Dennis' Weblog

En hallo vanuit Amerika! Allereerst iedereen ontzettend bedankt voor alle goede wensen – ik had gigantisch veel mail toen ik gisteravond even checkte! Erg leuk om te zien dat jullie meeleven – waarvoor dank!

Het is nu 5:30 am, en we zijn allebei klaarwakker. Ik zeg allebei, omdat Murphy nog uitgeteld op het voeteneinde op mijn bed ligt (we hebben nu twee eenpersoonsbedden in de logeerkamer bij mijn schoonouders).

Dinsdagochtend zijn we tegen 5:00 uur ’s ochtends opgestaan. Even lekker douchen, aankleden, de laatste dingetjes in de koffers doen, waarna het tijd was om de 4 grote hardschalen koffers, de duffel bag, de hondenkennel, twee kleine rollerbags voor de handbagage, een laptoptas en een gewone tas in de auto te laden.
We hadden voor de gelegenheid een Mazda 5 gehuurd, omdat dit alles nooit in de Mazda 6 van mijn ouders had gepast. Nou ja, althans niet als wij er ook nog in moesten kunnen zitten.

Na ongeveer een kwartiertje puzzelen op hoe we alles het beste konden laden was het dan zo ver: op naar Frankfurt!

Rond 9:15 uur waren we op het vliegveld, en zo rond 9:30 uur stonden we in de vertrekhal. Navraag leerde dat we met Murphy naar een aparte counter konden gaan, waar onze overige bagage ook zou worden ingecheckt, evenals onszelf.

De dame aan die counter was ontzettend aardig, zeker toen we haar vertelden dat we gingen emigreren, vandaar het reizen met zoveel tassen en de hond. Wat bleek: haar zoon woonde ook in Amerika, in Seattle.
Waarschijnlijk hierdoor heeft ze ons een beetje gematst: twee van de vier koffers waren eigenlijk iets te zwaar, en zouden we normaal dus voor moeten hebben bijbetalen.

De kennel van Murphy werd al helemaal bestickerd (ook al had ik zelf ook een en ander er al opgeplakt, compleet met foto en al), en zo tegen 11:15 uur konden we hem dan komen brengen. De kennel zou dan nog even door de röntgenscanner gaan, waarna we hem af konden geven.

We kregen twee receipts waarmee we naar een andere counter moesten gaan. Daar zouden we voor Murphy en de extra (vijfde) tas kunnen betalen, en zouden we de boarding passes krijgen.
Zo gezegd zo gedaan. We moesten uiteindelijk € 300,- afrekenen: € 150,- voor Murphy, en € 150,- voor de extra bagage.
Dat van Murphy wisten we, maar zo veel geld voor één extra stuk bagage? Eigenlijk belachelijk. Maar ja, ze weten dat je het toch mee wilt nemen, dus dan gooien we – zeker in deze tijd – de prijs maar wat omhoog…

Na nog even koffie te hebben gedronken en wat te hebben gegeten was het al snel kwart over elf, en dus tijd om Murphy weg te brengen. Nog even snel een plasje buiten (Murphy dan, hè), de kennel laten scannen, en dan kwam het eerste afscheid. Alle vier stonden we daar met tranen in de ogen: mijn moeder, mijn vader, Anna en ik.
Zeker toen de – overigens zeer aardige – meneer die ons beloofde dat hij nog vertroeteld zou worden totdat hij het vliegtuig in ging met hem wegreed, was het even slikken: hoe zou het met hem gaan, en zouden we hem wel terug zien?

Vervolgens was het tijd voor onszelf om naar de gate te gaan. Na wat kruip-door/sluip-door, trap op/trap af (wat een vervelend vliegveld is dat, Frankfurt!) kwamen we bij de security check.

En toen was het gevreesde moment dus daar: tijd om afscheid te nemen.
Tot dat moment ging het met ons allemaal nog redelijk – tijdens het koffie drinken hadden we het er nog over, het voelde net zoals al die andere keren dat mijn ouders ons wegbrachten voor een vakantie – maar daar bij de security check, sloeg de realiteit hard toe.

Ineens begonnen zowel mijn vader als mijn moeder ontzettend te huilen en te snikken, en toen ik met name mijn vader zag huilen hield ik het zelf ook niet meer droog.
We hebben met z’n vieren eventjes staan huilen, waarna we onszelf bij elkaar hebben geraapt. Dat was niet makkelijk…

De security check ging gelukkig allemaal erg soepel, dus we hebben nog flink kunnen zwaaien.

