Miners Days 2011, Nederland, CO
Dit weekend vinden de Miners Days plaats in Nederland, Colorado.
Nederland is van oorsprong een stadje dat nauw verbonden is geweest met de mijnindustrie. Het dorpje werd eerst gesticht als Dayton, daarna werd dit veranderd in Browns Crossing (of Brownsville), en vanaf 1871 stond het bekend als Middle Boulder. In datzelfde jaar kocht een man genaamd Abel Breed een zilvermijn, de “Caribou Mine”, die een stuk hoger lag dan Middle Boulder, op ongeveer 10.000 voet/3048 meter hoogte, bij het stadje Caribou. Caribou was rond 1870 gesticht om de mijnwerkers te huisvesten, en bestond uit enkele huizen, een kerk, een saloon, een brouwerij en zelfs een eigen krant. Breed besloot echter om zijn zilvererts naar het “warmere klimaat” van Middle Boulder te brengen om daar de erts verder werd te verwerken (”milling”).
In 1873 verkocht Breed zijn mijn aan de “Mining Company Nederland”, een Nederlands mijnbedrijf, voor drie miljoen dollar. Zijn “mill” kwam onder de mijnwerkers bekend te staan als “The Netherlands”, wat men toepasselijk vond omdat Middle Boulder een stuk lager lag dan Caribou. In 1874 werd het dorp “incorporated” (met verkozen overheidsorganen), en de toenmalige bewoners kozen “Nederland” – uit de naam van het Nederlandse mijnbedrijf – als de naam van het dorp.
De “Mining Company Nederland” bleek helaas niet zo succesvol te zijn, en enkele jaren – in 1876 – werd de Caribou mijn verkocht. In 1879 woedde er een grote brand in Caribou, waarmee niet alleen Caribou maar ook Nederland ten dode opgeschreven leek. Tegen 1890 waren er slechts nog een handjevol gezinnen over die het hele jaar door in Nederland woonden.
Vroeg in de 20e eeuw kwam er echter weer een opleving in de mijnindustrie in Nederland: er werd wolfraam (”tungsten” in het Engels) ontdekt. Wolfraam werd gebruikt bij het produceren van staal, en tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam veel van het wolfraam in de staalproductie uit de omgeving van Nederland. Er werd zelfs een stadje gesticht, Tungsten, aan de voet van wat nu de Barker Reservoir dam is. Als je bij de dam bent dan zie je dat er daar een heel vlak stuk land is, waar nu vooral paarden grazen – dat was waar Tungsten zich bevond.
Vanwege deze nieuwe “mining boom” groeide de bevolking van Nederland uit tot meer dan 3000 inwoners in 1916, waarmee het destijds twee keer zo groot was als tegenwoordig. Na de Eerste Wereldoorlog werd de vraag naar wolfraam steeds minder (met uitzondering van een korte opleving tijdens de Tweede Wereldoorlog), maar de mijnindustrie had zijn hoogtijdagen achter zich.
Rondrijdend in de omgeving van Nederland zie je de restanten van heel veel oude, verlaten mijnen. Maar toch leeft de mijnindustrie nog. Een paar mijl buiten Nederland, aan een onverharde weg richting Caribou (tegenwoordig een “ghost town”) bevindt zich een van de grootste actieve mijnen in de omgeving. In deze mijn wordt nog actief gezocht naar goud en zilver, en de mijn, Hendricks Mining Company, wordt gerund door iemand van – jawel – Nederlandse afkomst: Tom Hendricks.
Tom kocht de Caribou mijn in 1973, als 19-jarige geologiestudent, en zoekt nu al bijna veertig jaar naar goud en zilver in zijn mijn. Net zoals al zijn historische voorgangers weet hij zeker dat hij héél dicht bij de grote zilver- of goudader zit. In de tussentijd is zijn onderneming wel flink gegroeid, en is niet zo maar een klein mijnbedrijfje – kijk maar eens hier.
