Dennis' Weblog

Eindelijk – het is gelukt: we hebben een auto!

Vanochtend zijn we eerst naar de witte tweedeurs Explorer gaan kijken. Wat een verschrikkelijke auto, zeg! Op de foto’s zag het er allemaal prima uit, maar in het echt viel het toch zwaar tegen. Met name de binnenkant was erg – schandalig dat ze een auto zo aan potentiele klanten laten zien: lege lunchzakken lagen op de grond, er lag een oude vieze plastic lepel, en er lag nog iemands hondenriem in. Jawel, een hondenriem – ik weet het ook niet…

En dan hoe het ding reed: de bestuurdersstoel zat los (echt prettig), het “check engine” lampje bleef branden, het voelde alsof de motor hard moest werken om op snelheid te komen, en bij het remmen en optrekken klonk er een harde “kloink” vanaf de achteras. Al met al bij lange na geen $2495 waard. Schandalig, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de ongeïnteresseerde houding van de verkoper: “hey man, what you expect – it’s an old car, old car have things wrong with them…”.
Eh ja, dat mag dan zo zijn, maar dit was wel een beetje veel te veel van het goede.

We zijn dus maar snel weggereden, en gestopt bij de ernaast gelegen Ford dealer. En deze had enkele juweeltjes staan. Twee Ford Explorers uit 2002: één tweedeurs met tweewielaandrijving op de achterwielen, en één vierdeurs met vierwielaandrijving.

Na wat onderhandelen zouden we de tweedeurs voor $3250 cash mee kunnen nemen, en de vierdeurs voor $5000. Maar ja, $5000 in cash hebben we niet, dus zou er een lening moeten komen voor de het bedrag boven de $3000.

Aangezien we zeker wisten dat we deze auto écht héél graag wilden, en we het extra bedrag makkelijk op tijd af kunnen lossen met ons salarisje, besloten we om te kijken wat we aan financiering zouden kunnen krijgen. Dat zou ook onze credit score wat op kunnen krikken.

En zo ging men aan de slag met het zoeken van de beste voorwaarden en de laagste maandlasten voor het restbedrag. Om 10:00 uur ’s ochtends kwamen we bij de dealer aan, en om 14:30 uur reden we er weg, omdat Anna om 15:30 uur moest werken – en we hadden nog steeds geen uitsluitsel of we wel of niet een leninkje konden krijgen.

Een uur later kwam het verlossende woord, de credit check is goedgekeurd!

Dat betekende dat ik weer terug moest richting de dealer in Thornton.

Om kwart over vijf kwam ik er aan, en ik liep richting de Finance Manager die ons eerder had geholpen.

Ze was blij voor ons dat het was gelukt met de lening. Maar, zei ze, in alle commotie hadden we het nog helemaal niet over de prijs gehad.

“Oh nee?”, vroeg ik, “Volgens mij wel hoor, en wel $5000.”

Met grote ogen keek ze me aan en zei “$5000?! Oh nee, maar voor dat bedrag kunnen we die auto echt niet weg doen! Hij staat online te koop voor $8999!”

Nodeloos om te zeggen dat ik “less than thrilled” was bij die uitspraak, aangezien we de hele dag ermee bezig zijn geweest, gebaseerd op de prijs van $5000…

Ze zei dat ze auto hooguit konden verkopen voor $7999, maar nooit voor $5000. Toen ik haar vertelde dat dit althans de prijs was die hun verkoper aan ons had doorgegeven, kreeg ze een blik van ongeloof op haar gezicht, welke pas verdween toen ik eraan toevoegde dat de verkoper ons had verteld dat de auto al meer dan 30 dagen bij hun stond, wat betekende dat ze ‘m konden verkopen voor een ontzettend lage winstmarge samen met de kortingsactie die Ford nu had lopen, vandaar de $5000.

Hmmm, daar moest ze toch even met haar manager voor overleggen – of ik even plaats wilde nemen.

