Soms…
Soms heb je van die dagen waar al de plannen die je had gemaakt op niets uitlopen. Niet zozeer omdat je er geen tijd voor had, maar omdat je er na het wakker worden gewoon geen zin meer in hebt. Althanks ik heb die dagen in ieder geval wel.
Vandaag was het zo’n dag. Ik had me allerlei dingen voorgenomen die ik zou gaan doen vandaag maar tot nu toe zijn nog geen van die dingen gebeurd. Daar waar ik een tijd terug al de hoofdpijn had – veroorzaakt door alle stress – was ik vandaag gewoon lichamelijk dood- en doodmoe, alsof nu, nu we zeker weten dat de hypotheek is goedgekeurd en alles is uitgezocht, de vermoeidheid van al die nachten slecht slapen toeslaat.
Aangezien mijn ouders komende vrijdag weer een goede twee weekjes op bezoek komen had ik een lijstje opgesteld van alles wat we vóór vrijdag nog moeten doen, zoals de was doen, de badkamer beneden schoonmaken en een deel opnieuw kitten, de vloer boenen, de auto wassen, enzovoorts, evenals dingen zoals de administratie bijwerken, maar tot nu toe is nog niets van het lijstje klaar. Gelukkig is het pas zondagmiddag, dus we hebben nog even.
In plaats van actief allerlei dingen te doen heb ik vandaag heerlijk lui in huis rondgehangen. Lekkere koffie gezet (Douwe Egberts koffie), ontbijtje gemaakt, wat TV gekeken, net een heerlijk lang bad genomen, en in bad een boek gelezen. Weinig productieve activiteiten, maar dat maakt me niet uit. Waarschijnlijk zal ik later vanmiddag wel het een en ander gaan doen, maar ik zal zeker niet aan alles op het lijstje toekomen. En weet je wat? Ik vind het prima.
Na de emotionele achtbaan van de afgelopen weken waarbij we elke dag wel met het huis bezig zijn geweest (hetzij ernaar toe gaan, hetzij ons zorgen maken over de hypotheek en of we wel of niet zouden worden goedgekeurd) is het eens lekker om eens helemaal niets te doen, en even te ontspannen. Het was (en is) helaas niet vollédig ontspannen, omdat ik er in mijn achterhoofd toch nog altijd mee bezig ben, ook al kan ik er de komende twee maanden weinig aan doen. Pas over een maand of twee, als er met de bouw wordt begonnen, komen we aan de rest van de papierwinkel voor de hypotheek toe, dus eigenlijk zou ik me daar nu helemaal niet druk om hoeven te maken.
En eigenlijk zou ik me sowieso geen zorgen hoeven te maken, omdat we al goedgekeurd zijn, en het aandragen van het benodigde papierwerk op dit punt enkel nog maar een formaliteit is, maar ja – het is nu eenmaal de aard van het beestje om hier toch mee bezig te blijven, al is het dan niet actief. Het voordeel van zo intensief ermee bezig te zijn is dat ik van mijn kant alles tot in de puntjes verzorgd en voorbereid heb, maar het nadeel is dat het je ook niet los laat – of liever gezegd, dat ik het niet kán loslaten. Sue van Meritage Homes zei gisteren toen we daar waren nog dat ze zelden iemand had gehad die alles zó had voorbereid, en zo gedetailleerd en perfectionistisch was met alles; voor de eindberekening van zei ze nog dat ik het net zo goed voor haar kon doen: ze wist dan dat alles in ieder geval correct was gedaan, en dat ik haar berekeningen dan niet meer hoefde te controleren. En ergens is dat ook prima: nu ze weet dat ik alles zo uitzoek en nakijk zal ze extra haar best doen om alles in orde te maken, dus is het nog ergens goed voor ook.
Gisteren zijn we met Anna’s ouders en Anna’s broer en zijn vrouw naar de in aanbouw zijnde Keystone gaan kijken. Het was de eerste keer voor Anna’s broer en zijn vrouw, en ze waren wel onder de indruk – en volgens ons beiden ook een beetje heel erg jaloers. Zij hebben destijds zich diep in de schulden gestoken voor het huis dat ze nu hebben, wat qua formaat vergelijkbaar is met ons huidige huurhuis. Toen zij het huis kochten had het twee slaapkamers, en één badkamer, en een onafgewerkte kelder. Het huis kostte $330,000, en ze hebben daar voor nog eens $30,000 de kelder voor laten afwerken zodat ze uiteindelijk drie slaapkamers en twee badkamers hadden. Het huis is echter op dit moment stukken minder waard dan de $360,000 die het ze gekost heeft.
Nu mijn schoonzusje zwanger blijkt te zijn van hun tweede kind blijkt het huis toch niet zo ideaal te zijn als ze hadden gedacht. De slaapkamers zijn maar klein, en met de derde slaapkamer in de kelder te ver weg van hun slaapkamer – waardoor deze niet geschikt is als kinderkamer – zitten ze nu allerlei scenario’s te bedenken om de indeling van de kamers in het huis toch werkbaar te maken. Ze hadden al gesproken om een kamer aan het huis te bouwen, of er een verdieping bovenop te zetten, maar ja: het huis is nu al minder waard dan ze er in hebben gestoken, en om dan ook nog te gaan verbouwen maakt het financieel niet aantrekkelijker. Maar ja, ze konden zich het huis destijds eigenlijk al niet permitteren, maar ze wilden per se in deze buurt wonen. Ze zijn heel lang dus ‘house poor’ geweest, zoals ze dat hier zo mooi zeggen: het huis kostte hen zo veel dat ze van ‘pay check’ tot ‘pay check’ moesten leven, en bijvoorbeeld zich niet eens konden veroorloven om naar de bioscoop te gaan. Nee, financieel gezien hebben ze niet altijd de meest verstandige keuzes gemaakt – en ze doen dat nog steeds niet.
Ze klagen altijd dat alles zo duur is, en dat ze nergens geld voor hebben. Ondertussen wonen ze wel in een huis dat ze zich maar net kunnen veroorloven, moeten overal op bezuinigen om dingen voor hun eerste kind te kunnen betalen, maar tegelijkertijd gaan ze wel op dure vakanties, en hebben ze net een grote auto gekocht van twee jaar oud, die ze zich eigenlijk ook niet konden permitteren, maar ja, met een tweede kind moest dat wel… volgens hen. En in de tussentijd wel altijd ons “adviseren” over wat we wel en niet moeten doen.
Nu ze ons huis hebben gezien, dat stukken groter is en dat we voor zo’n $65,000 minder krijgen, en wetend dat ze hun huis momenteel niet zonder verlies kunnen verkopen, kwam dat denkelijk wel even hard aan. Ze probeerden het niet te laten merken, en waren toch nog wel positief, maar sommige dingen die ze zeiden en kleinigheden waar ze op wezen toonden toch aan dat er sprake was van enige jaloezie.
Ach, het zij zo. In het begin ben ik er nog tegenin gegaan, maar inmiddels knik ik alleen maar, en zeg ik “ah ja, da’s ook een idee”, om het vervolgens naast me neer te leggen. Het is tenslotte familie, hè, dus je moet toch de vrede proberen te bewaren.
En dat gezegd hebbende eindig ik met twee toepasselijke citaten:
“Family is just accident…. They don’t mean to get on your nerves. They don’t even mean to be your family, they just are.” ~Marsha Norman
“Families are like fudge – mostly sweet with a few nuts.”
April 19th, 2011 at 14:37
O zo herkenbaar Dennis, die jaloezie … Niks van aan trekken!