Dennis' Weblog

Na vijf jaar, zes maanden en drie dagen was het vrijdag de laatste keer dat ik bij Vodafone naar buiten liep.

Het was een vreemde dag, die begon met het laatste stukje overdracht van mijn projecten. Zo ben ik tot bijna 14:00 uur nog aan het werk geweest (al ben ik tussendoor nog gaan lunchen met mijn baas).

Daarna was het tijd om mijn spullen in te gaan leveren. Het was wel vreemd om de laptop voor de laatste keer af te sluiten, om deze vervolgens in te gaan leveren. Tot die tijd heb ik haast geen gelegenheid gehad om stil te staan bij het feit dat het de laatste dag was.

Even na half drie ben ik naar mijn oude afdeling gelopen, waar ik in anderhalf, bijna twee uur tijd, van heel veel mensen afscheid heb kunnen nemen. En gek genoeg was het helemaal niet zo verdrietig als ik vantevoren had verwacht. In plaats daarvan voelde het juist goed, echt als een afsluiting van een periode in mijn leven – en een periode waar ik tevreden op terug kijk. Ik heb mooie kansen gekregen, veel geleerd, veel ervaring op kunnen doen, en mezelf goed kunnen ontwikkelen.
Ik ben in ieder geval met een glimlach op mijn gezicht naar buiten gelopen.

Eenmaal terug op mijn werkplek (in een ander gebouw) viel me in dat ik was vergeten om de mailtjes uit te printen en naar huis door te sturen waarin me werd bevestigd dat mijn vertrekstimulering rond 20 oktober zou worden uitbetaald. Ik ben dus maar bij Property gaan vragen of ik mijn laptop nog even terug mocht hebben, en gelukkig mocht dat. Nu heb ik in ieder geval de mailtjes die ik nodig heb!
Ik ga er maar even vanuit dat de uitbetaling ook plaats zal vinden, want anders heb ik vrijdag de 24e een probleem ter hoogte van zo’n € 6.350,-. Niet een bedrag wat we even uit de mouw kunnen schudden. Als ik dinsdag nog steeds niets heb bijgeschreven, dan moet ik dus maar snel even gaan bellen – vrijdag moet het gewoon op de rekening staan, punt. Fingers crossed, dus – hopelijk hoef ik niet tijd te gaan verspillen aan het achterna bellen van mensen om een en ander geregeld te krijgen. We zullen zien!

Nadat ik mijn laptop voor de tweede keer had ingeleverd was het tijd voor de laatste paar handdrukken en afscheidskussen.
En zo hield ik dan even na vijf uur mijn badge de laatste keer voor de lezer, ging voor de laatste keer door het poortje, om de badge vervolgens bij de receptie in te leveren. Dat was het dan… dag Vodafone!

De avond vóór mijn laatste dag bij Vodafone (ofwel donderdagavond) zijn de nieuwe huurders nog een keer langs geweest. Ze hadden besloten dat ze het huis zouden nemen, en wilden graag nog een keer langs komen om serieus te spreken over wat kon blijven liggen/staan/hangen, zodat we dit ook vast konden leggen.

Om 19:40 uur belden ze aan, terwijl ze tussen 19:00 en 19:30 uur langs zouden komen. Heel vervelend als je zo zit te wachten, maar toen ze eenmaal hier waren heb ik ze snel vergeven. We hoeven namelijk maar een minimale hoeveelheid werk te doen in het huis. We kunnen alle lampen laten hangen, we kunnen de laminaatvloer (gelukkig!) laten liggen, we kunnen de rekken in de schuur laten hangen, de vloer in de schuur laten liggen, de rekken in de bijkeuken laten staan, enz. enz.
Het enige wat we hoeven te doen is de vloerbedekking boven verwijderen en de halve maantjes van de trap afhalen – en that’s it!

Persoonlijk vind ik het niet slim om de halve maantjes niet over te nemen: je krijgt dan immers een kale en dus onbeschermde trap, terwijl je met meubels en weet ik wat nog meer de trap op zult moeten bij de verhuizing. Wij hebben destijds de halve maantjes die erop lagen lekker laten liggen tot na de verhuizing, en daarna onze eigen smaak halve maantjes aangebracht. Maar ja, wie ben ik… het wordt hun huis, en dus zullen ze eraf moeten. Ik ben wel bang dat we de trap hier en daar wat bij moeten stippen omdat de verf er volgens mij af komt als we de halve maantjes verwijderd (vandaar dat zij natuurlijk ook willen dat wij ze eraf halen), maar als dat alles is, dan mogen we niet klagen!

De avond ná mijn laatste dag bij Vodafone (ofwel zaterdagavond) zijn we gaan uit eten (”niet mokken, lekker wokken!”) met twee van mijn beste vrienden (we kennen elkaar nu zo’n 15 jaar) en aanhang (de newly weds en de who knows soon to be weds?). Het was ontzettend gezellig, we hebben een paar keer goed kunnen lachen, maar uiteindelijk kwam dan toch het moment van afscheid – en dat was vreemd, heel vreemd.

Qua gevoelens werd ik een beetje heen en weer gegooid tussen aan de ene kant verdrietigheid omdat we niet weten wanneer we hen weer zullen zien, en aan de andere kant de wetenschap dat we hen zeker snel weer eens zullen zien.

Ik had verwacht dat ik veel emotioneler zou reageren, net zoals ik dat op het werk eigenlijk ook had verwacht. Inmiddels heb ik daar twee theorieën over: ofwel ik reageer niet zo emotioneel omdat ik er al een jaar naar toe heb gewerkt, en er dus op ben voorbereid, ofwel het is een vorm van zelfbescherming dat ik mezelf die gevoelens niet laat voelen op dit moment, en dat ze dus op enig moment wel weer eens naar buiten zouden komen.

Nou ja, we zullen het zien. Er is in ieder geval weer een deel van het hoofdstuk afgesloten, en het moment om de pagina om te slaan komt steeds dichterbij…

This entry was posted on Sunday, October 19th, 2008 at 23:06 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.