ACS – A Xerox Company
Over vier dagen is het zover: ik werk dan alweer een half jaar bij ACS, het grootste bedrijf in Amerika waar je nog nooit van gehoord hebt. Maar dat gaat veranderen: ACS is overgenomen door Xerox. 
Hierdoor werk ik eindelijk voor een bedrijf met een bekende naam! Door de overname van ACS (voor 6,5 miljard dollar) is Xerox nu uitgegroeid tot een “22.5 billion dollar industry leader”, waar 130.000 man werkzaam zijn.
Voor ons kleine kantoortje zal er niet zo heel veel veranderen, behalve dan dat we nu misschien eens fatsoenlijke printers krijgen!
Ik zeg “er zal niet zo heel veel veranderen”, omdat de meeste veranderingen al hebben plaatsgevonden: zoals ik al eerder schreef zijn er sinds ik in augustus bij ACS ben begonnen 8 mensen hun baan kwijtgeraakt, vanwege bezuinigingen. Dit betekende dat er een interne herstructurering plaats moest vinden om een deel van dit werk “off-shore” te brengen, en het andere deel moest intern worden opgevangen.
Afgelopen donderdag bleek dat dit laatste zo effectief werd gedaan, dat men nog iemand permanent naar huis kon sturen. Door die herstructurering was deze persoon niet meer full time met dat werk bezig, dat men zijn taken wel ergens anders onder kon brengen, en zijn functie kon elimineren. En daar stond James dan ineens op straat: 7,5 jaar er gewerkt, de enige kostwinner in het gezin, net een nieuw huis gekocht, en drie kinderen waarvan er een dit jaar gaat studeren. Het zal je maar gebeuren…
Het beetje “survivor’s guilt” dat ik na de laatste ontslagronde had, is er niet meer. Natuurlijk, het is en blijft ontzettend lullig voor James, maar ik ben inmiddels haast zover om te zeggen “liever hij dan ik”. Het blijkt dat je op dat vlak toch redelijk snel went aan de hardheid van het Amerikaanse systeem.
Het goede nieuws – als je daar in deze situatie over kunt spreken – is dat de werkzaamheden van James in ons team worden ondergebracht. Het “goede” zit hem in het feit dat wij, naast onze bestaande werkzaamheden, er nu nog meer werk en verantwoordelijkheden bij krijgen. Als het goed is betekent dit dat we ons – voorlopig in ieder geval – geen zorgen hoeven te maken over onze “job security”.
Hoe dan ook, medelijden met James moet je wel hebben… (Ook al denkt iedereen dat hij snel wel weer een nieuwe baan zal hebben).
Een laatste gevolg van de bezuinigingen die men heeft doorgevoerd, is de “on-shoring” van een van onze kantoren, in Maumelle, Arkansas. De mensen die daar werken kunnen veelal hun werk van huis uit doen, of het is werk dat door een bestaande andere afdeling kan worden overgenomen. Het is de bedoeling dat dit kantoor per 15 maart wordt gesloten, en hiervoor is nu een project gestart.
Tot mijn verbazing werd mij gisteren gevraagd of ik dit project wilde leiden. Ze hadden een redelijk onafhankelijk iemand nodig, die projectmanagement ervaring had, en men dacht dat ik wel een geschikte kandidaat zou zijn. Erg leuk, natuurlijk, dat men zoveel vertrouwen in mij stelt – en het is voor mij een kans om mezelf te bewijzen.
Doordat ik nu al bijna zes maanden bij ACS – A XeroX Company – werk, heb ik een nieuw persoonlijk record gevestigd: het is de langste tijd dat ik tot nu toe in de VS voor één en dezelfde werkgever heb gewerkt!
Bij Walmart heb ik 5 maanden en 18 dagen gewerkt (in twee verschillende functies), en bij Road Bear 3 maanden en 11 dagen – en nu bij ACS woensdag a.s. dus precies 6 maanden.
En hopelijk komen daar nog heel wat maandjes bij…
February 20th, 2010 at 23:38
Goed om te horen dat jullie nu deel uit maken van een grote multinational. Althans, zolang het geen persoonlijke consequenties heeft. Voor jou valt het gelukkig mee! Voor James is het inderdaad heftig…huis gekocht, 3 kinderen, hoofdkostwinnaar, etc. Gelukkig verwacht men dat hij snel wat anders heeft, maar het komt toch altijd hard aan. Wel leuk dat ze zo’n belangrijk project aan jou willen toekennen….inderdaad een mooie manier om je te bewijzen. Succes!
February 21st, 2010 at 2:40
Het blijft altijd vervelend als een collega zijn of haar baan kwijtraakt. Maar natuurlijk is het ook logisch dat je denkt “liever hij dan ik”. De meeste mensen kunnen het zich niet veroorloven hun baan kwijt te raken.
Wat goed dat ze jou dat project hebben toegewezen! Maar gaat dat ook betekenen dat je daar mensen moet ontslaan? Lijkt me persoonlijk wat moeilijker namelijk…
February 25th, 2010 at 16:51
Liever hij dan ik – is ook in Nederland aan de orde en niet typisch de Amerikaanse hardheid. Helaas zou ik bijna zeggen.
Het natuurlijk diep triest voor James dat hij slachtoffer is geworden, dat staat buiten kijf. Voor jou is het fijn dat je baan wat meer zeker gesteld is en helemaal fantastisch dat men jou dat project heeft toegewezen. Een prachtige gelegenheid jezelf te bewijzen, maar nog mooier wellicht het trouwen dat ze in jou stellen. Een felicitatie waard!
Groetjes Marjan
February 26th, 2010 at 14:26
Hai Dennis,
Dit is inderdaad een geval van “de sterkste overwint”. Is overigens door de eeuwen heen altijd het geval geweest. Door het sociale denken is dit wat naar de achtergrond verdwenen, maar, zoals je over de hele wereld hedentendage ziet, blijft dit toch een oerinstinct. Niemand, waar dan ook (Moeder Theresa daar gelaten), zal zijn eigen zekerheid vrijwillig afstaan. Al zou je het zelf willen, dan zou je partner (indien van toepassing) daar niet zo makkelijk in mee gaan.
“Survival of the fittest”, zo is het nou eenmaal, en ben blij dat jullie daar bij horen.