niet blij waren, en verontschuldigde zich keer op keer voor hoe we behandeld waren – dat kon echt niet.
Michael had een aanbieding die wel erg goed was: HD DVR, alle HD kanalen, alle filmzenders zoals HBO, alle premiumkanalen, een vaste telefoonlijn met onbeperkt ‘long distance’ bellen, 25 mbps High Speed internet, gratis anti-virussoftware, en gratis installatie, alles bij elkaar voor maar $89.99 per maand voor een heel jaar, met daarna $10 verhoging voor het tweede jaar voor de HD kanalen.

Inderdaad dus een véél betere aanbieding, alleen was ik bang dat het te laat zou zijn om DirecTV nog af te zeggen, nu de installatie gepland stond voor die middag, of de volgende ochtend. Volgens Michael was dit echter nog niet het geval: zolang er nog niets was geïnstalleerd, en ik nergens voor had getekend was er nog altijd tijd om de order te annuleren.

Als ik zou proberen om de order met DirecTV en Century Link te annuleren, dan zou Michael gaan bellen alles in gang te zetten, en ons zo snel mogelijk aangesloten te krijgen.
En zo gezegd, zo gedaan. DirecTV annuleren was geen enkel probleem: het was nog niet te laat, en het zou ook niets kosten aangezien er nog niets was gedaan. Hetzelfde kreeg ik te horen bij Century Link: geen enkel probleem om de order te annuleren.

Gelukkig! Het liefst waren we namelijk bij Comcast gebleven, vanwege het gemak om alles bij één bedrijf te hebben, en omdat we liever niet een satellietschoteltje aan de zijkant van het huis hadden hangen, zoals nodig bij DirecTV.

Het is nu dus nog even op Michael wachten, om te zien wat hij kan regelen voor onze aansluiting. Hopelijk kan het in ieder geval snel, en krijgen we niet te horen: binnen 7 tot 10 werkdagen…

Zoals al aangekondigd bij deze dan een kort verslagje van de eerste week in het nieuwe huis.

Onze eerste nacht in het nieuwe huis heb ik ontzettend slecht geslapen. We zijn rond 23:00 uur naar bed gegaan omdat we doodop waren, maar eenmaal in bed konden we maar niet in slaap vallen. Er spookte nog heel veel door mijn hoofd heen, van uitgelatenheid over het feit dat we nu hier in ons eigen huis zaten, tot alles wat nog in het huis gedaan moest worden, zoals uitpakken, schilderijen en foto’s ophangen, gordijnen ophangen, enz.

Uiteindelijk ben ik rond een uur of half twee in slaap gevallen. Helaas duurde dat niet lang: ik denk dat ik zowat elk uur wakker ben geworden, en soms ook nog tussendoor. Murphy is ook onrustig geweest die nacht, en is vaak van het bed gesprongen om naar het raam te gaan, waar hij dan naar buiten stond te kijken, naar de lichtjes en de auto’s in de verte.

Midden in de nacht naar het toilet gaan was geen probleem, maar om op de terugweg weer het bed te vinden was wat lastiger, want het stond verder weg dan ik had gedacht – de kamer is dan ook vele malen groter dan we gewend zijn! Ach ja, dat is nu echt een luxeprobleem…

Even na zessen ging de wekker – ik moest werken, die dinsdag – maar ik heb nog twee keer de Snooze knop ingedrukt, want ik was doodmoe. Eenmaal uit bed gerold was ik benieuwd naar het uitzicht, maar dat viel tegen: de bergen waren gehuld in een dik wolkenpak.

Deze wolken waren de voorbode van een sneeuwstorm die later die dag zou losbarsten. In de namiddag zou het eerst beginnen te regenen, en die regen zou ’s avonds overgaan in sneeuw. Omdat er ook harde wind werd verwacht was er zelfs al een ‘Blizzard Warning’ uitgevaardigd: het zou dus flink tekeer gaan.

We hadden het plan opgevat om na het werk naar American Furniture Warehouse te gaan, waar we een televisiemeubel hadden gezien dat perfect zou zijn in de woonkamer. Het televisiemeubel dat we hadden was iets te massief, en bovendien gemaakt voor de ouderwetse TV’s met beeldbuis. Met andere woorden: het was diep genoeg om 12 flatscreen TV’s erin te plaatsen. Onze 32” TV paste er maar net in, en aangezien we een maatje groter willen moest er dus ook een nieuw kastje komen.
Bij American Furniture Warehouse aangekomen bleken ze de maat die wij graag wilden hebben niet meer op voorraad te hebben, en tot overmaat van ramp zouden ze die maat ook niet meer binnenkrijgen: de hele serie ging uit het assortiment. Dat was wel jammer want nu moesten we op zoek naar een alternatief.

