Dennis' Weblog

Gisteravond, toen we naar bed gingen, riep ik heel stoer: “Funny, I don’t feel nervous at all anymore…“, zo vol (zelf)vertrouwen zat ik dat alles vandaag goed zou gaan. Ik heb dan ook heel goed geslapen vannacht.

En hoe anders was alles toen ik om 8:21 uur wakker werd vanochtend. De zenuwen gierden in mijn keel, ik had een knallende hoofdpijn, en een constante knoop in mijn maag. Weg was dat (zelf)vertrouwen van gisteravond…

Om ongeveer 9:45 uur stapten we in de auto. Na nog kort even bij een tankstation te hebben gestopt om voor onze road trip wat sandwiches en koffie te kopen gingen we onderweg naar het ‘verre Amsterdam’. Althans, zo keken we er ‘vroeger’ tegenaan. Inmiddels draaien we er onze hand niet meer voor om om ‘even’ in de auto te springen en naar Amsterdam te rijden.

Op de weg was het erg rustig – dat zul je net zien: als je denkt dat het rustig zal zijn, dan is het druk en kom je in tijdnood, en als je, zoals wij vandaag, rekening houdt met drukte, dan is het rustig.

We stonden dan ook om 12:10 uur al bij de poort van het Consulaat, met de auto geparkeerd onder het Museumplein.

Tot ongeveer 13:05 uur waren we de enige nerveuze mensen die stonden te wachten, daarna werd het al wat drukker.

Om 13:25 uur mochten we naar binnen, en we waren als eerste aan de beurt. Het was dit keer dezelfde vriendelijke meneer als de laatste keer in mei.

We hadden alles weer tot in de puntjes voorbereid, en hadden weer eens veel meer bij ons dan we daadwerkelijk nodig hadden, maar better safe than sorry, toch?

Nadat hij naar de naam had gevraagd vroeg hij achtereenvolgens om mijn paspoort, het origineel en een kopie van mijn internationale geboorteakte, het origineel en een kopie van onze internationale trouwakte, en twee extra pasfoto’s. Vervolgens waren de I-864’s aan de beurt. Eerst die van Anna, vergezeld van haar aangiftes van 2005, 2006 en 2007, daarna de I-864 van de joint sponsor – nu ging het erom spannen…

Als eerste gaf ik de W2 (je weet wel, de soort van combinatie van jaaropgave en werkgeversverklaring) van 2007 en de aanvraag voor de filing extension voor de aangifte van 2007 tot 15 oktober van dit jaar. Terwijl ik dit aan hem overhandigde gaf ik aan dat we naar het Consulaat hadden gebeld, en dat dit in combinatie met de volledige aangifte van 2006, plus de Form 1040’s van 2004 en 2005 voldoende zou moeten zijn.

Even was hij stil, en keek door de papieren heen. Vervolgens zei hij dat dit volgens hem inderdaad geen probleem zou moeten zijn, omdat wel duidelijk was aan de hand van het inkomen van mijn schoonmoeder dat ik geen burden on society zou worden. Ik vroeg hem wat hij van de aangifte van 2006 precies nodig had, omdat de volledige aangifte met alle supporting schedules – die volgens de instructies ook nodig waren – zo’n 3 centimeter dik was. Nou, nee, hij had genoeg aan de 1040 van 2006, de rest kon ik houden. Maar voor de zekerheid wilde hij wel graag de 1040’s van 2004 en 2005 ook nog erbij. Zo hoefden we ons geen zorgen te maken, zo gaf hij aan.

Wel raadde hij ons aan om mijn schoonouders nog even de eigenlijke bevestiging van de filing extension toe te laten toesturen, omdat wat wij hadden alleen een kopie van de aanvraag was. Ik had al zo’n vermoeden dat we alleen de aanvraag hadden en niet de bevestiging, en ik had er nog over getwijfeld om mijn schoonouders nog eens bij de accountant na te laten vragen of hij ook de bevestiging kon sturen.
Voor onze aanvraag vandaag had dit geen gevolgen, maar voor de zekerheid moesten we bevestiging wel maar bij ons hebben voor de Immigration in de VS – misschien was het niet nodig, maar ook hier geldt weer: better safe than sorry!

Als laatste keek hij nog eens naar ons adres, las onze straatnaam hardop en zei: “Hmm, da’s ook toevallig – daar was ik gisteravond nog!” – zijn vrouw blijkt bij ons in de straat te zijn opgegroeid en ze waren gisteren even op bezoek geweest. “It’s a small world after all!”

En daarmee waren we alweer klaar – in precies vijf minuten.

We konden even plaatsnemen, en de kassière zou ons dan bij zich roepen voor de betaling van de fees. Daarna moesten we nog even met de Consul spreken, en met een beetje geluk zou hij onze aanvraag dan als approved bestempelen.

Nog geen vijf minuten later werden we inderdaad bij de kassière geroepen die vrolijk zei: “Hello, I’m here to take all your money!“. $400 lichter konden we weer ‘even’ plaatsnemen om te wachten op de Consul.

Gelukkig hadden we dit keer een boek bij ons, zodat het wachten wat draaglijker was. Maar toch: het was wel vervelend om te zien dat mensen die na ons binnen waren gekomen eerder werden geholpen dan wij – een typisch gevalletje van “de eersten zullen de laatsten zijn”. Intussen waren we allebei zo nerveus dat we onze boeken maar in de tas hebben gestopt, want concentreren op het lezen was niet meer mogelijk.

