Dennis' Weblog

Het is alweer een tijdje terug sinds mijn laatste blog, maar er is een goede reden voor: mijn ouders waren op bezoek. Inmiddels is dat bezoek alweer voorbij: mijn ouders zijn sinds gisteren weer terug Nederland. Maar niet getreurd: over drie maanden komen ze alweer! Of liever, over twee maanden en drie weken. Net na Thanksgiving (vorig jaar waren ze wel hier voor Thanksgiving), en ze vertrekken weer net voor de Kerst, om deze bij de grootouders door te brengen.

Wat hebben we zoal gedaan de afgelopen tweeënhalve week?

We hebben samen met mijn ouders tuinmeubelen uitgezocht die we vervolgens van mijn moeder cadeau kregen. Weliswaar wat laat in het seizoen, maar we hadden nog steeds geen stoelen of een tafel, en dat was wel jammer omdat het ’s avonds zo ontzettend lekker is om buiten te zitten. We hebben allereerst lekker gegeten en gedronken, zowel met uit eten als thuis: lekker barbecuen en dan heerlijk buiten zitten tot ver na 23:00 uur. De eerste avond met het tuinstel en het licht van een paar tuinfakkels had ik echt een heerlijk vakantiegevoel, en dat gewoon in de achtertuin.

We hebben ook de 60e verjaardag van mijn vader gevierd. Hij is pas op 9 september jarig, maar omdat mijn ouders dan alweer thuis zijn hebben we het eerder gevierd. We zijn vorige week al naar het sushi restaurant hier in de buurt geweest waar we – zoals altijd – weer heerlijk hebben genoten van verschillende soorten sushi rolls. Twee dagen erna hebben we bij Anna’s ouders een barbeque gehad waarvoor Anna en ik een verjaardagstaart hadden gekocht met kaarsjes met “60” erop. Afgelopen zondagavond zijn Anna’s ouders bij ons thuis geweest waar we een “cheese night” hebben gehad: 7 verschillende kaasjes, met olijven, brood, salades, toastjes en verschillende soorten rode en witte wijn, eindigend met champagne. De verjaardagsviering is dus een beetje verspreid geweest gedurende het bezoek.

We zijn ook off-road gegaan met de gehuurde Jeep Wrangler Unlimited 4×4 Sport. Officieel mag het niet met een huurauto, en officieel zou de trail die we zouden gaan rijden (samen met Kim en Arthur in hun Jeep) ook vrij eenvoudig zijn. Het bleek echter toch wat lastiger te zijn dan verwacht, niet in het minst omdat onze Jeep natuurlijk nog volledig standaard was: slechts 16 inch velgen met gewone straatbanden met weinig profiel, geen lift kit waardoor de auto hoger staat en daardoor meer bodemvrijheid heeft – en dat bleek toch te weinig te zijn op heel wat plekken. De bodem schraapte flink over de grote keien en rotsen, en de boomtakken zorgden voor heel wat nieuwe krassen op de zijkant; gelukkig viel dat niet op omdat de auto voor de rest al helemaal onder de krassen van takken zat (zogenaamde “pinstripes”). Op een bepaald punt kwam er een scherpe haarspeldbocht die ontzettend steil naar beneden ging, waarbij de “weg” was uitgesleten in een V-vorm. Op zich geen probleem, als die ene grote scherpe ver uitstekende rots niet in de punt van de V had gestaan. De wanden ware zo steil dat je er niet links of rechts langs kon, en dus was de enige mogelijkheid om eroverheen te gaan. Het gevolg: de auto stond op een bepaald moment nog maar op twee wielen: links voor, en rechts achter. Langzaam naar voren kruipend kantelde de auto naar voren waardoor deze weer op drie wielen terecht kwam, waarbij het rechter achterwiel nog zo’n dikke 90 centimeter van de grond afstond. Even een “klamme handjes” moment, gevolgd door nog wat meer “interessante” momenten: smalle richels, hoge rotsen, steile afdalingen met diepe kuilen… veel extremer dan we met een huurauto hadden willen doen, maar: de Jeep heeft wel bewezen wat hij aankon!

