Dennis' Weblog

Elke week wordt op maandag door de directiesecretaresse een email gestuurd naar het hele bedrijf met daarin de verjaardagen en de jubilea van alle werknemers voor die week. Zoals je kunt zien in het plaatje stond deze week mijn naam ook erbij. Vandaag, 24 augustus 2010, is het namelijk precies één jaar geleden dat ik bij TripPak Services ben begonnen.

Het is ongelofelijk hoe snel dit jaar is omgevlogen. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik de zaterdag voor mijn eerste maandag bij Loek thuis op spoedcursus “database for dummies” ben geweest, en hoe nerveus ik was voor die eerste week omdat de eerste drie dagen uit database training zouden bestaan.

Die eerste week maakte ik ook kennis met de informele en casual sfeer op het werk; het begon met het voorstellen aan onze Vice President, die op mijn eerste dag gekleed ging in slippers, korte broek en een rood Hawaii hemd.

En natuurlijk op dag drie de avond waar ik kennis maakte met de royale alcoholconsumptie door het team, resulterend in Jäger Bombs en Guitar Hero bij mijn toenmalige manager thuis.

Bill, een van mijn collega’s die er die avond ook bij was vroeg me gisteren toevallig wat ik dacht die avond: had ik niet een grote fout had gemaakt door bij dit bedrijf te beginnen? Mijn antwoord is steevast dat het juist een hele goede eerste indruk was – het was overduidelijk niet een bedrijf waar men alleen maar doods en oerserieus voor zich uit zit te staren, maar waar er tijdens en ook na het werk ruimte is om leuke dingen te doen.

Het werk bij TripPak stelde Anna en mij ook in staat om het laatste stukje van het doel dat we onszelf hadden gesteld waar te maken: binnen een jaar na aankomst een eigen huis. Twee maanden nadat ik bij TripPak was begonnen, en vier dagen voordat het jaar om was kregen we de sleutel van ons huis. Dat was zo’n beetje de kroon op het harde werk gedurende dat eerste jaar – en wat waren (en zijn!) we er blij mee.

Tijdens die eerste paar maanden was het echter niet allemaal leuk en aardig: het was ook de periode waarin drie ontslagrondes plaats vonden, waaronder een van de mensen die de training gaven gedurende mijn eerste drie dagen. Toen er daarna nog twee ontslagrondes plaats vonden, werd de sfeer toch een tijdje lang iets minder prettig. Je loopt dan toch telkens rond met de gedachte “Ben ik de volgende?”

Gelukkig begon de economie langzaamaan weer wat te verbeteren waardoor het in de transportindrustrie ook weer wat beter ging, wat voor ons weer gunstig was. Daarnaast werd er in het bedrijf flink de nadruk gelegd op innovatie en verbetering van de bestaande producten, hetgeen ook heeft bijgedragen tot de stijgende lijn die we hebben ervaren. In de afgelopen paar maanden waren de cijfers voor het eerst sinds zeker een half jaar weer positief, hetgeen natuurlijk erg bemoedigend is.

Het jaar bij TripPak betekende ook reizen voor het werk. Het begon met een weekje naar Memphis, Tennessee een maand nadat ik was begonnen. Daarna volgden nog een weekje naar Cleveland, Ohio, een weekje naar Buchanan, Michigan, en een weekje naar Indianapolis, Indiana. Heel leuk om te doen, deze klantbezoeken, zeker omdat je dan de mensen met wie je al een maand of twee intensief contact hebt via telefoon en email in het echt leert kennen, maar ook omdat je nog eens ergens komt. Het is alleen jammer dat er niet altijd tijd is voor sightseeing, maar ja, je bent er in de eerste plaats natuurlijk ook voor je werk.

Dit eerste jaar stond ook in het teken van heel veel leren, op allerlei gebieden. Natuurlijk alles leren kennen over onze producten, de Amerikaanse transportindustrie, maar ook heel veel leren over databasegebruik en IT infrastructuren, zaken waar ik heel weinig van wist. Zelfs na een jaar heb ik nog het gevoel dat ik maar net het topje van de ijsberg heb gezien en dat er nog veel te leren valt. Ik kan zonder te overdrijven zeggen dat er geen dag voorbij is gegaan waarop ik niet minstens drie nieuwe dingen heb geleerd.

Ook heb ik veel geleerd over de Amerikaanse bedrijfscultuur (voor zover je van “de” Amerikaanse bedrijfscultuur kunt spreken). Waar ik in ieder geval wel achter ben gekomen is dat TripPak wat sommige dingen betreft toch wel in positieve zin afwijkt: er kan meer, er mag meer, maar dat kan en mag ook alleen omdat er goede mensen werken die worden vertrouwd door het management. Er wordt hard gewerkt, er wordt veel gedaan, en dat wordt ook door het management erkend en beloond – en dat zorgt wel voor een erg prettige werksfeer.