We hadden al een tijd geleden een ander TV-meubel gezien bij Pottery Barn, maar ja: $1499 is natuurlijk wel aan de stevige kant. Toegegeven, de kwaliteit is vele malen beter dan je ooit bij American Furniture Warehouse zult krijgen, maar voor de Pottery Barn prijs voor één TV-meubel kun je bij American Furniture Warehouse zes TV-meubels kopen. Ach ja, we blijven zoeken. We gaan nu niet snel-snel iets kopen omdat we het per se nodig hebben – het moet wel precies goed zijn.

Zodra we bij American Furniture Warehouse naar buiten kwamen was het net begonnen met regenen, en ook de wind was al iets toegenomen. Aangezien het inmiddels al etenstijd was geworden besloten we om even te stoppen bij een restaurant waar we al diverse keren langs waren gereden en altijd al benieuwd naar waren: Cinzetti’s Italian Market Restaurant.

Het bleek een “all-you-can-eat” Italiaans buffetrestaurant te zijn, en we waren aangenaam verrast door de kwaliteit en de prijs – niet een restaurant waar je elke week of elke maand naar toe zal gaan, maar zo af en toe is het wel weer eens iets anders.

Na het eten bleek het te sneeuwen, hoewel het nog maar zachtjes naar beneden kwam. We moesten nog even voer voor Murphy halen bij PetSmart, en we wilden nog even bij Walmart naar binnen voor wat boodschappen. Uiteindelijk zijn we een hele tijd bij Walmart binnengeweest, en hebben er nog een lampje gekocht voor op de overloop. Eenmaal buitengekomen bleek de auto al onder ongeveer zes centimeter sneeuw te zitten.

De rit naar huis was wel apart, want doordat de sneeuw horizontaal op je af kwam onder het rijden leek het alsof je in een lange tunnel reed – het was goed te zien dat de ‘Blizzard Warning’ geen gek idee was.

Thuisgekomen hebben we de open haard aangemaakt, en hebben we een glaasje champagne (cadeautje van Anna’s ouders) gedronken. Terwijl we op de bank zaten hoorden we ineens een kloppend geluid. Het was te kort om te kunnen vaststellen waar het vandaan kwam, maar het was wel vreemd. Even later kwam het geluid weer, en het leek vanuit de keuken te komen. In de keuken leek het vanuit de afvoerpijp van de afzuigkap te komen. We dachten allebei direct dat er een eekhoorn of iets dergelijks in de pijp was gekropen die er nu niet meer uit kon of wilde. We hebben de afzuigkap gelijk aangezet in een poging het beestje te overtuigen dat het echt beter was om te vertrekken, maar het hielp niet: het geluid bleef af en toe weer komen.

Ik ben vervolgens in de garage gaan luisteren of ik het beest op en neer hoorde rennen in de pijp, en kwam tot de conclusie dat het geluid telkens van één plek kwam: van buiten. Ik ben vervolgens dan ook snel even naar buiten gelopen (in een t-shirt), denkend dat er misschien bij het nog in aanbouw zijnde huis iets was omgewaaid dat nu tegen ons huis lag – maar er was helemaal niks te zien. Dat wil zeggen, niets, behalve de afvoer aan de buitenkant van de pijp van de afzuigkap, met daarop een klepje dat vrolijk aan het klepperen was in de harde wind.

Nou, mysterie opgelost! Niks eekhoorn, gewoon de wind die met een klepje speelde. Het probleem was echter dat dit klepje zo hoog zat dat ik er zonder ladder niet bij kon komen – en laten we op dat moment nog geen ladder hebben gehad, dus er was niets aan te doen. Wel vervelend, want de afvoer zat zo’n beetje onder onze slaapkamer. Het gevolg: ook de tweede nacht heb ik slecht geslapen, want zo af en toe werd ik wakker door het klepperende klepje.

Gelukkig was de wind tegen de ochtend gaan liggen, en was het ook opgehouden met sneeuwen. Ik had nog steeds geen ladder, en kon dus nog steeds niets aan het klepperende klepje doen, maar de rust was in ieder geval weergekeerd. We hadden wel een mooi uitzicht, die woensdagochtend:

Aangezien we allebei vrij hadden die woensdag, en uiteraard vergeten waren om ontbijtspul te kopen de avond ervoor besloten we om bij Village Inn te gaan ontbijten. Er ligt een vestiging op minder dan een mijl bij ons huis vandaan, en deze Village Inn is erg goed. Na het ontbijt zijn we nog doorgereden naar Bed, Bath & Beyond om wat spulletjes voor de keuken en badkamer te kopen, en vervolgens zijn we naar The Home Depot gegaan. Bij The Home Depot moesten we ook verschillende dingen kopen, met name een wasmachine en droger die in de aanbieding waren, en hondenluikjes.

