Dennis' Weblog

Noem de naam David Hasselhoff bij ons thuis, of bij Anna’s broer thuis, en er komt een glimlach op onze gezichten, vergezeld van een welgemeend “Oh no!”

Het verhaal daarachter gaat terug tot begin 2005.

Voor ons “rehearsal dinner”, het diner dat in Amerika traditioneel wordt georganiseerd door de vader van de bruidegom de avond voorafgaand aan de huwelijksvoltrekking, hadden we een restaurant geboekt dat geheel in de stijl van een Amerikaanse schuur was gebouwd: die typisch rode kleur met witte accenten. Het restaurant heette ook heel toepasselijk “The Barn Door“:

Omdat het idee achter een rehearsal dinner is om beide families op een informele manier elkaar te laten kennen hadden we bedacht dat het wel leuk zou zijn om de "dress code" aan te passen aan de omgeving. De uitnodiging sprak dan ook van "Come dressed for the West", oftewel jeans met geruite hemden - een beetje cowboy/cowgirl, dus - en de cowboyhoeden werden door ons verzorgd; lekker informeel, dus, en goed voor een glimlach - en om het ijs te breken. Om de informele kennismaking nog wat te uit te breiden hadden we het idee om een Nederland-Amerika quiz te organiseren: de aanwezige Nederlanders kregen vragen over Amerika, en de Amerikanen kregen vragen over Nederland.
Degene die een vraag goed beantwoordde kreeg een "prijs" die samenhing met het antwoord.

Zo kregen de Nederlanders de vraag wat de bijnaam van New York is (The Big Apple), en kregen de Amerikanen de vraag wat de naam van het Nederlandse koningshuis is (Oranje, of in het Engels, Orange). Degenen die de vraag goed hadden kregen respectievelijk een hele grote appel en een sinaasappel.

Er was ook een vraag over muziek. De Nederlanders kregen de vraag welke Nederlandse band een grote hit in Amerika had met het nummer "Radar Love", waarop het antwoord natuurlijk was: Golden Earring. De winnaar kreeg een setje gouden oorbellen in de vorm van een windmolentje. Voor de Amerikanen was de vraag: welke Amerikaanse acteur en zanger had meer succes met zijn zangcarriere in Duitsland en Nederland dan in Amerika?

Het antwoord: David Hasselhoff. De prijs: een CD met nummers van David Hasselhoff die ik via LimeWire had gedownload en had gebrand, met foto's van David Hasselhoff in het CD-doosje. De winnaar: Chapman, Anna's broer.

Was hij blij met zijn prijs? Absoluut niet - sterker nog, hij wilde de CD niet eens aannemen!

Voor degenen die Hasselhoff nog nooit in het Duits hebben horen zingen: hier is het bekende nummer "Du", van Peter Maffay, "gezongen" door een zeer slecht playbackende The Hoff:

Nu je dit hebt gezien en gehoord is het misschien duidelijk waarom Chapman niet blij was met de CD. Na veel aandringen heeft hij de CD dan toch mee naar huis genomen.

De avond voordat Chapman en zijn vrouw Josie weer richting DC zouden gaan, vond Anna onder haar kussen een “cadeautje”: de Hasselhoff CD, met daarin een briefje: “a present from the Du’th Fairy”. In plaats van de Tooth Fairy dus de Du’th Fairy.

Tja, nu zaten wij dus met dat kreng opgescheept. Gelukkig stonden de koffers van Chapman en Josie op de gang, en dus ben ik in het holst van de nacht naar de koffers gekropen, en heb de CD in een van hun koffers gestopt, voorzien van een briefje met de tekst: “Du not unto others as you would have others Du unto you”.

Zo, dachten we, daar zijn we ook weer vanaf.

Niet dus.

Eenmaal thuis in DC aangekomen belde Chapman om te zeggen dat ze veilig waren aangekomen, en om tegen Anna te zeggen dat er een verrassing voor ons wachtte “when you go and cook something up”.

Nu hadden we een pannenset cadeau gekregen voor ons trouwen, en we hadden eigenlijk direct een angstig vermoeden. We openden de doos met de pannenset, en ja hoor: daar lag de CD…

Anna’s ouders zouden de volgende dag een pakketje naar Chapman opsturen, en drie keer raden wat wij in dat pakketje hebben gedaan… zo waren wij er tenminste weer vanaf!

Washington, DC, enkele maanden later. Anna en ik zijn een weekje op bezoek geweest bij Chapman en Josie. Tijdens de ochtend van ons vertrek valt mijn oog ineens op onze bagage: iets ziet er vreemd uit. Ik ga kijken, en ja hoor, wat zit er verstopt? De Hasselhoff CD.

Gelukkig hebben we het nog op tijd gemerkt zodat we het ding niet mee naar huis hoeven te nemen, maar nu moeten we nog een manier bedenken om de CD op een leuke manier achter te laten. Al snel valt ons oog op de wekkerradio van Chapman, die een CD-speler bevat welke je kunt programmeren zodat je met een bepaald nummer gewekt wordt. Voordat we hun huis verlaten programmeren we de CD-speler zodanig dat Chapman de volgende ochtend gewekt zou worden door de zoetgevooisde David Hasselhoff die “Du” zingt.
Later horen we dat Chapman jammer genoeg de CD ontdekte voordat hij naar bed ging, want het zou toch oh zo leuk zijn geweest.

Sindsdien verwisselt de David Hasselhoff CD gemiddeld zo’n twee tot vier keer per jaar van eigenaar.

We hebben ‘m al eens in onze Christmas Stocking cadeau gekregen, we hebben ‘m een keer bij Chapman en Josie in hun cornflakes doos gestopt, we hebben ‘m een keer verstopt in een cadeau gekregen, en we hebben ‘m een keer bij Chapman en Josie in bed achtergelaten.

De “regel” is nu wel opgesteld dat de CD eerst het huis dient te verlaten als iemand hem krijgt, zodat het in ieder geval een uitdaging blijft om The Hoff weer bij iemand anders in de schoenen te schuiven.

Zaterdag kreeg ik van Chapman en Josie nog een verlaat verjaardagdcadeau: een Topsy Turvy Upside Down Tomato Planter:

Ik had dat hier op TV gezien, en vond het wel een leuk ding. Het is dus een op de kop hangende tomatenplant, en naar het schijnt kun je er in totaal zo’n 15 kilo aan tomaten mee kweken. Het zal me benieuwen.

Mijn blijdschap verminderde echter enigszins toen ik zag dat de doos al eens open was geweest – en ik had direct een vermoeden waarom dat was. Ik opende de doos, en ja hoor: daar was ‘ie weer…

This entry was posted on Monday, May 10th, 2010 at 18:30 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.