Dennis' Weblog

Nadat we vanwege het slechte weer met 10 minuten vertraging uit Omaha, Nebraska zijn vertrokken vrijdagmiddag zijn we uiteindelijk met bijna drie kwartier vertraging in Denver geland. Vanwege flinke “electrical storms” hebben we een omtrekkende beweging moeten maken rondom Denver en in plaats vanuit het oosten vanuit het zuiden moeten aanvliegen. Ondanks de enorme turbulentie op geringe hoogte was het een van de meest zachte landingen die ik ooit heb meegemaakt.

Eenmaal thuis waren zowel Anna als Murphy blij dat ik weer thuis was, al uitte Murphy dat iets enthousiaster dan Anna: zij sprong niet de hele tijd tegen me op… We hadden allebei geen zin om te koken, en ik had zin in bier, dus zijn we naar The Elm gelopen om wat te eten en drinken. Ik was – zeker na twee zware bieren – dood- en doodmoe, en uiteindelijk lagen we rond half tien in bed, en ik ben erg snel in slaap gevallen.

Ik had me verheugd op uitslapen na een lange week met korte nachten in een vreemd bed, maar het is er uiteindelijk niet van gekomen. Ik heb sowieso slecht geslapen. Ik had al een aantal weken last van mijn longen: ik was snel kortademig, en had weer mijn medicijnen nodig – iets wat ik al langer niet meer had gehad. Het was ook heel onvoorspelbaar: soms kon ik een aantal dagen zonder, dan weer moest ik twee keer per dag de inhalator tevoorschijn halen. Ik schreef het toe aan de erge hooikoorts die ik had, waardoor ik vanwege mijn voordurend verstopte neus via mijn mond moest ademen, waardoor de lucht natuurlijk veel minder gefilterd de longen in gaat dan via je neus.

Het was irritant, om steeds weer kortademig te zijn. Twee jaar lang heb ik nergens last van gehad (van eind oktober 2008 tot november 2010) en heb ik geen enkele astma-medicijnen meer hoeven te nemen – zelfs niet toen we naar 11.700 voet hoogte zijn gelopen. En ineens kwam daar in november 2010 die “upper respiratory infection”, en daarna zijn mijn longen nooit helemaal beter geworden.

In januari is die “URI” weer teruggekomen, al ben ik daarvoor pas in maart naar de dokter geweest. De medicijnen hielpen toen goed, en ik was er bijna vanaf toen ik een aantal weken geleden weer een beetje kortademig begon te worden.

Zoals gezegd dacht ik dat het allergieën waren, en besteedde er weinig aandacht aan. Maar het werd telkens een beetje erger, en de periodes tussen de medicatie werden steeds korter.

In Omaha was het volop allergieseizoen, en het was zelfs op het nieuws dat door de aanhoudende regens er veel meer pollen en stuifmeel de lucht in ging dan normaal, en dat het een van de ergste allergieseizoenen ooit was. En dat merkte ik ook. Gedurende de week werd ik steeds kortademiger, en tot overmaat van ramp begon ik donderdavond/vrijdagochtend ook nog erbij te hoesten.

Mijn longen voelden branderig aan, het hoesten deed pijn, en ik was zo kortademig als maar zijn kon.

Zaterdag was ik mijn koffer aan het uitruimen, en bracht de was naar beneden; eenmaal weer boven gekomen was kreeg ik totaal geen lucht meer – en het zijn maar 10 treden. Als ik rustig aan deed dan ging het, maar ik was me bewust van elke ademhaling – en dat is heel erg irritant. Ik hoestte ook steeds meer. Die nacht werd ik rond half twee wakker en kon niet meer ademen – en heb vervolgens een hele tijd wakker gelegen nadat ik mijn medicijnen had genomen.

Gisteren, zondag, was het nog erger. We zijn met Anna’s ouders gaan lunchen, en Anna’s moeder (die een medische achtergrond heeft) maakte me een beetje bang door te zeggen dat mijn symptomen sterk op “walking pneumonia” leken, een minder ernstige variant van longontsteking. Met dat door mijn hoofd spokend en een erger wordende hoest heb ik uiteindelijk om half zeven ’s avonds besloten om naar de “urgent care” te gaan: als het iets ernstigers zou zijn dan kon ik maar beter zo snel mogelijk met antibiotica of zoiets beginnen.

Uiteindelijk bleek het bronchitis te zijn. Ik kreeg ter plekke een behandeling met een vernevelaar met medicatie erin om de longen te openen, en ik kreeg allerlei medicijnen voorgeschreven. Ventolin om de kortademigheid tegen te gaan, ik kreeg Prednisone voorgeschreven voor de eerste vijf dagen om de longen aan te sterken, en ik kreeg een vijfdaagse antibioticakuur, die gelijk staat aan en net zo effectief is als een normale antibioticakuur van 30 dagen. Daarnaast moet ik elke dag een allergiemedicijn nemen (wat je hier zo “over the counter” kunt krijgen), veel water drinken, plus elke 6 à 8 uur Advil of Tylenol om eventuele hoofdpijn en pijn aan de longen te voorkomen. Daarnaast zou ik ook een hoestmedicijn moeten nemen om het hoesten – en daarmee de pijn aan de longen – te voorkomen.

Tja, zo heb je weer eens wat, hè… in de periode sinds november 2010 ben ik hier nu al vaker naar de dokter geweest dan in de 15 jaar ervoor bij elkaar. Hopelijk zal ik nu in ieder geval genoeg herstellen dat ik geen longproblemen meer blijf houden…

Gezien de besmettelijke aard en mijn hoestbuien, en het feit dat mijn manager een paar weken oude baby heeft denk ik dat ik vandaag maar thuis blijf werken, totdat de antibiotica is aangeslagen en ik niet meer (zo) besmettelijk ben. Zometeen maar even naar kantoor bellen, en dan even langs de apotheek om de medicijnen op te pikken.

En dan hopen datt het allemaal snel voorbij is!

This entry was posted on Monday, May 23rd, 2011 at 8:08 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.