Ik ben meer dan moe: ben ik dan moeder?
Of moeier? Vermoeider? Of gewoon uitgeput, of oververmoeid.
Ik denk dat ik maar voor het laatste kies: oververmoeid. Ik ben in ieder geval geen moeder (verkeerde geslacht, hè), en ook geen vader (nog geen nageslacht, hè).
Wat ik dus wel ben de afgelopen twee dagen is ontzettend moe.
“Waardoor ben je dan zo moe?”, zul je je misschien afvragen (of niet, natuurlijk – misschien lees je dit stukje en denkt “Who cares?”). Welnu, dat vraag ik me dus ook af (niet “who” er “cares”, maar waardoor ik zo moe ben).
Ben ik laat naar bed gegaan de laatste tijd? Mwoah, dat valt eigenlijk wel mee. Tussen elf en twaalf naar bed is voor ons toch wel vrij normaal, dus daar zou het niet aan kunnen liggen.
Ben ik dan misschien vroeg opgestaan de laatste tijd? Mwoah, dat valt eigenlijk ook wel mee. Tussen 7:00 uur en 8:00 uur opstaan is nu niet echt vroeg te noemen. Integendeel, heel veel mensen zouden blij zijn als ze zo laat zouden kunnen opstaan.
Maar waar zou het dan wel aan kunnen liggen? Als je het mij vraagt (en als je dat niet doet, dan zeg ik het toch) komt het doordat ik nu mijn Immigrant Visa heb, en de verhuizing zo goed als geregeld is.
Dat klinkt raar, hè? In eerste instantie lijkt er geen verband te zijn, inderdaad, maar het is er volgens mij wel.
De afgelopen maanden zijn we eigenlijk alleen maar bezig geweest met het voorbereiden van de Visa Application en de verhuizing. Ook op de momenten dat je er niet actief mee bezig was (dus niet formuliertjes aan het invullen, documenten aan het verzamelen of stukken aan het doorlezen), word je er toch aan alle kanten mee geconfronteerd: zo houd ik een blog bij (“Echt waar?” – “Yep!”) waarin ik er telkens op terugkom, en word je op het werk en privé door iedereen die je kent gevraagd naar hoe het ermee staat.
Je krijgt dus nooit echt een kans om helemaal af te schakelen, om het even helemaal los te laten. Het dringt in je leven, en sijpelt door tot in alles waar je mee bezig bent. Alle beslissingen die je neemt worden eerst afgezet tegen de verhuizing: is het verstandig om nu nog dit of dat nieuw te kopen, of kunnen we beter wachten totdat we in Amerika zitten; willen we nu nog een weekendje weg gaan de komende weken, of kunnen we dat geld beter in Amerika besteden.
Zoals laatst: we wilden er even uit, even de gedachten ergens anders op richten. We zijn heel gezellig met z’n tweetjes gaan uiteten, en daarna naar The Dark Knight (de nieuwe Batman film) geweest. We hadden allebei het idee dat we dat echt even nodig hadden, zo’n ontspannend avondje – en het werkte fantastisch.
Na de film ging ik bij mijn ouders Murphy ophalen (die was daar de avond gaan doorbrengen). Mijn ouders hadden op dat moment vrienden op bezoek die ik ook al een tijdje niet meer had gezien. Uiteraard waren die vrienden van mijn ouders zeer benieuwd naar hoe alles ervoor stond, en uiteraard vertel je dan ook alles.
Daar is ook helemaal niets mis mee, het is ook volkomen normaal, en ook heel erg leuk natuurlijk dat ze zo geïnteresseerd zijn, maar toch: vanuit je ontspannen avondje er even helemaal uit val je meteen weer midden in je verhuizing – je kunt dat gevoel van er even niet aan denken niet vasthouden.
Ik haal nu het voorbeeld aan van de vrienden van mijn ouders, maar het gaat eigenlijk overal wel zo: op het werk kom ik regelmatig collega’s tegen die alles willen weten, vrienden vragen met regelmaat hoe het gaat met de voorbereidingen, en ik kan dan natuurlijk niet zeggen “sorry, maar ik heb nu even geen zin om erover te praten” – als mensen oprecht belangstelling tonen omdat ze in jou en je welzijn geïnteresseerd zijn, dan vind ik het niet meer dan beleefd om het ze te vertellen – en dus doe ik dat ook. En ik zal dat ook blijven doen. En ik wil ook dat mensen het blijven vragen.