En daar zat ik dan, in mijn eentje, mezelf op te vreten. Ik was al helemaal rood aangelopen van ingehouden woede, maar kon het tegen niemand kwijt.

Na een tijdje kwam ze terug en zijn, “Sorry, maar $5000 kan echt niet; we kunnen misschien $6200 tot $6300 doen, maar minder echt niet.” Ik antwoordde dat dat hééél misschien onderhandelbaar zou zijn.

“Prima”, zei ze. Even later kwam ze terug met het papiertje met daarop een prijs van $6250.

Ik zei tegen haar dat ik eigenlijk toch niet blij was ermee, en vroeg of er echt geen mogelijkheid was om 250 naar beneden te gaan? Nou, ze zou het gaan vragen, maar gaf me weinig kans. Even later kwam ze terug met een prijs van $5999. En zo waren we inmiddels alweer $3000 lager dan hun vraagprijs.

Maar: ik was nog steeds niet tevreden. Het was immers $999 meer dan ons was toegezegd.

Tja, zei ze, de verkoper had deze auto nooit voor $5000 mogen aanbieden, omdat hij minstens $6000 op zou moeten brengen – vandaar dan ook dat ze nu tot $5999 waren gezakt, maar dat was toch écht het minimale.

Ik vertelde haar dat ik dit toch eerst met Anna moest overleggen, en dat ik niets kon beloven. Dat was geen probleem, zei ze, als we besloten om de auto te nemen, dan kon Anna zaterdagochtend langskomen met het getekende contract. Wilden we de auto toch niet, dan kon ze langskomen om de $1000 aanbetaling op te halen.

Dat klonk goed, al was ik nog steeds niet blij met die $5999. Voordeel was wel dat de maandelijkse betalingen erg laag waren: maar $143 voor 36 maanden – geen gek bedrag, en geen gekke looptijd, aangezien we het toch eerder willen aflossen.

Mijn plan was om Anna niet te laten tekenen, maar er morgenvroeg nog wat vanaf te laten proberen te halen.

Als ik dan even wilde blijven zitten, dan gingen ze het papierwerk in orde maken, zodat ik dat mee naar huis kon nemen om door te lezen, en dat zou dan morgenochtend getekend en wel bij hun worden afgegeven.

Ik werd meegenomen naar het kantoor van de Finance Manager – de grote financiële baas. Ik gaf hem de $2000 van de rest van de “down payment”, en hij gaf me er een kwitantie voor.

De Finance Manager was wel een aardige vent, zij het een beetje gluiperig.

Terwijl we op wat papierwerk zaten te wachten raakten we aan de praat, en hij bleek oorspronkelijk uit Cuba te komen. Na wat koetjes en kalfjes, waarbij hij afstandelijk aardig was, kwamen de papieren terug. Met een lichte armzwaai ging hij snel door de papieren heen, waarbij aangaf dat Anna “hier, hier en hier” moest tekenen, het wees zich vanzelf, allemaal standaard papieren.

En toen kwam het moment waarop ik hem vroeg: “Can you walk me through them one by one? I’m a laywer and I would like to know exactly what I am signing, especially since it’s my first time buying a car over here” – en toen sloeg hij om als een blad aan de boom. Het afstandelijk vriendelijke (zo van “daar komt weer iemand zonder een cent te makken die de beste deal voor niks wil”) werd ineens een heel respectvolle, vriendelijke benadering, waarbij hij alles heel netjes uitlegde en heel voorzichtig door alle papieren heen ging, en me alles over de formulieren vertelde.

Leuk, de reactie van sommige Amerikanen op het woord “lawyer”! Het verschil voor en na het woord “lawyer” was echt opvallend. Nou ja, prima als het in dit geval zo’n effect had.

