Dennis' Weblog

Ik had een blog klaar staan waarin ik een deel van het bezoek van mijn ouders beschreef, maar er is nu een ander onderwerp dat iedereen in de VS – en de wereld – bezighoudt: de dood van Osama Bin Laden.

En het is best nog een controversieel onderwerp.

Het overgrote deel van de bevolking is gewoon blij dat OBL (zoals hij door sommige media wordt genoemd) dood is. Punt. Einde. De man was een monster, verantwoordelijk voor verschrikkelijke dingen met duizenden doden als gevolg, en de wereld is er een stukje beter op geworden nu hij niet meer rondloopt.

Maar is dat wel echt zo? De meningen daarover zijn verdeeld.

Volgens sommige deskundigen is nu het hoofd van de slang verwijderd waardoor het lichaam niet meer weet wat het moet doen waarna het afsterft: nu OBL niet meer in beeld is, en Al Qaeda daarmee geen charismatisch boegbeeld meer heeft dat als de grote leider werd gezien – en daarmee ook zijn macht, invloed en fortuin kwijt is – zullen Al Qaeda groeperingen niet meer zo effectief kunnen werken. Er is geen tweede OBL meer die op kan staan en in één keer zijn plek kan innemen met dezelfde kwaliteiten, waardoor Al Qaeda niet meer zo machtig zal kunnen zijn als met OBL. Daardoor zullen er mogelijk fouten worden gemaakt door de overgebleven onderdelen van Al Qaeda waardoor deze ook eenvoudiger kunnen worden opgerold.

Volgens andere deskundigen zal het echter allemaal niet zo makkelijk gaan. Nu OBL er niet meer is bestaat de kans dat anderen binnen Al Qaeda of daaraan gerelateerde groeperingen nu ineens een kans zien die ze tot nu toe nooit hebben gehad. Niemand durfde op te staan en te proberen OBL’s plaats in te nemen. Nu OBL er niet meer is opent dat wellicht deuren die tot nu toe voor veel OBL-wannabe’s gesloten waren. En wie weet wat voor een gekken er nog rondlopen, die wellicht net zo gehaaid zijn als OBL was, die misschien ook de nodige financiële middelen hebben om dingen voor elkaar te krijgen. Er is immers nog zo veel in dat wereldje waar we nog helemaal niets of maar zeer weinig van af weten.

Deze deskundigen zeggen dat het in plaats van beter wel eens slechter zou kunnen worden in de wereld. Naast nieuwe kopstukken die opstaan bestaat er nu immers ook de kans op radicalisering van de bestaande Al Qaeda groeperingen of van nieuwe groeperingen die de dood van OBL willen wreken.

De Amerikaanse regering heeft al aangekondigd ervan overtuigd te zijn dat er pogingen tot wraakacties zullen komen, en dat er rekening moet worden gehouden met het feit dat sommige van die pogingen wellicht zullen slagen.

Tegelijkertijd zegt men echter ook dat met de informatie die is gevonden in het huis van OBL er wellicht heel wat andere aanslagen voorkomen kunnen worden, doordat men kennis krijgt van bestaande plannen, of met de informatie bepaalde Al Qaeda leden en onderdelen kan identificeren en uitschakelen om zo nóg een slag toe te brengen aan het terroristennetwerk.

Helaas kan niemand met zekerheid zeggen wat er zal gaan gebeuren. Ik verwacht eigenlijk ook wel dat er een flinke klap nog gaat komen: hetzij bij ambassades in het buitenland, hetzij hier op Amerikaans grondgebied. Ik geloof niet dat dit voorkomen kan worden, en ik denk dat de radicale groeperingen niet zullen rusten totdat ze een vorm van wraak hebben kunnen uitoefenen.

Ondanks deze dreigingen die min of meer als een enorm zwaard van Damocles boven de VS zullen blijven hangen wordt er nu feest gevierd. En waarom ook niet? Ja, het klopt dat met de uitschakeling van OBL er geen einde is gekomen aan de terroristendreiging, maar dat is ook niet hetgeen gevierd wordt.

Bijna 10 jaar lang is er door de Amerikaanse overheid gezocht naar OBL, een zoektocht die begon op 11 september 2001. Een zoektocht die keer op keer tot niets leidde, behalve wellicht tot frustratie.