We gingen in eerste instantie voor een andere wasmachine en droger, maar we hebben uiteindelijk een stukken betere wasmachine en droger gekocht dan we voor ogen hadden, en de uiteindelijke prijs was in totaal maar $200 hoger. Ze hadden namelijk een type dat uit het assortiment ging, en daardoor hebben we nu een wasmachine met stoomoptie , een apparaat dat normaal $1100 kost, nu voor maar $708 gekregen. Ter vergelijking: de wasmachine die we oorspronkelijk hadden gezien was $699, zónder stoomoptie. Morgen, zaterdag, worden ze geleverd. Hieronder een foto van beide apparaten. Het rood is weer eens wat anders dan het standaard wit, nietwaar?

Ook hebben we hondenluikjes gekocht. Later die dag zou namelijk Robert, de man van Sue, onze salespersoon van Meritage Homes langskomen. Robert is aannemer, en kwam ons voor een vriendenprijsje helpen.

Na The Home Depot zijn we bij het saleskantoor van Meritage gestopt, waar we met Sue koffie hebben gedronken. Robert zou daarheen komen, en dan zouden we samen naar ons huis gaan. Robert kwam na ongeveer een half uurtje, en rond half twee waren we bij ons huis.

Robert heeft ons met vanalles en nog wat geholpen. Hij heeft lampjes boven het keukeneiland opgehangen, die lastig waren te monteren zonder het juiste gereedschap, hij heeft hondenluikjes aangebracht in de deur naar de garage en in de buitenmuur aan de zijkant van het huis zodat Murphy daar naar buiten kan, en hij heeft ons geholpen met het ophangen van een zware, antieke spiegel van zo’n 60 centimeter breed en anderhalve meter hoog. Hiervoor hadden we een langere ladder nodig dan Robert bij zich had, maar aangezien wij toch zo’n lange ladder nodig hadden ben ik met Robert weer naar The Home Depot gegaan en heb ik een ladder gekocht. Uiteindelijk is Robert zo’n vier uur lang bij ons geweest.

Op het laatst zijn we nog even de kelder in geweest, en hebben we onze ideeën besproken om een deel van de kelder in een ‘theater room’ om te toveren. Hij gaf aan dat dit heel makkelijk was, en dat hij me daar wel bij zou komen helpen. Sterker nog, hij zou me leren hoe alles moest, en dan kon ik het zelf afmaken, om zo kosten te besparen. Toch wel handig, om zo iemand te hebben!

Die woensdagavond heeft Anna voor het eerst gekookt op haar gloednieuwe gasfornuis, en ze was zo blij als een kind. Na een glaasje wijn zijn we redelijk op tijd naar bed gegaan – moe maar voldaan – en voor het eerst die week hebben we allebei heerlijk geslapen – zonder dingen die door het hoofd spookten, en zonder klepperende klepjes.

De volgende ochtend werden we wakker met een geweldig uitzicht; we waren nog moe, maar dat waren we spontaan vergeten toen we dit zagen:

Na een lange dag op het werk heb ik gisteravond nog in de badkamer de ‘blinds’ opgehangen, en zijn we nog aan het uitpakken geslagen, voornamelijk de dozen voor de keuken. Door de jaren heen hebben we heel wat keukenspullen verzameld, en ondanks dat we nu een keuken hebben met veel kastjes zijn we ook onze eetkamerkast kwijtgeraakt waar ons goede servies en al onze goede glazen in stonden. Voor die kast was geen ruimte, en dus moet alles wat in die kast stond nu in de keuken komen te staan. Dat gaat wel lukken, maar het is toch even kijken waar alles het beste kan komen te staan. Na lekker – maar laat – te hebben gegeten, en nog een glaasje wijn, zijn we zo rond half twaalf het bed in gerold, en we zijn allebei heel snel in slaap gevallen.

Vanavond moet Anna laat werken, en sta ik er alleen voor. Projecten die op het lijstje staan zijn het ophangen van lampen in de logeerkamers en de studeerkamer, het vervangen van de lichtschakelaar voor de eetkamer door een dimmer, het inruimen van de keukenkastjes, en het naar de basement brengen van de dozen met boeken.

