Buren
“Een goede buur is beter dan een verre vriend”, zo zegt men, en toen wij in ons nieuwe huis trokken was het nog maar even afwachten hoe goed die buren zouden zijn.
Al vrij vroeg leerden we Ryan en Jen kennen, een stel van vooraan in de dertig, dat schuin tegenover ons woont. Hun huis was het vierde huis dat bij ons in de straat werd gebouwd. Ons huis was nog in aanbouw, en hun huis was net begonnen. We konden het gelijk goed met ze vinden, en we hebben destijds een hele tijd staan praten, en door ons in aanbouw zijnde huis gelopen.
Het bleek een kleine wereld te zijn: Ryan bleek de chiropractor te zijn van Anna’s baas, Andy. Anna maakte daar de volgende dag uiteraard dankbaar misbruik van door tegen haar baas te zeggen dat hij beter aardig tegen haar kon zijn, anders zou ze Ryan vragen om Andy eens flink pijn te doen.
Het duurde daarna een hele tijd voordat we de andere buren leerden kennen.
Voordat ons huis helemaal klaar waren, werden we in het sales office van Meritage Homes een keer voorgesteld aan een ander stel van in de dertig. Zij hadden interesse in het huis dat naast ons zou worden gebouwd, maar ze wisten het nog niet zeker.
Een maand of twee, drie nadat wij in ons huis trokken, bleek dat zij toch het huis hadden gekocht. Het duurde een tijd voordat we (nog eens) kennis met elkaar konden maken: pas ten tijde van het spreken over het hek en de achtertuin leerden we elkaar beter kennen.
Aan de andere kant, op de hoek, woonde al een stel, achter in de twintig, misschien vooraan in de dertig, met twee kinderen van een jaar of twee en een jaar of vier. Ze zwaaiden altijd wel een beetje, maar verder dan dat ging het nooit. Totdat – wederom – we over het hek en de tuin kwamen te spreken.
Waar zo’n hek en een tuin niet allemaal goed voor zijn!
Sinds die tijd is het contact steeds leuker geworden, en leren we elkaar steeds beter kennen.
Woensdag ben ik bij allebei de buren langs geweest om af te spreken met welke aannemer we in zee zouden gaan voor de achtertuin, en hoe we dit zouden aanpakken. Van beiden kreeg ik het emailadres, waar ik het emailadres van de Assistant Community Manager naar zou doorsturen, zodat ook zij hun ontwerp voor de achtertuin in zouden kunnen dienen.
Sinds het overleg over het hek weet ik dat op de hoek Andrew en Jennifer wonen, en aan de andere kant naast ons Eric en Magali – het stel wat we in het sales office hadden gezien. Ze zijn allemaal even aardig, even behulpzaam, en iedereen kan het goed met elkaar vinden. Vorige week hebben we nog een hele tijd bij Ryan en Jen voor de deur staan praten met z’n allen, en vandeweek stopten Ryan en Jen met de auto voor onze deur om een praatje te maken toen ik de boom in de voortuin water aan het geven was.
Het helpt natuurlijk enorm dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten: iedereen is nieuw in de buurt, en dat schept uiteraard een band. Maar goed, je moet het dan nog maar net treffen dat je naast mensen komt te wonen die je leuk vindt.
Eergisteren, donderdag, moest ik even bij Eric en Magali langs, omdat ik blijkbaar hun emailadres verkeerd had. Eric bleek niet thuis te zijn, maar Magali gaf me het correcte adres, waarna we aan de praat raakten over vanalles en nog wat: over de huizen, over de buren, over de buurt, hoe blij we zijn met ons uitzicht en de privacy aan de achterkant, hoe we hier terecht waren gekomen, enzovoorts.
We waren het er over eens dat het tot nu toe allemaal leuke mensen waren die we hadden leren kennen, maar ze zei dat Eric zijn bedenkingen had over een huis een eind verderop in de straat. Hij was altijd een beetje wantrouwend over mensen met het kleinste huis, waar de meeste auto’s voor de deur stonden, en waar de meeste mensen in woonden. Ja, zei Magali, Eric is erg “veiligheidsbewust”. Ik zei “Oh ja?”, waarop ze antwoordde: “Oh ja – je weet wat Eric doet, niet?”. Ik zei dat ik het niet wist, maar hij blijkt dus politieagent te zijn (detective), en is tevens lid van het SWAT team. Nou, dat is goed om te weten, een politieagent naast je. Ik vroeg gelijk of ze wellicht de komende week, als wij op vakantie zijn, een oogje in het zeil zouden kunnen houden, en Magali stelde me gerust: Eric was een perfecte buurman voor dat soort dingen, we konden met een gerust hart vertrekken.