En toch zette men door: er zou worden gezocht en gejaagd totdat Osama Bin Laden was gepakt. Als er iets was waarbij de Amerikanen niet zouden opgeven dan was het dit wel.

Door toedoen van OBL en Al Qaeda hebben duizenden mannen, vrouwen en kinderen het leven gelaten, niet alleen bij de aanslagen op 9/11, maar ook in de jaren erna in Afghanistan. Tienduizenden Amerikanen hebben een echtgenoot of echtgenote, een kind, een ouder, een oom of tante, en vele vrienden verloren gedurende de afgelopen tien jaar.

Maar niet alleen dat zijn de Amerikanen kwijtgeraakt: zoals iemand het ooit heeft omschreven zijn de Amerikanen door de aanslagen van 9/11 hun “innocence” kwijtgeraakt: hun onschuld, hun wellicht deels naïeve houding, het gevoel dat er op Amerikaanse bodem niet zo veel zou kunnen gebeuren. Er was dan wel al eens een bomaanslag op het World Trade Center gepleegd in 1993, maar dat werd afgedaan als een geïsoleerde actie – ook al bleek later dat de daders banden met Al Qaeda hadden. En ook was er de bomaanslag in Oklahoma City in 1995 door Timothy McVeigh, maar dat was een “domestic terrorist”, een Amerikaans staatsburger die de aanslag pleegde met hele andere motieven. En daarna bleef het rustig, wat aanslagen betreft, en voelde Amerika zich weer veilig: er waren allerlei maatregelen getroffen die de nationale veiligheid verhoogden, en de daders van de acties waren gevonden en berecht. De boodschap was duidelijk: Amerika liet niet met zich sollen.

Tot die tragische ochtend op 9 september 2011. Een dag die Amerika – en de wereld – voorgoed veranderde. Een dag ook die voor altijd in het geheugen van de Amerikanen zou voortleven. Een dag die nooit vergeten zou en mogen worden – een dag die nooit vergeten kon worden.

De belofte werd gemaakt dat degenen die verantwoordelijk waren voor de dood van bijna 3000 mannen, vrouwen en kinderen hun verdiende loon niet zouden ontlopen. Men zou blijven zoeken, en blijven jagen, en alles doen wat nodig was om het recht te laten zegen vieren.

En op zondag 1 mei, 2011, bijna 10 jaar na de aanslagen, kwam het voor veel Amerikanen verlossende woord: Osama Bin Laden was gevonden, en gedood. Ook al lost het wellicht niet direct iets op, voor veel Amerikanen is dit nieuws precies wat ze nodig hadden: het gaf een gevoel van afsluiting, van genoegdoening, van gerechtigheid, en ja, ook van wraak.

Veel Amerikanen schamen zich er niet voor, en zijn openlijk blij dat OBL dood is – het heeft de meesten veel te lang geduurd, en ze vinden het niet kwalijk dat er wordt gefeest om de dood van een medemens: respect voor de dode is niet nodig als die dode zelf geen respect voor het leven van anderen had. De dood van OBL wordt gezien als een overwinning van het Amerikaanse volk op de terrorist die het op Amerika had voorzien – en dát – die overwinning – is wat wordt gevierd.

Voor velen is het ook een beetje een eerbetoon aan en het nakomen van een belofte aan de slachtoffers van 9/11. Nu er gerechtigheid is gekomen en Osama Bin Laden dood is, kunnen de Amerikanen die familie en vrienden hebben verloren dit deel van de tragedie afsluiten, en kunnen zij wellicht wat rust vinden. En volgens sommigen kunnen nu ook de slachtoffers van 9/11 zelf eindelijk hun eeuwige rust krijgen.

Niemand verwoordde het mooier dan een bouwvakker die op Ground Zero werkt aan de bouw van ‘One World Trade Center’, ook wel de ‘Freedom Tower’ genoemd (de nieuwe toren die op de plek van de Twin Towers komt te staan): nadat bekend was geworden dat Osama Bin Laden was gedood “you could sort of hear the silent cheers of 3000 ghosts”…

This entry was posted on Tuesday, May 3rd, 2011 at 17:41 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.