Dennis' Weblog

…dat was mijn knie vorige week.

Al een tijdje hadden Anna en ik het erover gehad om eens te gaan langlaufen. We hebben dat vroeger allebei wel gedaan, maar voor mij was het inmiddels alweer zo’n 20 jaar geleden dat ik de laatste keer op de smalle latten heb gestaan. Voor Anna was het niet veel minder, maar zij had het relatief gezien veel minder vaak gedaan.

Met kerst hadden we van Anna’s broer allebei een mooie “sneeuw”-broek cadeau gekregen: Mountain Hardwear, met hun allernieuwste stof met ultra-ademende, waterdichte en isolerende technologie. Ideaal voor wandelen, skiën, en langlaufen.

We besloten om op maandag 2 januari – een vrije dag voor ons allebei – naar Eldora te gaan, een ski-gebied op een uurtje rijden van ons huis vandaan. In eerste instantie wilden we alleen het materiaal huren, en er met z’n tweetjes op uit gaan, maar aangezien het voor ons allebei alweer zo lang geleden was, besloten we om toch maar een les te nemen. Men had speciale lessen voor mensen die het niet voor de allereerste keer deden, maar die toch graag een les wilden om alles even op te frissen. Geen gek idee, en per saldo maar twee tientjes duurder dan alleen de latten huren – en dat voor een les van twee uur.

Eenmaal aangekomen bij Eldora bleek het toch een stuk drukker te zijn dan verwacht. We parkeerden de auto, en vonden toen het Nordic Center nergens. Wat bleek: het bord dat richting Nordic Center wees stond verborgen achter een enorme berg sneeuw. We konden met de shuttle bus mee, wat wel fijn was, want de parkeerplaats was spiegelglad, en het was toch even een eindje lopen.

We boekten de les, en kregen vervolgens de ski’s en schoenen aangemeten. Er was in al die jaren wel het een en ander veranderd, maar ook weer niet zó heel veel. Wel leek het alsof de latten door de jaren heen nóg smaller waren geworden, maar ik denk dat dit meer komt doordat ik sinds ik 15 was zelf ietsje hoger en breder ben geworden…

Uiteindelijk bleek er slechts één ander koppel te zijn dat les nam, dus het was wel fijn, zo’n kleine groep. De les begon met de basisprincipes, zoals beginnen met één lat, en daarop glijden om je balans te vinden. Achteraf gezien is het probleem met mijn knie daar al begonnen. Zonder veel op te warmen kwam er in de kou ineens het volle gewicht op de rechterknie te staan, terwijl je intussen ook bezig bent met je balans te bewaren. Nu ben ik toch al niet erg ‘evenwichtig’, en dat was te merken: ik had voortdurend mijn linkervoet nodig om niet om te vallen. Dat beloofde niet veel goeds.

Alles veranderde echter zodra ik de tweede lat ook onder mocht doen: balans!

De volgende stappen gingen verder met het principe van doorglijden op één ski, de stokken niet te ver naar buiten zetten, en vervolgens over het verfijnen van de techniek. Het was gek, maar langzaam maar zeker begon alles weer bij me terug te komen, en al snel bleek ik van de vier leerlingen de snelste te zijn. Ik kreeg zelfs complimenten van Matson, de instructeur, over mijn vorm. (Qua langlaufen dan, hè, want de rest van mijn vorm is nu niet direct complimenten waard – maar ik dwaal af). Hij zei dat het niet vaak voorkwam dat mensen die het als kind hadden gedaan zoveel jaar later nog zo’n goede techniek en vorm hadden. Toch wel leuk om te horen.

En tja, toen kwam er een heuvel bergaf. En daar ging mijn vorm…

Wat ik me kan herinneren van vroeger, waren de stukken bergaf die we hebben gedaan in Oostenrijk en in de Ardennen vrijwel rechtaan naar beneden, zonder bochten, en als ze er al waren dan waren ze heel flauw. Belangrijker nog: je ging die bergjes gewoon in de loipe naar beneden. Ze waren meestel niet al te steil, en als ze dat wel waren, dan was het meestal kaarsrecht. Geen probleem, gewoon blijven staan, en lekker bergaf glijden.

Maar oh hoe anders was het in Eldora! Niet alleen waren de heuvels veel steiler, maar de bochten waren veel scherper – en nog veel erger: geen loipe! Dat betekent dus dat je à la gewoon skiën al remmend naar beneden moet glijden met je ski’s in een omgekeerde V. En tja, laat ik dát nou net niet kunnen. Gewoon ‘downhill’ skiën heb ik nog nooit gedaan, en op de langlauflatten heb ik dat remmen ook nog nooit hoeven doen.

“Kom op”, zeiden Anna en Matson, “Je kunt het!”. Nou, niet dus. Het remmen op zich was het probleem nog niet eens, maar om tijdens dat remmen ook nog te sturen, dat was wel een probleem. Het duurde dan ook niet lang voordat ik tegen de grond ging. Nu is het nadeel van de lange langlauflatten dat ze niet losschieten van je schoen, met als gevolg dat als je verkeerd terecht komt je je knie kunt verdraaien. En jawel, dat gebeurde lichtelijk met mijn rechterknie (die volgens mij al een beetje verzwakt was door de oefeningen in het begin). Maar goed, niet zeuren, even door de pijn heenbijten, en vrolijk verder gaan.

