Dennis' Weblog

Aan de vooravond van ons vertrek uit Nederland nog snel een klein stukje over de laatste paar dagen.

Afgelopen vrijdag 24 oktober was het zo ver: de verhuizers stonden voor de deur. Tussen acht en negen zouden ze er zijn, dus ik ben nog op mijn gemak gaan douchen om half acht. Groot was dan ook mijn schrik toen Anna om twintig voor acht riep “KHZ is here!” en ik nog steeds in mijn blote jeweetwel door het huis heen rende.
Ik heb dus snel maar het eerste wat ik vond aangetrokken, en was in no time beneden, klaar voor de verhuizers.

Er stond alleen maar een klein vrachtwagentje voor ons huis, wat ik wel wat vreemd vond: daar zou nooit 22,5 kubieke meter in passen. Ook kwamen de verhuizers niet naar het huis toe, maar bleven nog rustig in de auto zitten.
De reden daarvoor werd om 8:10 uur duidelijk: een tweede, grote verhuiswagen kwam voorrijden.

Met z’n vieren kwamen ze daarna naar het huis.

Na een snel rondje door alle kamers om aan te geven wat wel en wat niet mee moest, begonnen ze met het binnenbrengen van dozen en ander verpakkingsmateriaal.

In een ongelofelijk hoog tempo werd begonnen met het inpakken van alles wat los en vast zat – met uitzondering van datgene dat door ons was aangewezen om te blijven.
Binnen de kortste keren stond het hele huis vol met ingepakte dozen.

Terwijl wij om 11:00 uur bij het Gemeentehuis waren om ons uit te laten schrijven, kreeg ik een telefoontje van mijn vader met de mededeling dat er nog een derde verhuisauto was gearriveerd. Vlak daarna belde KHZ met de verklaring: de verhuizers waren bijna door hun verpakkingsmateriaal heen, omdat we zo veel meer serviesgoed en klein spul hadden, dat ze bang waren dat er én niet genoeg verpakkingmateriaal zou zijn, én dat er wellicht te weinig ruimte in één vrachtwagen zou zijn om alle dozen mee te nemen. Als het inderdaad meer dan 22,5 kubieke meter zou zijn, dan zouden we deze week nog horen hoeveel het extra zou kosten. Dat zou dus wel even een tegenvaller zijn.

Aangezien er met de derde verhuiswagen nog twee extra verhuizers aanwezig waren, ging het tempo nog verder omhoog. Om 13:45 uur werd het laatste doosje vanuit de woonkamer de vrachtwagen ingezet. Vijfeneenhalf uur, inclusief diverse pauzes (onder andere een waarin ze de rijstevlaai met slagroom hebben gegeten die we hadden gehaald) nadat ze waren begonnen was alles, maar dan ook alles ingepakt. Ongelofelijk snel!

Achteraf bleek de derde verhuiswagen niet eens nodig te zijn geweest: bijna al het verpakkingsmateriaal dat deze wagen had gebracht is ook weer mee terug gegaan. Toen al het materiaal weer in de auto was geladen, werd ons heel vriendelijk succes gewenst in de VS, en om 14:00 uur precies reed de laatste vrachtwagen de hoek om.
Hopelijk zien we onze spullen in december weer…

Vrijdag zou ook Autoturk nog langskomen, of in ieder geval opbellen. Weinig verrassend, eigenlijk, maar ik heb hem niet gezien of gehoord. Maar goed, hij had maandag nog één kans.

Nadat de verhuizers waren vertrokken zijn we begonnen met het verwijderen van de vloerbedekking, het vullen van de gaatjes in de wanden, opruimen, poetsen, stofzuigen en weggooien – heel veel weggooien. Alle kasten, bedden en vloerbedekking hebben we in de achtertuin gezet, en zaterdagochtend hebben we alles in een overvolle dubbelasser aanhangwagen geladen en naar het milieupark gebracht.

Rond 15:00 uur belde nog een nieuwe gegadigde op voor de auto. Een uurtje later stond hij voor de deur voor een korte proefrit, en hij was zeer geïneteresseerd, alleen: hij moest zijn oude BMW nog zien te verkopen. Hij zou het ons volgende week laten weten, maar als we in de tussentijd een koper zouden vinden, dan moesten we de auto vooral verkopen – hij begreep onze situatie helemaal, gelukkig. Wel erg leuk.

Om 17:00 uur was het tijd voor een klein afscheidsfeestje bij ons thuis: wat vrienden en bekenden zouden kort even langskomen om afscheid te nemen. Tot ongeveer 23:30 uur zijn er mensen gekomen en gegaan.
Het was een hele leuke avond, hoewel natuurlijk met een ietwat verdrietig randje bij elke afscheidskus en handdruk.
Aan de andere kant was het ook wel weer ontzettend leuk om iedereen zo positief te horen zijn over onze stap, en hoe overtuigd iedereen is dat het ons gaat lukken – en dat is ook veel waard op zo’n moment!