Om 14:55 uur, dus zo’n 1 uur en 20 minuten nadat we te horen kregen dat we ‘even’ plaats konden nemen, werden we dan eindelijk bij de Consul geroepen.

Na zijn welkom wilde hij graag mijn vingerafdruk even verifiëren, om er zeker van te zijn dat hij de juiste papieren voor zich had (ofwel dat ik was wie ik beweerde te zijn). Weinig verrassend bleek mijn rechtervingerafdruk inderdaad van mij te zijn, en dus konden we verder.

“So, Dennis, what do you do?“, was zijn eerste vraag. Ik antwoordde dat ik een law degree heb (wetend hoe positief Amerikanen soms daarop reageren en onder het mom van “baat het niet, dan schaadt het niet” besloot ik het toch maar even eruit te gooien), maar dat ik die momenteel niet gebruik en in plaats daarvan werk als Business Process Analyst. “Oh really?” zei hij vervolgens, “I have a law degree too, but your job sounds more interesting than mine.”
Tja, mij lijkt dat hij ook een erg interessante baan heeft, maar dat is misschien vanwege het enigszins romantische beeld van werken op een Consulaat of Ambassade dat in de literatuur en in de films is weergegeven.

Nadat ik Maastricht antwoordde op zijn vraag aan welke universiteit ik Rechten had gestudeerd, gaf hij aan dat hem dat wel lastig leek, om niet te worden afgeleid in zo’n mooie stad.

Zijn volgende vraag was of ik al eens in Amerika was geweest. Helaas kon hij het niet nakijken omdat hun systeem eruit lag, vandaar de vraag. Ik gaf aan dat ik al zeker 16 of 17 keer was geweest, waarna hij naar Anna keek en met een knipoog zei “Hmmm I wonder why!”

Hiermee was de small talk alweer beëindigd, en vroeg hij me vervolgens om mijn rechterhand op te steken om de eed af te leggen (”Do you swear that…“) waarmee ik verklaarde dat alle door mij verstrekte informatie volledig en correct was. Uiteraard was mijn antwoord “Yes, I do“, en daarmee was weer een stuk afgerond.

“Well then“, zei hij en schoof mijn paspoort weer richting mij, “here’s your passport back” – waarna mijn hart even een tel oversloeg. Ik krijg mijn paspoort terug? Betekent dat dan dat ik mijn visum niet krijg?!
Maar gelukkig kwam de vriendelijke meneer van eerder langs en vroeg: “Don’t you need to keep that for the visa?” waarna de Consul (of Assistent Consul, Consular Officer, of hoe zijn titel ook mag zijn – ik noem hem maar gewoon de Consul) zich verontschuldigde en zei dat hij het paspoort inderdaad nog nodig had – “I’m so sorry about that!”

Vervolgens moest ik nog even een formulier ondertekenen, en toen ik het getekende document teruggaf zei de Consul dat dit alles was.

“Your visa has been approved!” – waarna mijn hart weer even een slag miste, maar dit keer van blijdschap en opluchting!

Binnen vijf werkdagen zou ik een pakketje thuis ontvangen met daarin ook mijn paspoort, en de envelop (de verzegelde “mysterieuze bruine envelop”) die in dat pakket zat moesten we mee naar Amerika nemen. En met die woorden waren we klaar.

De verstreken tijd van het gesprekje met de Consul: vijf minuten.

Vol ongeloof over hoe extreem snel en hoe extreem makkelijk dit allemaal ging stonden we even later weer buiten het Consulaat. Gedurende de dik drieënhalf uur van de terugweg (met veel files) hebben we meerdere malen tegen elkaar gezegd hoe ongelofelijk dat het was dat alles zo makkelijk en snel ging!

Je zou bijna gaan spreken van een anti-climax: maanden zit je ernaar toe te leven, maandenlang ben je met de voorbereiding bezig, heb je alles tot in de puntjes verzorgd en ben je op alles voorbereid – zelfs het onverwachte – en dan is het volledige interview in netto tien minuten voorbij, zonder ook maar één vervelend moment. Al moet ik wel zeggen dat dit wel een heel fijn soort anti-climax was, hoor!

Achteraf vraag je jezelf af waarom je je in vredesnaam zo druk hebt gemaakt, voor iets dat eigenlijk niet zo veel voorstelt. Je hoort en leest soms immers van die vreselijke verhalen, waardoor je al snel gaat vrezen dat zoiets bij jou ook zal gaan gebeuren.
Ik denk dat het ontzettend heeft geholpen dat we alles goed hadden voorbereid, dat mijn schoonmoeder voldoende inkomen had (niet onbelangrijk, natuurlijk!), en dat we als netjes, betrouwbaar en fatsoenlijk overkwamen – ik ben er altijd heilig van overtuigd dat appearances heel belangrijk zijn, zeker ook bij dit soort dingen. Je maakt toch een bepaalde (eerste) indruk bij iemand, en die indruk kan vaak in grote mate van invloed zijn.

Hoe dan ook, anti-climax gevoelens of niet:

mijn Immigrant Visa Application is goedgekeurd, en we kunnen gaan verhuizen!!!

“America, here we come!“

This entry was posted on Monday, August 25th, 2008 at 20:01 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.