Dennis' Weblog

Zo, even een dagje rust genomen. Op zondag alleen maar geluierd (nog meer dan andere zondagen), en na lopen denken, en proberen een beetje van de stress van de afgelopen dagen eruit zien te krijgen.

’s Avonds zijn we bij mijn ouders gaan eten, iets wat we (bijna) elke zondagavond doen, en dus ook iets wat mijn moeder verschrikkelijk zal missen.
Ze hadden net een nieuwe computer, en ik heb deze samen met mijn vader geïnstalleerd. Het bleek een lekker snelle te zijn (3.4 Ghz), en toen ik dit tegen mijn vader zei, riep hij meteen tegen mijn moeder dat dit deze meer dan snel genoeg was om de komende jaren contact met ons te houden via internet. Ik heb onze website meteen onder de favorieten moeten zetten, dat was toch wel belangrijk!

Voor, tijdens en na het eten hebben we weer veel gepraat over hoe het daar in Amerika zal zijn, zeker in het begin, qua huisvesting, werk, ziektekostenverzekering, enz. enz.
Toen het onderwerp ‘woningen’ ter sprake kwam, waren allebei mijn ouders wel benieuwd naar wat voor een huizen je daar in de omgeving van Denver kunt vinden. De beste manier om dat duidelijk te maken, is natuurlijk door het te laten zien. Dus daar gingen we met z’n allen naar de studeerkamer, nieuwe computer aan, en www.realtor.com erbij halen.
Beiden vonden het helemaal geweldig, en begonnen al meteen huizen te beoordelen of ze groot genoeg waren om daar met ons vieren tijdelijk in te wonen als ze op bezoek kwamen. Dat was eigenlijk wel ontzettend leuk om dit zo met hen te kunnen doen, en er open en eerlijk over te kunnen praten. Ook toen viel er wel een beetje een last van me af.

Weer terug in de woonkamer, een glas wijn in de hand, verbaasden mijn ouders me weer. Ze hadden het besproken, en ze wisten nu zeker dat, als er geen familie of werk hen meer hier zou houden, ze permanent naar Amerika willen komen. Tegen die tijd zou ik wel mijn US citizenship hebben, en zouden wij hen wel kunnen sponsoren. Als dat niet zou lukken, dan wilden ze in ieder geval de maximaal mogelijke tijd in de VS blijven onder het Visa Waiver Program.

Ze hadden ook al gekeken naar hoeveel tickets kosten, en hadden al bepaald dat het ze niets zou interesseren op een Aerobed of zoiets te moeten slapen in onze woonkamer als wij geen extra slaapkamer hadden in het begin.
En tegen de tijd dat we aan een huis kopen dachten, aldus mijn vader, dan moesten we het laten weten: hij zou ons dan geld geven, als een investering zodat wij een groter huis zouden kunnen kopen. In dat grotere huis zouden zij dan een deel gebruiken als “hun plekje” als ze een tijdje bij ons zouden blijven.

Ideaal zou dus een huis met een “inlaw suite” zijn – maar ja, dat is nog wel enkele jaartjes in de toekomst voordat we daar aan toe zijn. Maar goed, ze verbaasden me door hier al zo serieus over te praten.
Ook ons idee om later een stuk land te kopen, en daar voor ons beiden een huis op te zetten, iets wat nu nog in het droom-stadium is, werd door mijn ouders echt als een goed serieus plan voor later opgevat.
Nou ja, we kunnen dit natuurlijk alleen maar toejuichen. Het voelt ontzettend goed om te zien en te horen dat de acceptatie bij mijn ouders al zo snel zo ver is gekomen!

Eenmaal thuis gekomen, zo rond 21:15 uur, barstte ik van de hoofdpijn. Wellicht dat het weer een stuk spanningsontlading was – ik weet zeker dat het niet door de wijn kwam!
Vlak na een stressvolle periode, krijg ik altijd ontzettende hoofdpijn bij de ontlading. Ondanks, of misschien wel juist vanwege de hoofdpijn, heeft het lang geduurd voordat ik in slaap kon vallen.

Vanochtend werd ik wakker met nog steeds hoofdpijn, badend in het zweet, rillerig, duizelig en met krampen. Niet ziek, maar op de een of andere manier van de spanning.
De hele dag heb ik rondgelopen met een knoop in mijn maag, en een hele rare mix van emoties. Aan de ene kant opluchting dat mijn ouders zo goed gereageerd hebben, en aan de andere kant toch weer de realisatie dat het nu toch echt gaat gebeuren.

Al maandenlang zijn we bezig geweest over “misschien gaan we verhuizen”, het was altijd “if” en “maybe”, en “we could possibly” – en ineens is het “wanneer we verhuizen”, en “when”, en “we will”. En dat voelt heel vreemd. Het voelt goed, maar vreemd.
De realiteit van de beslissing begint nu langzaam te bezinken. Niet dat ik op mijn beslissing terug wil of zal komen, maar het blijft toch een raar idee, dat je over een maand of 10, 11 hier de deur voor de laatste keer zult dichttrekken, en een paar uur later in je nieuwe thuisland zult zijn.

Daar zal ik toch nog wel een tijdje aan moeten wennen…

This entry was posted on Monday, January 14th, 2008 at 21:29 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.