Zondag hebben we nog tot een uur of vier in het huis gepoetst en leeggeruimd (gereedschap, ladders, bloempotten uit de achtertuin, schoonmaakmiddelen, stofzuigers, etc.). Om half vijf kwamen namelijk mijn opa en oma’s en mijn oom en tante.

Ook dat was een heel gezellige avond. We hebben Chinees gehaald en lekker gegeten met zijn allen, nog eens een paar keer flink gelachen. Met name een cadeautje wat we van mijn oom en tante kregen was erg leuk: een Delfstblauw tegeltje met een wijsheid, en een goed motto voor de emigratie: “Als je tot je nek in de shit zit, laat dan je kop niet hangen!”
Daar gaan we onszelf aan houden!

Maar ook nu kwam aan de gezelligheid een einde, en was het tijd voor afscheid. Bijna niemand hield het droog, hoewel Anna en ik ons redelijk konden beheersen toen iedereen wegging, en met tranen in de ogen afscheid nam.
Ik dacht nog bij mezelf dat het best nog wel meeviel.

Anna is daarna Murphy nog uit gaan laten, en is met hem naar ons lege huis gelopen – daar heeft ze de tranen even de vrije loop gelaten.
Vrijwel tegelijkertijd gebeurde bij mij hetzelfde: mijn ouders waren zich om aan het kleden, en ik keek nog eens door de kaarten van iedereen heen, en toen kwamen ook bij mij de tranen naar boven. Weer even een kort maar heftig moment van verdriet.
Al vrij snel was ik er echter overheen – voor een goede twintig minuten, waarna ik weer een korte huilbui had.

Al met al echter was het stukken minder dramatisch dan we ons hadden voorgesteld, en mijn ouders hadden datzelfde idee.

Vanochtend, maandagochtend, was het om 9:00 uur tijd voor de sleuteloverdracht. Jammer genoeg was het een andere medewerker van Vesteda dan bij de vooropname, wat ik toch ergens wel een beetje vreemd vond. Twee mensen zullen immers nooit op dezelfde wijze iets bekijken. Wat bij de vooropname geaccepteerd wordt, kan dus zomaar bij de eindopname niet worden geaccepteerd.

Na een klein beetje gesputter over het feit dat we een raamkozijn met latex hadden geverfd in plaats van met lak (ook al zat er zilveren verf onder) en nog wat kleine puntjes hier en daar werd uiteindelijk de beslissing genomen dat het prima was zo – we hoefden zelf niets meer te doen, noch zou er iets op onze kosten worden uitgevoerd.
Dat was dus mooi! Even na tienen zaten we dan ook met z’n vieren aan de ontbijttafel.

Na het ontbijt zijn we onze auto gaan overschrijven op naam van mijn vader. De potentiele koper van afgelopen zaterdag zou begin volgende week naar mijn vader bellen met een definitief antwoord of hij de auto wel of niet wil hebben. Wil hij hem hebben, dan prima, dan kunnen we hem nog mooi verkopen. Wil hij hem niet, dan zullen we helaas het alternatief van de export moeten aangrijpen, wat zou betekenen dat we er stukken minder voor terug krijgen. Maar ja, kwijt is kwijt, en vóór 11 november zou de APK keuring alweer plaats moeten vinden, met alle mogelijk kosten vandien. Even afwachten dus.

Ik kreeg ook nog een telefoontje van KHZ dat alles gelukkig was meegevallen, en men precies op het ingeschatte volume was uitgekomen. We hoeven in ieder geval niets bij te betalen – dat scheelt weer!

Verder heb ik vandaag een groot deel van de tijd doorgebracht met de laatste opzeggingen en adreswijzigingen, het afsluiten van onze ziektekostenverzekering voor het eerste jaar via OOM Verzekeringen, en het inpakken van onze koffers en tassen.
Ik ben eens benieuwd: we zullen sowieso moeten bijbetalen, omdat we veel te veel gewicht bij ons hebben en in totaal vijf koffers en tassen. Het is dus morgen even afwachten hoeveel extra het is…

En over morgen gesproken: het is nu half twaalf, en om 4:50 uur loopt de wekker af. Tijd dus om nog even een paar uurtjes proberen te slapen, zodat ik niet volledig uitgeput afscheid moet gaan nemen. Ik kijk daar toch al tegen op, dus liever geen al te groot slaapgebrek.

Ik ben blij als we morgen in het vliegtuig zitten, en we dat vreselijke moment achter ons hebben: door de paspoortcontrole heen lopen, om dan terug te kijken en je ouders daar te zien staan huilen. Ik krijg al een brok in mijn keel als ik er aan denk…

Hoe dan ook, ik zal snel laten weten hoe alles is verlopen. Iedereen heel erg bedankt voor alle leuke berichtjes, mailtjes, smsjes en telefoontjes – het helpt om te weten dat jullie aan ons denken!

Tot snel…

This entry was posted on Monday, October 27th, 2008 at 23:34 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.