Misschien
Misschien is het de combinatie van vermoeidheid, stress en me niet helemaal lekker voelen, maar op dit moment voel ik me zwaar teneergeslagen en verdrietig.
Vanochtend ging ik nog vol goede moed naar het werk, waar ik een vergadering moest voorzitten. Alles verliep heel voorspoedig, en ook de uitwerking van deze en de vorige vergadering van afgelopen woensdag ging heel vlotjes.Ik had me voorgenomen dat ik vandaag wat eerder naar huis zou gaan, om gewoon eens even te ontspannen na elke dag tot tien, elf, twaalf uur bezig te zijn geweest in het huis, naast de stress van het werk en de verhuizing.
Ongeveer een uur voordat ik naar huis ging, heb ik nog kort met twee collega’s gesproken die vroegen hoe het stond met de voorbereidingen, en wanneer ik nu precies vertrok. Dat was de eerste keer vandaag dat ik me realiseerde hoe snel het nu dichterbij komt – angstaanjagend snel, eigenlijk. Toch bleef ik enthousiast, te meer omdat een van de twee collega’s zelf een tijdje in Amerika heeft gewoond, en heel graag terug wilt – en dus zelf ook erg enthousiast is over mijn emigratie.
Nadat ik thuis kwam zijn we eerst boodschappen gaan doen, en daarna ben ik Murphy bij mijn moeder gaan ophalen. Hij was vannacht bij mijn moeder gebleven omdat mijn vader voor zijn werk een nacht weg was, en dan vindt mijn moeder dat wel fijn om Murphy bij zich te hebben.
Het kleine ommetje dat ik met Murphy zou gaan maken, veranderde in een wandeling van bijna een uur door het bos vlakbij ons huis. Het was zo’n lekker weer, en ik realiseerde me dat ik niet meer zo vaak de kans zal krijgen ervoor – althans niet hier in deze bossen waar ik al vanaf dat ik klein ben kom.
En daar begon het denk ik al een beetje. Terwijl ik richting het bos liep kwamen alle rlei herinneringen van vroeger naar boven. Hoe ik elke zondagmiddag met mijn oma deze zelfde weg liep voor een boswandeling, hoe we elke keer stopten bij de paardenwei waar nu huizen staan, hoe zeer ik telkens genoot (en nog steeds geniet) van de prachtige natuur en het heuvelachtige landschap.
Ik had mijn mobiele telefoon bij me, en heb enkele foto’s gemaakt, maar onder het lopen bedacht ik me dat ik morgen terug moet komen met de camera zodat ik een betere kwaliteit herinnering zou hebben. Het zou morgen heel mooi en zonnig weer worden, dus uitstekend geschikt voor een flinke wandeling met de camera. (Al moet ik wel andere schoenen aan – mijn wandelschoenen – ik heb nu blaren gekregen omdat de schoenen die ik aan had eigenlijk nog wat te nieuw waren voor deze wandeling, maar ja, ik had niet op deze wandeling gerekend toen ik thuis wegging).
Ik heb in ieder geval wel al de plekjes uitgezocht waar ik zeker foto’s van wil maken.
Eenmaal thuis gekomen wilde ik graag een bad nemen. Lekker, zo na de wandeling, en bovendien zou het mijn onderrug goed doen, die pijn doet van al het werk en verven van de afgelopen dagen.
Voordat ik in bad ging, ben ik eerst nog online gegaan. Even de mail checken, en ik heb ook nog even gechat. Ook nu werd me gevraagd over hoeveel dagen we nu vertrekken. Ik toetste dan ook ‘18′ in. En op het moment dat ik dat op mijn scherm zag staan, sloeg de benauwdheid toe.
Achttien. Nog maar achttien dagen, eigenlijk nog maar zeventien dagen tot de dag dat we vertrekken, en dan laten we hier alles achter. Wat was dat confronterend om dat cijfertje daar te zien staan.
Vlak daarna ben ik maar in bad gegaan met de radio aan, in de hoop dat dat me tot rust en op andere gedachten zou brengen. Niets was minder waar, helaas.
Ik lag in bad, keek rond in de pas weer wit geverfde badkamer, en dacht aan alle mooie dingen die we in dit huis hebben meegemaakt, hoe prettig we hier hebben gewoond, en al het werk dat we nu weer hebben gedaan en gaan doen om het niet meer ‘ons’ huis te laten zijn, om onze persoonlijke stempel te verwijderen, als het ware.
Zo bekeken is dit gevoel misschien al enkele dagen geleden langzaam beginnen te knagen, maar heb ik gewoon geen tijd gehad om er aandacht aan te schenken. Nu, tijdens een eerste rustmoment in dagen, lijkt de schade te zijn ingehaald.
