Dennis' Weblog

Zo, dat hebben we gehad – de medische keuring ligt achter me. En, zoals door enkelen al aangegeven, het stelde eigenlijk bijzonder weinig voor.

Om 6:55 uur zijn we thuis weggereden. Ietsje later dan gepland, maar dat kwam omdat ik vergeten was om de afvalcontainer buiten te zetten, en omdat we nog snel even geld moesten halen.

Gelukkig ging de rit richting Amsterdam zeer voorspoedig, en stonden we om 9:10 uur al geparkeerd en wel voor de Jan van Goyen Kliniek. We hebben ongeveer 10 minuten nog zitten wachten in de auto, omdat mijn afspraak pas om 9:30 uur was.
Ik heb vervolgens € 3,- in de parkeermeter gegooid, zodat we tot 10:30 uur konden blijven staan – misschien veel te lang, maar ik had geen idee hoe lang het zou duren.

Nou, niet lang dus. Om twintig over negen gingen we naar binnen, en even na half tien stonden we alweer buiten, met röntgenfoto in de hand en € 50,- lichter.

De zeer aardige dame op de röntgenafdeling (nou ja, afdeling: een veredelde houten keet achter het eigenlijke pand), vroeg naar mijn “chest x-ray” formulier en naar mijn paspoort.

Het formulier zat in de verzegelde envelop die ik van het Consulaat had gekregen. Voorzichtig begon ze met een pen de envelop aan één kant open te peuteren. De radiologe, die net kwam aanlopen, begon aan de andere kant te peuteren. Blijkbaar vond ze dat wat te langzaam gaan allemaal, pelde een hoekje van de verzegeling los, en hup, met één lange haal scheurde ze zo de envelop open. Hierop kreeg ze wat commentaar van de assistente: “ik wilde het voorzichtig doen zodat ik meneer zijn envelop netjes terug zou kunnen geven, en moet je zien wat jij nu doet!”
Ach ja, de formulieren waren gelukkig nog heel na het openscheuren, en dat is het belangrijkste.

Nadat ik mijn shirt uit had getrokken mocht ik met mijn borst tegen de koude plaat gaan staan, even inademen, adem twee tellen vasthouden, en dat was het dan. Weer aankleden en even plaatsnemen, en dan zou ik zo wat te horen krijgen.
Nog geen vijf minuten later kwam de assistente naar me toe met de mededeling dat alles in orde was, en dat zij zouden zorgen dat de röntgenfoto bij dokter Schulte zou komen.
Omdat ik echter ergens al eens gelezen had dat het beter was om de foto bij je te hebben als je voor de afspraak kwam, vroeg ik of het niet mogelijk was om deze nu al mee te krijgen. Dat was geen enkel probleem, en een minuut later stonden we met foto en al weer buiten.

Op zich wel fijn dat het zo snel ging, maar dat betekende wel dat we nog bijna anderhalf uur moesten wachten tot mijn afspraak bij dokter Schulte.

Gelukkig stond er een bankje in de schaduw aan het water, en hebben we daar lekker een tijdje gezeten.
Omdat we toch tijd genoeg hadden, en omdat het al lekker warm aan het worden was, besloot ik om maar te rijden naar de praktijk van dokter Schulte.

Daar aangekomen, om ongeveer kwart over tien, konden we lekker makkelijk recht voor de deur parkeren. Tot ongeveer kwart voor elf hebben we in de auto zitten, daarna ben ik naar binnen gegaan. Anna bleef in de auto zitten, zodat we geen parkeerkaartje hoefden te kopen. Als er politie zou komen, zou ze snel uitstappen en alsnog een kaartje gaan halen.

De praktijk van dokter Schulte is gevestigd in een oud pand in de Nicolaas Maesstraat, niet al te ver van het Museumplein. Een mooi pand van buiten, en ook van binnen is te zien dat het ooit een mooie woning is geweest. Nu echter waren her en der wel wat bijtafdrukken van de tand des tijds te zien: scheuren in de muren, een ouderwets toilet, en jammer genoeg ook de sporen van de harde aannemershand die zonder al te veel respect voor de ouderdom en de originele elementen van het pand overal dwars door en overheen de moderne aanpassingen had aangelegd.

En toch had het ook wel wat, zo: er hing een vertrouwde sfeer, niet zo’n gespannen sfeer die je zo vaak bij artsenpraktijken aantreft.

Eenmaal binnen moest ik doorlopen naar achteren, waar het kamertje van de assistente was. Als ik me niet vergis, was dit kamertje vroeger het originele keukentje van het pand. Enkele kastjes en het aanrecht met – ogenschijnlijk – originele wastafel leken hierop te duiden.
Nu was er een kleine balie gemaakt, waarachter de computer en de telefoon stonden. Op het “aanrecht” stond wat apparatuur (volgens mij onder andere zo’n centrifuge voor bloed – maar ja, mijn kennis komt alleen van de TV…), en erboven hingen allerlei bakjes met verband, tape, spuiten, en aanverwante zaken.

