Dennis' Weblog

Zo, er is weer heel wat gebeurd sinds mijn laatste blog.

De belangrijkste gebeurtenis op dit moment voor mijzelf is waar de titel betrekking op heeft. Mijn manager stuurde gisteren naar het team een email met als onderwerp “Nog geen afscheid” waarin hij aangaf dat hij blij was dat het plannen van mijn afscheidsfeestje nog even uitgesteld kon worden, omdat ik nog tot en met 17 oktober bij Vodafone zou blijven.
Op die manier kon ik één van mijn twee projecten volledig afronden, en zou ik aan boord blijven om het tweede project te kunnen leiden tot en met de meest kritische fase. Hij gaf aan blij te zijn nog geen afscheid te hoeven nemen van een “prettig, gedreven en gewaardeerd teamlid” – ik zou er haast van gaan blozen… Wel leuk, dit stukje waardering.

Voordat deze mail kwam had mijn manager me al telefonisch op de hoogte gesteld van de beslissing van onze HR Director dat ik nog aan mocht blijven tot en met 17 oktober. Nadat ik hem bedankte voor de moeite die hij had genomen om dit zo snel te regelen gaf hij aan dat hij mij moest bedanken voor deze kans, omdat dit een stukje zorgen om de twee projecten bij hem wegnam.

Een echte win-win situatie dus, want ook bij mij nam dit heel wat zorgen weg. Niet alleen zou ik me niet dood hoeven te vervelen, ik heb nu ook nog een inkomen voor bijna de hele periode dat we nog hier zijn, zonder dat ik op zoek hoef te gaan naar ander tijdelijk werk (waarbij je dan nog maar moet afwachten wat er voorhanden is).
Dat betekent ook dat de werkgeversbijdrage in de ziektekostenverzekering nog gewaarborgd is tot vrijwel aan ons vertrek.

Echt een grote zorg minder, dat de financiele overbrugging van de periode van 1 september tot aan 28 oktober niet ook nog uit de vertrekstimulering van Vodafone hoeft te worden gehaald.

17 oktober is een vrijdag, en is precies een week voordat de verhuizers komen om onze spullen op te halen. Dat geeft ons dus mooi de gelegenheid om alles te sorteren, op te ruimen en voor te bereiden.

Afgelopen donderdag heb ik bijna een half uur aan de lijn gehangen met Linda, een van de sales coördinatoren van KHZ. Linda was ontzettend vriendelijk – zoals tot nu toe iedereen bij KHZ – maar nog veel belangrijker: ze denkt mee.

Nadat ik de situatie uiteenzette dat we eerst bij onze schoonouders intrekken, van daaruit naar werk op zoek gaan, dat de lokatie van het werk mede zal bepalen waar we uiteindelijk zullen gaan wonen, en dat de spullen in de tussentijd zullen worden opgeslagen in zoiets als Shurgard, begon ze hardop te denken.

Aangezien het afleveradres bekend moet zijn ten tijde van het inschepen van de container (voor douanedoeleinden), zou dit betekenen dat we onze opslagruimte al gehuurd moeten hebben voordat onze spullen überhaupt op de boot staan. Aangezien het totale vervoer zo’n 6 to 8 weken zou kunnen duren, zou in het minst gunstige geval de opslagruimte meer dan twee maanden – dus drie betaalde maanden – leeg staan. En dat is zonde van het geld natuurlijk.

We zouden er ook voor kunnen kiezen om als afleveradres het adres van mijn schoonouders op te geven. Als we dan nog geen werk en woonruimte zouden hebben gevonden voordat de boot in de VS was aangekomen, dan konden we alsnog een opslagruimte huren, en KHZ het nieuwe afleveradres – de opslagruimte – doorgeven, en dan zouden de spullen daar worden afgeleverd.

Het nadeel hiervan, aldus Linda, was dat de spullen dan echt alleen maar uitgeladen worden in de opslagruimte, en verder niets. Alle andere onderdelen van de verhuisservice waar je voor betaalt (uitladen en in de juiste kamers zetten, uitpakken, opruimen van de rotzooi, enz. enz.) zouden we dan mislopen. Jammer als je ervoor betaalt en het niet kunt benutten.

Linda had daarom nog een ander idee. Ze zou bij enkele van hun partners in de VS navragen hoeveel tijdelijke opslag bij hen zou kosten. Als afleveradres zou dan het adres van de partner worden opgegeven. Deze opslag wordt per kubieke meter berekend, en in delen van een maand in plaats van een hele maand, zodat je zeker weet dat je niet een te kleine opslagruimte huurt, en ook dat je niet voor een te lange huur betaalt.