Het doel is om dit weekend genoeg dozen uitgepakt te krijgen dat de auto’s de garage in kunnen – en dat gaat verdorie lukken ook!

Foto’s houden jullie nog even van me te goed; er is op dit moment nog geen enkele kamer die 100% klaar is, en áls ik foto’s laat zien, dan wil ik wel foto’s van opgeruimde kamers laten zien. Hopelijk volgen die in ieder geval snel!

Zo! Na maanden van voorbereiding en (on)geduldig wachten was het dan afgelopen maandag zo ver: tijd voor het nieuwe huis!

Zondagavond waren we bij Anna’s ouders blijven logeren, en na een gezamenlijk ontbijt waren we even na achten met z’n allen bij ons oude huis. We zouden de verhuizers opwachten en hen laten zien wat allemaal mee moest, waarna Anna’s ouders bij het oude huis zouden blijven, en wij naar het nieuwe huis zouden rijden.

Om 9:00 uur hadden we namelijk de ‘final inspection’ van het nieuwe huis. Tijdens deze afspraak zijn we met Rich, de Construction Supervisor, nog eens helemaal door het huis gelopen om te controleren dat alles wat we vorige week woensdag hadden aangegeven bijgewerkt of gerepareerd was. Op dat moment was er nog een schilder bezig met de laatste puntjes op de i zetten, was er nog iemand het glas in een raam aan het vervangen, en zou er later die ochtend nog iemand komen voor het afwerken van de badkuip.

We waren onder de indruk van het werk wat nog verricht was; alle kleine puntjes die we hadden aangestipt waren aangepakt, en Rich gaf aan dat hij zelf nog wat andere dingen aan had aangegeven die verbeterd moesten worden, wetend hoe kritisch Anna en ik waren. Het heeft dus wel geholpen, dat we zoveel hadden aangegeven, want bovenop dat alles heeft Rich dus nog meer laten doen.

Uiteindelijk hebben we meer dan een half uur met Rich rondgelopen, en verteld over vanalles en nog wat. Zo rond 9:35 uur zijn we bij het huis vertrokken om richting de ‘title company’ te gaan voor ‘closing’ (het definitief maken de aankoop van het huis, en de sleuteloverdracht). Op weg naar het huis hadden we al gezien dat er een ongeluk was gebeurd op de snelweg in zuidelijke richting – de kant die wij op moesten om naar de ‘title company’ te gaan. Er stond een paar kilometer file, dus we hadden al alternatieve routes bedacht voor als we vast zouden komen te staan.

Eenmaal op de snelweg bleek de file echter al helemaal te zijn opgelost, waardoor we al om 9:43 uur bij de ‘title company’ voor de deur stonden. Wat aan de vroege kant – de afspraak was pas om 10:00 uur – maar het gaf ons de tijd om nog even naar het toilet te kunnen gaan.

Terwijl ik op Anna stond te wachten kreeg ik een telefoontje: Christine van de ‘title company’ – we hadden toch om 9:00 uur een afspraak? Ik vertelde haar dat de afspraak om 9:00 uur voor de ‘final inspection’ was, en dat ‘closing’ om 10:00 uur was. Oh, zei ze, dan was dat een foutje aan hun zijde. Het probleem was alleen dat ze nu dus twee groepen om 10:00 uur kreeg voor ‘closing’, maar ze zou een collega vragen om langs te komen om de tweede groep op te vangen.

Twee minuten na het telefoongesprek stonden we in het kantoortje van de ‘title company’, en dus konden wij al meteen beginnen met ‘closing’. We hadden al gehoord dat ‘closing’ bestaat uit het ondertekenen van een hele stapel papieren, en ongeveer één à anderhalf uur zou kunnen duren; we waren dus gewaarschuwd!

We kregen allebei wat te drinken, kregen allebei een pen, en daarna begon het. Christine haalde een stapel papieren tevoorschijn van een centimeter of drie dik, en begon bovenaan. Gelukkig hoefde niet elke pagina ondertekend te worden, maar volstond bij een document van meerdere pagina’s een paraaf onderaan de pagina, met uiteindelijk een handtekening op de laatste bladzijde.

Christine was heel vriendelijk, heel duidelijk, vertelde ons precies wat we ondertekenden, en waar we erop moesten letten dat de dingen op het formulier klopten. Gedurende het ondertekenen begon ik heel langzaam de realiteit van het moment te beseffen: hier zaten we de papieren te ondertekenen voor ons eigen huis! Maanden van voorbereiding, en spanning,en opwinding hadden allemaal geleid tot dit ene moment – en het voelde geweldig!

