Eindelijk…

Eindelijk weer eens een nieuw blog!

Zoals jullie al hadden gemerkt is het er al een hele tijd niet meer van gekomen. Hier is waarom…

Even na Halloween begon het op het werk een beetje te rommelen. Xerox maakte de jaarcijfers bekend, en die waren verrer van goed. Als gevolg hiervan werd bekend gemaakt dat er binnen Xerox Business Services (voorheen ACS) flink zou worden gereorganiseerd. In totaal zouden er wereldwijd zo’n 2500 banen gaan verdwijnen, omdat er flink bezuinigd moest worden.

Alle onderdelen van Xerox Business Services zouden worden geanalyseerd, en aan de hand van de uitkomsten zouden er maatregelen worden genomen. Eén van de uitkomsten van die analyse was dat Xerox Business Services veel te veel management lagen had: teveel managers die te weinig mensen onder zich hadden. Er werd dan ook aangekondigd dat er vooral in de managementlagen zou worden gesneden.

Op dat moment had ik welgeteld drie mensen onder me, plus nog drie mensen die in Guatemala voor mij werken, waarbij deze laatste drie geen ‘direct reports’ voor mij zijn. Ik kneep ‘m toch wel een klein beetje, want ook al hebben we in ons team allemaal ’specialized skills’, maar dat wil niet zeggen dat je daardoor veilig zit.

Enkele weken lang was er dan ook een flinke onrust binnen ons onderdeel: is iedereen veilig, of worden er toch mensen ontslagen?

Ik vroeg mijn manager, Anna, een van onze Vice Presidents zowat elke dag of ze al iets meer wist, maar dat bleek elke keer niet het geval te zijn. Uiteindelijk echter kwam de dag dat Anna ‘off the record’ met me kon delen dat ik in ieder geval veilig zat, en dat er voor mij een toekomst was weggelegd binnen het bedrijf – meer kon ze me op dat moment nog niet vertellen, behalve dat de volgende week er meer duidelijkheid zou komen.

Die volgende week zou er een senior management team vergadering zijn in ons kantoor in Brentwood, Tennessee. Anna zou die week donderdagmiddag laat weer terug op kantoor zijn. Die donderdag zag ik haar echter al vroeg in de ochtend op kantoor. Ik kreeg nooit de kans om haar te spreken, omdat ze voortdurend in de weer was. De sfeer voelde ook een beetje vreemd aan op kantoor, en niet al te lang daarna werd duidelijk dat onze Director of Development na meer dan elf jaar bij het bedrijf te hebben gewerkt was ontslagen; later die ochtend hoorde ik van Anna dat er de volgende dag in onze andere twee kantoren nog eens acht man zouden worden ontslagen.

De schok was behoorlijk, dat er zoveel mensen de laan uit werden gestuurd. Persoonlijk was ik niet zo heel erg ontdaan van het ontslag van onze Director of Development, omdat ik me al een flinke tijd ergerde aan zijn gebrek aan motivatie, en zijn onwil om problemen en productontwikkelingen gedegen aan te pakken in plaats van halfslachtig, al was het kennisgat dat ontstond met zijn vertrek wel behoorlijk groot. Maar goed, daar komen we wel overheen als bedrijf.

Maar wat was nu mijn toekomst binnen het bedrijf waar Anna aan refereerde? Wel, onze Division Vice President/General Manager had aangekondigd dat er veel meer dan voorheen de focus op de klant moest komen te liggen. Te lang hebben we ons laten leiden door wat wij dachten dat goed was voor onze klanten, en door ons gebrek aan resources – dat moest volgens haar veranderen. En laat dit nou iets zijn wat ik al roep vanaf het begin dat ik er ben komen werken…

Wel, ik ga nu de kans krijgen om dat te veranderen. Een precieze datum is nog niet bekend, maar het gaat mijn verantwoordelijkheid worden om onze hele klantenservice-organisatie om te gooien, en in goede, nieuwe banen te gaan leiden. De hele structuur gaat veranderen, er moeten nieuwe mensen aangenomen worden, en er moest iemand dat gaan leiden die ervaring heeft in klantenservice en die ervaring heeft met procesveranderingen. Mijn ervaringen opgedaan in mijn jaren bij Vodafone in Nederland komt nu dan toch goed van pas.

Sinds een en ander aan me bekend is gemaakt (en het is nog steeds niet 100% officieel naar buiten gebracht) heb ik het bijzonder druk gehad, en heb ik vele dagen gehad waarbij ik vroeg op kantoor was, en pas laat thuis.

Tussendoor zijn we ook nog eens verhuisd met ons kantoor: twee verdiepingen naar beneden, en naar een kleinere ‘cubicle’, waarbij ik ook nog eens mijn mooie uitzicht ben kwijtgeraakt, helaas… Maar goed, ik ben in ieder geval blij dat ik nog een werkplek heb!