Per slot van rekening ben ik al lang blij dat mensen überhaupt geïnteresseerd zijn: ik zou het veel minder prettig (lees: veel erger) vinden als niemand er ooit naar vroeg. Nu lijken mensen ons in ieder geval nog aardig te vinden (of ze doen uit beleefdheid in ieder geval heel goed alsof haha) als ze er naar vragen. Als we hier zouden zijn vertrokken zonder dat er ooit iemand ons gevraagd zou hebben hoe het gaat en wat we aan het doen zijn, kortom geen enkele interesse zou hebben getoond, dan zou ik me toch wel eens achter de oren hebben gekrabd.
Enniewee, nu ik mijn Immigrant Visa heb, en de verhuizing zo goed als is voorbereid, is er een enorme last van mijn (onze) schouders gevallen. Alle maanden van voorbereiding hebben hun vruchten afgeworpen, en alles is nu zover geregeld dat de belangrijkste zaken voor elkaar zijn: we kunnen verhuizen, en ik mag het land in. (Wat we gaan doen als we eenmaal in het land zijn is een andere bron van zorgen, maar dat zien we tegen die tijd wel).
Nu deze last van onze schouders is gevallen, en nu we daadwerkelijk het visum fysiek in handen hebben, dringt het langzaam maar zeker pas echt tot ons door: dit erg spannende en oh zo belangrijke stuk in de hele emigratie is afgerond – we hebben ‘t.
Met die realisatie valt een deel van de spanningen weg – niet alles, want er zijn nog genoeg andere dingen om ons zorgen over te maken en die flinke voorbereidingen vereisen, maar een heel groot stuk is verdwenen.
En zoals het bij mij altijd gaat, slaat de (over)vermoeidheid toe als grote spanningen wegvallen, vergezeld van stevige hoofdpijnen: de stress release. Je bent toch maandenlang voortdurend gespannen geweest, hebt een beetje op adrenaline geleefd als het weer eens een stressvolle periode was wat ook zijn weerslag op je lichaam heeft op den duur, en nu heeft je lichaam (en je geest) weer een beetje tijd om bij te komen. (Maar niet fysiek bijkomen in kilo’s, a.u.b., dat is wel het laatste wat ik kan gebruiken! Straks moet ik bij gaan betalen om mezelf mee het vliegtuig in te nemen…).
Zoals je ziet hebben de vermoeidheid en het hebben van het Immigrant Visa en het geregeld zijn van de verhuizing, op zich losstaande zaken, toch met elkaar te maken.
Maar nu moet ik gaan ophouden, hoor, want door al dat schrijven ben ik nu nog moeder… eh, moeier… of nee, vermoeider… uhm… ja.
August 29th, 2008 at 18:59
Wel heel herkenbaar. Ik had het ook toen ik mijn visa binnenhad. Maanden van spanning en regelen vallen in een keer van je af en vermoeidheid komt er voor terug. Net of je de afgelopen maanden je niet moe mocht voelen en dat dus ook niet was, en dat je dat dan nu in keer allemaal mag inhalen. Dat idee een beetje.
Sue in Orlando,FL
August 30th, 2008 at 3:15
Inderdaad de adrenaline, en nu even bijkomen. Zorg goed voor jezelf zodat je niet ziek wordt! Blijf gezond eten en wat aan lichaamsbeweging doen (zei moeke
September 1st, 2008 at 8:01
Inderdaad, herkenbaar. En logisch.
En ‘t zal niet helpen zeker als wij zeggen dat je er maar rustig bij moet blijven?
September 2nd, 2008 at 14:58
Zo herkenbaar – je hebt zoveel om aan te denken dat je op je reserves inteert, en als je dan even rust hebt, dan trekt je lichaam meteen aan de bel met “hallo, nou wil ik even echt rust hoor”.
En dus nu verplicht hele weekenden niksen, hondje wandelen, filmpje kijken, slapen, weer hondje wandelen, weer dutje doen..wat een straf