Dennis' Weblog

Hoe een mens kan veranderen…

“Vroeger” was ik het type dat altijd glad geschoren, met schone, en vooral gestreken kleding de deur uit liep. Nergens een vlekje, nergens een gaatje of scheurtje, of misschien een half ervan af hangend knoopje.

Al ging ik maar naar de supermarkt verderop in de straat, ik wilde er altijd goed verzorgd uit zien. Zo hoorde het, en dus deed je dat dan ook; zo voelde ik me prettig, en dat vond ik gewoon fijn.

En met die instelling ging ik in 2000 ook voor de eerste keer naar Amerika. Het eerste wat ik deed na aankomst was uitpakken, en alles netjes ophangen en in lades leggen, en voordat ik iets aandeed werd het netjes allemaal gestreken. Elke ochtend scheren, douchen, haren in het gareel doen, en de deur uit. Zelfs al was het maar om naar de supermarkt te gaan om snel even iets voor het ontbijt te halen. Om ongeschoren voor het douchen met een petje op en een half gekreukt t-shirt de deur uit te lopen kwam niet eens in me op!

En zo gingen we dan op een ochtend naar de supermarkt. Anna’s ouders woonden in die tijd in een dure buurt in San Antonio, waar de huizenprijzen gemiddeld zeven cijfers bevatten. Dat zorgde er voor mijn gevoel voor dat je juist extra goed verzorgd voor de dag moest komen, ook in de supermarkt. Zeker in die supermarkt: de keten in Texas heet H-E-B (de letters afzonderlijk uitgesproken, als in “eetsj ie bie”), maar de bijnaam van de supermarkt was Gucci-B, omdat de clientele in redelijk goede doen was, en de prijzen daarop afgestemd waren.

Op de parkeerplaats stikte het dan ook van de Porsches, de Mercedessen, de BMW’s, de Lexussen, enzovoorts, enzovoorts. Net uitgestapt zag ik een man de winkel uitlopen in een oud, versleten t-shirt met vlekken erin, en een korte broek met gaten. Ik dacht bij mezelf, zo, de arme sloeber, maar ik merkte dat voor de rest niemand de man leek op te merken. Ik keek hem een beetje verbaasd na (”Wat doet zo iemand nu hier?”) en zag vervolgens hoe deze “arme sloeber” in een gloednieuwe Porsche stapte en wegreed.

Het heeft zo’n indruk op me gemaakt dat ik me dat moment in de zomer van 2000 nog heel goed kan herinneren.

Vanaf dat moment heb ik met hele kleine stapjes die “je moet altijd goed verzorgd zijn, op welk moment van de dag ook, waar je ook heen gaat”-houding een beetje los kunnen laten. Althans als ik in de VS was.

Eenmaal terug in Nederland was ik zo weer in die oude routine; weer in de VS dan kwamen die babystapjes weer… Ik geloof dat ik tegen het eind van die eerste vakantie (die vijf weken duurde) het gepresteerd heb om een keer met een petje op naar de winkel te gaan; dat was toch al heel wat, hoor, een petje op! In Nederland ging ik de deur nog niet uit met een petje op (ik heb geen pettenkop, snap je).

Elke keer in Amerika ging ik weer een stapje verder, zoals bijvoorbeeld een dag ongeschoren rondlopen (maar dan wel zonder petje, en met gestreken, schone kleding). Langzaamaan begon ik die stijfheid en die “wat zullen ze wel niet van me denken!” gedachten wat los te laten. Blijkbaar zal men er niets van denken, want het stikt hier van de mensen die er veel erger bijlopen dan ik, en niemand kijkt daar naar.

Zo begon ik dan ook langzaam te beseffen dat het – in tegenstelling tot in Nederland – het niemand uit maakt hoe je erbij loopt (nou ja, tot op zekere hoogte dan). Men kijkt hier niet zo precies naar uiterlijkheden, en je wordt niet zo snel afgerekend op wat je draagt – zoals ik dat bijvoorbeeld deed met die “arme sloeber” en zijn Porsche.

En weet je? Het is heerlijk! Geen eieren of broodjes voor het ontbijt, maar je bent net uit bed komen rollen? Geen probleem! Petje op, ongeschoren, in je trainingsbroek, desnoods op je slippers, de eerste de beste trui aan die je vindt (een beetje gekreukt misschien maar wat geeft dat), en hup naar de King Soopers (daar valt dat namelijk nog minder op dan bij de Safeway die ertegenover ligt). Snel even in en uit, en niemand die je met een ongelovige, verontwaardigde blik na staart (”hoe loopt die er nu bij?!”), maar lekker onbekommerd, en vooral ook lekker comfortabel snel even wat halen.

Datzelfde geldt eigenlijk ook voor het werk. In het begin was het altijd nette broek aan, net hemd, goed geknipt en geschoren, zoals je dat van in Nederland gewend was. Al op dag 1 merkte ik dat het hier – en zeker in ons kantoor – allemaal wat anders eraan toe gaat toen ik werd voorgesteld aan de Vice President die op dat moment gekleed was in een rood Hawaii-hem, een korte spijkerbroek en slippers. En nee, dat was niet op “Casual Friday” maar op een doodgewone maandag.

Het heeft een hele tijd geduurd, maar tegenwoordig ben ik ook op het werk om: het is veel lekkerder om een spijkerbroek aan te doen dan een nette broek. En een poloshirt is veel fijner dan een hemd. En dan dat hemd of die polo over de broek, niet in de broek. En als het dan ’s zomers erg heet is, nou, dan trek je toch gewoon een korte broek aan (wat ik in aanvankelijk alleen op “Casual Friday” deed, maar daarna ook gewoon doordeweek)? Geen mens die daarvan opkijkt, behalve dan misschien een opmerking in de zin van “Jij? Casual gekleed??”

Maar ik ben wat dat betreft helemaal geïntegreerd, zeg maar. Zo af en toe heb ik gewoon zin om er eens goed verzorgd uit te zien, en dan doe ik die nette broek en dat nette hemd (in de broek) aan. Maar als ik dan op het werk kom in mijn nette broek en hemd – zoals ik in het begin kwam werken, zeg maar – dan krijg ik de vraag: “Wat ben jij maar netjes aangekleed, moet je ergens naar toe of zo?”

En weet je? Dat is eigenlijk wel heel erg fijn.

Hoe een mens kan veranderen…

This entry was posted on Wednesday, October 20th, 2010 at 19:29 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.