Dennis' Weblog

Zoals sommigen wellicht wel weten komt Anna oorspronkelijk uit San Antonio, Texas. Een mooie en leuke stad, waar veel te zien en te doen is, en een stad die veel kleiner aanvoelt dan de op 9 na (of op 7 na, afhankelijk van wie je gelooft) grootste stad van Amerika.

Het is een stad met een rijke geschiedenis. De stad van de Alamo, waar tijdens de Texian Revolt het gevecht tussen de Texians (Amerikaanse “settlers” die zich wilden vestigen op het Texaanse deel van de toen nog Mexicaanse provincie Tejas y Coahuila) en de Mexicanen heeft plaatsgevonden, het gevecht waar beroemde namen als James Bowie en Davy Crockett zijn gesneuveld.

En natuurlijk is San Antonio ook de stad waar wij destijds getrouwd zijn (althans het kerkelijk huwelijk, nadat we in Nederland al voor de wet waren getrouwd).

Onze receptie hielden we destijds in het Menger Hotel, gebouwd in 1859, gelegen direct naast de Alamo. Hierdoor kon er ’s avonds nog een mooie foto bij de Alamo worden gemaakt (jammer genoeg kon ik zo snel het origineel niet terugvinden en heb maar even een foto van de foto in het trouwalbum gemaakt).

Al vanaf mijn eerste bezoek in de zomer van 2000 heb ik San Antonio altijd geweldig gevonden. Niet alleen is de stad zelf ontzettend leuk en mooi, de omgeving van San Antonio is dat ook – vooral de Hill Country ten noorden van de stad is prachtig: mooie natuur, leuke dorpjes en stadjes, en diverse wijngaarden waar je lekker kunt gaan proeven. Door de jaren heen heb ik redelijk wat tijd doorgebracht in en rondom San Antonio, en had altijd gedacht dat als we ooit naar Amerika zouden gaan we wel in San Antonio terecht zouden komen. Anna’s ouders woonden daar immers, en als we zouden gaan zouden we die kant op gaan – althans aanvankelijk.

De plannen wijzigden echter toen Anna’s ouders eind 2006 naar Colorado verhuisden. Dit betekende dat als we ooit naar Amerika zouden gaan we waarschijnlijk ook naar Colorado zouden gaan – we zouden dan immers in het begin de steun van Anna’s ouders goed kunnen gebruiken. Aan de ene kant vond ik dat wel jammer, omdat ik San Antonio nu eenmaal goed kende, terwijl ik pas één keer in Colorado was geweest: een dagje Denver en een dagje Vail in 2001.

Al snel echter hoorde ik over het klimaat in Colorado: 300 tot 320 dagen zon per jaar, weinig muggen en andere insecten, warm in de zomer en koud in de winter, en een zeer lage luchtvochtigheid. Afgezien van de zonneschijn per jaar had San Antonio de rest allemaal niet te bieden.

Mijn eerste keer in San Antonio was in de zomer van 2000: mijn vlucht landde laat die avond, pas rond 22:00 uur. Ik haalde mijn koffers op, en liep naar de uitgang waar Anna en haar ouders mij zouden opwachten. Ik had al veel gehoord over de hitte en de luchtvochtigheid, maar dacht dat dit rond 22:30 uur wel mee zou vallen. Nou, mooi niet dus. De schuifdeuren gingen open, en ik liep tegen een muur van vochtige warmte op: het was om 22:30 uur nog steeds 36 graden met een hoge luchtvochtigheid – verschrikkelijk!

Anna’s ouders hadden een huis met tennisbaan en zwembad in de achtertuin wat natuurlijk erg aantrekkelijk was, maar na 15 minuten tennissen in de hitte en vochtigheid zat ik er doorheen, en kon ik alleen nog maar in het zwembad springen om af te koelen – wat dan wel weer lekker was. Ik besloot ook een keer om het zwembad schoon te maken. Ik viste de bladeren eruit met dat visnetachtige gereedschap, en ging daarna lekker zwemmen. De volgende ochtend had ik wat jeuk op mijn kuiten, en dat werd steeds erger en erger; het voelde ook allemaal raar aan. Wat bleek: aan één kant naast het zwembad was de afscheiding met een onbebouwd stuk grond van de buren, en waarschijnlijk was dit een mooie broedplaats voor muggen: ik had op het stuk tussen sokken en korte broek meer dan 100 muggenbulten op elk been (we zijn bij 100 opgehouden met tellen) – meer dan 200 keer gestoken dus… ik kan je vertellen dat het geen pretje was; bovendien zag ik eruit alsof ik een of andere enge ziekte had…

Ondanks dit alles en de lange reistijd (er gaan/gingen geen directe vluchten naar San Antonio) ging ik altijd erg graag erheen.

In plaats van San Antonio, TX werd onze bestemming echter Fort Collins en Denver, CO, en sinds 2006 zijn we niet meer in San Antonio geweest.

Voor mij gaat daar echter verandering in komen: we hebben pas een nieuwe klant aan boord gehaald die gevestigd is in, jawel, San Antonio. Ik heb direct enkele niet al te subtiele hints laten vallen op het werk dat als er iemand naar San Antonio zou moeten ik me als vrijwilliger aanbood – en ik mag ook gaan!

In eerste instantie was het op 16 augustus gepland; ik zei daarop tegen Ian, mijn manager: “Ian, we moeten de planning herzien, en het ergens tweede helft september plannen.” Op Ian’s vraag waarom antwoordde ik “Have you ever been to San Antonio in mid August? It’s horrible there then!”. Uiteraard was dit allemaal voor de flauwe kul; totdat ik de dag erna met de klant sprak en de klant vroeg of we niet in de tweede helft van september zouden kunnen komen omdat dit hen beter uit kwam. En je raadt het al: na het gesprek ging ik naar Ian toe met de mededeling “Ian, we moeten de planning herzien, en het ergens tweede helft september plannen.” Dit keer begon Ian te lachen, maar helaas voor hem meende ik het dit keer.

Hoe dan ook, het ziet ernaar uit dat ik op zondagmiddag 12 september naar San Antonio zal vliegen samen met een collega, om op vrijdagmiddag weer naar huis te komen.

Ik hoef jullie niet te vertellen dat Anna ontzettend jaloers is, en mijn collega’s zeiden al “dan gaat ze toch gewoon met je mee”… Normaal gesproken zou dat ook hebben gekund; ze had dan gewoon bij mij in mijn hotel kunnen overnachten (dat zijn toch meestal tweepersoonskamers), en ’s avonds zouden we allerlei leuke dingen kunnen gaan doen samen. Alleen: op 13 september krijgt ze de sleutel voor haar Toys “R” Us Express, en kan dan dus niet een weekje weg.

En dat is natuurlijk erg jammer… voor haar…

…want ik ga lekker toch!

This entry was posted on Sunday, August 15th, 2010 at 9:55 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.