Vanaf het begin heb ik gezegd dat het voelt alsof je bij een klein bedrijfje werkt, ook al is TripPak onderdeel van Affiliated Computer Services, Inc. (ACS, Inc.), wat sinds begin dit jaar is overgenomen door Xerox. Hierdoor is TripPak onderdeel van een gigant met wereldwijd meer dan 130.000 werknemers.

In het kantoor in Denver (of meer precies Lakewood) werken echter maar 33 mensen waardoor je natuurlijk al sneller dat “kleine bedrijf”-gevoel krijgt, maar desondanks zou je verwachten dat de corporate regels toch ook veel meer tot in ons kleine kantoor zouden doordruppelen. Maar goed, je hoort me niet klagen, integendeel.

Maandelijkse “cake meetings” (waarbij er wordt teruggekeken op de voorafgaande maand en vooruit gekeken naar de komende maanden gevolgd door een stuk taart), bedrijfsbarbeques, een keer per maand een “Innovation Meeting” (brainstormen over bestaande en mogelijke nieuwe producten onder het genot van een hapje en een drankje ergens in een bar of restaurant), regelmatig bagels met schmears van Einstein Bros. als ontbijt voor het hele kantoor, beloningen in de vorm van een diner- en bioscoopbon voor goede ideeën (nu omgezet in een cadeaubon van $100), thuis kunnen werken wanneer het niet uitkomt om naar kantoor te komen, flexibele werktijden, geen formele dress code behalve als er bedrijven op bezoek komen (je kunt elke dag in je korte broek met een t-shirt komen als je wilt) en ontzettend leuke collega’s zorgen ervoor dat het echt een geweldige plek is om te werken.

Tijdens mijn sollicitatiegesprek van anderhalf uur destijds werd – door mij gevraagd naar wat zo prettig was om hier te werken –min of meer door iedereen aangegeven wat ik zojuist opsomde. En nu, een jaar later kan ik dat alleen maar beamen.

Afgelopen vrijdag heb ik mijn eerste “annual review “ gehad, en ik was daar toch wel eens benieuwd naar. Ik was niet zozeer benieuwd naar de beoordeling van hoe ik met klanten om ga, of hoe ik mijn projecten manage, maar wel naar de rest: productkennis, technische kennis, en kennis van de bedrijfstak. Voor mijn gevoel stel ik – nog steeds, na een jaar – veel te veel vragen. Maar ja, ik stel liever twee keer extra een vraag dan één keer iets aan te nemen wat fout blijkt te zijn waardoor een klant de dupe wordt.

Ik had al met mijn collega Nate (al 10 jaar bij TripPak) erover gesproken, en hij gaf aan dat ik het volgens hem allemaal prima deed en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Iedereen – en zeker Ian, onze manager – wist wat voor een lange, steile leercurve er bij ons werk zit, en hij vond dat het allemaal prima ging.

Mijn review vond plaats in een Starbucks vlakbij het kantoor, onder het genot van een lekkere kop koffie. Gedurende bijna anderhalf uur heb ik een goed gesprek gehad met Ian, en hij was eigenlijk alleen maar positief, over alles. Ik was dan ook erg blij met deze goede review (en toch ook wel enigszins opgelucht – je moet immers altijd maar afwachten). Of dit ook iets betekent qua salaris moet nog even worden afgewacht. Ik weet dat er voordat ik begon iets aan de salarissen was gedaan, dat de bonussen waren vervallen, en dat ook betaalde vrije dagen waren omgezet naar onbetaalde vrije dagen, en dat we natuurlijk met het bedrijf door een moeilijke periode zijn gegaan. Maar ondanks dat drie van die vrije dagen weer zijn omgezet naar betaalde vrije dagen, en dat de bonussen inmiddels weer terug zijn, zou het me niet verwonderen dat een salarisverhoging er nog steeds niet in zit.

En weet je? Het maakt me niet eens zoveel uit. Het zou leuk meegenomen zijn, dat wel, maar ik krijg nu al een leuk salaris waarmee we lekker comfortabel kunnen leven, ik heb plezier in mijn werk, en er zitten toch al allerlei extraatjes aan vast waarvan je kunt profiteren. Ach, we zullen zien…

Zo, ik ga maar weer eens wat doen (ik schrijf dit in de baas zijn tijd), want ik moet nu gaan werken aan een positieve review voor volgend jaar!

This entry was posted on Tuesday, August 24th, 2010 at 12:28 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.