De assistente nam mijn röntgenfoto in ontvangst, alsook de formulieren die ik van het Consulaat had ontvangen. Daarna mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer.
In de wachtkamer waren nog vier andere mensen die voor de medische keuring voor het Consulaat daar waren: een meisje van een jaar of 26, en een gezin (vader, moeder en zoon).

Zo rond vijf voor elf riep de assistente me bij zich. De röntgenfoto was prima, zei ze, niets afwijkends te zien. De vragen die op de formulieren stonden (of ik ooit allerlei aandoeningen had gehad zoals tuberculose, SOA’s, kanker, hart- en vaatziekten, longziekten, of ik rookte, of ik een drugs- of alcoholverslaving had of had gehad, of ik operaties had gehad e.d.) nam zij met me door, evenals de inentingen die ik had gehad.

Na een tip op het AllesAmerika-forum had ik bij het RIVM mijn vaccinatieinformatie opgevraagd, en samen met mijn vaccinatiepaspoort van onze huwelijksreis naar Kenia had ik zo alles bij elkaar. Ik bleek alleen nog een BMR-inenting nodig te hebben (voor Bof-Mazelen-Rode hond), dus dat viel mee. De dokter zou die spuit later bij me zetten.
Met dat achter de rug mocht ik weer even plaatsnemen in de wachtkamer.

Na een minuut of tien kwam dokter Schulte de wachtkamer in, en vertelde dat hij één voor één bij iedereen bloed af zou nemen. Het medisch onderzoek zou daarna volgen.

Ik was als eerste aan de beurt. Dokter Schulte is nog een jonge vent, en bijzonder aardig. Hij vroeg of ik van ver had moeten komen, en toen ik antwoorde dat we vanuit Zuid-Limburg waren gekomen vanochtend vroeg hij uit welke plaats – en hij bleek Heerlen zelfs te kennen. Hij was er vroeger als kind met zijn ouders wel eens geweest, tijdens vakanties in Epen en Vijlen – it’s a small world after all!

Na het afnemen van het bloed mocht ik weer even plaatsnemen in de wachtkamer. Ik zei tegen de assistente dat ik even naar de auto ging, en ze zei dat ik naar verwachting nog zo’n drie kwartier nodig zou hebben – ze dacht dat ik geld in de parkeermeter ging gooien. Ik vertelde dat Anna nog in de auto zat, waarna ze zei dat ik dan geen kaartje nodig had; als politie zou komen, dan moest ze maar zeggen dat ik bij de dokter was en dat ik zo weer zou komen. Ik ben dus maar even naar de auto gegaan, waar Anna haar boek zat te lezen, en na ongeveer een minuut of twintig ben ik weer naar binnen gaan.

Rond 11:40 uur was ik eindelijk aan de beurt, als laatste van het groepje immigranten. Dokter Schulte begon met het doornemen van de formulieren, noteerde dat ik asthma heb en welke medicijn ik ervoor neem, gaf aan dat ik nog één injectie zou krijgen, en dat was het wat de formulieren betrof.

Vervolgens kwam het lichamelijk onderzoek, waarvoor ik enkel mijn shirt uit hoefde te trekken. Het onderzoek bestond uit het opnemen van de bloeddruk (welke iets aan de hoge kant was, waarschijnlijk door alle spanningen rondom de emigratie), het opnemen van de hartslag, luisteren naar het hart, de longen en de buik, wegen, meten, en een snelle controle van de ogen.
Tot slot kreeg ik nog de BMR-spuit (die even kort maar hevig branderig aanvoelde), en voilá, dat was het!

Dokter Schulte zorgt nu dat mijn papieren en mijn röntgenfoto bij het Consulaat terechkomen, samen met de uitslag van het bloedonderzoek. Tenzij in die uitslag iets raars zou worden gevonden, zou ik niets meer van de arts horen.
Tijdens het interview op het Consulaat zal ik de envelop met de x-ray weer terugkrijgen, samen met een kopie van het vaccinatieformulier, en beiden moeten mee naar Amerika worden genomen. Dat is wel onhandig, met zo’n grote bruine envelop met de x-ray erin op de luchthaven rondlopen naast al je (hand)bagage, maar je moet er wat voor over hebben, toch?

Nu dus maar hopen dat ik vóór 25 augustus geen telefoontje meer uit Amsterdam krijg, dan is er met het bloed in ieder geval ook niets mis.

Al met al stelt het medisch onderzoek écht niet zo heel veel voor – je hoeft er in ieder geval niet zenuwachtig voor te zijn. Maar ja, dat weet ik nu……

This entry was posted on Thursday, July 31st, 2008 at 18:26 and is filed under Emigratie, General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.