Uiteindelijk bleek ‘closing’ heel snel te zijn gegaan: we waren na drie kwartier al helemaal klaar, waarna we de oh zo begeerde sleutels kregen van ons allereerste koophuis – drie jaar en drie dagen nadat we naar de VS zijn verhuisd. We waren toch wel eventjes heel erg blij en trots op onszelf!

We hadden echter niet veel tijd om te vieren, dat moest later maar gebeuren, want er was nog veel werk aan de winkel. Voordat we naar het huis gingen zijn we nog even gestopt bij Walmart, om nog wat frisdrank en koekjes te kopen voor de verhuizers, evenals koffiemelk en suiker; we hadden wel het koffiezetapparaat en de koffie bij ons, maar voor de rest niets…

Na Walmart zijn we dan doorgereden naar ONS nieuwe huis. Niet alleen moesten we even alles sloten ‘resetten’, waardoor alleen onze sleutels nog de deuren konden openen en de lopers van de bouwer niet meer pasten, maar we moesten ook onze auto’s alvast uitladen. Anna’s auto stond vol met schoonmaakspul en dingen zoals lampen, breekbare dingen waarvan we niet precies wisten hoe we ze goed in konden pakken, en het koffiezetapparaat, en in mijn auto stond alle electronica zoals televisies, DVD-spelers en de PC.

Terwijl we aan het uitladen waren kwam eerst de man voor de badkuip aan, die meteen aan het werk ging om de badkuip af te maken, en even later kwam ook Sue even langs om ons te feliciteren. Ze was erg blij voor ons dat alles nu eindelijk rond was, na de eerste stappen in februari van dit jaar.

Nadat Sue weer was vertrokken maakten we snel de auto’s leeg, waarna ik weer op weg zou gaan naar het oude huis om daar te gaan poetsen. Anna zou bij het nieuwe huis blijven en de verhuizers aangeven waar alles zou moeten komen te staan. Het oorspronkelijke plan was dat onze rollen omgedraaid zouden zijn, maar ik had dat weekend mijn knie behoorlijk overbelast waardoor ik nauwelijks nog een drietal traptreden op kon lopen, laat staan dat ik met een zware doos in handen een hele verdieping naar boven kon gaan.

Zodra ik in de auto stapte belden de verhuizers met de mededeling dat ze onderweg waren. Ik gaf hen de route naar het huis (routeplanners herkennen ons adres nog niet omdat alles nog te nieuw is), en vertelde hen dat Anna in het huis op hen wachtte.

Eenmaal in Denver begon ik met de eindschoonmaak van het huis waar we twee jaar lang heerlijk hebben gewoond. Het fornuis, de koelkast, de diepvries, de badkamer, het hele huis stofzuigen, de vloer dweilen, de garage uitvegen, en uiteindelijk alle kleine dingen nog in de auto laden. Rond een uur of half drie kwam Anna ook nog helpen, en samen hebben we alles afgemaakt.

Nadat we met alles klaar waren zijn we Murphy bij Anna’s ouders gaan ophalen, en konden we eindelijk naar ons eigen huis.

Ik heb eigenlijk vrijwel alles van de eigenlijke verhuizing gemist. Ik heb ’s ochtends de verhuizers gezien, heb ze gesproken, maar dat was het dan ook. Tien minuten daarna vertrokken wij voor de ‘final inspection’ en ‘closing’, en vlak voordat de verhuizers bij het nieuwe huis aankwamen ben ik naar het oude huis gereden, en was daar nog steeds toen de verhuizers alweer klaar waren in het nieuwe huis.

Anna had het natuurlijk al allemaal gezien, maar het was geweldig om het huis binnen te lopen, en onze eigen meubels daar te zien staan. Het voelde zó vertrouwd, en zó thuis, het was echt ongelofelijk.

Die avond heb ik echt heel vaak van die momenten gehad waarop ik me realiseerde dat ik niets stond te doen, behalve om me heen staan te kijken, vol ongeloof dat dit huis nu écht van ons is!

Het heeft heel wat hartkloppingen, zweetdruppels, slapeloze nachten, en verhoogde bloeddruk gekost, maar het is dit alles en meer helemaal waard geweest!

Ik wil dit stukje niet nog langer maken dan het al is, dus ik zal binnenkort een verslagje schrijven over onze eerste week in het nieuwe huis. Het kan zijn dat het pas maandag wordt, want we hebben nog geen internet en TV – volgens Comcast moeten de laatste aansluitingen nog worden gemaakt om ook ons huis te bereiken, en dus heb ik enkel op het werk toegang tot mijn blog. Maar: wordt vervolgd!