Dennis' Weblog

Nadat ik vrijdag mijn stukje schreef over hoe verdrietig en teneergeslagen ik me voelde, ben ik als een klein kind welhaast ontroostbaar in tranen uitgebarsten. Het was ineens alsof de dam barstte, en alles eruit stroomde. En na een paar minuten was het ook in één klap weer over. Ik voelde me wel nog een beetje weemoedig, maar dat zware verdrietige gevoel en de twijfel was weg.

Op dat moment heb ik ook definitief de beslissing genomen om de volgende middag met camera en statief het bos in te gaan, en op de een of andere manier voelde ik me daar ook alweer beter door.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben gistermiddag om even na tweeën het bos ingetrokken, en er 195 foto’s later pas even na zessen weeruitgekomen. Onderweg naar en in het bos zelf ben ik langs alle plekken gelopen waar ik als kind al kwam, en waar ik altijd met mijn oma ging wandelen – en ik genoot ervan. Het was helemaal niet verdrietig, maar het voelde juist goed en fijn. Ik was echt heel bewust bezig met alles in me op te nemen, en nog één keer al die speciale plekjes zien heeft me echt goed gedaan – en ik heb er nu vrede mee.

Het weer was prachtig, de kleuren en geuren waren zo heerlijk herfstachtig, het was gewoonweg een geweldige dag voor een flinke boswandeling.

Fantastisch om in deze tijd van het jaar het landschap te zien veranderen, misschien dat het nu nog wel mooier is dan dat moment in het jaar waarin de lente stilletjes aan over gaat in de zomer.

Doorkijkje

En natuurlijk zijn de kleuren altijd een genot – je kunt foto’s blijven maken!

Herfstkleuren

Door het namiddaglicht, kwamen alle kleuren nog veel mooier uit, en ook de beboste heuvels leken nu extra mooi.

Heuvels in het Imstenraderbos

En al lopend en dwalend kwam ik zelfs op een plek in het bos waar ik nog nooit geweest was. Bovenop een van de heuvels was een uitzichtpunt waar je over heel Heerlen heen keek. Leuk om er foto’s te maken en om alle herkenbare gebouwen eruit te pikken:

Een kijk op Heerlen

Ik was zo blij dat ik deze uitkijk had gevonden! Ongeveer een kwartier lang heb ik er gestaan, rondgelopen en foto’s gemaakt, en de gebouwen in Heerlen proberen te identificeren. En hoe “cheesey” het misschien ook klinkt, het voelde als de afsluiting van een hoofdstuk: aan het einde van de wandeling vol herinneringen uit het verleden, vind ik deze plek waar ik de herinneringen voor de toekomst vast kan leggen.

Eenmaal uit het bos ben ik nog even bij mijn opa en oma langsgegaan. Mijn moeder was er ook, en we hebben nog gezellig een anderhalf uurtje wat zitten te vertellen en te drinken. Na nog bij mijn ouders langs te zijn geweest en daar te hebben gegeten, heb ik thuis alle foto’s met een glimlach op mijn gezicht nog eens bekeken – alle 195 – en ik was heel tevreden, heel erg blij dat ik die middag ben gaan wandelen. Het leek net datgene te zijn wat ik nodig had.

Zondagmiddag hebben we nog wat laatste dingetjes in huis gedaan – wat opruimen, stofzuigen, en boorgaten in de muur van de studeerkamer vullen. Maandagochtend komt Vesteda immers langs, en met sommige dingen wilde ik ze gewoon voor zijn.

Na het klussen zijn we naar Vijlen gereden, midden in het Limburgse heuvelland. Daar, tussen Vijlen en Epen, ligt de Wingbergerhoeve. Bij deze – in de omgeving zeer bekende – hoeve verkopen ze sinds jaar en dag heerlijk zelfgemaakt ijs, en het maakt niet uit op welke dag je er komt, het is er altijd druk. De grote parkeerplaats is vaak nog te klein, waardoor de auto’s tot ver op de weg geparkeerd staan.
Tijdens het hoogseizoen in de zomer kun je er wel tien tot vijftien minuten in de rij staan voordat je aan de beurt bent, terwijl ze soms met zes of acht man personeel aan het werk zijn.

Het ijs is echt fantastisch, in allerlei heerlijke smaken, en de bolletjes zijn verre van klein. Naast 1 en 2 bolletjes, kun je ook kiezen voor formaten met namen als Super, Mega, en Giga – oftewel vier, vijf en zeven(!) bollen ijs.
Wij kozen voor de Super:

Letterlijk Super size!

En het mooiste van alles: de prijs is ook nog eens ongelofelijk: € 3,25 per stuk! Er zijn genoeg plaatsen waar je dat haast per bolletje kwijt bent… Wel hebben we ontdekt dat vier bollen van dit formaat toch wel net wat te veel was, aangezien aan het eind van bolletje vier je smaakpapillen min of meer bevroren zijn en je niet meer zo veel proeft – nog afgezien van het feit dat je overvol komt te zitten. Toch was het leuk om weer eens gedaan te hebben, en de rit er naar toe door het herfstachtige heuvellandschap was alleen al de moeite waard!

Ondanks de afwisseling van emotionele ups & downs is het een geweldig weekend geweest: veel oude herinneringen opgehaald, en veel nieuwe herinneringen “op de gevoelige plaat” vastgelegd.

En dan nu naar bed – morgenvroeg moeten we fris zijn om de strijd aan te gaan met Vesteda!

This entry was posted on Sunday, October 12th, 2008 at 23:39 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.