Het ging ook verder prima. Ik kreeg steeds meer vertrouwen, en het was ontzettend leuk om te doen. Totdat er weer een berg met bocht kwam. Maar, tot mijn blijdschap, er was bij deze wel een loipe. Ah, dacht ik, dát kan ik tenminste. Dus hup, daar ging ik, met volle vaart naar beneden. Maar toen werd de bocht ineens steeds scherper, waarbij je twee keuzes hebt: óf je gaat door in de loipe, en hangt goed in de bocht en komt er nog sneller uit, óf je stapt uit de loipe en begint zo af te remmen. Ik ging echter voor een alternatieve optie: de bocht uit vliegen. Ik wist dat ik nooit en te nimmer zou kunnen afremmen met die snelheid, dus uit de loipe stappen was geen optie. En dus bleef ik in de loipe, maar helaas leunde ik blijkbaar niet niet ver genoeg naar binnen, waardoor ik letterlijk en figuurlijk met hoge snelheid zowel de bocht als de loipe uitvloog. De val op zich was nog niet eens zo hard, maar jammer genoeg kwam ik wederom verkeerd terecht, en kreeg mijn rechterknie opnieuw een klap te verduren.

Eenmaal weer rechtop deed de knie bij elke beweging pijn. Bergop was pijnlijker dan rechtdoor, maar om terug te gaan richting het Nordic Center moesten we weer die heuvels op waar ik vanaf was gevallen. Pijnlijk dus. Als het bergaf ging dan moest ik de latten loskoppelen: ik durfde niet nog een keer te vallen met de knie, en zijwaarts naar beneden stappen was veel te pijnlijk.

Na een paar pogingen besloot ik dat ik niet meer verder moest proberen, maar dat ik gewoon moest gaan lopen – het voelde verstandig, in ieder geval. Wonderbaarlijk genoeg bleek lopen niet zo pijnlijk te zijn, behalve als het bergop ging. Matson bood aan om terug te gaan en iemand met een sneeuwscooter te gaan halen voor me, maar mijn trots wilde dat niet: lopen ging enigszins, en dus zou ik terug lopen, ongeacht hoeveel pijn het deed. Misschien was het verstandiger geweest om die sneeuwscooter wel te laten komen, maar ach: verstandige beslissingen bij dat soort dingen en ik gaan niet altijd goed samen. Tijdens mijn middelbare schoolperiode, toen ik een jaar of 17 was, heb ik een keer een mars van 60 kilometer gelopen voor het goede doel. Na 23 kilometer verging ik van de pijn in mijn linkerknie, maar ik wilde niet opgeven. Na 45 kilometer kon ik niks meer met mijn linkerknie, en sleepte letterlijk mijn linkerbeen achter me aan, en was de pijn haast ondraaglijk, maar ik wilde door. Bij de controlepost van 50 kilometer hebben ze me gedwongen om te stoppen: ik wilde verder, ik liep immers al dik 20 kilometer met pijn, die laatste 10 kilometer maakte ook niks meer uit – maar nee, ik mocht niet. En nee, ik ben niet naar een huisarts geweest. Ook niet toen een paar maanden later ik door diezelfde knie zakte, deze twee keer zo dik en blauw werd. Vandaar dat mijn trots me hier ook weer dwong me om terug te lopen (en nee, ik heb van die ervaringen destijds inderdaad niets geleerd… en koppigheid zit nu eenmaal in de familie).

Eenmaal terug bij het Nordic Center kwam Matson nog naar me toe, en wilde me toch een positief besluit geven van het langlaufen: hij was onder de indruk van mijn vorm en techniek na 20 jaar, en als mijn knie hersteld was moest ik het vooral rustig aan doen en ermee doorgaan. Hij raadde aan om een paar ‘downhill’ lessen te nemen, zodat ik ook het remmen onder de (pijnlijke) knie kon krijgen (en op de latten een heuvel af kon gaan, in plaats van op mijn gezicht). En ik denk dat dit een goede tip was…

We besloten om op de terugweg naar huis in Nederland te gaan lunchen bij de Wild Mountain Smokehouse and Brewery. Ik was wel toe aan een warme hap en een lekker glas bier. Helaas was het behoorlijk druk, en was er alleen boven nog plek – en dus hobbelde ik met mijn pijnlijke knie de trap op. Het eten (de Nedmess, echt een aanrader op het menu) was zoals altijd weer heerlijk, en het bier smaakte uitstekend.

Al met al was het toch een leuke ochtend en middag, ondanks dat ik als half-kreupele thuis kwam. De volgende dag deed de knie al minder pijn, maar dat kan ook zelfbedrog zijn geweest, omdat alle andere spieren in mijn lichaam zodanig pijn deden, dat dit de pijn in de knie overstemde. Normaal gesproken is spierpijn na een dag of twee, drie weg, maar mijn benen hebben nog tot in het weekend pijn gedaan: ban het niet meer gewend zijn, van het twee keer gevallen, en van het proberen te compenseren van mijn rechterknie na de eerste valpartij.

En toch… en toch gaan we binnenkort terug. Mijn knie doet niet meer pijn, en ik wil het graag nog eens proberen. Niet dit weekend, want we hebben al plannen, maar wellicht het weekend erop. En dan voor de zekerheid toch maar de vlakke delen uitzoeken dan – je weet maar nooit…

This entry was posted on Wednesday, January 11th, 2012 at 18:03 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.