Dennis' Weblog

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zeggen ze wel eens, en in het geval van een verhuizing is dat zeker waar. Alleen zijn het dan geen loodjes die zo zwaar zijn, maar de zoveelste plank of kastdeur die je verplaatst, of de zoveelste doos die je aan de kant schuift, of de zoveelste vuilniszak of doos met afval die je de trap af sleept.

Het is eigenlijk ongelofelijk hoeveel spullen een mens door de jaren heen verzameld, en nog veel ongelofelijker is het om te zien hoeveel van die spullen je helemaal niet nodig hebt!
Gedurende de afgelopen dagen zijn we alleen maar bezig geweest met het uit elkaar halen van kasten en andere meubels die niet meegaan naar de VS, het uitruimen van de schuur en de zolder, en alles naar het milieupark brengen dat niet meegaat.

En er gaat véél richting het milieupark: al het spul dat we door de jaren heen verzameld hebben maar helemaal niet nodig hebben, oude kasten die niet meegaan en niet te verkopen zijn, oude rekken, planken, onze oude slaapkamerset, heel veel papier, heel veel plastic, electronica, plus al die andere dingen die je maar op zolder of in de schuur zette omdat je er nu eenmaal de ruimte voor had – onder het mom van “je weet nooit wanneer je het nog eens zou kunnen gebruiken”.
Nu weten we dat we het nooit hebben gebruikt, en dat we het dus ook niet mee gaan slepen richting de VS – en dus hebben we al twee ritjes richting het milieupark erop zitten, en volgt zaterdagochtend nog een laatste rit, dit keer met aanhangwagen om alle kasten en planken en ander zwaar en groot spul (zoals parasolvoet, plastic tuinstoeltjes) weg te brengen.
We hebben in ieder geval grote schoonmaak gehouden, en dat voelt af en toe ook wel eens lekker, zij het dat het nu een min of meer onvrijwillige grote schoonmaak was.

Achteraf gezien zijn we toch iets te laat begonnen, maar je hebt altijd meer dan je denkt, en dat betekent dat je ook door meer spullen heen moet om te beoordelen of je het weggeeft of weggooit. Doordat we te laat begonnen zijn, hebben we nu een paar lange, vermoeiende dagen achter ons: zo rond 10:00 uur ’s ochtends beginnen, samen met mijn ouders, en tot ongeveer tussen 21:00 en 23:00 uur doorwerken. We zijn zo druk bezig geweest, dat ik zelfs geen tijd heb gehad om aan eten te denken: ’s ochtends vroeg één broodje en een kop koffie, en zo rond 21:00 uur begin je eens te denken waar die honger toch vandaan komt.
Daarbij heb ik de afgelopen nachten ook niet meer dan 5 uurtjes geslapen: laat naar bed, vroeg op, en tussendoor slecht slapen, vaak wakker worden, en lang wakker liggen. Met als gevolg dat ik niet alleen op mijn tandvlees loop, maar er zelfs al blaren op begin te krijgen…

Maar goed, we mogen niet klagen: alles is nu netjes in gereedheid voor de verhuizers die morgen, vrijdag 24 oktober komen. Tussen 8:00 en 9:00 uur staan ze voor de deur, en ze verwachten vóór 16:00 uur klaar te zijn.
Ik ben echt eens benieuwd hoe het allemaal gaat, en met name ook naar hoe snel het gaat.
De accu’s van de camera’s zijn in ieder geval opgeladen, dus we gaan zeker foto’s maken morgen.

De wasmachine en droogtrommel zijn vandaag opgehaald – verkocht voor € 160,00 – goede timing dus, en weer een stukje afgehandeld.

De auto is nóg niet verkocht, maar er lijkt schot in te zitten. Eerder deze week werd ik gebeld door een Turkse meneer die namens een vriend wat vragen over de auto stelde. De vriend was eveneens een Turkse meneer die in Duitsland woonde.
Via Marktplaats hadden ze een bod uitgebracht wat ik uiteindelijk maar geaccepteerd heb – dan ben ik de auto in ieder geval kwijt.

Gisteren zou Autoturk (vrij naar Ataturk – misschien heel fout, maar we vonden het gewoon grappig – het is beslist niet neerbuigend bedoeld, maar ik weet gewoonweg zijn naam niet) om twaalf uur langs komen. Om half een was hij nog niet geweest, en heb ik het nummer maar eens gebeld van de vriend (en vertaler). Hij was verbaasd dat Autoturk nog niet was langsgeweest, en zou hem wel bellen. Later die middag belde Autoturk op met excuses, en de vraag of hij vandaag (donderdag) langs zou kunnen komen. Hij zou dan om half twee langskomen, dit keer. Hij wilde de auto dan graag meteen meenemen.

Om even na twaalven vanmiddag ging de telefoon weer: Autoturk. Helaas had hij niemand kunnen regelen om met hem mee te rijden naar Heerlen, waardoor hij ook de auto niet mee kon nemen.
Ik heb hem verteld dat hij nog twee kansen heeft: morgen (vrijdag) of maandag. Hij zou gaan zorgen dat iemand met hem mee zou komen, en zou me dan nog bellen. Ik moest in ieder geval de auto aan niemand verkopen, want hij wilde hem heel graag hebben.

Even afwachten dus wanneer Autoturk weer iets van zich laat horen, en wanneer hij langs komt. Als alles goed gaat, dan ben ik in ieder geval vóór a.s. dinsdag de auto kwijt – dat zou een hele opluchting zijn. Fingers crossed, dus!

Gisteren ben ik ook nog ’s middags naar Den Bosch gereden voor mijn afscheidsetentje van het werk. Erg lekker, erg gezellig, en bovendien ook nog een erg leuk cadeau gekregen: Visions Of The Netherlands, een geweldig mooi fotoboek waarbij al het typische en het aparte van Nederland in beeld wordt gebracht. Echt een ontzettend mooi aandenken waar ik met plezier nog wel vaker in zal bladeren.

Wel, tot zover deze update. Het is nu twintig minuten na middernacht, dus eigenlijk al vrijdag, en om te gaan slapen – over zeven uurtjes staat de verhuiswagen voor de deur. Ik ben echt eens benieuwd…

This entry was posted on Thursday, October 23rd, 2008 at 23:22 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.