Dennis' Weblog

Nederland, Colorado.

Een klein, stil dorpje in de Rocky Mountains, 18 mijl van Boulder vandaan, op 2508 meter hoogte. Slechts een klein deel van de iets meer dan 1300 inwoners woont in de dorpskern zelf, het merendeel woont in de bergen eromheen.

Nederland heeft één supermarkt, één drankzaak, een aantal restaurants (waarbij Wild Mountain Smokehouse & Brewery zeker een aanrader is), en – sinds kort – zes “medical marijuana dispensaries”, dus zes verkooppunten voor medische marijuana.

Veel Nederlanders die hun vakantie in Denver starten rijden even door Nederland, al was het maar om even te stoppen bij het bord aan de rand van het dorp: “Nederland Welcomes You”.

Ooit gesticht door een Nederlands mijnbouwbedrijf dat verschillende mijnen in de omgeving van het stadje Caribou exploiteerde (voornamelijk zilver), fungeerde Nederland als het bevoorradingsstadje voor de mijnbouw. In de Tweede Wereldoorlog kreeg de mijnbouw rondom Nederland een opleving, dit keer vanwege de aanwezigheid van tungsten, of wolfraam, wat wordt gebruikt in de productie van gloeilampen, om staallegeringen beter hittebestendig te maken,

Caribou, nu een spookstadje vijf mijl buiten Nederland, was van 1972 tot 1985 ook bekend vanwege Caribou Ranch, een opnamestudio die aan de weg van Nederland naar Caribou lag, en waar vele bekende artiesten albums hebben opgenomen. Om een paar te noemen: Chicago; Earth, Wind & Fire; The Beach Boys; Deep Purple; Michael Jackson; John Lennon; Jerry Lee Lewis; Elton John (die er zijn album “Caribou” uit 1974 naar vernoemde); Tom Petty; Rod Stewart; Supertramp; Frank Zappa; U2. In 1985 brak er brand uit in de studio, waardoor er voor $3 miljoen dollar schade ontstond. Na de brand is de studio niet meer heropend.

Nederland werd weer gewoon dat kleine stille dorpje, aan het Barker Meadow Reservoir, in het Roosevelt National Forest.

Twee keer per jaar echter wordt het druk in Nederland. Héél druk.

Elke zomer (eind augustus) wordt er het NedFest gehouden (The Nederland Music & Arts Festival), een driedaags evenement met muziek, microbrouwerijen, arts & crafts, en lekker eten. Per dag zijn “slechts” 2000 kaartjes beschikbaar waardoor het natuurlijk druk wordt in het kleine dorpje. Het eerste NedFest werd in 1996 gehouden, en na een korte afwezigheid in 1997 en 1998 wordt het sinds 1999 elk jaar weer georganiseerd.

Afgelopen weekend was het de beurt aan het andere (sinds 2002) jaarlijks terugkerende festival, met een zeer tot de verbeelding sprekende naam: de Frozen Dead Guy Days.

Zoals de naam al aangeeft, wordt dit festival gevierd naar aanleiding van een “Frozen Dead Guy”. Maar wie is die bevroren dode kerel dan? Een klein stukje geschiedenis.

In 1989 bracht een Noor, Trygve Bauge, het lichaam van zijn overleden grootvader naar de Verenigde Staten, om zijn stoffelijk overschot daar te laten preserveren middels cryonisme, het bewaren van het lichaam van een overledene in diepgevroren staat, waardoor het in principe onbeperkt houdbaar blijft. Het lichaam van Trygve’s grootvader, Bredo Morstøl, werd vervolgens van 1990 tot 1993 bewaard bij Trans Time, Inc. in San Leandro, Californië.

In 1993 werd Bredo’s lichaam verpakt in “dry ice” (of droogijs), en naar Nederland, Colorado gebracht, waar Trygve en zijn moeder Aud (de dochter van Bredo) een eigen “cryonics” bedrijf wilden starten.

Nadat Trygve werd gedeporteerd omdat hij te lang in de VS was gebleven nadat zijn visum was verlopen, hield zijn moeder Aud haar vader’s lichaam middels “dry ice” in diepgevroren toestand in een schuurtje achter hun nog niet volledig afgebouwde huis.

Uiteindelijk werd Aud uit haar huis gezet, omdat het huis geen electriciteit en stromend water had, iets wat niet was toegestaan volgens de plaatselijke bouwverordening.

Aud vertelde haar verhaal over haar vader’s bevroren lichaam aan een journalist, die naar het plaatselijke gemeentehuis ging om de mensen daar op de hoogte te stellen van de zorgen die Aud had over het feit dat haar vaders lichaam zou kunnen ontdooien als zij uit huis zou worden gezet. Zoals viel te verwachten ontstond er heel wat sensatie rondom het verhaal van “Grandpa Bredo”.