Alles kwam ineens naar boven, en in één keer was al het enthousiasme weg. De positieve instelling, de “can do” houding die ik tot nu toe de hele tijd heb weten te behouden, de moed die ik al de tijd tot nu toe er in heb weten te houden, ze leken tegelijk met het badwater weg te stromen. En daar zat ik dan, in dat leeggelopen bad, met de tranen nader dan het lachen, dichterbij dan ze in maanden ooit geweest zijn. Ook nu ik dit schrijf voel ik het achter mijn ogen branden.
Misschien is het dat ik me de afgelopen maanden groot heb gehouden, dat ik niet heb willen toegeven aan het gevoel dat ik dingen zal gaan missen, dat ik me angstvallig heb vastgehouden aan alle positieve dingen aan de emigratie, dat ik enkel heb gekeken naar alles wat we erbij krijgen in plaats van alles wat we zullen gaan missen.
Misschien voel ik me na een goed glas wijn vanavond en een goede nachtrust wel weer beter en positiever morgenvroeg.
Misschien kan ik dan wel weer de benodigde energie vinden om alle boorgaten te vullen, om de zolder en de schuur leeg te ruimen, om de kasten af te breken, om de vloerbedekking alvast los te halen.
Misschien zijn deze gevoelens wel heel normaal in deze fase van de emigratie, en zullen deze de komende tijd steeds vaker voorkomen, en steeds sterker worden.
Misschien is het toeval dat het vandaag precies een jaar geleden is dat ik op het werk te horen kreeg dat mijn baan naar Amsterdam zou verhuizen, en dat het daarmee ook precies een jaar geleden is dat het idee voor de emigratie is geboren.
Misschien is het de combinatie van vermoeidheid, stress en me niet helemaal lekker voelen, maar op dit moment voel ik me zwaar teneergeslagen en verdrietig.
October 10th, 2008 at 21:53
Ik lees je verhaal vandaag met een brok in mijn keel, maar ook met heel veel begrip. Grote beslissingen in het leven zijn zelden alleen maar positief, er is altijd die schaduwzijde.
Ik kan er weinig aan toevoegen, alleen maar zeggen dat ik het heel knap vind dat je hier zo openlijk over schrijft!
Heel veel liefs en kracht voor jullie allebei!
Monique
October 11th, 2008 at 1:23
Ik vind het heel mooi dat je je gevoel zo deelt. Ik kan je gerust stellen…het is heel normaal. Het is ook even niet niks een verhuizing naar de andere kant van de plas. Ik wilde heel graag weg uit Nederland, had vreselijk veel zin om te emigreren en had er geen enkel probleem mee om mijn apartement achter te laten, auto weg te doen etc graag zelfs LOL. Tot inderdaad vlak voor vertrek…in ene wist ik het zo zeker niet meer. Alles zou ik opgeven, alles wat gewoon was zou ik achter laten, mijn toch wel fijne apartement met tuin, mijn auto die naar een collega zou gaan, vrienden en familie die ik voor lange tijd niet meer zou zien, alles waar ik mee opgegroeid was, de stad, de straten…ik wist het even echt niet meer. Ik wist dat het hoe dan ook een goede beslissing was om naar de VS te gaan, maar afscheid nemen ben ik nooit goed in geweest en dat heeft me echt aan het twijfelen gebracht.
Nu twee jaar later…er zijn inderdaad nog wel dingen die ik mis, en af en toe heb ik het weleens moeilijk maar er zijn ook zoveel dingen die je ervoor terug krijgt. Een nieuw huis, nieuwe herinneringen en de oude herinneringen die blijven. Ik heb destijds in die twijfel periode zo ontzettend veel fotos en video gemaakt (tot helaas vlak voor vertrek mijn video camera ermee ophield) en ik ben blij dat ik ze heb. Maar gelukkig heb ik ze nog niet nodig gehad en zitten ze nog steeds in de doos op een plak.
De gevoelens zullen nu sterk zijn, was bij mij ook zo maar ze zwakken af. Zodra je je leven in de VS lekker gaat op bouwen zul je zien dat die sterke gevoelens van twijfel plaats maken voor sterke gevoelens dat het goed is in de VS. Dit is denk ik een van de fases waar we als emigrant doorheen gaan.
Maar jullie gaan het redden dat weet ik zeker. Success de komende dagen.
October 11th, 2008 at 2:57
Begrijp je voel heel goed. Op een gegeven moment kom je in een fase dat je weet dit is de laatste keer dat ik hier op deze manier loop. Of dat ik die persoon hier zie.
