Dennis' Weblog

4 november 2008: een historische dag…

Het was vandaag de dag waarop het tijd was om mijn Social Security Number op te halen. Rond 14:00 uur kwamen we aan bij het Social Security Office, en tot onze grote verbazing was het er weer ontzettend rustig: welgeteld één persoon voor ons!

We hoefden dan ook niet lang te wachten totdat we aan de beurt waren, en ongeveer 10 minuten nadat we binnen waren gekomen, liepen we alweer naar buiten – mét mijn Social Security Number: ik kan gaan solliciteren!

Ook was het vandaag de dag om, na naar het Social Security Office te zijn geweest, naar de First National Bank te gaan om bankrekeningen te openen. We hebben daar ongeveer een uurtje gezeten, en hebben ieder een bankrekening geopend en een creditcard aangevraagd. We kregen zelfs nog een cadeau voor het aanvragen van een credit card bij First National: een koeltas op wieltjes – erg leuk voor een picknick!

Na thuiskomst heb ik op enkele banen gesolliciteerd, waarbij mijn favoriet toch wel een functie bij de City of Fort Collins was: Administrative Assistant of Advance Planning, een zeer gevarieerde functie met een leuk salaris. Geen idee hoeveel kans ik maak, maar niet geschoten is altijd mis, nietwaar?

Bovenal, echter, is het vandaag een historische dag omdat Barack Obama is verkozen tot de 44e President van de Verenigde Staten. Nog nooit zijn er zo veel mensen gaan stemmen, mensen die nooit hadden gedacht dat een dag zoals vandaag zou komen, een dag dat een zwarte president zou worden gekozen. En stuk voor stuk hebben al die mensen gestemd met een gevoel van hoop; hoop op verandering, hoop op betere tijden voor Amerika.

Obama heeft laten zien dat Amerika nog steeds het land van de onbegrensde mogelijkheden is, het land waar de democratie ondanks alles nog steeds kan werken zoals het moet. Het volk heeft gesproken, en wel op een overduidelijke wijze.

Het was ongelofelijk om tijdens het avondeten de televisie aan te hebben, en het aantal ‘electoral votes’ te zien toenemen, ongelofelijk om Obama’s voorsprong te zien groeien. Het ene moment is het nog 207 voor Obama, 135 voor McCain, het volgende moment staat er groot “Obama, President-elect” in het scherm. Het resultaat van (onder andere) California was binnen gekomen, waarmee een groot aantal ‘electoral votes’ naar Obama was gegaan, waardoor de stand ineens 303 voor Obama, 135 voor McCain was geworden – en daarmee had Obama de verkiezingen gewonnen.

Al voor het avondeten stond de televisie aan, met het live verslag van de verkiezingen op hoog volume. Bij elke mededeling over winst van Obama zeiden Anna en ik zachtjes “Yes!” tegen elkaar; zachtjes, omdat Anna’s ouders echt pro-McCain zijn. Ondanks dat ook zij inzien dat Bush ontzettend gefaald heeft, zien ze niet in dat McCain het beleid van Bush op veel gebieden min of meer voort wilde zitten, en dat we tegen minstens nog eens vier jaar vergelijkbaar beleid aan zouden kijken.

Vanwege de enorme verschillen in politieke opvattingen was er vorige week al een verbod uitgesproken door Anna’s moeder om politiek te bespreken, omdat onze standpunten zo ontzettend verschillen. Anna’s ouders stemmen jammer genoeg Republican omdat ze dat altijd gedaan hebben, zonder echt goed te kijken naar de inhoudelijke punten, iets wat duidelijk werd toen ik het enkele dagen terug met Anna’s vader over Palin had. Hij had geen idee dat Palin voor bepaalde punten staat waar hij eigenlijk tegen is, maar het was toch al te laat: hij had al gestemd. En zo zijn er helaas heel veel Republikeinen, die Republikeins stemmen omdat dat nu eenmaal is wat ze altijd hebben gedaan, ongeacht de inhoud van de politieke ideeën waar de kandidaten voor staan.

Hoe dan ook, het volk heeft gesproken, en massaal gekozen voor de hoop die Obama brengt: hoop op betere tijden, hoop op verandering.

En om met Obama te eindigen: we kunnen deze verandering misschien niet in één jaar teweeg brengen, en misschien niet in één “term”, maar er zal verandering komen.