Hoe dan ook, als laatste kwamen we bij het eigenlijke koopcontract, en daar stond ineens een bedrag van $599 “Delivery & Handling Costs” op. En daar was ik niet blij mee, omdat nooit iemand me daar iets van verteld had.

Niet alleen vroegen ze dus al $999 meer voor de auto dan ons was toegezegd, terwijl we ook nog $430 sales tax moeten betalen (wat we wel wisten), en nu kwam daar ook nog eens $599 bovenop? Zo werd de auto wel heel erg duur, en wel heel ver boven ons budget. Hij merkte héél duidelijk dat ik ab-so-luut niet blij was ermee, en hij leek zich echt ongemakkelijk te voelen. Hij vroeg me even te wachten, en ging de sales manager halen.

Deze kwam na een paar minuten terug, en vroeg wat precies aan de hand was. Ik vertelde hem dus het hele verhaal nog eens, waarna hij zei zich ons nog te kunnen herinneren van vanochtend, en dat we toch wel heel geduldig hadden zitten wachten. Daarna vroeg hij of ik een voorstel had.

Jawel, dat had ik: ik wilde geen $5999 betalen én $599. Als zij de prijs van de auto wilden laten zakken tot $5500, dan konden we praten. Tja tja, moeilijk moeilijk, dat moest toch even worden overlegd. De sales manager zou zo terug komen.

Weer alleen met de Finance Manager vroeg deze “so you’re an attorney, huh? wow…” – onder de indruk, dus (niet nodig, maar weet hij veel…). In ons geval was dit prima aangezien er een verkeerde voorstelling was gedaan van de zaken op basis waarvan we de onderhandelingen in zijn gegaan.

Na een paar minuten kwam de sales manager terug met de vraag of ik eventueel de helft wilde betalen van de Delivery & Handling Costs. Duizendmaal excuses voor de verwarring, en soms zeiden verkopers wel eens dingen die ze niet zouden moeten zeggen. “Dat snap ik”, antwoordde ik, “maar dat is niet mijn probleem, terwijl jullie dat er nu wel van maken.” Tja tja, moeilijk moeilijk.

Hij was ongeveer een minuut stil, en in die tijd zei ik ook niks. Een beetje een ongemakkelijke stilte, maar na een minuut zei hij “Weet je wat – je bent zo geduldig geweest, en wij hebben inderdaad een fout gemaakt. Voor $5500 mag je ‘m hebben.”

Dat betekent dus dat we nu lage maandelijkse betalingen hebben – en dat voor een auto van $8999! Ik had er in ieder geval een ontzettend goed gevoel bij, dat ik maar liefst $4499 van de prijs af heb weten te praten.

De Finance Manager gaf aan dat ik echt een goede deal had, omdat deze auto eigenlijk voor minimaal $6000 weg had gemoeten aangezien de auto dat meer dan waard was.

En dat klopt ook wel. De nieuwprijs van deze wagen lag in 2002 rond de $30.000, en Explorers zijn zeer waardevast. Als ik op de grootste tweedehands-autosite kijk, dan vind je daar de goedkoopste 2002 Ford Explorer te koop voor $6800 – en dat is bij een particulier, wat altijd goedkoper is dan bij een dealer. De prijzen gaan zelfs tot $9000 bij particulieren, wat dus wil zeggen dat een prijs van $5500 écht een goede deal is.

Stel we zouden ‘m over 4 jaar verkopen, dan nog kunnen we er met gemaakt minimaal $2500 voor terug krijgen. Dat is dus redelijk goedkoop autorijden!

En hij is zó mooi -hij ziet eruit alsof hij vorige week uit de fabriek is komen rollen.

Morgen gaat Anna ‘m ophalen, aangezien ik moet werken – wat ik wel jammer vind, maar ja… we krijgen nog genoeg tijd om erin te rijden.

Als je ‘m wilt zien – dit is’m:

2002 Ford Explorer XLT

This entry was posted on Saturday, December 6th, 2008 at 7:55 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.