Dennis' Weblog

Waarom is het toch zo vaak dat als je ergens tegenop ziet of je ergens druk om maakt, het uiteindelijk allemaal mee blijkt te vallen?

Na alle verhalen die we hadden gehoord over Vesteda gedurende de afgelopen jaren, en na het lezen van de documentatie die bij de bevestiging van onze huuropzegging zat, waren we toch wel enigszins benauwd over hoe de vooropname zou aflopen.

In de documentatie stond namelijk aangegeven dat als het behang gesausd was dit in een lichte kleur zou moeten zijn voor de oplevering. Nu zou er over de kleuren die wij hadden gebruikt in theorie discussie kunnen ontstaan of het nu wel of niet een lichte kleur betrof. Immers, enkele overduidelijke uitzonderingen daargelaten (zoals zwart, en alle donkere kleuren zoals donkerblauw, donkergroen, etc.) is de perceptie van donker of licht bij kleuren niet voor iedereen hetzelfde als het kleuren van muurverf betreft. Wat donker is voor de een, kan de ander nog redelijk licht vinden. Vandaar dat we heel benieuwd waren hoe strikt de man van Vesteda de inspectie zou uitvoeren.

Om 9:10 uur vanochtend, zo’n 10 minuten te laat, ging de deurbel: de meneer van Vesteda. Na een snelle blik op zolder ging hij verder met de logeerkamer – in de roest/oranje kleur (sienna). Dit was de kamer waarvan we verwachtten dat we deze wel eens over zouden moeten schilderen omdat deze kleur wel voor een wat donkere kleur aangezien zou kunnen worden.

Tot onze verbazing liep hij echter de kamer in, keek wat rond, zei “ja, prima”, en liep de kamer weer uit. Ik merkte dat ik onbewust mijn adem een beetje in had gehouden, en erg opgelucht was toen hij geen opmerkingen maakte over de kleur.

“Gaatjes in de muren kun je gewoon een beetje met de vinger wat dichtmaken”, zei hij ook nog.
Laten we dat nou net al gedaan hebben met vulmiddel, zei ik tegen hem terwijl we de volgende kamer inliepen. Ook deze kamer werd goedgekeurd, ondanks dat er in één muur maar liefst 36 gaten zaten van de rekjes waar de verzameling flesjes op had gestaan.
Over deze kamer had ik aanvankelijk ook wat twijfels, juist vanwege het aantal gaten – en dus het aantal lichte puntjes op de muren – maar ook hier was het niet nodig geweest om me zorgen te maken.

De rest van het huis ging net zo makkelijk als die eerste twee kamers, net zoals de berging en de tuin. Alles zag er meer dan prima uit, aldus de ontzettend vriendelijke meneer van Vesteda, dus alles wat we hoefden te doen was het gebruikelijke schoonmaken van de keuken, badkamer en toilet – meer niet.

En daar hield het niet bij op. Ik vertelde hem dat we op alle binnendeuren sleutels hadden behalve bij één, maar dat sommige van de sloten niet naar behoren werkten. Ach, zei hij, sloten van binnendeuren vind ik niet zo interessant. Als ik dan maar vijf in plaats van zes sleutels had, dan leverde ik toch gewoon vijf sleutels in in plaats van zes? Zo gezegd, zo genoteerd.

Waarschijnlijk had deze meneer ietsje meer te vertellen bij Vesteda bij de woninginspecties, want toen we hem vertelden wat we allemaal hadden moeten accepteren bij het betrekken van de woning (bouten met chemische verankering in een muur in een slaapkamer, een zilver geverfd raamkozijn, een donkerblauw geverfd deurkozijn, een verkleuring in het aanrechtblad, een deels verlaagd plafond met inbouwspotjes in de slaapkamer, enz. enz.) gaf hij aan dat we dat helemaal niet hadden hoeven accepteren, en als de controleur van destijds dat had gezegd, dan moest hij maar eens met hem gaan praten met hem want dan deed hij het toch niet helemaal goed.

Na het tekenen van het vooropnameformulier praatten we nog wat na over onze emigratie, wat hij toch wel erg interessant vond. Tijdens het inspecteren van het huis hadden we het er al kort over gehad nadat hij vroeg waar we naar toe gingen verhuizen, maar hij vond het toch leuk genoeg om er aan het eind nog even op terug te komen. Amerika, ja daar wilde hij ook wel eens graag naar toe – niet om te gaan wonen, maar wel op vakantie.

Tot slot gaf hij aan dat we de vloerbedekking boven misschien het beste konden verwijderen, maar de laminaatvloer beneden konden we wellicht nog wel even laten liggen. Als de mogelijk nieuwe huurders de vloer wilden overnemen, dan konden we er misschien nog wel iets van € 200,- voor vragen, aldus de vriendelijke meneer (en dat terwijl we de vloer kostenloos over hebben kunnen nemen van de vorige huurders).
Als we rond 20 oktober nog niets hadden vernomen over eventuele nieuwe huurders, dan konden we gerust even bellen met Vesteda. Was dan nog steeds niets bekend over nieuwe huurders, dan zouden we altijd nog snel het laminaat kunnen verwijderen.

Volgens onze huidige planning huren we op zaterdag 25 oktober, de dag nadat de verhuizers komen, een aanhangwagen om al het afval in één keer naar het milieupark te brengen. Mocht de vloer eruit moeten, dan kunnen we dat afval ook in één keer meenemen.
Dat zou dus allemaal wel heel erg goed uitkomen!

Al met al hebben we ons dus voor niets zorgen gemaakt: het ging allemaal zo soepeltjes, en naast wat poetsen hier en daar – wat je normaliter toch al zou doen voordat je de sleutels inlevert – hoeft er in de hele woning niets te gebeuren.

Een pak van ons hart!

Ik heb vanmiddag al meteen geprobeerd hoe eenvoudig (of niet) de vloerbedekking los komt, en aangezien deze met enkel vloerbedekkingtape ligt vastgeplakt, hebben we de voerbedekking er met een uurtje werk ook wel uit. Ook dat kan dan mooi gebeuren nadat de verhuizers weg zijn, zodat dit ook nog zaterdagochtend naar het milieupark kan.

Kortom, het lijkt allemaal perfect te verlopen tot nu toe. Het lot lijkt ons gunstig gezind – hopelijk blijft dat nog even aanhouden, ook na 28 oktober!

This entry was posted on Monday, October 13th, 2008 at 22:53 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.