Afgelopen vrijdag zijn we de toerist gaan uithangen. Anna en ik hadden allebei vrij en het oorspronkelijke plan was om naar de Calhan Paint Mines even buiten Colorado Springs te rijden. Het waaide onderweg echter enorm, en met de soft top van de Jeep was het echt niet prettig rijden. We hadden geen van allen zin om zo lang in de auto te zitten, en daarom zijn we gestopt in Manitou Springs. Omdat Anna nog nooit in de Garden of the Gods was geweest (ik was er al eens met mijn ouders geweest) zijn we daar ook nog even gestopt. Manitou Springs was ontzettend leuk. Het weer die dag was super: ongeveer 24 tot 25 graden, geen wolkje aan de lucht. Heerlijk om lekker door het stadje te slenteren van winkeltje naar winkeltje, en een heerlijk ijsje te eten in het kleine parkje bij de klok. Bij een leuke dieren-“accessoires” zag ik een deurmat met mijn soort humor die ik gewoon moest hebben:

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij de Outlets at Castle Rock, waar ik nog een korte broek van Columbia heb weten te bemachtigen voor de mooie prijs van maar liefst $12.89 – daar krijg je zelfs bij Walmart haast geen korte broek voor! De hele dag had ik echt een vakantiegevoel, zeker in Manitou Springs: het heerlijke weer, het stadje met de winkeltjes en het ijsje zorgden daar wel voor!

Verder hebben we ook nog Anna’s verjaardagscadeau van mijn ouders en haar ouders samen gekocht: een piano. Het is tweedehandsje vanaf Craigs List, maar wel in uitstekende conditie – de piano hoeft alleen gestemd te worden. Het is een spinet (een lage piano) van het merk Story & Clark (naar het schijnt een goed merk). We hadden geen zin in alle rompslomp om het zelf te gaan doen: verhuiswagentje huren, vier man bij elkaar zien te zoeken die het zware kreng kunnen meetellen, mogelijke beschadigingen aan de piano, bij de verkoper binnen, en aan onze vloer, en dus hebben we een pianoverhuisbedrijf ingehuurd. Op die manier waren we in een keer overal van af; weliswaar een beetje duurder, maar ook wel weer heel veel makkelijker. En zo werd de piano zaterdag even na drie uur ’s middags afgeleverd – en hij staat geweldig. In één keer lijkt de woonkamer nu helemaal af (al moet er wel nog een plant naast de piano komen).

Tijdens het bezoek van mijn ouders is Murphy ook nog flink ziek geweest; het begon met op maandagavond met overgeven en diarree, gevolgd door maar wat rondhangen, lusteloos zijn, en niets eten – meestal geen goed teken. Op dinsdag leek het iets beter te gaan; we hadden hem een mix voorgezet van gekookte rijst en gekookte magere kalkoen (makkelijk verteerbaar) en hij was weer iets actiever, en leek aan de beterende hand. ’s Nachts is het echter weer erger geworden, en heeft hij nog een paar keer overgegeven, en leek hij koorts te hebben – en hij was zo zielig!

Rond 2 uur ’s nachts heeft hij de laatste keer overgegeven, en ’s morgens leek hij weer een stuk beter. Aangezien hij echter nog steeds diarree had en nog een beetje lethargisch leek op momenten, heb ik toch maar een afspraak gemaakt bij de dierenarts. Mijn ouders hebben hem gebracht, en de dierenarts (een vriend van Anna’s familie) wilde Murphy graag even een paar uurtjes ter observatie houden, en zijn ontlasting onderzoeken. Rond vier uur ’s middags moest ik hem bellen, en kreeg toen te horen dat hij arme Murphy graag toch een nachtje over zou willen houden. Pas de volgende middag rond vier uur konden we hem weer halen – en hij was maar wat blij om weer thuis te zijn! Hij bleek een bacteriële infectie aan zijn ingewanden te hebben opgelopen, maar met wat medicijnen en speciaal voedsel zou hij zo weer de oude zijn – en dat is ‘ie inmiddels gelukkig ook weer.

Ondanks de ziekte van Murphy was het bezoek net zoals altijd weer erg gezellig, alleen leek het dit keer écht bijzonder snel om te vliegen. Heel verrassend vloeiden er dit keer bij het afscheid op het vliegveld bij niemand tranen; misschien omdat de periode maar relatief kort is tot het volgende bezoek, en misschien wordt het toch iets waar je een beetje aan gaat wennen? Ik weet het niet, maar opvallend was het wel.

Hoe dan ook, het was weer een geslaagd bezoek, en “straks” komen ze alweer!

This entry was posted on Wednesday, September 8th, 2010 at 18:55 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.