Als het niets anders laat zien, dan laat deze verkiezingsuitslag in ieder geval zien dat in Amerika nog steeds alles mogelijk is; als we erin geloven, en met z’n allen eraan werken, dan is één ding duidelijk:

“Yes we can!”

Murphy is woensdag naar het “dog park” geweest: een grote omheinde wei waar de honden los kunnen rennen en met elkaar kunnen spelen, zonder dat ze weg kunnen.

Er is drinkwater aanwezig voor de honden, en er zijn poepzakjes beschikbaar want als je hond zijn behoefte doet dan is het de bedoeling dat je het opruimt (al doet helaas niet iedereen dat). Deze “dog parks” vind je op heel veel plaatsen, en zijn zeer populair.
Murphy vond het geweldig om op volle snelheid met andere honden te kunnen rennen. Het enige dat hij niet leuk vond, was de harde tackle door een een enorme Husky, maar ook daar was hij snel overheen.

’s Middags zijn we ook naar Wal*Mart geweest, waar ze een flinke hoeveelheid Halloween spul te koop hadden: ongeveer vier gangen vol, aan beide kanten:

Leuk om te zien hoeveel spul je allemaal kunt krijgen, en goedkoop ook: $5 voor een grafsteen, $20 voor een rookmachine, en natuurlijk enorme hoeveelheden snoep voor weinig geld (twee zakken met soms wel 100 stuks snoep – en goed snoep – voor maar $4.98).

En dan natuurlijk nog de pompoenen. Waar je in Nederland soms verdomd goed moet zoeken om een beetje grote pompoen te vinden die je kunt ‘carven’, vind je ze hier gewoon met bergen tegelijk buiten bij Wal*Mart – en nog goedkoop ook:

Natuurlijk zijn er veel huizen versierd voor Halloween, maar toch viel het tegen in de buurt waar Chapman, Anna’s broer woont. Behalve twee deuren verder – daar hadden ze ’s avonds zelfs een Halloween Party georganiseerd voor een aantal buren. Hier is een foto van het huis overdag (we hebben helaas geen foto’s van ’s avonds, je zag gewoon helemaal niks op de foto’s):

Let op de grafstenen vooraan links, en de ‘living dead’ die uit de grond lijken te komen. En dan is dit huis natuurlijk nog slechts heel ingetogen (maar wel leuk) versierd.

Rond half twee zijn we ook naar het Social Security Office geweest, aan de rand van Old Town Fort Collins, om mijn Social Security Number aan te vragen. We waren blij dat we de TomTom hadden, want zonder navigatiesysteem was het met alle eenrichtingstraten iets moeilijker te vinden geweest.
We hadden van verschillende kanten al te horen gekregen dat het wel eens lang zou kunnen duren (”Bring a lunch”), of dat we misschien wel eens voor niets zouden gaan, omdat ik nog te kort in het land was.
Koppig, eigenwijs en ongeduldig als ik ben, besloot ik om het toch maar eens te gaan proberen: nee heb je, ja kun je krijgen, en het ergste wat ze tegen je kunnen zeggen is dat je toch moet wachten.

Om 13:35 uur kwamen we aan op de derde verdieping (ofwel de “fourth floor” – daar moet ik nog even aan wennen), en tot onze verbazing zaten er slechts twee mensen in de wachtkamer. Na iets minder dan 10 minuten waren we aan de beurt. Ik gaf mijn paspoort en het aanvraagformulier af, en de in het begin wat knorrige maar naderhand ontzettend aardige juffrouw verwerkte mijn aanvraag zonder ook maar enige opmerking.

Na wat op de computer te hebben zitten tikken, kwam ze met een printje aan dat ik op spelling moest controleren. Ze had de straatnaam verkeerd gespeld (McMurray in plaats van McMurry), maar voor de rest klopte alles. Ach ja, zei ze, klein foutje, maar het was gelukkig bijna weekend – en Halloween.
Binnen twee weken zal ik nu mijn Social Security Card in de post ontvangen, maar als ik mijn nummer al eerder wilde weten, dan kon dat. Als ik dinsdag terug zou kunnen komen, weer zo rond half twee want dan was het meestal redelijk rustig, dan kon ze me mijn SSN al geven zodat ik tenminste al kon gaan solliciteren.