Of dat ik bij deze bakker sta. Dat bewust zijn van die kleine “afscheidjes” maken het gewoon moeilijker op dat moment. Weet dat ik de drie laatste weken ook het moeilijkste vond. Het is een ongemakkelijk raar onderbuik gevoel en het is denk ik eigenlijk wel goed dat je het bewust zo voelt nu. Het is een fase die er denk ik bij hoort, maar ook hier kom je door heen!
Ben zelf ook niet zo sterk in afscheid nemen, vooral niet van personen. Maar bedenk dat je al die herinneringen gewoon mee neemt. Waar je ook bent, de herinneringen van het park en van die bakker en van al die personen, die gaan niet weg, die horen bij je.
En om het positief af te sluiten, het mooiste van herinneringen is, ze nemen geen plaats in, in de container
October 11th, 2008 at 9:39
Ik volg je blog al vanaf het begin, net zoals je verhalen op het AA-forum. Ze zijn altijd leuk om te lezen, leuk om te zien wat er allemaal komt kijken bij zo’n grote verhuizing. Ik vind het ontzettend “knap” dat je je gevoelens, zoals je die nu hebt, ook wilt delen met iedereen. Ook dat hoort erbij natuurlijk.
Ik wil jou en Anna heel veel succes en ook sterkte wensen de komende dagen tot de verhuizing, en ook de tijd daarna natuurlijk. Ik hoop dan ook dat jullie je draai zullen vinden in de US, eigenlijk weet ik wel zeker dat het jullie gaat lukken!
Heel veel sterkte en succes dus! En blijf vooral schrijven he!
Hartelijke groetjes van Anita (chranimei op het forum)
October 11th, 2008 at 12:39
Goh, ik krijg er ook spontaan tranen van in mijn ogen. Heel goed dat je het van je afschrijft, en zoals vorige berichten al zeggen, hele normale gevoelens. Je leven gaat helemaal veranderen, geen wonder dat je daar verdrietig en weemoedig van wordt. Heel goed om zo bewust van deze plekken afscheid te gaan nemen. Pas bij een 2e verhuizing ging ik dat bewust doen, en ik vond het wel helpen, overal even bij stilstaan en aan gelukkige momenten van die plekken denken.
Deze momenten zullen nog wel vaker komen, je uiten is al een grote eerste stap om deze tijd door te komen.
Sterkte!
October 11th, 2008 at 20:43
Tja, wat wil ik hier nog aan toevoegen?…
[[[[[DIKKE KNUFFEL]]]]]
Het komt allemaal wel in orde!
En lees alvast ook wat literatuur over de culture shock, want mogelijk ga je van dat ook wel wat herkennen eens je in Amerika bent.
October 11th, 2008 at 23:59
Ik heb je blog net aan mijn bloglines toegevoegd, want ik vergat telkens te gaan en lees nu dit berichtje. Grote hugs van hier! Al is mijn emigratie al 25 jaar geleden en wilde ik heel erg graag hierheen verhuizen, toch herinner ik me die moeilijke laatste dagen. Alles wat normaal leek, werd opeens speciaal.
Allemaal doodnormaal. Sterkte ermee!
October 12th, 2008 at 23:43
Je hebt het nu al acht keer gehoord, maar dit is voor mij ook zo herkenbaar. We wisten vanaf het moment dat we in Duitsland kwamen precies de datum waarop we weer terug zouden gaan…maar toch blijft het moeilijk. De laatste week vond ik zo verschrikkelijk moeilijk…ik moest echt om alles huilen. Zelfs de meeste ervaren expat heeft het er volgens mij nog harstikke moeilijk mee. Maar, en dit is het goede nieuws, je gaat het hier allemaal weer opbouwen. Een thuis en herinneringen maak je ten slotte met iemand, en de belangrijkste persoon, Anna, gaat met je mee. En het zal heus niet in een keer allemaal perfect gaan. Ik denk dat ik -nu-, na bijna anderhalf jaar in Georgia kan zeggen dat ik me hier redelijk senang voel. Ik heb heel lang gedacht dat dat moment echt -nooit- zou komen, maar het is hier toch maar mooi (meestal dan). Dus het komt echt alemaal helemaal goed. Ik ken je niet in persoon, en je bent hier ook niet ech tin de buurt, maar alsnog dan maar een echte Amerikaanse hug voor jou en Anna – het komt allemaal helemaal harstikke goed. (en je hebt sowieso een reisje naar het geweldige Georgia in het verschiet liggen..LOL
)
October 15th, 2008 at 6:45
Zooooo herkenbaar! Heel veel sterkte. Heb pas de museumverhaal een beetje afgesloten en voel ook nog steeds dat weemoedige. Soms is het ook wel even weg maar het komt ook nog steeds weer terug. Gaat echt wel over.
Veel sterkte voor jullie beide.
Groetjes
Corry