Tijdens werktijd heb ik in ieder geval geen tijd gehad om mijn blog bij te werken, en eenmaal thuisgekomen had ik meestal geen zin meer om nog meer tijd achter een computer door te brengen. Hoewel het een leuke uitdaging is om dit allemaal te gaan doen, bracht/brengt het heel wat stress met zich mee. Nu echter, op een lekker dagje vrij na Kerstmis heb ik dan eindelijk daarvoor wel weer zin en tijd!

Zo, tot zover de update wat het werk betreft. Wat is er nog meer gebeurd? Wel, mijn ouders zijn een goede drie weken op bezoek geweest – van eind november tot en met een paar dagen voor Kerst. Het was weer als altijd heel erg gezellig. We hebben een avond bij 2 graden boven nul vlees op de barbecue gegrild, we hebben een cocktailavond gehouden waarbij we weet ik hoeveel verschillende cocktails hebben geprobeerd, we zijn een prachtige rit in de bergen gaan maken waarbij we een lekkere lunch hebben gegeten met een prachtig uitzicht, en we hebben te outlet malls weer onveilig gemaakt (en we zijn goed geslaagd!). Ook hebben we op 5 december Sinterklaas gevierd, iets wat we blijven doen. Inmiddels ook traditie hebben mijn vader en ik ook weer buiten de kerstverlichting opgehangen, zijn we met z’n allen een kerstboom uit gaan zoeken, en hebben we met z’n allen gezellig het huis versierd voor de feestdagen. Jammer dat ze voor Kerstmis alweer moesten vertrekken, maar gelukkig staat het volgende bezoek alweer gepland voor maart!

In maart hebben Anna en ik ook een reisje naar New Orleans en omgeving gepland – onze jaarlijkse vakantie, zeg maar. We hebben daar samen met vrienden die even buiten Baton Rouge wonen een huis gehuurd, en zij gaan ons rondleiden, iets waar we ons al op verheugen, want het is alweer een hele tijd geleden dat we meer dan twee dagen achter elkaar vrij hebben gehad.

We hadden eerst naar New Orleans willen vliegen, maar vliegtickets blijken nogal prijzig te zijn, en dus hebben we besloten om er een ‘road trip’ van te maken, en de reis per auto te gaan doen (1300 mijl enkele reis). En niet met zomaar een auto, maar met deze:

VW Beetle, modeljaar 2013

VW Beetle, modeljaar 2013 - 2

VW Beetle, modeljaar 2013 - 3
Volkswagen Beetle, modeljaar 2013

Jawel, we hebben de bijna zeven jaar oude VW New Beetle cabrio van Anna ingeruild voor een spiksplinternieuwe VW Beetle. We kregen zo’n goede aanbieding, waarbij we nu maar $18 per maand meer betalen voor een gloednieuwe auto dan we voorheen voor een bijna zeven jaar oude auto betaalden. Die aanbieding konden we toch niet laten lopen.

Het was geheel onverwacht, en erg ‘last minute’: op donderdagavond zagen we de aanbieding van Volkswagen, zagen dat die op vrijdag zou eindigen, en dus besloten we op vrijdag eens te gaan kijken. Het begon met een online chat met een verkoper van de dealer waar ik vijf maanden ervoor ook mijn nieuwe Tiguan heb gekregen, en drie telefoontjes en drie emails later was alles geregeld – we hoefden alleen nog maar even langs te komen om de papieren te tekenen. Ongezien (behalve foto’s op de website van de dealer) hebben we de auto dus online geregeld – dat was wel een nieuwe ervaring voor me! We hadden enkele maanden geleden al eens naar de Beetle gekeken, dus we wisten wel hoe en wat, maar toch.

Hoe dan ook, zo hebben we ineens geheel onverwacht binnen vijf maanden twee gloednieuwe auto’s – wie had dat vier jaar geleden ooit kunnen verwachten? Wij in ieder geval niet!

En met Anna’s nieuwe auto zijn aan het einde gekomen van deze update. Heel vaak heb ik aan het einde van dit soort updates gezegd dat ik mijn best zal doen om regelmatiger te schrijven, maar elke keer als ik dat doe komt er bijzonder weinig van terecht… Desondanks zal ik blijven schrijven, al is het dan wellicht wat onregelmatig.

Hopelijk tot snel!

2 Responses to “Eindelijk…”

  1. Annemiek

    Dat geloof ik graag dat het een heel gestress was. Erg voor de mensen die weg moesten, maar gelukkig dat je daar niet bij zat.
    Proficiat met jullie nieuwe aanwinst.

  2. Paul

    Hey Dennis & Chase!
    New Orleans is GEWELDIG!!
    Veel plezier daar en een goed 2013!

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.