In een reactie op het gebeuren breidde Nederland de lokale verordening uit met een onderdeel “Keeping of bodies”: het houden van “the whole or any part of the person, body or carcass of a human being or animal or other biological species which is not alive upon any property” werd verboden. Er werd echter ook een uitzondering gemaakt: voor Bredo.

Vanuit Noorwegen plaatste Trygve een “gezocht”-advertentie op het internet, waarin hij op zoek was naar iemand die het lichaam van zijn grootvader elke maand van nieuw “dry ice” wilde voorzien. Bo Shaffer, de CEO van Delta Tech, een plaatselijk bedrijf gespecialiseerd in milieutechnisch onderzoek Bo Shaffer, reageerde op de advertentie, en voorziet Bredo inmiddels alweer 12 jaar elke maand van nieuw “dry ice” om hem bevroren te houden, hetgeen hem de bijnaam “The Iceman” opleverde. Elke maand brengen Shaffer en zijn team ongeveer 800 kilo “dry ice” naar de schuur – 10 jaar geleden gedoneerd door schuurfabrikant Tuff Shed – om de in piepschuim, zeil en dekens gehulde sarcofaag met Grandpa Bredo’s lichaam erin op -60 graden Fahrenheit / -51,1 graden Celsius te houden. Bo houdt ook een logboek bij, compleet met foto’s over al zijn “Ice Runs”; klik hier om het log te bekijken.

Sinds 2002 worden de Frozen Dead Guy Days elk jaar georganiseerd om deze unieke inwoner van Nederland te eren.

Tijdens de festiviteiten staat er een feesttent met live muziek en bier van verschillende brouwerijen, en vinden er allerlei ludieke evenementen plaats zoals de Polar Plunge, de Coffin Races, de Hearse Parade, en allerlei andere wedstrijden en evenementen die jaarlijks kunnen wisselen.

Afgelopen zaterdag zijn ook wij naar de Frozen Dead Guy Days geweest, samen met Arthur en Kim die in Nederland wonen. We hebben onze auto bij hen thuis geparkeerd, en dat was maar goed ook want het was ontzettend druk. Overal waar auto’s konden staan, stonden ook daadwerkelijk auto’s. Vanaf het deck bij Arthur en Kim achterom hebben we de Hearse Parade bekeken. Nou ja, we zagen de Hearse Parade van een flinke afstand, deels door de verrekijker. De Hearse Parade bestaat uit een optocht van lijkwagens, al dan niet in originele staat.

Later, eenmaal in het dorp zelf, stonden de diverse lijkwagens her en der geparkeerd, en er zaten wel enkele bijzondere tussen:

Als eerste gingen we echter naar de Polar Plunge: er was een gat in het ijs gezaagd, en daar sprongen de deelnemers dan in. Ijzig koud dus! De meeste deelenemers hadden wel iets bijzonders aan, of deden wel iets bijzonders voordat ze het water insprongen. Het leukste waren echter nog de “Oh my god!” reacties van de mensen die het toch kouder vonden dan ze hadden verwacht. Gelukkig hadden we een goed plekje weten te bemachtigen, waardoor we alles goed konden zien.

In de eerste foto zie je ook goed hoe druk het is – let vooral ook op alle mensen die bovenop het heuveltje staan…

Na de Polar Plunge was het tijd voor de Coffin Races. Vier personen in een team dragen een “doodskist” waarin de vijfde persoon zit of ligt. Twee teams tegelijk dienen een moeilijk parcours te nemen met de doodskist, zonder dat het vijfde teamlid eruit valt. Het snelste team wint. De omstandigheden waren zaterdag extra moeilijk omdat het door de gesmolten sneeuw bijzonder modderig was. Jammer genoeg was het door de enorme drukte erg lastig om veel te zien, maar ik heb toch een paar foto’s weten te maken die de race – en de drukte – een beetje weergeven:

Na de Coffin Races wilden we een hapje gaan eten, maar zoals wel viel te verwachten zaten de meeste restaurants bom- en bomvol. Bij de Wild Mountain Brewery was wachttijd zelfs meer dan 50 minuten. Uiteindelijk hebben we bij de supermarkt hamburgers en hotdogs gekocht die we bij Kim en Arthur thuis op de barbecue hebben gegooid. Ook lekker, en erg gezellig – en de honden waren ook blij dat we er weer waren.

We hadden er nog over gedacht om aan de tour deel te nemen om Grandpa Bredo in zijn Tuff Shed te gaan bekijken, maar na het zien van de prijs van $25 per persoon(!) besloten we dat we die $100 toch liever ergens anders aan uitgaven.

Hier krijg je een beetje een idee van hoe Bredo erbij ligt:

De Frozen Dead Guy Days zijn in ieder geval ontzettend leuk, en als je ooit het eerste weekend van maart in de buurt van Nederland bent dan moet je er zeker even naar toe gaan. Het is de moeite waard!

This entry was posted on Monday, March 8th, 2010 at 18:37 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.