Eenmaal bij de gate hebben we nog even moeten wachten. Uiteindelijk waren we een van de laatsten in het vliegtuig, met de laatste bus ernaar toe gebracht.

Aan boord hebben we meteen meerdere keren gevraagd of Murphy ook aan boord was, maar daar konden ze niet direct een antwoord op geven. De aardige flight attendant zou het navragen, en ons wat laten weten.

Tegen de tijd dat we begonnen met taxiën wisten we echter nog steeds niks. Gelukkig zaten we in de tweede rij van achteren, dus als ik me omdraaide kon ik de flight attendant zien zitten. Ik vroeg haar of ze al iets wist omdat we bijna op gingen stijgen, en ze stak haar duim op en zei “Ist alles OK!”

Gelukkig – Murphy was aan boord!

Vlak na het opstijgen kwam ze nog even langs om te vertellen dat voor het opstijgen ze nog even waren gaan kijken. Alles was goed met hem. Het licht was aan, en het was een comfortabele 21 graden in het ruim.
Ik liet haar een foto van Murphy zien op mijn iPOD, en ze trok het ding praktisch uit mijn handen om ook aan de flight attendants aan de andere kant van het vliegtuig te gaan laten zien – “Och, ist der süss!”
Nu ze hem zag, zei ze, begreep ze helemaal dat we wilden weten dat alles goed met hem was!

De vlucht was ongeveer tien en een half uur lang, maar voelde gelukkig niet zo lang. Het eten was lekker, het bier was gratis gedurende de hele vlucht, de stoelen comfortabel, ik heb een paar uurtjes kunnen slapen in totaal. Voordat we er erg in hadden waren er nog slechts twee uurtjes te gaan.

Na de landing ben ik met Anna in de US Citizens/Permanent Residents rij gaan staan bij Immigration. Gelukkig hadden we een heel erg aardige Immigration Officer: “Immigrate? Now why would you want to go and do that?!”
Anna antwoorde dat het een “long story” was, maar die hoefde hij niet te weten.

Anna kon de bagage gaan halen, terwijl ik even moest plaatsnemen in een aparte wachtruimte.

Een ontzettend streng uitziende Immigration Officer haalde na zo’n 5 minuten mijn verzegelde envelop, die ik af had moeten geven, uit het bakje, maakte hem open, en ging in de weer met allerlei formulieren, mijn pasfoto’s, en een nietapparaat.
De papieren keek hij echt nauwelijks door – hij ging er even ‘prrrrrt’ met zijn duim door, dus hij heeft niets kunnen lezen – waarna hij nog wat stempels plaatste.

Hierna werd ik naar voren geroepen. Mijn rechterwijsvinger werd twee keer op een inktkussen gelegd en op een formulier geplaatst, ik moest twee handtekeningen zetten – en dat was het.
Hij vertelde me vervolgens dat ik binnen drie tot zes maanden mijn Green Card zou ontvangen. In de tussentijd was mijn visum in mijn paspoort – nu met activeringsstempel – geldig om mijn rijbewijs mee te kunnen halen, en ook om al mee te mogen werken.
Desgevraagd gaf hij aan dat het misschien geen gek idee was om een weekje of drie te wachten op mijn Social Security Number, en als ik nog niets gehoord had, dan even langsgaan bij een SSN Office. Grotere werkgevers zouden de visum sticker met stempel wel accepteren, aldus de Immigration Officer, maar bij de kleinere was het beter om te wachten op mijn SSN.
Als ik geen verdere vragen had, dan was het dat. Hij schudde mijn hand, en zei “Welcome to America!”

Met tassen en een geactiveerd visum vond ik Anna al snel. Zij werd geholpen door iemand van het vliegveld met een grote kar met bagage. Murphy was er ook al – gelukkig – dus we konden snel door de Agricultural check. Ook dit ging erg makkelijk. Murph’s paspoort werd bekeken, en we konden verder.

Anna’s vader stond ons al op te wachten, met twee auto’s. Na snel alles ingeladen te hebben, zijn we ingestapt en richting Fort Collins gereden, ondertussen genietend van een prachtige zonsondergang bove de Rockies…

We zijn gearriveerd – hallo Amerika!

This entry was posted on Wednesday, October 29th, 2008 at 13:32 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.