Een paar minuten later ging aan de overkant de voordeur open: Jen kwam naar buiten, stak de straat over, en kwam naar ons toe gelopen. Ze had ons zien staan, en kwam even langs om een praatje te maken. Niet lang daarna kwam Andrew, op de hoek, thuis, en nadat hij de auto in de garage had gezet kwam ook hij aangelopen.
Al snel ging het over de buurt, de huizen, en de buren. Wat bleek: niemand wist eigenlijk iets over de buren op de andere hoek. Iedereen had ze wel eens heel even gezien, ook even gezwaaid, maar verder niet veel. Wij hadden ergens in september 2011 even kennis met haar gemaakt, maar ze was toen heel erg afgeleid want ze hadden die ochtend de sleutel gekregen, en ze was er met haar ouders. Haar man was onderweg, maar die hebben we die dag niet meer gezien. Andrew had een vergelijkbaar verhaal, en allebei meenden we dat haar naam Amanda was, en dat haar man Chris heette, maar dat was het dan ook. Ze komen meestal thuis, de garagepoort gaat open, ze rijden de garage in, en de poort gaat weer dicht. Niemand heeft ooit met ze gepraat, of ze zelfs maar buiten gezien, terwijl ze er toch al van medio oktober wonen. Ach ja, misschien komt dat nog wel komende zomer.
Iedereen was het er namelijk over eens dat we met ons stukje straat een barbecue moesten organiseren, en misschien zelfs wel een vergunning aanvragen om een stuk van de straat af te zetten ervoor. Best een leuk idee!
Vlak daarna kwam Jennifer, Andrew’s vrouw, met de kinderen terug van het park, en ook zij kwam erbij staan. Een minuut of 10 later kwam Eric thuis, en hij keek verwonderd naar al die mensen op zijn oprit. Hij vroeg zich al af of hij soms de memo over een feestje bij hun huis had gemist.
En zo hebben we met z’n allen nog een hele tijd samen staan praten. Ervaringen uitwisselen, elkaar beter leren kennen (wie doet wat en werkt waar, wie komt waar vandaan, enzovoorts), en het was allemaal heel gezellig. Iedereen heeft zo’n beetje dezelfde instelling: heerlijk om leuke buren te hebben waar je het goed mee kunt vinden, die je om hulp kunt vragen indien nodig, waar je af en toe een praatje mee kunt maken, waar je een keer een avond wat bij kunt gaan drinken, een hapje eten, lekker in de tuin rondhangen, zonder dat iedereen bij elkaar de deur plat wil lopen. En dat is precies wat wij altijd wilden hebben, zo’n buurt – leuk dat we dat nu ook hebben!
Vanochtend hebben we met de buren aan beide kanten nog met Sam van Jose’s Landscaping gepraat, en de opdracht voor de aanleg van de achtertuin definitief gemaakt. Alle buren waren het er over eens dat we het gewoon moeten doen. Hij gaf een goede prijs, Eric had goede verhalen over Jose’s gehoord, en aangezien wat wij willen zo eenvoudig is, is er weinig wat ze fout kunnen doen.
Als alles goed gaat krijgen we nu dus binnen twee weken een hek, en binnen drie tot vier weken een achtertuin.
Maar eerst: vakantie! Morgenvroeg vertrekken we voor een weekje naar de Black Hills in South Dakota, om er eens lekker helemaal ertussen uit te zijn. We hebben een hele lijst van dingen die we willen gaan zien en doen, maar het belangrijkste is om lekker te ontspannen. En dat gaat vast lukken.
We hoeven ons over het huis in ieder geval geen zorgen te maken: Eric houdt de boel wel in de gaten!
April 1st, 2012 at 0:00
Goede buren zijn inderdaad heel fijn en ook belangrijk, het geeft zoveel meer plezier om ergens te wonen. Wij merken dat in onze NL woonplaats nu ook enorm, vooral omdat familie niet om de hoek woont.
Veel plezier op vakantie!