Dennis' Weblog

Een paar dagen geleden, op 28 april om precies te zijn, was het zover: alweer een jaar om, alweer een jaar ouder. Plus alweer precies anderhalf jaar in Amerika.

De tijd vliegt… zo zit je nog op de middelbare school, en zo begin je steeds dichter richting de 40 te gaan. (Goed, dat is nog 7 jaar, maar toch, hè…)

Dat refereren aan de middelbare school komt niet helemaal uit het niets. Een collega van me is even oud, en de laatste tijd is hij helemaal gek op de happy hardcore house en trance – hij moest daar laatst plotseling aan denken, en dat is alles wat hij nu op het werk aan muziek op heeft staan.

Doordat hij daar over begon, vielen mij ineens ook al die happy hardcore nummers uit het midden van de jaren ‘90 in. Velen daarvan hebben de VS nooit bereikt, hoewel hier destijds blijkbaar ook een redelijke “happy hardcore scene” te vinden was.

Zondagmiddag, toen Anna werken was – wat maar goed ook is, aangezien ze een hekel heeft aan die muziek – heb ik eens herinneringen op zitten halen aan die periode. Het was tijdens de laatste twee, drie jaar van mijn middelbare schoolperiode dat deze muziekstijl erg populair was en de nummers veel werden gedraaid op fuiven en in de dancings waar we naar toe gingen, en het horen van al die nummers bracht me zo weer terug naar die periode.

Ik ben daarom op YouTube eens op zoek gegaan naar de clips van al die nummers van de Nederlandse en Duitse artiesten, en heb alle links van die clips in een email gezet en naar het werk gemaild. De meesten ervan zijn alleen in Europa uitgekomen, en ik dacht dat mijn collega het wel zou kunnen waarderen om deze Nederlandse en Duitse nummers te horen – en hij vond het geweldig!

Het is overigens leuk dat binnen ons team de leeftijden redelijk dicht bij elkaar liggen: 27, 33, 33 en 35, en onze Vice President is 37. Wel zo fijn ook als je met z’n tweeën voor het werk op reis moet. En ook al zijn de persoonlijkheden allemaal heel erg verschillend (de een is zwaar religieus, de ander is zeer politiek bewogen (ultra-Republikeins)), iedereen vult elkaar goed aan en houdt elkaar in balans.

Zondagmiddag staat er weer een zakenreisje gepland, dit keer ga ik met Hugh (de derde keer nu op reis met hem) naar een klein plaatsje in Michigan: Buchanan. Het plaatsje heeft maar 4500 inwoners, en is zo klein dat er zelfs geen Starbucks zit – welhaast een uniek iets in Amerika, tegenwoordig! Aangezien er zich ook geen geweldige ketenhotels in Buchanan bevinden, verblijven we 15 minuten verderop in het plaatsje Niles, Michigan – met 12.000 inwoners haast een metropool vergeleken met Buchanan!

Maar: 15 minuten ten zuiden van Niles, Michigan ligt South Bend, Indiana, waar de bekende Notre Dame University zich bevindt – en een college town betekent dat er ’s avonds voldoende te doen is om je te vermaken, zowel qua bars als restaurants. En dat is toch altijd mooi meegenomen als je op een ‘expense account’ reist! Naar het schijnt zullen we ook veel met de klant samen gaan doen – althans dat was de vorige keer zo toen Hugh daar was.

Bovendien kan ik zo weer twee staten aan mijn lijstje van bezochte staten toevoegen, al kun je natuurlijk niet echt zeggen dat je een staat gezien hebt als je slechts in één plaats bent geweest. Gelukkig gaat daar in juni verandering in komen, want dan ga ik weer naar Indiana, en dan naar Indianapolis. Die stad is “Home of the Indianapolis Motor Speedway” waar de beroemde Indianapolis 500 wordt verreden, een race van 500 mijl op een ovale racebaan waar de Nederlander Arie Luyendijk begin jaren ‘90 de tot nu toe snelste Indianapolis 500 ooit reed.

Wellicht is er tegen die tijd wel de gelegenheid om even bij de racebaan te gaan kijken – wie weet.

Ik kom op deze manier wel nog eens ergens… Dat had ik toch tijdens mijn laatste twee, drie jaar op de middelbare school nooit kunnen indenken!

This entry was posted on Friday, April 30th, 2010 at 18:19 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.