Zouden we nog geen woonruimte hebben gevonden als de boot aankwam, dan zouden onze spullen worden opgeslagen bij de partner, en op afroep beschikbaar zijn als we woonruimte hadden gevonden. Vervolgens zouden onze spullen dan worden afgeleverd, uitgeladen, uitgepakt, de rotzooi opgeruimd, etc. etc. – dus dat deel van de verhuisservice waarvoor we betalen zouden we dan ook kunnen gebruiken.

Zouden we wel al woonruimte hebben gevonden voordat de boot aankwam, dan konden we dit adres aan KHZ doorgeven, en zij zouden er dan voor zorgen dat onze spullen direct op ons woonadres zouden worden afgeleverd.

Om de eventueel benodigde opslagtijd zoveel mogelijk in te korten, en ons dus meer tijd te geven om werk en woonruimte te zoeken, zou ze onze container ook nog een week in hun eigen opslag laten staan voordat deze met de boot mee zou gaan. Normaal gaat de container binnen een week de boot op, nu zou dat binnen twee weken worden. Zo is er toch weer een week gewonnen.

Al met al dus erg aantrekkelijk om voor de laatste optie te kiezen. Weliswaar zal de tijdelijke opslag via de partner iets duurder zijn dan je eigen storage space huren, maar we besparen nu wel twee à drie maanden huur van de opslagruimte terwijl deze leeg staat in afwachting van de aankomst van onze spullen. Daarnaast betekent dat ook dat we niet zelf een weekend lang een vrachtwagentje hoeven te gaan huren om zelf onze spullen naar onze woonruimte te gaan brengen. Dat scheelt dus ook weer geld, tijd en moeite – waarvoor we eigenlijk al betaald hadden met de verhuiskosten.

Als het goed is ontvang ik aanstaande maandag een email met daarin de details van de kosten voor de opslag. Ik ben eens benieuwd!

Waar ik ook benieuwd naar ben maandag is het Final Visa Application Interview. Ik zeg wel dat ik benieuwd ben, maar wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat ik bloednerveus en ook wel een beetje geïntimideerd ben door het vooruitzicht van maandag.
Je hoort er hele verschillende verhalen over, van Consular Officers die heel makkelijk zijn en interviews die heel erg leuk zijn, tot Consular Officers die sexuele handelingen met mieren verrichten en interviews die heel vervelend zijn.

Mijn grootste angst – als je het zo kunt noemen – zit ‘m in de belastingpapieren van mijn schoonmoeder. Niet dat ze te weinig heeft verdiend, integendeel, maar omdat we haar belastingaangifte van 2007 niet hebben.

In principe (mooie twijfeltaal) vermoed ik wel dat de aangifte van 2004, 2005 en 2006 (die we wel hebben) samen met de W-2 (zeg maar een combinatie van een jaaroverzicht en een soort werkgeversverklaring) van 2007 en de bevestiging van de uitstel voor het filen van de belastingen over 2007 voldoende zullen zijn gelet op het inkomen over de afgelopen jaren en haar functie, maar 100% zeker weten doe je dat nooit. En dat kleine stukje onzekerheid, met in het achterhoofd de woorden van de medewerker op het Consulaat dat “it should be enough” maar dat het uiteindelijk de beslissing zal zijn van de Consular Officer die maandag onze case behandelt, zorgt toch wel voor enige nervositeit. En dat zal alleen maar erger worden naarmate maandag 25 augustus, 13:30 uur, dichterbij komt. Want wie weet is die Consular Officer die maandagochtend wel met het goede been uit het verkeerde bed gestapt – en het blijft maandag, hè…
Aan de andere kant: het heeft geen zin om me er nu druk over te maken, aangezien we er toch niets aan kunnen doen. We hebben alle benodigde documenten (origineel en kopie), we hebben voldoende pasfoto’s, we hebben de belastingpapieren (behalve 2007), en we hebben de benodigde postzegels zodat mijn paspoort met alle visumdocumenten (als het visum wordt toegekend) aangetekend naar me opgestuurd kan worden.

Wie weet hebben we wel geluk, en krijgen we een hele vriendelijke Consular Officer – tot nu toe zijn ze op het Consulaat heel vriendelijk geweest. (Behalve dan aan de telefoon, zoals je eerder hebt kunnen lezen, maar goed, dat is een verhaal apart, blijkbaar).
Als we ons netjes presenteren, laten zien dat we zeer georganiseerd en goed voorbereid zijn, normaal vriendelijk zijn, glimlachen en netjes “meneer”,”u” en “dank u” zeggen (tenzij het een Amerikaan is, natuurlijk, want dan moet dat in het Engels), dan komt het wellicht allemaal vanzelf goed.

Ontzettend spannend, moet ik zeggen, dat we maandag – als het goed is – weten of mijn aanvraag voor “visa issuance” wordt “approved”, en dat mijn “green card” kan worden toegekend.

Nog twee nachtjes slapen, en dan weten we meer!

Wordt vervolgd…

This entry was posted on Saturday, August 23rd, 2008 at 15:48 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.