Ik wist niet wat ik hoorde – niet binnen drie tot vier weken of langer, maar al binnen één week na aankomst zou ik mijn Social Security Number al hebben. Dat was wel goed nieuws, want dan kan ik tenminste ook gaan solliciteren. Vanaf dinsdag begint de banenjacht dus echt!

Na het aanvragen van mijn SSN zijn we naar een Verizon Wireless winkel geweest, voor een mobiele telefonie abonnement. Helaas leerden we dat we onze telefoons niet konden gebruiken, omdat ze niet meer met losse simkaarten werken. Dat betekende dus dat we nieuwe toestellen moesten kopen.
We hadden eerst nog even willen wachten totdat we een baan hadden, maar tijdens een periode waarin je aan het solliciteren bent, is een mobiele telefoon toch wel handig.

We hebben daarom het goedkoopste abonnement gekocht bij Verizon Wireless: 700 minuten voor $69 voor ons tweetjes samen. Daarbovenop hebben we voor $5 per nummer nog 250 tekstberichtjes genomen, aangezien we dat toch wel redelijk veel doen.
Als telefoon hebben we gekozen voor een relatief nieuw toestel (eind juli uitgekomen): de Blitz:

Het is een ’slider’ met een kleurenscherm, QWERTY toetsenbord, en is geschikt voor Mobile Email en TV. Deze laatste twee diensten hebben we nu nog niet, maar kunnen we naderhand altijd nog toevoegen.
We hebben ook geen idee of we aan 700 minuten met z’n tweeën voldoende hebben, aangezien we niet weten hoeveel minuten we normaal gesproken privé bellen (ik belde bij Vodafone overdag gratis, en ’s avonds supergoedkoop, en Anna had ook een heel goedkoop abonnement via mijn werk), plus: als je gebeld wordt, gaat dat ook van je tegoed af. Gelukkig kun je wel makkelijk meerdere keren per maand je abonnement naar meer of minder minuten veranderen, dus mochten we aan 700 niet voldoende hebben, dan is het snel omgezet.
Het zijn leuke toestellen, met veel mogelijkheden, en na de ‘mail in rebate’ kosten ze maar $50 – niet veel dus. We zijn dus nu in ieder geval mobiel bereikbaar!

Vanmiddag zijn we met z’n allen naar het park geweest: Chapman en Josie met Fuller en Shelby, en Anna en ik met Murphy – vier volwassenen, één kind en twee honden.

Het weer was ongelofelijk warm – zo tegen de 25 graden; echt korte mouwen-weer, en niet het weer dat je op 1 november verwacht. Had ik nu toch maar niet alle kleding met korte mouwen in de zeecontainer mee laten gaan…

Onderweg naar het park kom je, een paar deuren verder bij Chapman en Josie, langs een huis waar een echtpaar woont dat er verschillende politieke ideeën op na houdt: zij is voor Obama, hij is voor McCain. Natuurlijk willen ze allebei laten zien wie ze steunen, waardoor je de volgende situatie in de voortuin krijgt:

Links de Democrats met Obama/Biden, rechts de Republicans met McCain/Palin, in één en dezelfde voortuin. Bijzonder genoeg ook voor de Denver Post, die een vergelijkbare foto op de voorpagina had, met een artikel erbij over het echtpaar.

Dit is eigenlijk ook wel het enige leuke aan de verkiezingen, voor de rest wordt je er alleen maar moe van. Op televisie en op de radio wordt je gek gemaakt met spotjes over waarom je wel voor McCain en niet voor Obama moet kiezen (” We love our God. And we love our guns, especially handed down from our grandfathers. And we resent it when liberals like Obama question our way of life.”, aldus country zanger Hank Williams Jr. in een pro-McCain spotje -), en natuurlijk spotjes over waarom je wel voor Obama moet kiezen en niet voor McCain (”if John McCain doesn’t know our economy is broken, how can he fix it?”).
En dan natuurlijk nog alle spotjes en borden overal die oproepen om vóór of tegen Amendment Zoveel te kiezen.

Nog maar drie dagen, en dan is het afgelopen met de vermoeiende verkiezingen. Maar ja, dan begint het vermoeiende gezeur over wie er ook de verkiezingen moge winnen…