Om deze rijke mijngeschiedenis te eren wordt er elk jaar in Nederland de Miners Days georganiseerd. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Frozen Dead Guy Days en diverse muziekfestivals worden de Miners Days veel minder druk bezocht, maar het wordt dan ook veel minder gepromoot. De Miners Days bestaan uit diverse wedstrijdonderdelen die allemaal met (historisch) werken in de mijn te maken hebben, waarbij een combinatie van kracht, kennis en kunde nodig is.
We hadden al van Kim en Arthur gehoord dat het leuk en vooral ook indrukwekkend moest zijn om te zien wat de deelnemers allemaal moeten doen, en vandaar dat we gisteren naar Nederland zouden gaan voor de Miners Days. We moesten al vroeg op, want het begon al om 8:00 uur, en het is een uurtje rijden van hier naar Nederland, maar het beloofde een mooie, lekker warme dag te worden – en we gingen naar iets leuks – dus het was niet erg.
Nadat we Murphy weer bij Niles en Sasha hadden achtergelaten liepen we de berg naar beneden, het dorpje in. Alle wedstrijdonderdelen vonden plaats op het lokale baseball veld, waar al diverse tentjes en tribunes klaarstonden. Om 8:00 uur was het nog niet druk: er waren misschien op dat moment een man of 60 aanwezig – absoluut niet druk bezocht, dus.
Het eerste onderdeel, wat met enige vertraging zo tegen 9:00 uur begon, was “Rail Road Spike Driving”: iedere deelnemer moest zo snel mogelijk een grote spoorwegspijker aan elke kant van een spoorwegrail in een spoorbiels hameren. Degene die dit het snelste kon doen won dit onderdeel. De deelnemers moesten achter een lijn klaar staan, en na het startsignaal de hamer en spijkers oppakken, deze zo snel mogelijk in de biels hameren, en daarna weer terug over de streep rennen. De deelnemers konden kiezen of ze een lange of een korte hamer wilden gebruiken.
Het parcours, met rechts de spoorbiels met rail
Nederlander Tom Hendricks klaar voor de start, met de korte hamer en de spijkers naast hem op de grond
Het klaarzetten van de spijker
De spijker erin hameren
Na de mannen waren de vrouwen aan de beurt:
Enkele dames in actie; let ook op alle spijkers die er al in zijn gehamerd
Het volgende onderdeel op het programma was “mucking”, te vertalen als (uit)mesten, of wegwerken van. In de mijn verwijst dit naar het verwijderen van al het overtollige losse zand, stenen en kiezel. In wedstrijdvorm betekent dit het vullen van een mijnwagentje met zand en kiezel, en dit vervolgens een eindje over de rails duwen.
Als eerste waren de dames aan de beurt. De dames hoefden de mijnwagen maar gedeeltelijk te vullen, en vervolgens het mijnwagentje naar het eind van de rails te duwen.
Tom Hendricks bereidt de wedstrijd voor
De berg zand klaar voor de wedstrijd
Zodra alle voorbereidingen waren getroffen was het tijd om de mijnwagen zo snel mogelijk te vullen en naar het eind van de rails te duwen.
Het vullen en duwen van de mijnwagen
Dit onderdeel duurde erg lang, omdat na elke deelnemer de mijnwagen weer geleegd moest worden, en de hele berg zand weer opnieuw moest worden opgebouwd tot de juiste hoogte (even hoog als de bovenrand van de mijnwagen). Dit gebeurde deels met een Bobcat, en deels met de hand; de organisatie zweette misschien nog wel harder dan de deelnemers:
Het voorbereiden van de berg zand
Nadat alle vrouwelijke deelnemers aan de beurt waren geweest was het tijd voor een optocht van oldtimers door het centrum van Nederland. De meeste van deze oldtimers waren dezelfde van de “4th of July Parade”, en dus besloten we om de optocht te laten voor wat het was en lekker te gaan lunchen bij Wild Mountain Smokehouse & Brewery waar we buiten op het terras lekkere barbeque hebben gegeten, en een lekker biertje hebben gedronken. Ook al was het pas half twaalf, het bier en de barbeque smaakten héérlijk!
Na de lunch zijn we weer teruggelopen naar het terrein, waar inmiddels de mannen bezig waren met “mucking”. In tegenstelling tot de vrouwen moesten de mannen wel de hele mijnwagen volgooien. Daarna moesten ze de kar naar het einde van de rails duwen, en vervolgens weer terugduwen richting de berg zand, en daar de wagen leegkiepen.
Het vullen van de mijnwagen
Bijna vol
Na het vullen van de mijnwagen moet deze naar het einde van de rail worden geduwd…
…en daarna weer terug richting de berg zand…
…waar de kar moet worden omgekiept – en klaar!
Er was een duidelijk verschil te zien tussen de dames en de heren. De snelste vrouwelijke deelnemer had 1 minuut en 8 seconden nodig om de mijnwagen voor de helft te vullen, en deze vervolgens naar het einde van de rails te duwen. De snelste mannelijke deelnemer vulde de kar helemaal, duwde deze naar het eind van de rails, daarna weer terug richting de berg zand, en kiepte de kar om in 1 minuut en 10 seconden. De meeste deelnemers waren na dit onderdeel ook volledig op, en ik kan het me voorstellen, want het was inmiddels behoorlijk warm geworden – zo’n 27°C – wat het dus nog eens extra zwaar maakte.
Het laatste onderdeel van de dag was het “jack drilling”, ofwel met een enorme drilboor zo snel mogelijk gaten in twee rotsblokken boren. De boor die wordt gebruikt in de wedstrijd is dezelfde boor die tegenwoordig wordt gebruikt in de mijnen, weegt zo’n 50 kg, en is behoorlijk groot:
De boor
De deelnemers kregen elk een numer op de grote rotsblokken toegewezen waar zij vervolgens hun gaten moesten boren, één in elk rotsblok.
Het volgende filmpje toont een van de deelnemers in actie met de boor:
Na een aantal deelnemers te hebben gezien besloten we dat het eigenlijk wel mooi was geweest. De hele dag op de harde houten banken zitten in de brandende zon begon zijn tol te eisen: we werden moe, we hadden dorst, en we waren flink verbrand. Zo tegen half vier besloten we daarom dat het mooi was geweest. We gingen terug naar het huis van Kim en Arthur, waar we flink wat water dronken voordat we weer de auto insprongen. We moesten al eerder weg want gisteravond waren we uitgenodigd voor een feestje bij de ouders van Anna thuis, en we moesten nog douchen en omkleden vantevoren.
Al met al was het een bijzonder leuke dag. Het was jammer dat we vandaag niet naar de tweede dag konden, want ook vandaag stonden er leuke onderdelen op het programma, zoals het snelst een dikke boomstam doorzagen, en “single jack drilling”: met de hand met hamer en beitel een gat boren in een rotsblok. De drievoudig wereldkampioen op dit onderdeel komt uit Nederland, Colorado: Emit Hoyl. Dit handmatig “boren” is hoe de mijnwerkers in “the old days” het deden, en is ontzettend zwaar: met een hamer van zo’n twee kilo ongeveer 90 keer per minuut op een handbeitel slaan om zo een gat te boren. Emit kan op die manier in 10 minuten tijd een gat van 35 centimeter diep boren – wat ongelofelijk is. Hier een filmpje van Emit in actie:
Zoals je ziet, behoorlijk indrukwekkend, en jammer dat we dit niet te zien krijgen. Maar goed, we hebben gisteren een leuke dag gehad, Anna moest vandaag weer werken, en bovendien kunnen onze armen geen zon meer verdragen – dus het is eigenlijk wel prima zo.
Mocht je ten tijde van de Miners Days in de buurt van Nederland zijn, ga dan zeker even kijken. Zoals iemand het beschreef: “it sounds different, but fun” – en dat is perfect omschreven!
July 31st, 2011 at 17:53
Leuk, zo’n kijkje op je lokale cultuur.